Ο φοιτητής του ΔΠΘ που μας έβγαλε ασπροπρόσωπους στην ολυμπιάδα των Μαθηματικών

Ήρθα στην Ελλάδα γιατί διάβαζα για τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα, το Δημόκριτο», θα πει και το πρόσωπό του φωτίζεται. Ο λεπτοκαμωμένος 20χρονος νεαρός φοιτητής του Δημοκριτείου πανεπιστημίου Θράκης, ο Adjenughhure Kingsley είναι από τα καλύτερα μαθηματικά μυαλά, έφερε στην χώρα μας το αργυρό μετάλλιο στο διαγωνισμό της νοτιοανατολικής Ευρώπης και θα τιμηθεί σε λίγες μέρες από την Κοσμητεία της Πολυτεχνικής σχολής και με χρηματικό έπαθλο κατά την διάρκεια της επίσημης ορκωμοσίας των φετινών αποφοίτων στο αμφιθέατρο Καραθεοδωρή στα Κιμμέρια Ξάνθης.
Αγαπά το γαλάζιο χρώμα, την θάλασσα, ονειρεύεται να γίνει καθηγητής πανεπιστημίου, περνά ατέλειωτες ώρες μελετώντας και περνά με την πενιχρή υποτροφία των 100 δολαρίων το μήνα, αφού του εξασφαλίζεται η διαμονή στην εστία και η διατροφή στην Λέσχη. Θελήσαμε να γνωρίσουμε από κοντά τον φοιτητή του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, που του απονεμήθηκε στην 5η Ολυμπιάδα Μαθηματικών SEEMOUS 2011 South-Eastern European Mathematical Olympiad for University Students που πραγματοποιήθηκε από 2 έως 6 Μαρτίου 2011, στο Βουκουρέστι το αργυρό μετάλλιο. Το ραντεβού μας κλείστηκε στην Πολυτεχνική Σχολή με τον καθηγητή του Βασίλη Παπαδόπουλο, που όπως βλέπουμε τον αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή που ήρθε στο τμήμα του, τον ενέταξε στην ομάδα του που προπονήθηκε εντατικά για να έχει αυτές τις επιδόσεις. Η υποδοχή που έχουμε είναι φιλική κι άμεση μετά τις πρώτες συστάσεις δεν χρειάζονται περισσότερα. Μιλάμε στα ελληνικά κι εντυπωσιαζόμαστε από την καλή γνώση της γλώσσας και την εκφορά του λόγου του, αφού μένει στην Ελλάδα μόλις δυόμισι χρόνια. Ο καθηγητής, Βασίλης Παπαδόπουλος και πρόεδρος του ενιαίου συλλόγου διδασκόντων στην Πολυτεχνική Σχολή της Ξάνθης, μιλά για τον Αφρικανό φοιτητή που είναι το καμάρι της σχολής.
«Ο King, είναι το όνομα του, το χαϊδευτικό του, είναι παράδειγμα φοιτητή προς μίμηση. Παράδειγμα ανθρώπου που δείχνει ότι αν έχεις θέληση και αγάπη για κάτι, μπορείς να πετύχεις πολλά. Όλους μας, μας ενδιαφέρει η πνευματική άνοδος και η δουλειά, δεν συνδέουμε τίποτα από την δουλειά μας με τα χρήματα και τα οικονομικά. Οι καιροί που περνάμε είναι δύσκολοι πράγματι»…
Ζει μόλις με 100 δολάρια τον μήνα;
-Ναι, ζει με 100 δολάρια τον μήνα, αυτά είναι τα χρήματά του, η υποτροφία του, βέβαια του καλύπτουμε την διατροφή και την διαμονή. Είναι παράδειγμα γιατί όχι μόνο δουλεύει στα μαθηματικά, σε όλα τα μαθήματα, ήρθε εδώ και ξέρει ότι πρωταρχικός σκοπός είναι να γίνει ένας πολύ καλός επιστήμονας, ένας καλός μηχανικός και η διασκέδαση του έχει περιοριστεί στο μηδέν. Εμένα προσωπικά με έχει ενθουσιάσει. Εγώ τους έκανα πολλές ώρες μάθημα γι’ αυτή την προετοιμασία, πάνω από 60 ώρες και τους προετοιμάζω άσχετα με τις προγραμματισμένες ώρες. Δέχομαι στο γραφείο μου την ομάδα αυτή των παιδιών των μαθηματικών ότι ώρα θέλουν και τους προετοίμαζα από τον Οκτώβριο. Πήγαμε μια εξαμελής ομάδα σαν Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, από αυτούς ο King μόνο διακρίθηκε και πήρε το ασημένιο μετάλλιο. Είχαμε την χαρά φέτος να πανηγυρίσουμε την πρωτιά της ελληνικής μαθηματικής εταιρίας, της εθνικής ομάδας που πήρε χρυσό, πέρασε σε επίδοση την Ρώσικη ομάδα κάτι, που για εμάς ήταν πολύ μεγάλη χαρά. Εξίσου όσο χάρηκα για τον King, άλλο τόσο χάρηκα για το άλλο παιδί, της Εθνικής ομάδος. Ο King είναι από την Νιγηρία και ήρθε στην Ελλάδα με τις διμερείς συμφωνείς που έχει η κυβέρνηση της Νιγηρίας και της Ελλάδος για ανταλλαγή φοιτητών.
Έμαθε ελληνικά 1 χρόνο στην Θεσσαλονίκη και μετά ήρθε στην Ξάνθη. Είναι στο 2ο έτος σπουδών, τον έχουμε πάλι φοιτητή στο μάθημα πιθανότητες και στατιστική, όπου και εκεί είναι πάρα πολύ καλός. Εγώ τον έχω σαν παιδί μου, και τον μαλώνω και τον αγαπάω, όπως μαλώνω το παιδί μου. Τον έχω …υιοθετήσει. Χαίρομαι γιατί ο ίδιος θέλει να γίνει ερευνητής μηχανικός. Δηλαδή θέλει να χρησιμοποιήσει τα μαθηματικά μοντέλα για την επιστήμη του. Του αρέσουν τα μαθηματικά.
Έχετε μιλήσει με τους γονείς του, με το περιβάλλον του;
-Βέβαια, όταν πήραμε το ασημένιο και το πανηγυρίζαμε και το σηκώσαμε ψηλά! Τότε πήρε τηλέφωνο στον πατέρα του και ο πατέρας του με μεγάλη χαρά μου μίλησε αγγλικά, μου είπε σας ευχαριστώ πολύ, χαίρομαι που σας γνώρισε, γιατί ο King όταν ήρθε εδώ ήταν μαζεμένος, αλλά εγώ μόλις τον είδα άρχισα να τον πειράζω, να του μιλάω και πήρε θάρρος και ανέβηκε και προσαρμόστηκε όπως και οι άλλοι φοιτητές και ένοιωσε όπως ο ίδιος μας λέει πάρα πολύ καλά από το πρώτο μάθημα που με είδε».
Ο 20χρονος φοιτητής είναι ένα παιδί της ηλικίας του πολύ πιο υπεύθυνο και συνειδητοποιημένο όσον αφορά το συστηματικό διάβασμα. Έχει παρουσία στο face book, επικοινωνεί με e-mail με τους δικούς του αν και τους έχει λαχταρίσει αλλά αδυνατεί να τους επισκεφθεί, αφού μόνο τα αεροπορικά εισιτήρια μέσω Ντουμπάι κοστίζουν περίπου 1200 ευρώ. Και φέτος το καλοκαίρι θα μείνω εδώ είναι η τρίτη χρονιά. Πέρυσι με φίλους μου για λίγες μέρες πήγα στην Ρόδο, ήταν πολύ όμορφα θα μας πει.

Είναι από μια μικρή πόλη νότια στην Νιγηρία, την Σαπελέ. Μας την δείχνει στον υπολογιστή του καθηγητή του στο χάρτη και μαςταξιδεύει σε εικόνες της χώρας του.
Μίλησε μας για την οικογένεια σου.

-Είμαστε 7 παιδιά, 4 αγόρια και 3 κορίτσια. Εγώ είμαι το 4ο παιδί, έχω 3 μεγάλα και 3 μικρότερα αδέλφια. Οι δύο τελείωσαν πανεπιστημιακές σπουδές παντρεύτηκαν, οι δύο πρώτοι, και οι άλλοι σπουδάζουν.
Στην Ελλάδα ήρθε κανείς;
-Όχι, μόνο εγώ ήρθα στο εξωτερικό. Όλοι είναι στην Νιγηρία και οι γονείς μου. Ο πατέρας μου είναι περιβαλλοντολόγος και δουλεύει στο δημόσιο και η μητέρα μου είναι δασκάλα.
Προέρχεσαι από μια μορφωμένη οικογένεια που ήθελαν και τα παιδιά τους να μορφωθούν;
-Ναι έτσι, στους γονείς μου αρέσει να διαβάζουν τα παιδιά και εμάς μας αρέσει και έτσι έμαθα να δουλεύω κιόλας.
Ήρθες εδώ, άγνωστοι όλοι.
-Ναι και πρώτη φορά που ήρθα στην Θεσσαλονίκη δεν ήξερα κανέναν. Δεν μου μιλούσαν, ντρεπόμουν και ένοιωσα πολύ ξένος επειδή με κοιτούσαν πολύ παράξενα αλλά όταν ήρθα στην Ξάνθη ήταν πιο καλά. Μπήκα αμέσως στο φοιτητικό περιβάλλον και ήταν καλύτερη η αντιμετώπιση από τον κόσμο, επειδή ξέρουν ότι είμαι φοιτητής εδώ και μ’ αγαπάνε. Ήμουν τυχερός όταν μπήκα στο πρώτο μου μάθημα με τον κ. Παπαδόπουλο, μου φέρθηκε πάρα πολύ καλά και δεν θα το ξεχάσω αυτό και έτσι μπόρεσα να ζήσω και να προσαρμοστώ εδώ στην Ξάνθη.
Προσαρμόστηκες και με τα ελληνικά φαγητά;
-Δεν μου αρέσουν και πολύ τα φαγητά στην λέσχη, δεν τρώω κρέας πολύ επειδή δεν μου αρέσει, εντάξει αλλά κάτι τρώω. Μ’ αρέσει η φακή, οι σούπες, οι πιπεριές, ο αρακάς μ’ αρέσει και το ψάρι πολύ, που το τρώω και στην Νιγηρία.
Τι σου λείπει από την Νιγηρία;
-Η οικογένεια μου πολύ μου λείπει, η μητέρα μου, ο πατέρας μου, τα αδέλφια μου, αυτό μου λείπει πραγματικά, αλλιώς δεν έχω κάτι π[ου να νοσταλγώ ιδιαίτερα.

Τι είναι για σένα τα μαθηματικά;
-Είναι το αγαπημένο μου αντικείμενο και μου αρέσουν πάρα πολύ και θέλω να ασχοληθώ και περισσότερο με τα μαθηματικά και ευτυχώς που έχω ένα καλό καθηγητή που αγαπάει και ο ίδιος πολύ τα μαθηματικά και εξελίσσομαι.

Η καλύτερη ευχή που σου έδωσαν, τώρα που κέρδισαν το μετάλλιο, ποια ήταν;
-Να προχωρήσω και να γίνω πολύ καλός μηχανικός και να προοδεύσω. Δεν ξεχνάω ποτέ τους ανθρώπους που με βοήθησαν.

Θαυμάζεις κάποιους μηχανικούς που κάνουν μεγάλα έργα;
-Μου αρέσει η επιστήμη που θα ασχοληθώ, νομίζω θα ασχοληθώ πιο πολύ με την ασαφή λογική και τις εφαρμογές σε θέματα πολιτικών μηχανικών και αυτό θέλω να κάνω και με τον κ. Παπαδόπουλο.
Θα ήθελες να γίνεις και καθηγητής κάποια στιγμή ή απλός ερευνητής;
-Δεν ξέρω, αυτό δεν το έχω σκεφτεί, αλλά αν καταφέρω να διδάσκω, θα ήταν ευτυχία.

Με τα κορίτσια πως τα πας, με τις φοιτήτριες;
-Καλά τα πάμε.

Θα παντρευόσουν Ελληνίδα;
-Δεν ξέρω, δεν το έχω σκεφτεί καθόλου. Αν προκύψει…»
Ο Kingsley πίνει χυμό εξωτικών φρούτων αντί για καφέ, είναι γλυκός και ομιλητικότατος, συνεργάζεται για την φωτογράφηση και το απολαμβάνει. Η φοιτητική ζωή στην Ελλάδα μάλλον θα του μείνει αξέχαστη, όπως και η ζεστασιά με την οποία τον περιέβαλλε ο καθηγητής του και η εμπιστοσύνη που του έδειξε ώστε πράγματι με την προσωπική του προσπάθεια να διακριθεί. Ένα παιδί πολλά υποσχόμενο που αξίζει την υποστήριξής μας.

Η ΩΡΑΙΑ ΕΛΛΑΣ

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η … εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλιά, φοβάται τη δουλειά.
Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώ­νει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»… παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετι κό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι’ αυτό τουμπάραμε…
Κάποτε,έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυ σθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ’ όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτρο πία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμό­τητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπί δες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.
Παρ’ όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώ­σουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ’ ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλ λιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυ μία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δου λειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερι κά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυ πία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.
Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.
Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγ γέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλ λιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτι λία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχο­λείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυ μες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μα θήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτι­κές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.
Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πα­τρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακό γουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.
Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν άλλου. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ βαπτίστηκε … αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).
Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υπο τάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημά των. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!
Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δου­λειά, θα μου πείτε, τί δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρ­ταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο… κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».
Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύ τερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμί ζουν… Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε δια­κοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερεις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα…
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.

ΚΑΡΓΑΚΟΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ