Ήρθε η ώρα να ορίσουμε πάλι τις έννοιες Πανεπιστήμιο, Επιστήμη και Επιστήμονας

Φέτος οι εισακτέοι σε ΤΕΙ – ΑΕΙ θα είναι περισσότεροι. Υπάρχει, βλέπετε, έλλειψη στην αγορά από αποφοίτους και πρέπει να καλύψουμε τα κενά!!! Kατ'αρχάς έχουμε πολύ περισσότερες πανεπιστημιακές σχολές από αυτές που θα έπρεπε να υπάρχουν αναλογικά με τον μαθητικό πληθυσμό. Οι λόγοι είναι γνωστοί. Αυτό όμως το στρεβλό σύστημα έχει τα εξής οδυνηρά αποτελέσματα για την ελληνική κοινωνία.

Πρώτον έχουμε πληθωρισμό πτυχίων, κοινώς πτυχία χωρίς καμία αξία, τα οποία είναι για τον κάλαθο των αχρήστων και πεταμένα λεφτά. Ο πληθωρισμός αυτός οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ανεργία ή σε ετεροαπασχόληση. Έχουμε τους περισσότερους δικηγόρους αναλογικά με τον πληθυσμό μας από κάθε άλλο ευρωπαϊκό κράτος! Στην Αυστρία η αναλογία είναι 1 δικηγόρος σε 1.600 άτομα, ενώ στην Ελλάδα είναι 1 ανά 250! Άλλοι 204 νέοι θα γίνουν φαρμακοποιοί, στη χώρα που έχει περισσότερα φαρμακεία κι από περίπτερα. Και ως απόφοιτοι θα ανοίξουν νέα φαρμακεία, διότι τα 96 φαρμακεία ανά 100.000 κατοίκους που έχουμε μάς φαίνονται λίγα. Συγκριτικά στη Σουηδία η αναλογία είναι 5 φαρμακεία ανά 100.000 κατοίκους!

Δεύτερον και χειρότερο. Δημιουργεί την λάθος νοοτροπία και πεποίθηση ότι ένα παιδί που δεν διαβάζει μπορεί να αποφοιτήσει από πανεπιστήμιο. Δεν μπορεί αντικειμενικά. Επειδή όμως πλέον τα "πανεπιστημιακά" μαθήματα ορισμένων σχολών ξεπερνούν σε ευκολία και αυτά του δημοτικού στο Ελλαδιστάν μπορεί και να μπορέσει. Οταν ένας μαθητής εισάγεται με ελεεινούς βαθμούς σε οποιαδήποτε σχολή και αποκτά την ιδιότητα του φοιτητή παίρνει μαζί δώρο και την νοοτροπία όλα τα μπορώ (κι ας μην τα μπορώ). Δυστυχώς αυτά τα παιδιά, μη έχοντας την αναγκαία πειθαρχία που απαιτούν οι πανεπιστημιακές σπουδές, μη έχοντας και τα προσόντα (γιατί δεν τα έχουν), είναι αυτά που θα πατήσουν επί πτωμάτων, για να αναρριχηθούν εκεί που δεν τους παίρνει. Και επειδή είμαστε στην Ελλάδα θα το καταφέρουν.

Τρίτον και ακόμη πιο σημαντικό. Το να οδηγείσαι σε σπουδές ό,τι να'ναι επειδή το Κράτος μέσα από ένα στρεβλό σύστημα σε τοποθετεί σε κάποιο ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα εντελώς αμφιβόλου ποιότητας, απλά σε καθυστερεί από άλλα πράγματα και κυρίως σε καθυστερεί από την ωριμότητα και την ενηλικίωση. Όλα αυτά τα παιδιά που μπαίνουν στις αστείες σχολές του 2,3, κτλ καλύτερα να δούλευαν, να έκαναν οικογένεια, να κοίταζαν να κατευθυνθούν σε έναν τομέα χρήσιμο για την ζωή τους. Βλέπω μαθητές μου που δούλεψαν μετά το σχολείο και αντίστοιχους που φοίτησαν σε αυτές τις σχολές και είναι η μέρα με τη νύχτα σε προκοπή, με τους πρώτους να είναι αξιοθαύμαστοι και τους δεύτερους χαμένους στην απογοήτευση.

Γιατί το κάνουμε αυτό, χρόνια τώρα; Γιατί στραγγαλίζουμε τα παιδιά μας αργά και βασανιστικά; Για να συντηρείται ένα ακαδημαϊκό προλεταριάτο χιλιάδων διδασκόντων σε ΤΕΙ και ΑΕΙ που φέρουν φιλάρεσκα τον τίτλο του "Καθηγητή Πανεπιστημίου" και διασυνδέονται οι περισσότεροι με τους κομματικούς μηχανισμούς οι οποίοι και τους προώθησαν, για να ξεκοκκαλίζονται τα ευρωπαϊκά κονδύλια σε "ερευνητικά προγράμματα", για να πουλάει το πολιτικό σύστημα σε γονείς και νέους ελπίδα κοινωνικής ανέλιξης και επαγγελματικής αποκατάστασης με ένα "χαρτί στο χέρι" και για να πουλάει μούρη ο τοπικός βουλευτής στους ψηφοφόρους του: "σας έφτιαξα και πανεπιστημιακή σχολή".Είναι βαρύ, αλλά θα το πω. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα θέλει γκρέμισμα και ξαναχτίσιμο με σαφώς λιγότερα πανεπιστήμια και ΤΕΙ (που δεν θα γίνονται ΑΕΙ). Αν αλλάξει αυτό τότε θα αλλάξει η κοινωνία.

Επίσης η έμπνευση της αυξημένης εισαγωγής στα Α.Ε.Ι. από τα ΕΠΑΛ θα δημιουργήσει μια ακόμη στρέβλωση με μακροχρόνιες συνέπειες στην εκπαίδευση.Από τα ΕΠΑΛ στους Πολιτικούς Μηχανικούς Πάτρας με 4135 μόρια και στους Πολιτικούς Μηχανικούς στο Δημοκρίτειο με 600 μόρια! Ναι, 600 μόρια! Δηλαδή, ο "αστέρας" αυτός εισήχθη με βαθμό κοντά στο μηδέν!Πού είναι το πρόβλημα μπορεί να αναρωτηθούν όσοι δεν γνωρίζουν λεπτομέρειες για το εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Γιατί είναι κακό οι μαθητές των ΕΠΑΛ να εισάγονται με μεγαλύτερη ευκολία στα Α.Ε.Ι. σε σχέση με τους αποφοίτους των Γ.Ε.Λ. ; Το πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται:

Πρώτον σε μια μεγάλη αδικία που διαπράττεται εις βάρος των μαθητών οι οποίοι προέρχονται από τα Γ.Ε.Λ. σε σχέση με τους προερχόμενους από τα ΕΠΑΛ. Οι πρώτοι για να εισαχθούν στις σχολές ιατρικής εξετάζονται σε απαιτητικά μαθήματα όπως η Φυσική, Βιολογία και Χημεία προσανατολισμού, ενώ οι δεύτεροι σε δύο μαθήματα Γενικής Παιδείας (Γλώσσα και Μαθηματικά)-με πολύ περιορισμένη ύλη- και σε δύο μαθήματα (Υγιεινή και Ανατομία-Φυσιολογία) των οποίων η δυσκολία είναι καταφανώς μικρότερη από τα τρία μαθήματα προσανατολισμού των Γ.Ε.Λ.

Δεύτερον, ότι είναι αμφίβολο αν οι απόφοιτοι των ΕΠΑΛ, με βάση το πρόγραμμα σπουδών του τύπου αυτού Λυκείου, αλλά και την ευκολότερη διαδικασία επιλογής τους που αναφέρθηκε στην προηγούμενη παράγραφο, είναι στο σύνολό τους ικανοί, να παρακολουθήσουν και να αποφοιτήσουν από τις ιδιαιτέρως απαιτητικές σχολές στις οποίες θα εισαχθούν.Και πολύ φοβάμαι ότι το πτυχίο θα προσαρμοστεί στα μέτρα τους...

Είναι άλλο πράγμα η ισότητα των ευκαιριών-που η δημοκρατική πολιτεία πρέπει να εξασφαλίζει σε όλους για την απόκτηση του μορφωτικού αγαθού- και άλλο πράγμα η ισότητα των αποτελεσμάτων και των επιδόσεων, που αν επιβληθεί τεχνητά οδηγεί σε αντιδημοκρατική ισοπέδωση.

Ο Ανεστόπουλος μας είχε πει το πιο ωραίο αντίο...

Συνεχίζουμε που λες, χωρίς τους ποιητές μας. Συνεχίζουμε μέσα στην κρίση την πολιτισμική. Όχι την οικονομική, αλλά την κρίση της δημιουργίας. Συνεχίζουμε με τις λίγες σπίθες του παρελθόντος, με λιγότερους ανθρώπους που κρατούν τη φωτιά αναμμένη.

Πολλοί είπαν πως άκουσαν τη μουσική των Κρίνων, τους στίχους του Θάνου και του Παντελή και άρχισαν να γράφουν. Πολλοί είπαν πως η μελαγχολία των καταγραμμένων ποιητών, είναι η σπουδαιότερη Γιορτή. Είναι η ζωή η ίδια, ο καθρέφτης, η αυλαία που ανοίγει και βλέπεις την πραγματικότητα που έχεις μέσα σου. Είναι η χαρά της συνειδητοποίησης, η αποδοχή του συναισθήματος, ο ρομαντισμός στην ολότητα του. Η μικρή προσωπική επανάσταση. Δεν χωράνε αντίο σε αυτόν τον αποχαιρετισμό. Η μουσική, οι στίχοι, το έργο θα μείνουν και θα σπάνε τη μετριότητα της κρίσης μας.

Έβαζε τον Μπουκόφσκι στο σαλόνι μας και έφερνε τον Ουράνη να κάτσει στο τραπέζι μας. Γι’ αυτό τον αγαπήσαμε. Τα τραγούδια του έβγαζαν μια γλυκιά κατάθλιψη. Γι’ αυτό τον λατρέψαμε. Τα ποιήματά του επίσης το ίδιο. Γι’ αυτό και από σήμερα θα τον νοσταλγούμε. Για έναν περίεργο λόγο, όμως, έβγαζε και μια θετική ενέργεια που θα ζήλευε ο κάθε ροκ εικοσάρης που βγαίνει στη σκηνή για να τραγουδήσει. Γι' αυτό τον ζηλέψαμε. Αντίο Θανασάρα. Γι' αυτό βάζουμε να ακούσουμε ολοένα και πιο δυνατά το "Έγινε η απώλεια συνήθεια μας (...)"

Ο Θάνος δεν φοβήθηκε την αλήθεια. Μίλησε μόνος του για την αρρώστια, στάθηκε όρθιος μπροστά μας στην Τεχνόπολη στο Γκάζι και μας ζήτησε να ζήσουμε. Να ζήσουμε "όση ζωή θελήσουμε να ζήσουμε". Να μην κεράσουμε φόβο τους φόβους μας. Να διαβάσουμε, να γράψουμε, να πονάμε, να αγαπάμε, να ερωτευόμαστε, να πιούμε ζωή. Να χορτάσουμε ζωή. Να είμαστε αληθινοί.

Η παρακαταθήκη του Ανεστόπουλου, η παρακαταθήκη των Κρίνων είναι αυτή η εκρηκτική γνωριμία με τον εαυτό και η αποδοχή της σκοτεινής πλευράς μας.Η δημιουργία νέων ατόφιων έργων για τη γενιά που μεγάλωσε μαζί με τα Κρίνα, αλλά και για αυτές που θα έρθουν σε αυτόν εδώ τον τόπο.Οι "καταραμένοι δημιουργοί" βγήκαν μέσα από τις σελίδες μας και έστησαν μεθυσμένες παραστάσεις μπροστά μας, στις σκηνές, στους συναυλιακούς χώρους, σε πλατείες. Μαζί τους ήρθε η βαθιά ανάσα της ζωής, ο έρωτας, ο καθημερινός θάνατος, οι διαψεύσεις, οι νοσταλγίες, το χθες και το όνειρο. Ο ρομαντισμός που τόσο λάτρεψε ο Θάνος Ανεστόπουλος.Δεν υπάρχει αντίο σήμερα. Υπάρχει μόνο επιστροφή στο έργο, νέα γνωριμία με τους στίχους, με τα λόγια, με τις μουσικές. Σαν επαναπροσδιορισμός.

Δεν με πειράζουν οι ανοιχτές πληγές, δεν με πειράζει το πένθος στην ψυχή μου,
δεν με πειράζουν οι άσβηστες φωτιές, όταν σωπαίνω κι όταν σβήνει η φωνή μου.
Δεν με πειράζουν τα μύρια ουρλιαχτά και τα πνιχτά δειλά αναφιλητά μου,
δεν με πειράζουν τα μαύρα κάτεργα,δεν με πειράζει η άγρια μπόρα στην καρδιά μου.
Δεν με πειράζουν οι άταφοι νεκροί,των σκοτωμένων οι ψυχές που δεν κοιμούνται,
δεν με πειράζει αν δρόμο έχω πια μακρύ,σε μια χώρα που όλοι θέλουν να φοβούνται.
Δεν με πειράζει που έχω χέρια παιδικά και λυπημένα μάτια σαν σκυλιού δαρμένου,
δεν με πειράζει η τόση απόψε απελπισία,δεν με πειράζει το τραγούδι ενός πνιγμένου,
Δεν με πειράζουνε τα ρίγη των θανάτων και τα κατάρτια όταν σπάζουνε στα δυο,
δεν με πειράζει η δικαιοσύνη των κυμάτων σε μια χώρα που 'χει γίνει ρημαδιό.
Δεν με πειράζουν οι γλυκιές οι μελωδίες ούτε οι δρόμοι που κοιμούνται οι μεθυσμένοι
δεν με πειράζουν οι άγνωστες πορείες σε μια χώρα που 'ναι η ελπίδα πεθαμένη
Αυτό που με πειράζει με θυμώνει είναι που κλέβουν αναιδώς τα όνειρά μας
είναι που δε βαστούν φωτιά τα ποιήματά μας
είναι το πάθος που στερούν απ' τα παιδιά μας
και μια σιωπή που μένει και δεν πρέπει πια να 'ναι η δικιά μας..



Τα Διάφανα Κρίνα ήταν το φως. Όχι μίζερο. Φως διάφανο, κρυστάλλινο, λαμπρό. Μας έμαθαν λογοτεχνία, μας έμαθαν τι εστί εξαγνισμός, σαν τον εξαγνισμό που βγαίνει μέσα από τα σωθικά σου στα τελευταία λεπτά του "Μπλε Χειμώνα". Και αυτό είναι δώρο σπάνιο, ένα ευχαριστώ είναι λίγο για αυτό το δώρo.

Χρειαζόμαστε σήμερα περισσότερους στίχους σαν του Θάνου και των Κρίνων. Χρειαζόμαστε δημιουργία για να ξεκολλήσουμε από το λίγο μας. Χρειάζεται μαζί με το αντίο στον Θάνο, να δώσουμε ένα χέρι στον διπλανό, στον ανήμπορο. Να γίνουμε λίγο περισσότερο άνθρωποι.
"Άραγε θα θυμάται κάποιος τ' όνομα μας;". Γίνεται να μην το θυμάται; Γίνεται να σιγήσουν αυτές οι λέξεις που βγήκαν μέσα από τα τραγούδια των Κρίνων;
Αυτές ήταν οι τελευταίες γιορτές. Ας τις χαρούμε, μέχρι τις επόμενες.

Επιτέλους τι πανελλήνιες θέλουμε;;;

Είσαι έτοιμος να κάνεις ανώτατες σπουδές μηχανολόγου μηχανικού βιομηχανικού σχεδιασμού με μέσο όρο επίδοσης στις πανελλαδικές 1,5 στα 20; Ανώτατες σπουδές μηχανικού τεχνολογίας πετρελαίου και φυσικού αερίου με μέση επίδοση 3 στα 20; Ανώτατες σπουδές στη διοίκηση επιχειρήσεων με 3,4 στα 20; Ανώτατες σπουδές λογιστικής και χρηματοοικονομικής με 3,2 στα 20; Ανώτατες σπουδές τεχνολόγου γεωπόνου με 3,9 στα 20; Ανώτατες σπουδές ηλεκτρολόγου μηχανικού με 3,5 στα 20; Ανώτατες σπουδές ηλεκτρονικού μηχανικού με 3,8 στα 20; Μηχανικού πληροφορικής με 3,2 στα 20; Μηχανολόγου μηχανικού και πολιτικού μηχανικού τεχνολογικής κατεύθυνσης με 3,5 στα 20; Γεωγράφου με 5,9 στα 20; Φιλολόγου στα ιταλικά με 5,2 στα 20; Περιβαλλοντολόγου με 4,9 στα 20;

Κι όμως σύμφωνα με τα στοιχεία που προκύπτουν από την ανακοίνωση των φετινών βάσεων, οι φορολογούμενοι καλούνται να πληρώσουν για να προσφερθούν δωρεάν σπουδές στα ανώτατα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα σε επιτυχόντες με τους βαθμούς που προαναφέραμε.H Πολιτεία συνεχίζει να σιτίζει έναν πληθυσμό από κακόμοιρους δημοσίους υπαλλήλους (πανεπιστημιακούς) και δεκάδες χιλιάδες νέους χωρίς προσανατολισμό και νόημα στη ζωή τους.

Υπάρχουν 116 σχολές με φοιτητές κάτω από τη βάση. Σε 15 από αυτές, όλοι οι εισακτέοι είναι κάτω από τη βάση. Σε 78 σχολές (8.150 εισαχθέντες), ο πρώτος έχει από 13 και κάτω! Όλοι αυτοί οι νέοι άνθρωποι εισάγονται κάπου, με την στοιχειώδη ευχαρίστηση ότι ξεκινούν έναν δρόμο στη ζωή τους, έστω και αν δεν είναι αυτό που έτρεφαν ως ψευδαίσθηση μέχρι τώρα. Η συντριπτική πλειοψηφία τους δεν γνωρίζει καν το τμήμα εισαγωγής, το πρόγραμμα σπουδών και τις προοπτικές του για το μέλλον. Απλά η πολιτεία του δίνει ένα δικαίωμα εισαγωγής, με την χειρότερη βαθμολογία κι αυτός ανταποκρίνεται στην ευκαιρία.

Οι εισαγωγικές εξετάσεις στα πανεπιστήμια, σε όποια χώρα υπάρχουν, σε καμία περίπτωση δεν απασχολούν τόσο πολύ την ειδησεογραφία. Η κοινή γνώμη δεν ενδιαφέρεται να μάθει τους «πρώτους των πρώτων» και οπωσδήποτε, οι γονείς δεν διαλαλούν την επιτυχία τους, στη γειτονιά, στην πόλη και στο facebook. Είναι ζήτημα της ακαδημαϊκής κοινότητας και όχι των καφενείων…Eν τω μεταξύ, συνεχίζουμε να αδιαφορούμε για την πραγματικότητα, που συσσωρεύει δίπλα μας ένα σωρό «ναυάγια» και αποτυχίες. Οι εποχές άλλαξαν, ο κόσμος μίκρυνε, η χώρα είναι πια και με τη βούλα, χρεοκοπημένη αλλά ακόμα νομίζουμε ότι βρισκόμαστε στις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90. Τότε που η γειτόνισσα έσκυβε το κεφάλι, όταν η διπλανή οικογένεια δημοσίευε στην τοπική εφημερίδα πως η κόρη πέρασε παιδαγωγικό και θα γίνει δασκάλα- κάποιοι το κάνουν ακόμα!

Από τότε ως σήμερα, η μία μετά την άλλη, οι φούσκες διογκώθηκαν και έσπασαν. Δεν υπάρχει αστικό επάγγελμα που να μην διαθέτει το πρώτο ποσοστό σε αναλογία πληθυσμού στον πλανήτη! Δικηγόροι, γιατροί, δάσκαλοι, φαρμακοποιοί, μηχανικοί! Άσε πια οι φιλόλογοι. Με τόσους φιλολόγους, θα έπρεπε να μαθαίνουμε Αρχαία ο ένας στον άλλον για να απορροφήσουμε την επένδυση που έκανε το ελληνικό κράτος στις φιλοσοφικές του σχολές! Είμαστε όλοι τόσοι πολλοί σε όλα. Έχουμε τα πιο πολλά πτυχία, τις πιο πολλές ειδικότητες, τους πιο πολλούς επιστήμονες...

Η περιπέτεια των Πανελληνίων είναι μια δραματουργία που έχει όλα τα χαρακτηριστικά του "θεατρικού αγώνα".Ένα "ψυχόδραμα" που παίρνει την μορφή του πανηγυριού, του έπους ή της τραγωδίας. Ενίοτε όμως, του σατυρικού δράματος και της κωμωδίας...Δυστυχώς όμως, όλοι μας, με διαφορετικό ρόλο, επιμένουμε σε ένα σύστημα φιλαρέσκειας, ναρκισσισμού και ματαιοδοξίας. Αυτό είναι το παιχνίδι που η κοινωνία μας προτείνει και αναγκαστικά, όλοι παίζουμε με τους όρους του.Μακάρι να είχαμε αίσθηση της παραγωγικής αριστείας και του αγώνα για δημιουργία. Θα τα διοχετεύαμε στην πράξη και όχι στην εξαπάτηση δεκάδων χιλιάδων παιδιών που «μπήκαν στο πανεπιστήμιο» για να χαρεί η μαμά τους. Θα δίναμε λίγο περισσότερο χώρο στους άριστους για να σηκώσουν την κοινωνία στους ώμους τους και να την φτάσουν ψηλά.


Αυτή η παιδεία της αμορφωσιάς και των ψευδαισθήσεων κάποτε πρέπει να αλλάξει προσανατολισμό.Η χώρα χρειάζεται όλους τους Έλληνες στην αγορά της. Με προσόντα, αξιοκρατικά εφόδια και κυρίως, όραμα και αυτοπεποίθηση. Δεν χρειάζεται αλλοτριωμένους και γελασμένους νέους που σε λίγα χρόνια, θα γκρινιάζουν για την ζωή τους, ρίχνοντας την ευθύνη στους άλλους.

Επενδύουμε ακόμα στο τίποτα.Συγχαρητήρια στα παιδιά που τα κατάφεραν αλλά ο βασιλιάς είναι από χρόνια, γυμνός...

Μαθηματικά Κατεύθυνσης στις Πανελλήνιες: Ένας κατευθυνόμενος εφιάλτης

Τα θέματα των Πανελλαδικών Εξετάσεων στα Μαθηματικά, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις εκείνες που εντοπίζονται ασάφειες, λάθη ή υπερβολική δυσκολία, συγκεντρώνουν δικαιολογημένα τα φώτα της δημοσιότητας και γίνονται αντικείμενο έντονης κατακραυγής και αντιπαράθεσης. Αυτή η αναταραχή όμως είναι επιφανειακή, συντηρείται για λίγες μόνο μέρες ή εβδομάδες και στη συνέχεια το ζήτημα υποβαθμίζεται, χωρίς να γίνει ποτέ αφορμή μιας συστηματικής μελέτης για τις συνέπειες που έχουν τα θέματα των Εξετάσεων στη διδασκαλία και μάθηση των Μαθηματικών.

Μια αναδρομή στην ιστορία του θεσμού των εισαγωγικών εξετάσεων για την τριτοβάθμια εκπαίδευση δείχνει ότι το φαινόμενο αυτό επαναλαμβάνευται με σταθερό τροπο εδώ και δυο δεκαετίες. Τι είναι όμως αυτό που γεννά τόσο φόβο στους μαθητές; Γιατί να είναι τα μαθηματικά το κύριο άγχος τους σε κάθε εξέταση;Γιατί έχουν καταντήσει ένα τόσο ωραίο μάθημα,απεχθές προς τους μαθητές; Γιατί έχουν κάνει τα μαθηματικά,μάθημα για….λίγους;

Στα Μαθηματικά της θετικής κατεύθυνσης το 2013 μόνο το 2,47% των υποψηφίων έγραψε πάνω από 18, ενώ στην τεχνολογική κατεύθυνση επιτεύχθηκε η χειρότερη επίδοση όλων των εποχών στις πανελλήνιες εξετάσεις με μόλις 0,65% των υποψηφίων να ξεπερνά το 18. Τι επιπτώσεις έχει αυτό στους υποψηφίους; Δυστυχώς ισοπεδώνει καλούς, πολύ καλούς και άριστους αφού κανείς δεν έλυσε τα δύσκολα ερωτήματα. Έτσι όλοι είχαν πολύ κοντινούς βαθμούς, με αποτέλεσμα πάλι να μην ξεχωρίζουν οι άριστοι από τους πολύ καλούς. Πρέπει τα θέματα να είναι διαβαθμισμένης δυσκολίας, ώστε να πετύχουν τη σωστή κατανομή στη βαθμολογική κλίμακα, δηλαδή πρέπει να έχουν πολύ καλή αίσθηση των δυνατοτήτων των υποψήφιων. Πως όμως να έχουν αυτή την αίσθηση όταν την επιτροπή την αποτελούν καθηγητές που ποτέ δεν έχουν μπει σε σχολική τάξη;

Από την άλλη είναι η κατάρα που κυνηγά την επιτροπή εξετάσεων για πρωτότυπα θέματα. Η ΚΕΕ κάθε χρόνο καίγεται για πρωτότυπα θέματα, κάτι που ουσιαστικά είναι αδύνατο καθώς η φροντιστηριακή βιβλιογραφία είναι τόσο εκτενής που δεν υπάρχει περιθώριο να τεθεί κάτι που δεν έχει ήδη πραγματευτεί σε κάποιο βοήθημα.Η αγωνία αυτή οδηγεί την επιτροπή σε θέματα-τερατουργήματα. Θέματα, για μας τους καθηγητές και όχι για τους μαθητές. Θέματα, για να κοκορευόμαστε εμείς οι καθηγητές πόσους διαφορετικούς τρόπους επίλυσης επιδέχεται ένα υποερώτημα. Ένα είδος μαθηματικού διαγωνισμού, μιας άτυπης κόντρας, μεταξύ της επιτροπής και κάποιων <<επώνυμων>> μαθηματικών για το ποιος μπορεί να κατασκευάσει δυσκολότερα θέματα.Και όλα αυτά εις βάρος των παιδιών

Ορίστηκε μια ύλη, απελπιστικά δύσκολη, και μακριά από οποιαδήποτε ανάγκη της οικονομίας ή της μόρφωσης των παιδιών. Μια ύλη που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι στο πανεπιστήμιο, όπου ζητούμενο είναι εξειδίκευση. Γιατί οι φοιτητές στην Αμερική διδάσκονται στο πρώτο έτος του Πανεπιστημίου, ύλη μαθηματικών που τα ελληνόπουλα διδάσκονται στη Α’ λυκείου; Η απάντηση είναι απλή:. Η ύλη εκεί δε χρειάζεται να είναι τόσο δύσκολη γιατί απλώς δε χρειάζονται αυτές οι γνώσεις στο μαθητή.

Τα δύσκολα θέματα αναδεικνύουν τον άριστο θα μου πείτε.Αυτό είναι σωστό. Μόνο που πάλι δείχνεται ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον άριστο. Τα δύσκολα θέματα σημαίνουν προσαρμογή της διδασκαλίας σχολείων και φροντιστηρίων σε αυτά, που με τη σειρά του σημαίνει, παραπέρα περιθωριοποίηση των μέτριων μαθητών. Τελικά, τι παιδεία θέλουμε φυτώριο αριστούχων ή ανάδειξη μορφωμένων πολιτών που θα κρίνουν για τη ζωή σωστά;

Έχω την αίσθηση ότι αν δεν αλλάξει άρδην η φιλοσοφία της μαθηματικής εκπαίδευσης, το μέλλον των εξετάσεων θα είναι οι αντίστοιχες ακραίες κινέζικες εισαγωγικές εξετάσεις. Ονομάζονται Gao Kao και είναι απάνθρωπες καθώς ο ανταγωνισμός είναι αδυσώπητος, με έναν μαθητή στους τριανταέξι να εισάγεται στα κινέζικα πανεπιστήμια

Τα θέματα των μαθηματικών στις πανελλήνιες θα έπρεπε να είναι έτσι δομημένα ώστε να ελέγχουν την κρίση και την γνώση των μαθητών. Αντ’αυτού, τις μεταβάλλει σε λέξεις,φράσεις και τύπους

Ο φόβος των μαθηματικών

Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη, το περιβάλλον και η γενετική προδιάθεση είναι οι ισχυρότεροι παράγοντες που προκαλούν την απέχθεια κάποιων ανθρώπων για τα μαθηματικά, εντείνοντας το άγχος το οποίο συνοδεύει τις κακές επιδόσεις.

Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη, το περιβάλλον και η γενετική προδιάθεση είναι οι ισχυρότεροι παράγοντες που προκαλούν την απέχθεια κάποιων ανθρώπων για τα μαθηματικά, εντείνοντας το άγχος το οποίο συνοδεύει τις κακές επιδόσεις.

Ξεκινώντας από το σχολείο, τα μαθηματικά στα μάτια κάποιων παιδιών φαντάζουν με ένα επίμονο “τέρας” που παραμονεύει πάνω από τα θρανία και απειλεί με χαμηλούς βαθμούς στο τρίμηνο. Μεγαλώνοντας και αποτινάσσοντας το βάρος που κουβαλά η μνήμη με τα “ξυλάκια” που χρησιμοποιούσαμε σε κάθε μέτρημα στην πρώτη δημοτικού, η ίδια απειλή είναι και πάλι παρούσα, αλλά με διαφορετική μορφή. Προκύπτει κάθε φορά που καλούμαστε να κάνουμε δύσκολους μαθηματικούς υπολογισμούς.

Και κάπου εδώ προκύπτει το ερώτημα, “Από πού έμοιασε αυτό το παιδί και δεν του 'κόβει' στα μαθηματικά;” Ένα αιώνιο ερώτημα που δεν συνοδεύει τόσο τα άτομα που δεν τα πάνε καλά με την ορθογραφία και τις θεωρητικές επιστήμες. Ποιοι είναι λοιπόν, οι επικρατέστεροι παράγοντες που συμβάλλουν στο να μην κατανοούμε τίποτα από τα μαθηματικά;

Σύμφωνα με την επιστημονική ομάδα του Πανεπιστημίου του Οχάιο, τα γονίδια μπορούν να προκαλέσουν μεγαλύτερο άγχος στα παιδιά που ήδη “πελαγώνουν” όταν καλούνται να έρθουν σε επαφή με αριθμούς. Το περιβάλλον, όπως το σπίτι, το σχολείο, οι παρέες, φαίνεται πως παίζουν μεγαλύτερο ρόλο στις μαθηματικές μας επιδόσεις, καθώς συνοδεύουν τους γονιδιακούς παράγοντες, οι οποίοι εξηγούν γιατί “πατώνουμε” στις πράξεις κατά 40%.

Με βάση αυτή τη νέα πληροφορία, οι ερευνητές με επικεφαλής τον καθηγητή Στίβεν Πέτριλ, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι “οι γενετικοί παράγοντες μπορούν να αυξήσουν ή αντιθέτως να μειώσουν τον κίνδυνο των κακών επιδόσεων στα μαθηματικά, σε συνεργασία με το περιβάλλον του παιδιού. Αν ένα παιδί έχει γενετικούς παράγοντες κινδύνου που προδιαθέτουν το άγχος στα μαθηματικά και συγχρόνως έχει αρνητικές εμπειρίες στην τάξη, τότε η εκμάθηση μπορεί να γίνει πολύ δυσκολότερη”.

Η έρευνα που δημοσιεύτηκε στο έντυπο “Journal of Child Psychology and Psychiatry, εξηγεί πως το άγχος για τα μαθηματικά συνδέεται τόσο με την γνωσιακή πλευρά, όσο και με την συναισθηματική πλευρά του στρες σε ένα γενικότερο πλαίσιο. Δεν προκαλεί εντύπωση λοιπόν, γιατί μερικοί μαθητές τα χάνουν μπροστά σε αλγορίθμους και μαθηματικές πράξεις.
Όπως αναφέρει ο καθηγητής Πέτριλ, “Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια πτωτική ελικοειδή πορεία στην οποία οι γενετικοί κίνδυνοι σε ό,τι αφορά τις κακές επιδόσεις και το άγχος συνεργάζονται με το περιβάλλον, οδηγώντας σε άγχος συγκεκριμένα για τα μαθηματικά. Πριν την συγκεκριμένη μελέτη, οι ερευνητές δεν ήταν βέβαιοι για την επίδραση των γενετικών παραγόντων στην διαμόρφωση του άγχους που νιώθουν κάποιοι άνθρωποι όταν πρέπει να κάνουν έναν μαθηματικό υπολογισμό.

Οι καθηγητές λοιπόν, οφείλουν να δείχνουν επιείκεια στους μαθητές που δεν “πιάνουν” τα μαθηματικά και να μην προτρέχουν να βγάλουν “ταμπέλες” τεμπελιάς. Πηγαίνοντας πίσω στην διαδικασία της έρευνας, προκειμένου να επαληθεύσουν την θέση στην οποία κατέληξαν, οι ειδικοί εξέτασαν δίδυμα αδέρφια προκειμένου να ανακαλύψουν τα επίπεδα άγχους στα οποία έφταναν κάθε φορά που διάβαζαν μαθηματικά.

Στα πλαίσια μίας μακροχρόνιας μελέτης, εξετάστηκαν 216 ταυτόσημα δίδυμα και 298 ετεροζυγωτικά δίδυμα του ιδίου φύλου ως προς την ικανότητα επίλυσης μαθηματικών προβλημάτων, την κατανόηση της θεωρίας, αλλά και το γενικότερο άγχος τους.. Ενώ τα παιδιά συμπεριλαμβάνονταν στη μελέτη όταν ήταν στην πρώτη τάξη του δημοτικού ή το νηπιαγωγείο, οι επισκέψεις που γίνονταν από τους ειδικούς, πραγματοποιούνταν σε διαφορετικές ηλικίες, από τις οποίες οι δύο τελευταίες έγιναν σε δίδυμους που ήταν εννέα και 15 ετών.

Οι διαφορετικές μετρήσεις στα ομοζυγωτικά και τα ετεροζυγωτικά δίδυμα συνέβαλαν στην εύρεση των βασικότερων παραγόντων που επηρεάζουν τις μαθηματικές μας επιδόσεις. Όπως διαπιστώθηκε, περιβάλλον μαζί με γονίδια είναι τελικά οι κυριότεροι αντίπαλοι ενός ατόμου που πολύ θα ήθελε να αποκαλέσει τον εαυτό του μαθηματικό μυαλό...

Πανελλήνιες είναι αυτές...

»


Κάθε χρόνο, την περίοδο των πανελληνίων εξετάσεων, μου έρχονται στο μυαλό οι εικόνες από τη δική μου, αντίστοιχη περίοδο. Στα μέσα της δεκαετίας του ’00, όταν ακόμα δεν ξέραμε για πού να το βάλουμε και που θα μας βγάλει. Φεύγαμε από τη σίγουρη ρουτίνα του σχολείου και θέλαμε να ανοίξουμε τα φτερά μας για άλλους τόπους κι άλλα μέρη. Όσοι θέλαμε Πανεπιστήμιο, κι ήμασταν σχεδόν όλοι τότε, έπρεπε να περάσουμε από την κρησάρα των πανελληνίων εξετάσεων. Εννιά μαθήματα, εννιά ζαριές για την υπόλοιπη ζωή μας. Θυμάμαι σαν τώρα, ακόμα και τα θέματα που μας είχαν πέσει εκείνη την χρονιά. Κάποια πράγματα καρφώνονται στον σκληρό μας δίσκο και δεν φεύγουν ούτε μετά από δέκα format…

Επτά η ώρα το πρωί έπρεπε να ήμασταν στο σχολείο. Για τις έξι ή ώρα το πρωί ρύθμιζα το ξυπνητήρι που δεν κουδούνιζε όμως ποτέ. Το προλάβαινε το εσωτερικό μου ξυπνητήρι που λόγω άγχους έμπαινε από την προηγούμενη σε λειτουργία. Λόγω αθλητισμού, είχα κάπως προπονηθεί στην διαχείριση του άγχους. Ήξερα ότι «το άγχος είναι μέχρι ο διαιτητής να κάνει το τζάμπολ», δηλαδή, μέχρι την ώρα που θα ξεκινάγαμε τη διαδικασία. «Το λίγο άγχος κάνει καλό, το πολύ βλάπτει» μου έλεγε ένας παλιός προπονητής. Την μεζούρα όμως να το μετράω ξέχασε να μου τη δώσει..

Φτάνοντας στο σχολείο έβλεπες παντού απλανή βλέμματα και σφιγμένα χαμόγελα. Λίγη αμήχανη κουβεντούλα κι επιβεβαίωση των λύσεων διαφόρων ασκήσεων για να ξορκίσουμε την ανασφάλεια. Οι συνήθως κεφάτοι είχαν σοβαρέψει κι οι σοβαροί είχαν πετρώσει. Το χέρι κάθε τόσο ταξίδευε νευρικά στην κωλότσεπη για να βεβαιωθεί ότι η ταυτότητα ήταν στη θέση της. Τα μπουκαλάκια με το νερό ήταν απαραίτητο αξεσουάρ, αν και αρκετοί είχαν ήδη πιει το περιεχόμενό τους από αμηχανία. Κάποια στιγμή κτύπαγε το κουδούνι κι ανεβαίναμε όλοι στις τάξεις σιωπηλοί. Αν τέντωνες τα αυτιά σου, θα άκουγες τα δυνατά χτυποκάρδια δεκάδων παιδιών που πήγαιναν σε μια μάχη για το αύριο τους. Την πρώτη σημαντική της ζωή τους.

Φαντάζομαι παρόμοιες θα είναι οι καταστάσεις και σήμερα, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Έχουμε καταφέρει να αναδείξουμε τις πανελλήνιες εξετάσεις ως τον ήλιο γύρω από τον οποίο κινείται το σύστημα της δευτεροβάθμιας μας εκπαίδευσης. Και μάλιστα σε χειρότερο βαθμό απ’ ότι πριν από 25 χρόνια. Οι τάξεις της τρίτης λυκείου πλέον αδειάζουν μετά το Πάσχα για να μείνουν απερίσπαστοι οι μαθητές στην προετοιμασία τους για τις πανελλήνιες. Αν δεν αφουγκραζόμαστε αυτές τις κενές τάξεις που «φωνάζουν» παραπονεμένες, αν δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το σύστημα αυτό έχει χρεοκοπήσει, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας…

Πολλά από τα παιδιά που θα παλέψουν στις πανελλήνιες, θα βρουν τελικά την πόρτα που θα κτυπήσουν κλειστή. Όμως, κάθε πόρτα που βρίσκουμε κλειστή είναι μια ευκαιρία να διαβούμε άλλες πόρτες. Πόρτες στις οποίες αλλιώς δεν θα μπαίναμε και που μπορεί να αποδειχθεί ότι τελικά οδηγούν σε καλύτερους δρόμους. Πιστέψτε με! Στα 18 χρόνια δεν συναντάμε την μόνη πόρτα της ζωής μας, αλλά την πρώτη. Και πάντα θα υπάρχουν πόρτες που είναι μεγάλες, φρεσκολουστραρισμένες και μεγαλοπρεπείς αλλά διαβαίνοντάς τες θα βρείτε πολύ μούχλα μέσα, ενώ αντίθετα άλλες είναι μικρές, γδαρμένες και ταπεινές, αλλά στα ενδότερά τους κρύβουν θησαυρούς.

Και πείτε να το ξέρουν σε όσους δίνουν πανελλήνιες ή άλλες εξετάσεις αυτήν την εποχή, ότι το άγχος που έχουν είναι απόλυτο φυσιολογικό και καλά θα κάνουν να συμφιλιωθούν μαζί του. Είναι το αναπόφευκτο τίμημα που θα πρέπει να πληρώνουν πάντα, σε όλη τους τη ζωή, όταν αποφασίζουν να ξεπεράσουν λίγο τον εαυτό τους. Και να μη το φοβούνται, το άγχος θα φύγει όταν θα «πέσει η μπάλα στο παρκέ, όταν πιάσουν δηλαδή το στυλό κι αρχίσουν να γράφουν τις απαντήσεις για το «Ζήτημα 1ο»…

Μαθηματικοί ισχυρίζονται ότι βρήκαν την εξίσωση του έρωτα

Υπάρχει άραγε κάποια φόρμουλα για την αιώνια αγάπη;Σε ό,τι αφορά τουλάχιστον το πρώτο ραντεβού υπάρχει ένας βασικός κανόνας (δείπνο υπό το φως των κεριών + φιλιά = τηλεφώνημα την επόμενη μέρα) -αν και αυτός μπορεί να διαφοροποιείται ανάλογα με τα γούστα του καθενός.
Κι όμως οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν βιώσει ρομαντικές σχέσεις, στις οποίες όλα έδειχναν να είναι τέλεια… αλλά για κάποιο λόγο δεν οδήγησαν στην αιώνια αγάπη.Η αγάπη και ο έρωτας ξεκινούν με τέτοιο ενθουσιασμό και οικειότητα, που είναι δύσκολο να «κατασκευάσει» κανείς και παράλληλα πολύ κουραστικό να διατηρήσει.Μπορούν άραγε κανείς να προβλέψει πού, πότε ή για πόσο καιρό θα διαρκέσει η επίδραση που έχουν τα βέλη του Έρωτα;
Μαθηματικοί ισχυρίζονται ότι έχουν βρει τη φόρμουλα (μαθηματικό τύπο) που προβλέπει πόσο θα διαρκέσει η αγάπη.
Μια έρευνα που έγινε για λογαριασμό του MSN, αποκαλύπτει ότι η εξίσωση της αγάπης όντως υπάρχει και καθορίζει τα «κύρια συστατικά» που πρέπει να έχει μια σχέση για να είναι επιτυχής και να διαρκέσει πολύ.

Οι μαθηματικοί ισχυρίζονται ότι ο παρακάτω μαθηματικός τύπος:

L = 8 + 0.5Y - 0.2P + 0.9Hm + 0.3Mf + J - 0.3G - 0.5(Sm - Sf)2 + I + 1.5C

…μπορεί να καθορίσει πόσο καιρό αναμένεται να διαρκέσει μια πιθανή ή ήδη υπάρχουσα σχέση.

Εξήγηση συμβόλων:

L: Η προβλεπόμενη διάρκεια της σχέσης σε έτη.

Y: Ο αριθμός των χρόνων οι δύο σύντροφοι γνώριζαν ο ένας τον άλλον, προτού η σχέση τους γίνει σοβαρή.

P: Ο συνολικός αριθμός των προηγούμενων σεξουαλικών συντρόφων και των δύο.

Hm: Η σημασία που ο άντρας δίνει στην ειλικρίνεια μέσα στη σχέση.

Mf : Η σημασία που η γυναίκα δίνει στα χρήματα μέσα στη σχέση.

J: Η σημασία (συνολικά και για τους δύο) που και οι δύο δίνουν στο χιούμορ.

G: Η σημασία (συνολικά και για τους δύο) που και οι δύο δίνουν στην εξωτερική εμφάνιση.

Sm και Sf = Η σημασία που δίνουν ο άντρας και η γυναίκα στο σεξ.

I = Η σημασία που δίνουν (συνολικά και για τους δύο) οι δύο σύντροφοι στο να έχουν καλά πεθερικά.

C= Η σημασία που δίνουν (συνολικά και για τους δύο) οι δύο σύντροφοι στα παιδιά