Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010
ΑΠΟ ΕΛΕΝΑ...ΕΛΕΝΗ
«Ο αγώνας για την ζωή δεν είναι ποτέ εύκολος. Το να κοιτάς τον θάνατο κατά πρόσωπο και να τον πολεμάς με όλες σου τις δυνάμεις απαιτεί ψυχικό σθένος, πίστη, αυτοσεβασμό και –πάνω απ’ όλα- αγάπη. Αγάπη για τον ίδιο τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που ποτέ δεν υποκύπτει και ποτέ δεν καταθέτει τα όπλα. Τον απλό, καθημερινό άνθρωπο που ξέρει τα όριά του, που αναγνωρίζει την αξία του και ξέρει ν’ αντιστέκεται και να δίνει την μάχη του ακόμη κι όταν οι ελπίδες του λιγοστεύουν σαν το ύστερο φως του δειλινού…
Πρόκειται για την πραγματική ιστορία της ηρωικής μάχης που δίνει μια νεαρή γυναίκα κόντρα στον καρκίνο. Πρώτα η αρρώστια, η πίκρα, το βάσανο˙ μετά η προδοσία αυτών που η ίδια αγάπησε όσο τίποτα άλλο στην ζωή της, η άδικη κατηγόρια, η αποξένωση, σαν κύματα ήρθαν και σάρωσαν την ζωή της Ελένης στην πιο τρυφερή και αθώα ηλικία. Όμως η γενναία ψυχή της δεν λυγίζει. Η ελπίδα δεν παύει ποτέ να φωτίζει το δύσκολο διάβα της στα μονοπάτια του πόνου. Είναι μητέρα, δεν έχει δικαίωμα να πεθάνει! Ζωντανή, όμορφη, δυνατή, δεν θα επιτρέψει ποτέ στον Μαύρο Καβαλάρη να κόψει το νήμα της ζωής της χωρίς να παλέψει. Με τον γιο της αστέρι λαμπρό να την οδηγεί, η Ελένη δίνει την μάχη της με τον θάνατο και την κερδίζει!
Ένα γενναίο βιβλίο, από μια γενναία Ελληνίδα. Δοσμένη απλά, χωρίς λογοτεχνικά καλούδια και έπαρση, η ιστορία της Ελένης συγκινεί και διδάσκει. Η ψυχή της, απογυμνωμένη από κάθε φόβο, λυτρωμένη από τα γήινα δεσμά τής αμάθειας και της ατολμίας, περνά στην αθανασία των δυνατών: Η ζωή είναι μνήμη, θάνατος είναι η λησμονιά…» – από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
“…Δεν ξέρω αν φώναξα, αν έκλαψα ή αν έκανα κάτι άλλο και μπήκαν οι γονείς μου στο δωμάτιο αλαφιασμένοι. Κατάλαβα κάποια στιγμή που ο πατέρας μου με ταρακουνούσε από τους ώμους, με τα μάτια μου γεμάτα χοντρά δάκρυα. Είδα για πρώτη φορά τον πατέρα μου τόσο αδύναμο…
«Γι’ αυτό κλαις βρε κουτό; Θα ξαναβγούν», έλεγε κοιτάζοντας τα χέρια μου. Οι χούφτες μου ήταν γεμάτες μαλλιά!
Σηκώθηκε από το κρεβάτι μου και βγήκε έξω. Ήθελα να του εξηγήσω ότι το τελευταίο που με απασχολούσε εκείνη την στιγμή, ήταν η πτώση των μαλλιών μου… ήθελα να του πω ότι ο λόγος που έκλαιγα ήταν γιατί είχα… πάει στην κόλαση… είχα καταδικαστεί να δω τα πάντα γύρω μου να γκρεμίζονται ακριβώς τότε. Λίγους μόνο μήνες πριν τον θάνατο μου… ήθελα να του πω ότι έμεινα μόνη μου… δεν έβγαινε όμως ήχος από το στόμα μου… μονάχα κοιτούσα γύρω μου με βλέμμα υγρό και άδειο. Δεν ήταν πια τίποτα ικανό να προκαλέσει την παραμικρή μου αντίδραση.
Η μητέρα μου κρατούσε το πρόσωπό της για να κρύψει τους λυγμούς. Δεν αντέδρασα.
Ο πατέρας μου επέστρεψε με την κουρευτική μηχανή του στο χέρι. Δεν αντέδρασα.
Άκουσα τον ανατριχιαστικό της ήχο, ένιωσα την μεταλλική της γλώσσα να γλείφει το κρανίο μου, αισθάνθηκα τα μαύρα μαλλιά μου έπεφταν μαραμένα ολούθε τριγύρω. Δεν αντέδρασα.
Είχα καρφώσει τα μάτια μου στο κενό. Δάκρυα φώλιαζαν στις άκρες τους. Δάκρυα που δεν κύλησαν ποτέ. Η ζωή μου ήταν που κυλούσε και ξέφευγε μέσα απ’ τα χέρια μου. Η ελπίδα απ’ την καρδιά μου. Μια γυναίκα χωρίς το παιδί της, χωρίς τον άντρα της, προδομένη απ’ όλους. Μια γυναίκα μόνη.
Για ν’ ανακουφιστώ, λυγισμένη απ’ τα χτυπήματα, πρώτη φορά επέτρεψα στον εαυτό μου να νιώσει ανεμπόδιστα αυτό που ήταν: ετοιμοθάνατος…” – απόσπασμα από το βιβλίο
Με μεγάλη επιτυχία παρουσιάστηκε χθες, στο βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης (Πανεπιστημίου 17), το πρώτο βιβλίο της Ελένης Καλαμάρη με τίτλο “Από Έλενα… Ελένη”.
Η συγγραφέας μίλησε για την περιπέτειά της με τον καρκίνο, τον αγώνα που έκανε για να τον νικήσει και να κρατηθεί στην ζωή αλλά και τις βαθύτερες σκέψεις στις οποίες οδηγήθηκε στην διάρκεια αυτού του ανηλεούς αγώνα. Όπως τόνισε η εκδότρια Ανθή Σμυρνιώτη, ένα μέρος των εισπράξεων από τις πωλήσεις του βιβλίου θα κατατεθεί προς ενίσχυση των προσπαθειών της κοινωφελούς μη κερδοσκοπικής οργάνωσης “Μείνε Δυνατός”, την οποία εμπνεύστηκε και ίδρυσε ο Παναγιώτης Μιχαήλ, πρώην καρκινοπαθής και ο ίδιος.
Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010
Ο Αρον Ράλστον ειναι αμερικανός αναρριχητής και λάτρης της φυσης και περιπετειας. Ξεκινησε τις αναρριχήσεις στην ηλικία των 12 χρονών.Αρχισε τα μαθήματα σκί απο μικρος και σύντομα ακολουθούσε μια ομάδα σκιέρ στα βουνά για να κανει το χόμπι του.Σιγά-Σιγά ξεκινησε τις αναρριχησεις στην αρχή με ομαδα αναρριχητων και στην συνέχεια μονος του.Εχει κατακτήσει μερικά απο τα ψηλότερα βουνά της Αμερικης.Το 2003 ο Άρον αποφασισε να παει για αναρρίχηση μόνος του σε ενα βουνό της Γιούτα των ΗΠΑ. Αφου πηγε με το αμάξι του στους πρόποδες του βουνου συνεχισε με το ποδήλατό του. Εφτασε σε ενα μεγαλο φαράγγι που ονομαζόταν 'John Canyon' και αποφασισε να αναρριχηθει.Κατα την διάρκεια της αναρρίχησης λοιπόν ενας μεγάλος βραχος αποκολήθηκε απο το βουνό και πλάκωσε το δεξι του χερι. Σε λίγο ο νεαρός αντρας κατάλαβε οτι τα πράγματα ηταν εξαιρετικά δυσκολα : Ο Βραχος παγιδευσε το χερι του με τέτοιο τροπο που ηταν αδύνατον να ελευθερωθει.Οι ώρες περνούσαν και ο αντρας ηταν αδύνατον να ελευθερωθεί οσο και αν προσπαθουσε. Στην διάθεσή του δεν ειχε ουτε νερό αλλα ουτε και τιποτα αλλο για να επιβιώσει.Ειχε μόνο εναν μικρο πολυεργαλείο - σουγιά μαζί του.Το ποιό σοβαρο απο ολα ηταν οτι δεν ειχε πεί πουθενά που θα πήγαινε : Με μαθηματικη ακρίβεια ο Αναρριχητής θα πέθαινε αβοήθητος στην ερημιά.Μετα απο 5 μέρες ο Άρον Ραλστον βρισκόταν στο ιδιο σημείο παγιδευμένος στον βραχο. Επιβίωσε επειδή καταφερε να πίνει τα ούρα του ενώ ειχε χάσει πολλα κιλά. Eπρεπε να πάρει μια αποφαση.Ο Ραλστον τελικά το πήρε απόφαση : Η θα πέθαινε αβοηθητος στην ερημιά η θα επρεπε να κόψει το χερι του και διαλεξε το δευτερο. Στην αρχη προσπαθησε να σπάσει τα κοκκαλα του χεριού του αλλα δεν τα καταφερε. Στην συνέχεια με το αλλο χέρι πήρε τον σουγιά που ειχε μαζί του και αρχισε να κοβει το χέρι του. Αφού εκοψε την σάρκα και τους μαλακούς ιστους κατάφερε και εσπασε τελικά τα δυο κοκκαλα του χεριού του και με τον πριονωτό σουγια εκοψε τα κοκκαλα και τους τενοντες με αρκετή δυσκολια.Αφού ελευθερωθηκε επρεπε να περπατησει εξω απο το φαράγγι οπου ειχε παγιδευτεί. Περπάτησε και βγήκε σε εναν δρόμο οπου συνάντησε μια οικογενεια Ολλανδων φυσιολατρών οπου τον περιθαλψανε και ειδοποιήσανε τις αρχές. Ο Ραλστον μεταφερθηκε με ελικοπτερο στο νοσοκομειο.Το κομμενο χερι του Ραλστον το περισυνελεξαν οι αρχές και αφού το αποτεφρωσαν εδωσαν τις σταχτες του στον ιδιοκτήτη του.Ο Ραλστον ζει απο τότε με προσθετικό χέρι και συνεχίζει τις αναρριχήσεις.Οταν του ζητησαν να αποκαλύψει την μαρκα του σουγια με τον οποιο εκοψε το χερι του αυτος αρνήθηκε και δεν το αποκαλυψε ποτέ. Εχει γραψει βιβλίο με την περιπετεια του και εχει πάρει μέρος σε πολλές εκπομπές.
Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010
Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ
Αυτός είναι ένας λαμπρός έξηντάχρονος καθηγητής μαθηματικών που, ύστερα από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, ζει με μια βραχεία μνήμη μόλις ογδόντα λεπτών. Αυτή είναι μια ευαίσθητη και πανέξυπνη οικονόμος που άφοσιώνεται στη φροντίδα του. Κάθε πρωί, όταν ο καθηγητής και η οικονόμος συστήνονται εκ νέου ο ένας στον άλλον, ανθίζει μια παράξενη, όμορφη σχέση μεταξύ τους. Ο καθηγητής μπορεί να μη θυμάται τι έφαγε για πρωινό, άλλα στο μυαλό του είναι ακόμα ζωντανές οι κομψές εξισώσεις από το παρελθόν. Μετά από δική του προτροπή, η οικονόμος του γνωρίζει τον δεκάχρονο γιo της. Έτσι ξεκινά μεταξύ τους μια θαυμάσια σχέση. Ο καθηγητής σκαρώνει έξυπνους μαθηματικούς γρίφους -βασιζόμενος άλλοτε στο νούμερο του παπουτσιού της και άλλοτε στην ημερομηνία γέννησής της- και οι αριθμοί αποκαλύπτουν έναν κόσμο ποίησης και καταφυγής τόσο στην οικονόμο όσο και στο γιό της. Με κάθε νέα εξίσωση, οι τρεις χαμένες ψυχές σφυρηλατούν μια στοργή πιο μυστήρια από τους νοητούς άριθμούς και ένα δεσμό που διατρέχει βαθύτερα τη μνήμη. Η Ογκάουα γι αυτό το βιβλίο, που κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία το 2004, τιμήθηκε με το λογοτεχνικό βραβείο Γιομιούρι, το Μεγάλο Βραβείο των Βιβλιοπωλών και, πρόσφατα, το βραβείο της Εταιρείας Μαθηματικών, επειδή αποκάλυψε στον αναγνώστη την ομορφιά αυτού του επιστημονικού κλάδου.
Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010
Ρώσος μάγος των Μαθηματικών λέει «νιέτ» σε βραβείο 1 εκατ. δολαρίων
Ένα ξερό «όχι» είναι η οριστική απάντηση του Γκριγκόρι Πέρελμαν στο Βραβείο της Χιλιετίας, την κορυφαία αναγνώριση στον κλάδο των Μαθηματικών, συνοδευόμενη από χρηματικό έπαθλο ενός εκατομμυρίου δολαρίων. Η ιδιόρρυθμη ιδιοφυία είχε καταφέρει να αποδείξει την περίφημη Εικασία του Πουανκαρέ, έναν μαθηματικό γρίφο πολλών διαστάσεων που παρέμενε ανεπίλυτος για έναν αιώνα.
«Για να το πω απλά, ο κύριος λόγος είναι η διαφωνία μου για την οργανωμένη μαθηματική κοινότητα. Δεν μου αρέσουν οι αποφάσεις τους, τις θεωρώ άδικες» είπε ο Ρώσος Πέρελμαν στο πρακτορείο Interfax.
Η Εικασία διατυπώθηκε το 1904 από τον Γάλλο μαθηματικό, φυσικό και φιλόσοφο Ζιλ Ανρί Πουανκαρέ. Αφορά αφορά τη γεωμετρία πολυδιάστατων χώρων και προσφέρει απαντήσεις για τα σχήματα που είναι δυνατόν να έχει το Σύμπαν.
Έπειτα από οκτώ χρόνια προσπαθειών, ο Πέρελμαν κατέληξε το 2002 σε μια απόδειξη 473 σελίδων, στην οποία οι συνάδελφοί του δεν κατάφεραν να εντοπίσουν λάθος. Η απόδειξη δημοσιεύτηκε στο Διαδίκτυο και όχι σε επιστημονική έκδοση ως είθισται.
Την Παρασκευή, το Ινστιτούτο Μαθηματικών Clay της Μασαχουσέτης, το οποίο απονέμει το Βραβείο της Χιλιετίας, ανακοίνωσε ότι ο Πέρελμαν αρνήθηκε τη βράβευση. Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Τζιμ Κάρλσον δήλωσε ότι η απάντηση ήταν αναμενόμενη, δεδομένου ότι ο Ρώσος μαθηματικός είχε αρνηθεί στο παρελθόν και άλλα βραβεία.
To κυριότερο από αυτά ήταν το Μετάλλιο Φιντς, γνωστό και ως «Νόμπελ των Μαθηματικών», το οποίο επρόκειτο να απονεμηθεί στον Πέρελμαν στη Μαδρίτη το 2006. Ο Ισπανός βασιλιάς Χουάν Κάρλος μάταια περίμενε όρθιος τον Πέρελμαν να εμφανιστεί στη λαμπρή τελετή απονομής.
Παρά το θόρυβο που δημιουργήθηκε, ελάχιστα είναι γνωστά για τον αινιγματικό Γκριγκόρι Πέρελμαν. Γεννήθηκε το 1966, φοίτησε σε σχολείο της Αγίας Πετρούπολης με ειδίκευση στα Μαθηματικά και τη Φυσική, και σε ηλικία 16 ετών κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στην Διεθνή Μαθηματική Ολυμπιάδα.
Αφότου ολοκλήρωσε το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης και εργάστηκε για λίγο στη Ρωσία, μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Επέστρεψε στη Ρωσία πριν από περίπου 14 χρόνια προκειμένου να αφοσιωθεί στην απόδειξή του για το σχήμα του Σύμπαντος.
Σήμερα ζει στην Αγία Πετρούπολη μαζί με τη μητέρα του και δεν έχει επαφές με την ακαδημαϊκή κοινότητα.
Παραμένει άγνωστο τι θα γίνει τώρα με το Βραβείο της Χιλιετίας. «Έχουμε μερικές ιδέες υπόψη» δήλωσε ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Clay. «Θα το εξετάσουμε προσεκτικά και θα αξιοποιήσουμε τα χρήματα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο προς όφελος των μαθηματικών» είπε.
Η Εικασία του Πουανκαρέ ουσιαστικά προβλέπει ότι σε έναν τρισδιάστατο χώρο ένα σχήμα «ντόνατ» δεν μπορεί να μετατραπεί σε σφαίρα χωρίς να σπάσει, ενώ οποιοδήποτε σχήμα που δεν περιέχει τρύπα μπορεί να τεντωθεί ή να συρρικνωθεί σε σφαίρα.
Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010
INTO THE WILD
Ο 22χρονος νεαρός ιδεαλιστής Κρίστοφερ Μακάντελς, μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο, κι ενώ τον περιμένει μια πλουσιοπάροχη ζωή, αποφασίζει ξαφνικά να εγκαταλείψει τα πάντα για την άγρια φύση της Αλάσκας. Περιπλάνηση σε αφιλόξενες περιοχές και συναντήσεις με διάφορους ανθρώπους συνιστούν την παρακαταθήκη του Μακάντλες που αφήνει την τελευταία του πνοή εκεί που επέλεξε… στη φύση. Τα κίνητρα της επιλογής του, αλλά και τα αίτια του θανάτου του αποτελούν ένα μυστήριο που μονάχα ο ίδιος θα μπορούσε να λύσει...
Το ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΓΡΙΑ ΦΥΣΗ του Σον Πεν είναι ένας ύμνος στην απόλυτη ελευθερία , ένας ύμνος απεξάρτησης από τα δεσμά της καταναλωτικής κοινωνίας, τα ιδανικά της ευημερίας και το "αμερικάνικο όνειρο". Το να απεγκλωβιστεί κάποιος επιλέγοντας ουσιαστικά την αποκοινωνικοποίησή του με την πραγματοποίηση ενός παιδικού ονείρου, την είσοδό του στην γνωστή # άγνωστη αγκαλιά της μητέρας φύσης, θέλει "παραίτηση" από τα εγκόσμια, άρνηση του τρόπου ζωής που μας επιβάλλεται από τη στιγμή της γέννησης, σαρκική απεξάρτηση, ερωτική αυτοσυγκράτηση και αποχή, παθητική αυτοκυριαρχία, αυτοπεποίθηση, εσωστρέφεια, ελαχιστοποίηση του φόβου, αγάπη για το άγνωστο, λατρεία για την περιπέτεια και ριζική αντίδραση στο κοινότοπο, το συνηθισμένο. Χρειάζεται το αίσθημα του ηρωισμού να καταπνίγει και να θάβει φυσιολογικά ανθρώπινα ένστικτα για μία μεγάλη "Ιδέα" με πλήρη ανεξαρτησία από υποκείμενα και αντικείμενα. Χρειάζεται η αποδοχή της πίστης σ' ένα ποίημα, στον άνθρωπο, στον εαυτό σου και στην παρθένα φύση. Χρειάζεται να ζήσεις το "παραμύθι" σου όσο καλύτερα το φαντάστηκες μικρός.
Ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος των πράξεών του ακολουθώντας την ανευθυνότητα και ανοησία - πολλές φορές - των λόγων του. Ο ήρωάς μας ακολουθεί το δικό του μονοπάτι, πιστεύοντας ότι είχε γεννηθεί γι' αυτό. Ήταν αυθεντικός, ένα πνεύμα αλτρουισμού και ηθικής εντελώς ασυμβίβαστο με την εποχή που μεγάλωσε.
Ένα πνεύμα που δεν μπορούσε κανείς να τιθασεύσει και να θεωρήσει ότι θα υπακούσει σε κανόνες και τη λογική της "κοινότητας", όταν το "κόλλημά" του ήταν αδιαπραγμάτευτο. Η σχέση με τη φύση και αγάπη για την επιβίωση χωρίς τα δεκανίκια του πολιτισμού στο διάβα της εξέλιξης της ανθρωπότητας προέβαλλε αρχέγονα και ίσως πρωτόγονα ένστικτα.
Το σίγουρο είναι πως πολλοί σήμερα, οι περισσότεροι δεν μπορούν να κατανοήσουν τις πράξεις του νεαρού Μακάντλες. Κι αυτό γιατί τα ιδανικά του παραμένουν ανεξήγητα όπως και το κίνητρό του, ένα όμως είναι σίγουρο και κατανοητό. Έζησε το όνειρό του και πέθανε ευχαριστημένος. Μπορεί να μην έζησε όλες τις εμπειρίες που είχε σχεδιάσει, όμως κατόρθωσε ακολουθώντας τον πιο δύσκολο δρόμο της ζωής, να βρει το νόημα που τον γέμιζε και απογείωνε. Μπορεί να ηχεί ουτοπικό, άκρως ιδεαλιστικό, "χίππικο" και εγωιστικό, όμως η φιλοσοφική αναζήτηση της ελευθερίας μέσα από ένα ταξίδι - αν τα' χεις "καλά" με τον εαυτό σου - είναι η απόλυτη ευτυχία.
Ο Σον Πεν προβάλλει αυτό τον ιδιαίτερο χαρακτήρα στην ταινία του με εξαιρετικό τρόπο, σεβασμό και οικονομία στα μέσα έκφρασης. Για όσους ονειρεύτηκαν έναν 100% αντίθετο και αντίρροπο τρόπο ζωής, η ταινία τους αποζημιώνει για δυόμισι ώρες καθώς ταυτίζεσαι και μοιράζεσαι το όνειρο... Καταλαβαίνουμε απόλυτα γιατί συνειδητά ο Σον Πεν επέλεξε να κάνει ταινία αυτόν τον μοναχικό και "μοναδικό" χαρακτήρα φτάνοντας στα άκρα. Δεν είναι δύσκολο να διακρίνεις τις ομοιότητες ανάμεσα σε δύο ασυμβίβαστες και απελευθερωμένες από κάθε καταναγκασμό, προσωπικοτήτες.
Μας δικαιώνει απόλυτα και μας ευχαριστεί που επιλέγουμε να τον θεωρούμε ως "πρότυπο" αγωνιστή, έναν δημιουργό που η υπέρβαση της καλλιτεχνικής έκφρασης είναι στάση ζωής.
Τρίτη 22 Ιουνίου 2010
Κώστας Πάσσαρης, ο μαινόμενος
Στη Δικαστική Φυλακή Κορυδαλλού όλα κυλάνε στους γνωστούς ρυθμούς. Βρισκόμαστε στις αρχές Φεβρουαρίου του 2001 και οι διοικητικές υπηρεσίες του Σωφρονιστικού Καταστήματος λειτουργούν κανονικά, εξετάζοντας – μεταξύ άλλων – και αιτήματα κρατουμένων.
Στο ιατρείο των φυλακών προσέρχεται ένας εξ αυτών παραπονούμενος για πολλοστή φορά για επιληπτικές κρίσεις. Ο ιατρός της φυλακής, Χρήστος Δημάκης, με τις υπ. αριθμ. 251 και 252 γνωματεύσεις του διαπιστώνει ότι ο κρατούμενος πάσχει από κρίσεις επιληψίας και υπογράφει παραπεμπτικό, προκειμένου να γίνουν οι προβλεπόμενες εξετάσεις στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας. Πριν λίγους μήνες, που o ο ίδιος έγκλειστος είχε ισχυριστεί ότι υποφέρει, είχαν εκδοθεί δύο παραπεμπτικά: το πρώτο ήταν για τις 21 Σεπτεμβρίου 2000. Ο ίδιος ακύρωσε την τότε προγραμματισμένη μεταγωγή του, δηλώνοντας ενυπογράφως ότι έγινε καλά. Το δεύτερο παραπεμπτικό όριζε ως ημερομηνία μεταγωγής την 9η Οκτωβρίου 2000, οπότε ο κρατούμενος πήγε στο Γενικό Κρατικό συνοδευόμενος από τρεις αστυνομικούς. Μπήκε στο εσωτερικό του νοσοκομείου, αλλά τελικώς αρνήθηκε να υποβληθεί στην προβλεπόμενη εξέταση για άγνωστους λόγους.
Στις 7 Φεβρουαρίου 2001 το αρμόδιο δικαστικό συμβούλιο εγκρίνει τη μεταγωγή στο νοσοκομείο και λαμβάνεται η σχετική απόφαση σε συνεννόηση με το Τμήμα Μεταγωγών. Στις 16 του ίδιου μήνα δύο αρχιφύλακες του Τμήματος Μεταγωγών, οι Aθανάσιος Δρακόπουλος, 47 ετών και Διονύσιος Aλεβιζόπουλος, 49 ετών και ένας ειδικός φρουρός του υπουργείου Δικαιοσύνης, ο Ανδρέας Φυσέκης, 33 ετών, αναλαμβάνουν να συνοδεύσουν τον κρατούμενο από τις φυλακές στο Γενικό Κρατικό. Οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι φωνάζουν το όνομά του, για να προσέλθει για τα περαιτέρω: «Κωνσταντίνος Πάσσαρης». Αφού κάνει ανάληψη 100.000 δρχ. από τον ατομικό του λογαριασμό στο λογιστήριο της φυλακής, οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι των παραδίνουν στους αστυνομικούς του Τμήματος Μεταγωγών.
Η μεταγωγή διεξάγεται, ως συνήθως, με μια κάποια χαλαρότητα। Μοιάζει υπόθεση ρουτίνας, αλλά δεν είναι καθόλου τέτοια, καθώς η επικινδυνότητα του κρατούμενου δεν έχει εκτιμηθεί σωστά, παρόλο που έχει σταλεί ειδικό σήμα στο Τμήμα Μεταγωγών από τη διεύθυνση των φυλακών …
ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Το παρελθόν του Πάσσαρη ήταν, ήδη από τότε, πλούσιο σε παραβατική συμπεριφορά και καταδίκες. Γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου 1975, όταν ο πατέρας του ήταν μόλις 17 ετών, ενώ η μητέρα του, η Ρουμάνα Μαρία Αυγούστα, πέθανε έξι χρόνια αργότερα. Όσοι τον ήξεραν από μικρό τον χαρακτήριζαν ατίθασο παιδί. Όταν ήταν 15 ετών, η αστυνομία βρήκε στο σπίτι του κλεμμένα αντικείμενα. Οδηγήθηκε στο αναμορφωτήριο για έξι μήνες, έπειτα απολύθηκε υπό όρο και, λίγο καιρό αργότερα, συνελήφθη για επαιτεία και οδηγήθηκε εκ νέου σε αναμορφωτήριο.
Όταν υπηρετούσε στο 29ο Σύνταγμα Πεζικού, στην Κομοτηνή, κατηγορήθηκε για κλοπές μέσα κι έξω από το στρατόπεδο. Στις αρχές του 1995 συνελήφθη από τη Στρατονομία, βρέθηκε έγκλειστος στις Στρατιωτικές Φυλακές Αυλώνα, από όπου ένα χρόνο αργότερα απέδρασε! Κηρύχθηκε λιποτάκτης και καταζητείτο.
Αργότερα κατά το έτος 1996 λήστεψε υπό την απειλή όπλου μία γυναίκα που πουλούσε φρούτα στον ηλεκτρικό σταθμό της Kαλλιθέας, ακολούθησε καταδίωξη από αστυνομικούς, εναντίον των οποίων δεν δίστασε να πυροβολήσει, όμως τελικά συνελήφθη επί τόπου.
Eκτίοντας την ποινή του στις φυλακές Kασσάνδρας, στη Xαλκιδική, γνωρίσθηκε με τον Pουμάνο Nικολάε Γκόρεα Στις 4 Δεκεμβρίου του 1999 αποφυλακίσθηκε και συνένωσε τις εγκληματικές του τάσεις με τον ως άνω Ρουμάνο και έναν άλλο ομοεθνή του, Iον Bασίλι. Σύμφωνα με την Ελληνική Αστυνομία, από τις 31 Iανουαρίου έως τις 17 Φεβρουαρίου του 2000 πραγματοποίησαν από κοινού ληστείες σε ξενοδοχεία, ανταλλακτήρια συναλλάγματος και ταξιδιωτικά γραφεία στο κέντρο της Aθήνας.
Στις 19 Φεβρουαρίου 2000 και οι τρεις συνεπλάκησαν με αστυνομικούς στην πλατεία Bάθη, με αποτέλεσμα να τραυματισθούν δύο αστυνομικοί και να σκοτωθεί ο Bασίλι. Ο Πάσσαρης μετά τη συμπλοκή είχε τηλεφωνήσει στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha και είχε απειλήσει τους αστυνομικούς με αντίποινα: «Θα σκοτώσω τρεις αστυνομικούς για να εκδικηθώ», ήταν τα λόγια του. Οι έρευνες των διωκτικών αρχών εντατικοποιήθηκαν και τελικά τρεις ημέρες αργότερα συνελήφθη στην πλατεία Aμερικής έχοντας πάνω του πιστόλι και χειροβομβίδα. Tο απόγευμα της ίδιας ημέρας έπεφτε νεκρός έπειτα από συμπλοκή με αστυνομικούς στην Πετρούπολη ο άλλος συνεργός του, Νικολάε Γκόρεα. Το μένος του εναντίον των αστυνομικών, έπειτα από το θάνατο και του άλλου του συνεργού, μπορεί να το φανταστεί ο καθένας. Μερικά χρόνια αργότερα ο ίδιος έλεγε μπροστά στις κάμερες: «Έχω μακρά εμπειρία με τους αστυνομικούς, με ταλαιπωρούν από μικρό… Έχω πρόβλημα με αυτούς που έρχονται να με συλλάβουν, όχι με όλους».
ΑΠΟΔΡΑΣΗ
O Πάσσαρης την ημέρα της μεταγωγής του έχει συμπληρώσει περίπου ένα χρόνο συνεχόμενου εγκλεισμού και το «ποινικό» ιστορικό του δεν τον κατατάσσει σε καμία περίπτωση στην κατηγορία των ακίνδυνων κρατουμένων. Χωρίς να προηγηθεί σωματικός έλεγχος, επιβιβάζονται στο υπηρεσιακό όχημα, το οποίο λίγο αργότερα φτάνει κανονικά στο νοσοκομείο και οι αστυνομικοί με τον Πάσσαρη μπαίνουν στο χώρο υποδοχής. Η συνέχεια της αφήγησης του περιστατικού ανήκει στον ειδικό φρουρό: «Πήγαινα μπροστά για τις πληροφορίες. Πίσω μου ακολουθούσαν ο κρατούμενος και οι δύο αρχιφύλακες. Ξαφνικά ακούω μπαμ-μπαμ, γυρνάω· είδα τον κρατούμενο να στρέφει πάνω μου ένα όπλο φορώντας χειροπέδες. Μετά δέχτηκα τις σφαίρες και δεν θυμάμαι τίποτε άλλο…». Οι δύο συνάδελφοί του ήταν ήδη νεκροί κι ο Πάσσαρης εξαφανιζόταν τρέχοντας προς άγνωστη κατεύθυνση.
Ακολούθησε πανδαιμόνιο. Ο κόσμος που έζησε το συμβάν έτρεχε να κρυφτεί κι επικράτησε πανικός σε όλη η νοσοκομειακή μονάδα Στα μέσα μαζικής ενημέρωσης τα έκτακτα δελτία ειδήσεων διαδέχονταν το ένα το άλλο, ενώ στα Υπουργεία Δικαιοσύνης και Δημοσίας τάξεως, στη Γ.Α.Δ.Α. και στη Φυλακή Κορυδαλλού είχε ήδη σημάνει συναγερμός. Τα ερωτήματα που γεννήθηκαν ήταν άπειρα, με πρώτο και καλύτερο το πώς βρέθηκε το όπλο στα χέρια του Πάσσαρη. Δεν ήταν γνωστό αν είχε συνεργούς, αν το μετέφερε από τη φυλακή ή αν του το έδωσαν στο νοσοκομείο, ούτε το διευκρίνισε ποτέ ο ίδιος.
Σημαντική λεπτομέρεια: χρονικά βρισκόμαστε ακριβώς έναν χρόνο και τρεις ημέρες μετά το θάνατο του φίλου του στη συμπλοκή με τους αστυνομικούς στην Πλατεία Βάθη…«Θα σκοτώσω τρεις αστυνομικούς για να εκδικηθώ», είχε πει και σχεδόν το κατάφερε, παρόλο που υποστήριξε μετά από χρόνια: «Δεν ήθελα να πυροβολήσω κανέναν… Σκοπό είχα να τους αφοπλίσω και να φύγω, αλλά ο Αλεβιζόπουλος τράβηξε όπλο κι από κει δεν υπάρχει γυρισμός. Έκανα δεκάδες ληστείες χωρίς να πυροβολήσω κανέναν κι ας υπήρχαν ένοπλοι φρουροί». Για τον Φυσέκη, που επιβίωσε τελικά, ο Πάσσαρης είπε σε τηλεοπτική συνέντευξη: «Χαίρομαι που επιβίωσε ο Φυσέκης, γιατί δεν γνώριζα ότι ήταν σωφρονιστικός υπάλληλος. Ήταν χειμώνας, φόραγαν τζάκετ κι είχα κάθε λόγο να υποθέσω ότι ήταν οπλισμένος…Θα πρέπει κάποια στιγμή να βγει και να πει την αλήθεια».
Στο πόρισμα που εκδόθηκε πολύ αργότερα από τον εισαγγελέα Γιάννη Μωραϊτάκη αναφερόταν: «οι εσωτερικοί κανονισμοί της φυλακής δεν προβλέπουν την εξονυχιστική σωματική έρευνα στους υπό μεταγωγή κρατούμενους, παρά μόνο στους εισερχόμενους, στους οποίους η έρευνα πρέπει να πραγματοποιείται διακριτικά έτσι ώστε να μη θίγεται η αξιοπρέπειά τους. Την έρευνα θα έπρεπε να είχαν πραγματοποιήσει οι αστυνομικοί συνοδοί των κρατουμένων. Σύμφωνα με τα άρθρα 144 έως 154 του Π.Δ. 141/1991 πριν από την παραλαβή των μεταγομένων ο επικεφαλής των αστυνομικών ενεργεί προσεκτική έρευνα στους κρατούμενους και τις αποσκευές τους για την ανεύρεση όπλων, ναρκωτικών ή άλλων αντικειμένων που μπορεί να διευκολύνουν την απόδρασή τους». Σύμφωνα με το εισαγγελικό πόρισμα, τίποτα από τα παραπάνω δεν συνέβη, ούτε ασφαλίστηκαν με χειροπέδες οι κρατούμενοι εντός της κλούβας.
Όσον αφορά το εάν ο Πάσσαρης γνώριζε εκ των προτέρων την ημέρα μεταγωγής του, το πόρισμα αναφέρει: «Υπάρχει ενδεχόμενο να είχε την ευκαιρία να μεθοδεύσει και να οργανώσει την απόδρασή του με πολύ πιθανές τηλεφωνικές συνεννοήσεις που έκανε από τα εφτά συνολικά καρτοτηλέφωνα που βρίσκονται στη Δ΄ πτέρυγα όπου εκρατείτο». Ο κρατούμενος Χαράλαμπος Φραγκόπουλος κατέθεσε στον εισαγγελέα Μωραϊτάκη ότι όταν η κλούβα βγήκε από τη φυλακή, ο Πάσσαρης φώναξε μία φορά το όνομα«Λεωνίδας» και ότι ο ίδιος παρατήρησε καθ΄ όλη τη διάρκεια της διαδρομής μία μοτοσικλέτα να παρακολουθεί την αστυνομική κλούβα. Κάτι τέτοιο δεν επιβεβαιώθηκε από κανέναν άλλο κρατούμενο που επέβαινε στο ίδιο όχημα με τον Πάσσαρη.
Ο ίδιος, αρκετά χρόνια αργότερα, τοποθετήθηκε σε σχέση με την απόδραση: «Απέδρασα, όχι γιατί ήμουν έξυπνος ή διαφορετικός από τους άλλους, απλώς το σύστημα δεν το περίμενε αυτό από εμένα»
ΜΕΤΑ ΤΟ Γ.Κ.Ν.Ν.
Δεν μεσολάβησε καν ένας μήνας όταν, στις 2 Μαρτίου 2001, δύο άντρες λήστεψαν το υποκατάστημα της ΔΕΗ στο Περιστέρι. Την ώρα που έφευγαν με μια μοτοσικλέτα, αυτός που καθόταν στη θέση του συναναβάτη γύρισε και σημάδεψε τον ταμία Γιάννη Παπαλεξανδρή, 36 ετών, ο οποίος αποπειράθηκε να τους καταδιώξει. Πυροβόλησε και τον σκότωσε. Η Αστυνομία ύστερα από έρευνες κατέληξε στο πρόσωπο του Πάσσαρη.
Σύμφωνα με τον τύπο, η πληροφόρηση του οποίου βασιζόταν σε πηγές προερχόμενες από την Αστυνομία, ο Πάσσαρης στις 10 Μαΐου 2001 γνώρισε μια κοπέλα από τη Βουλγαρία, μόλις 22 ετών, που ήταν ιερόδουλος. Έμειναν μαζί σε ένα ξενοδοχείο του Παλαιού Φαλήρου για δύο ημέρες. Κάποια στιγμή η Μπλάγκα Σλάτσεβα αντελήφθη με ποιον είχε να κάνει και το μεσημέρι της 11ης Μαΐου, την οδήγησε με τη βία σε άλσος στο Τροκαντερό, την έβαλε να γονατίσει και την πυροβόλησε εν ψυχρώ στο πρόσωπο. Ο Πάσσαρης όταν ερωτήθηκε για αυτό το περιστατικό, είπε ότι πρόκειται για ηλιθιότητες του τύπου.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας, με μια κλεμμένη BMW, κατέβηκε στον Πειραιά. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ασφάλειας, ο Πάσσαρης εισέβαλε στο τουριστικό γραφείο “Sea Line” στην Ακτή Ποσειδώνος 30 και απείλησε τις δύο γυναίκες υπαλλήλους. Άρπαξε μισό εκατομμύριο δραχμές, κλείδωσε τις γυναίκες στην τουαλέτα κι εξαφανίστηκε. Αμέσως μετά μπήκε σε ένα κατάστημα χρωμάτων στην οδό Ιπποδαμείας 6 και πάλι απειλώντας με το πιστόλι του άρπαξε 80.000 δραχμές κι έφυγε με την ίδια BMW. Είκοσι λεπτά αργότερα και ενώ είχε ειδοποιηθεί η Αστυνομία του Πειραιά για τις ληστείες εντοπίστηκε το αυτοκίνητο στη διασταύρωση Πειραιώς και Καρ. Δημητρίου στο Φάληρο από περιπολία της Ασφάλειας Πειραιά και άρχισε η διακριτική του παρακολούθηση. Όμως, στην οδό Υψηλάντους πέρασε ένα περιπολικό της Άμεσης Δράσης και, σύμφωνα με την Ασφάλεια Αττικής, ο Πάσσαρης θεώρησε ότι ενδεχομένως να έπεσε σε μπλόκο. Σταμάτησε το αυτοκίνητο, πυροβόλησε τρεις φορές εναντίον των αστυνομικών της Ασφάλειας κι εξαφανίστηκε.
Πέρασε ένας μήνας και στις 26 Ιουνίου 2001, το βράδυ, μαζί με το Ρουμάνο φίλο και συνεργό του, Ραντουκάν ή Πόπα, μπήκαν στο φούρνο “Βενέτη” στην οδό Τατοΐου 110, στη Ν. Ερυθραία, και απείλησαν τους υπαλλήλους με όπλα. Πήραν μικρά ποσά από τον καθένα τους και την ταυτότητα της Μαρίας Πέτκοβα. Χαλάρωσαν για ένα μήνα. Μέχρι τις 27 Ιουλίου 2001 που πάλι οι δυο τους, σύμφωνα με την Ασφάλεια, λήστεψαν την Εμπορική Τράπεζα στην οδό Χαρ. Τρικούπη 7 στον Άλιμο, από όπου άρπαξαν 20 εκατομμύρια δραχμές. Τα μισά από αυτά, λέει η Ασφάλεια, βρέθηκαν στο διαμέρισμα της οδού Ιππάρχου, στο Νέο Κόσμο, όπου έγινε η μεγάλη αποτυχημένη επιχείρηση της Αστυνομίας στις 31 Ιουλίου. Τότε ήταν που συνελήφθη ο Πολυδωρόπουλος.
Όπως ανακοινώθηκε στις 10/12/2002 από την Aσφάλεια Aττικής, ο Πάσσαρης είναι ο δράστης της διπλής απόπειρας ανθρωποκτονίας σε βάρος του Aλβανού Aντρέα Σέρα και της φίλης του Xρυσάνθης Mαμνιόγλου, που έλαβε χώρα στις 11 Aυγούστου του 2001, στη συμβολή των οδών Λυκούργου και Σιβιτανίδου στην Kαλλιθέα. Eπιπλέον, ο Πάσσαρης είναι ο δράστης της ανθρωποκτονίας της ιατρού Mαρίας Σαφού και της απόπειρας ανθρωποκτονίας της αδελφής της Aργυρώς Xρηστάκου μέσα στο φαρμακείο της τελευταίας, στην οδό Πιπίνου 21 στην Kυψέλη, στις 28 Aυγούστου του 2001.
Υπάρχουν και πολλές άλλες ανεξιχνίαστες υποθέσεις, τις οποίες εξετάζει η αστυνομία, όπου φέρεται να έχει συμμετάσχει ο Πάσσαρης, όμως δεν έχει συγκεκριμένα ενοχοποιητικά στοιχεία σε βάρος του.
ΦΙΑΣΚΟ
Περί τα τέλη Ιουνίου 2001 η ΕΛ.ΑΣ. κάνει έφοδο σε ένα διαμέρισμα στον Νέο Κόσμο, στην οδό Ιππάρχου 52-54, όπου - σύμφωνα με πληροφορίες που αποδείχθηκαν αληθινές – υπήρχαν όπλα, χειροβομβίδες, ασυρμάτοι, λίστες με τις συχνότητες της Αστυνομίας και ναρκωτικά και συλλαμβάνουν επί τόπου τον 24χρονο Δημήτρη Πολυδωρόπουλο, πρώην κρατούμενο.
Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης προκύπτουν στοιχεία ότι ο Πολυδωρόπουλος, όχι μόνο υπήρξε συγκρατούμενος του Πάσσαρη, αλλά ήταν και κατά περίσταση συγκάτοικοι σε εκείνο το ίδιο διαμέρισμα!
Η ευκαιρία που παρουσιάστηκε ήταν σπάνια. Οργανώθηκε από τα υψηλά ιστάμενα πρόσωπα του Σώματος γιγαντιαία επιχείρηση σύλληψης του δραπέτη και το απόγευμα της 31/7/2001 επιστρατεύθηκαν περισσότεροι από εκατό αστυνομικοί. Σχεδόν όλοι τοποθετήθηκαν σε διάφορα «πόστα» στους γύρω από το διαμέρισμα δρόμους, ενώ μια επταμελής ομάδα των ειδικών δυνάμεων της ΕΛ.ΑΣ τον περίμενε μέσα στο διαμέρισμα.
Μετά από πολύωρη αναμονή, γύρω στις 23:00 δόθηκε το σήμα: «Αγνωστο και ύποπτο άτομο πλησιάζει την είσοδο της πολυκατοικίας». Δευτερόλεπτα μετά, αφού μπήκε κλειδί στην πόρτα, ακούστηκε η φράση: «Δημήτρη, τι έγινε;». Οι αστυνομικοί φώναξαν από μέσα,. πριν καν μπει στο διαμέρισμα: «Αστυνομία! ακίνητος». Ο άγνωστος έκλεισε την πόρτα και την ίδια στιγμή ο ένας αστυνομικός πυροβόλησε διαδοχικά πίσω από την πόρτα. Μια σφαίρα πέτυχε το πόδι του αγνώστου, προκαλώντας του μικρό τραύμα. Ο άγνωστος έφυγε τρέχοντας. Κατέβηκε τους δύο ορόφους κι εξαφανίστηκε προς την οδό Εκαταίου.
«Αιφνιδιάστηκαν», είπε λίγες μέρες αργότερα ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. αντιστράτηγος Γεωργακόπουλος, αναφερόμενος στους αστυνομικούς που βρίσκονταν μέσα στο διαμέρισμα. «Ειδοποίησαν, αλλά μέχρι να γίνει αυτό είχε χαθεί πολύτιμος χρόνος και ο κακοποιός πρόλαβε να φύγει». «Μια άτυχη στιγμή…», θα πει αργότερα ο διοικητής της Ασφάλειας Αττικής, ταξίαρχος Γ. Αγγελάκος, που δήλωσε «ο Πάσσαρης στάθηκε τυχερός κι εμείς άτυχοι», ενώ προανήγγειλε τη σύλληψη του δραπέτη λέγοντας: «Είναι λίγες οι ώρες του».
«Ήταν μια πολύ καλά σχεδιασμένη επιχείρηση που κατά ένα μέρος της απέτυχε στην πρακτική της εφαρμογή», θα προσθέσει. Και εντόπισε το «μέρος» αυτό στο σημείο όπου, μετά τους πυροβολισμούς και την πεζή απομάκρυνση του Πάσσαρη, οι άντρες των ΕΚΑΜ που ήταν μέσα στο διαμέρισμα δεν ενημέρωσαν εγκαίρως τους συναδέλφους τους που ήταν σκορπισμένοι στην περιοχή γύρω από την πολυκατοικία της οδού. Βασικές προτεραιότητες του σχεδίου ήταν να αποφευχθούν πάση θυσία οι περιπτώσεις τραυματισμού κάποιου αθώου πολίτη ή κάποιου αστυνομικού, ομηρίας κάποιου ενοίκου της πολυκατοικίας ή περαστικού.
Ο Πάσσαρης, αφηγούμενος το περιστατικό, υποστηρίζει ότι κατάλαβε πως κάτι δεν πάει καλά όταν πλησίασε στο διαμέρισμα και μόλις άνοιξε την πόρτα έριξε μέσα μια χειροβομβίδα, χωρίς να την απασφαλίσει. Οι σφαίρες των αστυνομικών τον βρήκαν μία στο πόδι και μία στο αλεξίσφαιρο γιλέκο που φορούσε! «Ήμουν τυχερός», παραδέχθηκε. Αμέσως έφυγε και μόλις βγήκε στο δρόμο βρήκε τυχαία ένα ταξί, που τον μετέφερε μακριά. Την ώρα που το ταξί απομακρυνόταν, από το αντίθετο ρεύμα περνούσαν τζιπ της αστυνομίας που έσπευδαν επί τόπου και τότε συνειδητοποίησε τί είχε συμβεί.
ΣΤΗ ΡΟΥΜΑΝΙΑ
Τελικά, αυτό που δεν κατάφεραν να κάνουν οι έλληνες αστυνομικοί το πέτυχαν Ρουμάνοι συνάδελφοί τους. Ο Πάσσαρης, περί τα μέσα Σεπτεμβρίου διέφυγε με πλαστό διαβατήριο για τη Ρουμανία – όπως αναφέρθηκε στην αρχή, η μητέρα του είχε γεννηθεί εκεί – όπου συνέχισε τη δράση του στην παρανομία με το συνεργό του Πόπα.
Τα ξημερώματα της 25ης Nοεμβρίου του 2001, κατά τη διάρκεια μιας ληστείας σε ανταλλακτήριο συναλλάγματος του Βουκουρεστίου, σκότωσε τον ιδιοκτήτη κι έναν υπάλληλο, αφαίρεσε 16.000 δολάρια, όμως έχασε το κινητό του τηλέφωνο. Οι ρουμάνοι αστυνομικοί που έφτασαν επί τόπου βρήκαν εύκολα τους τελευταίους αριθμούς που είχε καλέσει ο Πάσσαρης και συνέλαβαν σχεδόν αμέσως έναν ύποπτο, που αποδείχθηκε ότι είχε σχέση με κυκλώματα μαστροπείας.
Ύστερα από πολύωρες ανακρίσεις και υπό το φόβο της κατηγορίας και για συυμετοχή στη ληστεία του ανταλλακτηρίου, ο Ρουμάνος αναγκάστηκε να αποκαλύψει τα 5 διαμερίσματα – κρησφύγετα του Πάσσαρη.
Κάτω από τον έλεγχο της ρουμανικής αστυνομίας τηλεφώνησε στον Πάσσαρη για να του κλείσει δήθεν ραντεβού. Εκείνος, γνωρίζοντας ότι είχε χάσει το κινητό του και υποπτευόμενος παρακολούθηση του δεύτερου τηλεφώνου του από την αστυνομία, προσπάθησε να παραπλανήσει τον γνωστό του λέγοντάς του ότι βρίσκεται εκτός Βουκουρεστίου.
Οι Ρουμάνοι όμως κατάφεραν να εντοπίσουν ότι βρισκόταν σε συγκεκριμένο διαμέρισμα και αποφάσισαν την επιτυχή – τελικά – έφοδο. Αφού συνελήφθη και παρέμεινε υπόδικος για αρκετούς μήνες, τελικά, στις 30/7/03 οδηγήθηκε σε δικαστήριο του Bουκουρεστίου και του επιβλήθηκε η ποινή της ισόβιας κάθειρξης (δις) για τη ληστεία και τη διπλή ανθρωποκτονία.
Από τότε εκτίει την ποινή του στις φυλακές της Ρουμανίας, έχει καταθέσει, όμως, αρκετές φορές αίτηση έκδοσης στην Ελλάδα. Μέχρι σήμερα, όλες οι αιτήσεις του έχουν απορριφθεί, καθώς η ρουμανική νομοθεσία δεν επιτρέπει την έκδοση κρατουμένου σε άλλο κράτος, εκτός και αν έχει εκτίσει την ποινή του στις ρουμανικές φυλακές». Αυτό όμως, βάσει της ποινής που εκτίει, δεν θα συντελεστεί προ παρέλευσης 25ετίας με αποτέλεσμα να υφίσταται σοβαρός κίνδυνος παραγραφής.
Όπως αναφέρει στις αιτήσεις του: «Στην περίπτωση αυτή οι ευθύνες τις πολιτείας θα είναι τεράστιες τόσο απέναντι στα θύματα και τους συγγενείς τους, όσο και απέναντι σε μένα που κατηγορούμαι ότι διέπραξα αυτά τα εγκλήματα, αλλά που ποτέ δεν έχει αποδειχθεί δικαστικά εάν τα διέπραξα, αφού δεν κατέστη δυνατή η δικαστική πρόσβαση…εάν και θα μπορούσα να επιδιώκω την παραγραφή των αδικημάτων, για τα οποία κατηγορούμαι στην Ελλάδα, εντούτοις επιθυμώ να δικαστώ για όσα αδικήματα αποδεδειγμένα και πραγματικά διέπραξα και να απαλλαχθώ από όσα δεν έχω εμπλοκή…».
Μάλιστα, σε τηλεοπτική του εμφάνιση υποστήριξε: «Δεν με θέλουν πίσω η Αστυνομία και το Υπουργείο Δικαιοσύνης, γιατί μου έχουν φορτώσει ένα σωρό υποθέσεις κι εγώ μπορώ να αποδείξω ότι σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις έχουν λάθος
http://eglima।wordpress.com/2009/06/13/passaris_/H απίστευτη ιστορία με την φωτογραφική μηχανή που βρέθηκε στον βυθό
Την μάζεψε και πηγαίνοντας στο σπίτι του, έψαξε το περιεχόμενό της. Στην "μνήμη" της βρήκε αποθηκευμένες οικογενειακές φωτογραφίες αλλά και ένα περίεργο υποβρύχιο βίντεο. Χωρίς δεύτερη σκέψη, "ανέβασε" τις φωτογραφίες σε διάφορες ταξιδιωτικές σελίδες στο διαδίκτυο, με την ελπίδα ότι έτσι θα έβρισκε τον κάτοχο της μηχανής.
Πράγματι μερικές μέρες αργότερα, επικοινώνησε μαζί του η...
οικογένεια Ντε Μπρούιν από την Ολλανδία και του εξήγησε ότι η μηχανή είχε χαθεί έξι μήνες νωρίτερα σε ένα ολλανδικό νησί έξω από τις ακτές της Βενεζουέλας!
Το σημείο που ο Πολ Σουλτζ, βρήκε την φωτογραφική μηχανή απείχε τουλάχιστον 1.700 χλμ από το νησί όπου χάθηκε, γεγονός που παραξένεψε και τις δύο πλευρές! Η μόνη εξήγηση που μπόρεσαν να δώσουν είναι ότι η θαλάσσια χελώνα, ταξίδεψε όλη αυτή τη διαδρομή με τη συσκευή κρεμασμένη πάνω της!
Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010
ΚΩΣΤΑΣ ΣΑΜΑΡΑΣ Ο ¨ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟΣ¨
«Ο "Πεταλούδας", ας πούμε, που είχε πρωτοκυκλοφορήσει γύρω στο '70. Τρελάθηκα και προβληματίστηκα πολύ τότε».
Κυριακή 20 Ιουνίου 2010
Ατάκες καθηγητή μαθηματικών στο πολυτεχνείο Πατρών
- Κοίτα… Δε θα σου πω τίποτα… Γιατί αν σου πω, θα πας μετά στον Τριανταφυλλόπουλο και θα του πεις “ένας τρελός καθηγητής μου είπε ‘γαμώ την Παναγία σου’”…
- Εσείς κύριε που είστε ανήσυχος… Ναι, εσείς… Ελάτε εδώ μπροστά… Με εμπνέουν οι ανήσυχοι…
- Μη φωνάζετε, γιατί ιδρώνω… Και όταν ιδρώνω, εκνευρίζομαι…
- Εσείς εδώ είστε 320. Στο χωριό μου είναι 250. Είστε περισσότεροι απ’ το χωριό μου. Ε λοιπόν, δεν μπορώ να συνεννοηθώ και με ολόκληρο χωριό!
- Δεσποινίς, εσείς εκεί με την κόκκινη την μπλούζα…- Εγώ;!;!;!;- Ναι, εσείς. Πέστε στον κύριο από πίσω σας με το μπλε ότι άμα έρθω εκεί θα τον σκοτώσω!
- Δεσποινίς… Ναι, εσείς που χαμογελάτε…Κοιτάξτε, μη χαμογελάτε και πολύ, γιατί κινδυνεύετε να σας πούνε χαζοχαρούμενη…
- Δεσποινίς, γιατί μιλάτε;- Συγγνώμη.- Δε θέλω να μου ζητήσετε συγγνώμη. Να μη μιλάτε θέλω! Το βρήκαμε τώρα και με μια συγγνώμη καθαρίζουμε. Όχι, δε σας συγχωρώ!
- Στο γιο μου το λέω μια φορά, δεν το καταλαβαίνει, του το λέω δεύτερη, δεν το καταλαβαίνει, μετά εκνευρίζομαι και φεύγω. Στη γυναίκα μου, αντίθετα, το λέω μόνο μία φορά. Αν δεν το καταλάβει, φεύγω.
- Όποιος μαλάκας δεν μπορεί να λύσει μαθηματικά, κάθεται και βγάζει μαλακίες και στη συνέχεια αυτό το λέει φιλοσοφία...
- Παιδιά, σήμερα έρχεστε στο Πανεπιστήμιο και δεν ξέρετε ούτε ορθογραφία... Διόρθωνα γραπτά μια φορά, και μια δεσποινίδα μου έγραφε “πήρα και δεύτερη κώλα” με -ω και 1 -λ. Τη βρίσκω μετά και της λέω, κοπέλα μου, εδώ γράφεις άλλα πράγματα... Ναι ναι κι όμως, μη γελάτε...
- Παιδιά να με συγχωράτε, αλλά τα γραπτά σας είναι σαν πατσαβούρι. Παραπομπές από ‘δω, αστεράκια από ‘κει… Από τα πολλά αστέρια, έφτασε Συνταγματάρχης το γραπτό σας…
- Να με συγχωράτε όσοι έχετε γονείς καθηγητές, αλλά ρε παιδιά το ελληνικό σκολείο είναι χειρότερο κι από μπουρδέλο. Τουλάχιστον στο μπουρδέλο υπάρχει μία σειρά, στο σκολείο δεν υπάρχει.
- Σήμερα οι καθηγητές πρέπει να κυκλοφοράμε με τσίγκινα σώβρακα.
- Aνοίγω την τηλεόραση και βλέπω πρώτη είδηση ότι η Mενεγάκη ήταν έγκυος... Παίρνω αμέσως τηλέφωνο το κανάλι και τους λέω: “Λέγουμαι Ευστάθιος Π και είμαι καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών”. “Τι θέλετε;”, με ρωτάει η τηλεφωνήτρια. “Θέλω να πείτε ότι κι εγώ γκάστρωσα τη γυναίκα μου”. “Κύριε μου, είστε σοβαρός;”, μου λέει. “Εδώ λέτε για τη Μενεγάκη”, της λέω, “και δε θα πείτε για τη γυναίκα καθηγητού Πανεπιστημίου; Πιο σημαντική είναι;”
- Πάνε τα παιδιά στους Πολιτικούς Μηχανικούς και δεν ξέρουν Παραστατική Γεωμετρία. Τους ρωτούσαν την άλλη φορά ποια είναι η τομή δύο επιπέδων και δεν ήξεραν. Ήθελα να 'ξερα, ανάσκελα στο κρεβάτι τους δεν έχουν κοιμηθεί ποτέ για να δουν ότι η τομή του τοίχου με το ταβάνι είναι μια ευθεία; Αλλά βέβαια, εμείς στο σχολείο κάνουμε Οικιακή Οικονομία για να μάθουμε πώς να σιδερώνουμε το παντελόνι καίγοντας λιγότερο ρεύμα...
- Μια φορά έκανα εργαστήριο στους Πολιτικούς Μηχανικούς... Γράφανε τη συνάρτηση ντάπα ντούπα στο πρόγραμμα και έβγαινε το διάγραμμα! Τους ρωτούσα να μου το εξηγήσουνε και λέγανε “Ωραίοοοοο σσσχήμααααα”! Ρε παιδιά, μην τα κάνετε όλα με τα προγράμματα!
- Ρε παιδιά, γιατί θέλετε να γίνετε όλοι μηχανικοί; Με ένα γρήγορο υπολογισμό, από την 1η Λυκείου μέχρι και το πέρας των πανεπιστημιακών σπουδών σας, όπου δεν είστε υποχρεωμένοι από το νόμο να συμμετάσχετε, οι γονείς σας πληρώνουν κοντά στα 40.000.000 δραχμές για να σας μορφώσουν. Με αυτά τα λεφτά θα μπορούσαν να σας αγοράσουν 4 γκαρσονιέρες και να τις νοικιάζετε 100.000 δραχμές τη μία το μήνα. Δηλαδή θα βγάζετε 400.000 δραχμές το μήνα και θα κάθεστε. Και στο κάτω-κάτω βρίσκετε και ένα φίλο ή μία φίλη με άλλες 4 γκαρσονιέρες και νάτες οι 800.000 δραχμές το μήνα. Ε μα! Όλοι μηχανικοί θέλετε να γίνετε;
- Ποιανού ήταν το κινητό;…απόλυτη σιωπή…- Δεν είπα να μην έχετε ανοικτά κινητά;…απόλυτη σιωπή…- Θα φύγουν……απόλυτη σιωπή…- Όλη η δεξιά πτέρυγα έξω! Έξω!!! Ζητάω συγγνώμη από τους αθώους, εσάς σας παίρνει η μπάλα…- Κύριε Π, εγώ δεν έχω καν κινητό όμως, τι φταίω!- Εσύ, εκτός του ότι σε παίρνει η μπάλα, μαθαίνεις και πώς θα συμπεριφέρεσαι όταν θα αποκτήσεις.
- Παιδιά, έτσι που πάτε, ξέρετε πού θα κάτσετε στις εξετάσεις, εεε;; Να σας πω εγώ, αν δεν ξέρετε... Θα κάτσετε στον z'z άξονα... Ναι... Καταλάβατε... Τον κάθετο...
- Λοιπόν, τα θέματα είναι τόσο γελοία που κάποιος έπρεπε να έρθει να μου πει “εγώ με αυτά τα θέματα δε γράφω”!
- Όποιος δε γράψει και μ’ αυτά τα θέματα ή αδιάβαστος είναι ή βλάκας.
- Σκονάκια επιτρέπονται, αρκεί να μη σας πιάσω.
- Παιδάκια, θα περάσουμε τώρα να ελέγξουμε τα στοιχεία σας. Βάλτε σας παρακαλώ τα σκονάκια για λίγο στις τσέπες σας μέχρι να περάσουμε και τα ξαναβγάζετε μετά. Εντάξει…; Και να θυμάστε πού βάζετε τι... όχι σαν τον άλλο, που μπέρδεψε μπροστά μου τις τσέπες και αντί για το πάσο έβγαλε το σκονάκι...
- Πάσο ζητάμε, όχι ταυτότητα. Και ο πατέρας μου έχει ταυτότητα, αλλά δεν είναι φοιτητής.
- Επιτρέπεται μέχρι και ένα τσιγάρο. Όποιος κάνει δεύτερο τσιγάρο, έχει φύγει. Μη δω δύο γόπες κάτω.
- Παιδιά, αυτό που γίνεται εδώ μέσα θα το περιγράψω με ένα ανέκδοτο... Ήταν λέει ένα ζευγαράκι, της ηλικίας σας καλή ώρα, αγκαλιά σε ένα παγκάκι και ήταν βράδυ. Κοίταξε η κοπελιά τον ουρανό και λέει "Πωπω αγάπη μου, κοίτα πόόόόόσο πολλά είναι τα αστέρια" και ο άλλος της λέει "Ναι, της πουτάνας γίνεται"! Ε, το ίδιο γίνεται και εδώ μέσα…
- Παιδιά, να σας πω κάτι... Επροχτές έβγαλα τα αποτελέσματα στα Μαθηματικά I...…απόλυτη σιωπή…- Κοιτάχτε, παιδιά, αυτά δεν είναι σωστά πράματα……απόλυτη σιωπή…- Ήρθανε λοιπόν που λέτε κάτι μάγκες, άμα είναι μάγκες να ‘ρθουν εδώ τώρα, και λέγανε “ρε μαλάκα, με έκοψε ο πούστης”, “μας γάμησε το αρχίδι”, “τον πίνεις Π” και κάτι τέτοια……απόλυτη σιωπή…- Εγώ σας τα έκανε όλα αυτά ρε; Εγώ σας γάμησα;…απόλυτη σιωπή…- Απαντήστε ρε!!! Εγώώώ;;;
- Μια φορά, είδα 2 κοπελίτσες να κοιτούν βαθμολογία από κάποιο μάθημα, και λέει η μία στην άλλη “με έκοψε η πουτάνα με 1”… Συγγνώμη κυρία μου, δηλαδή αν σας έκοβε με 4,5, θα έπρεπε τη γυναίκα να την πάμε σε μπουρδέλο!!!
- Κάποτε είχε έρθει στο γραφείο μου μια κύρια με την κοιλιά τούρλα. Χρωστούσε ακόμα Μαθηματικά Ι και είχε έρθει να μου πει να την βοηθήσω μπας και πάρει το πτυχίο... Της λέω: "Κυρία μου, εγώ σας κατέστησα έγκυο;"
ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ
Παρακολούθησες ποτέ παιδιά στο λούνα-πάρκ? Ή άκουσες την βροχή να πέφτει στο χώμα?Παρακολούθησες το τρελό πέταγμα μιας πεταλούδας?Χάζεψες τον ήλιο καθώς ξεθωριάζει η νύχτα?
Καλύτερα να χαλαρώσεις.Μην χορεύεις τόσο γρήγορα.Η ζωή είναι μικρή.Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.
Τρέχεις αλαφιασμένος κάθε μέρα?Όταν ρωτάς κάποιον «πως είσαι?»Ακούς την απάντηση?Όταν τελειώνει η μέρα πέφτεις στο κρεβάτι αγκαλιά με σκέψεις για εκατοντάδες δουλειές που στριφογυρίζουν στο κεφάλι σου?
Καλύτερα χαλάρωσε.Μην χορεύεις τόσο γρήγορα.Η ζωή είναι μικρή.
Είπες ποτέ στο παιδί σου «θα το κάνουμε αυτό αύριο» και μέσα στην βιασύνη σου δεν είδες την λύπη του?Έχασες επαφή? Άφησες μια καλή φιλία να πεθάνει επειδή ποτέ δεν είχες τον χρόνο να πάρεις ένα τηλέφωνο και να πεις «γεια!»
Καλύτερα χαλάρωσε.Μην χορεύεις τόσο γρήγορα.Η ζωή είναι μικρή.Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.
Όταν τρέχεις παλαβωμένα για να πας κάπου χάνεις τη μισή χαρά της διαδρομής.Είναι σα να πετάς ένα δώρο που δεν άνοιξες......Η ζωή δεν είναι αγώνας ταχύτητας.
Γι' αυτό χαλάρωσε.Άκου την μουσική Πριν τελειώσει το τραγούδι...
SHOEBOX
Μια καλοκαιρινή ιστορία γραμμένη από τον 26χρονο Λουκά Μέξη
Οι προσπάθειες του αχαΐρευτου Νικόλα να βγάλει πολλά και γρήγορα λεφτά στήνοντας μία κομπίνα. Πού; Στην Αμοργό. Πότε; Το καλοκαιράκι. Άλλοι στο κόλπο; Ο υπερήρωας κολλητός και ο πότης φίλος. Ένα σκηνοθετημένος θάνατος, ένα κουτί παπουτσιών, μια ληστεία αργόσχολων, μια μάνα με κονέ, ένα μαγικό κλαρίνο, ουζάκια, ψημένες ρακές, μπαμπέσες γυναίκες… όλα συνθέτουν κατά μυστήριο τρόπο ένα κυνήγι θησαυρού στο νησί του Αιγαίου, που επιφυλάσσει τη μία έκπληξη μετά την άλλη.
Α, προφανώς πίσω από το χάος κρύβεται μία ξανθιά - να το και το love story. Τζιτζίκια και group therapy… Μέσα σε όλα, θα πρέπει να κουβαλάνε κι ένα βαρύ θεόκλειστο κουτί παπουτσιών (το γνωστό: shoebox). Μα θα σοβαρευτούν επιτέλους; Πως από μια έκθεση ζωγραφικής θα τσεπώσουν τα λεφτά; Και τι έχει επιτέλους μέσα αυτό το κουτί;
«Μάλλον είμαι κάτι σαν ριψοκίνδυνος», είπε με καμάρι Τζέιμς Μποντ.«Μάλλον είσαι κάτι σαν μαλάκας», του είπα με καμάρι Τζίμη Πανούση.
Ποιος είναι ο Λουκάς Μέξης;
Γεννήθηκε το 1983 στην Αθήνα, όπου και μεγάλωσε, αν και τον πηγαινόφερναν οι γονείς του Νέα Μάκρη - Πάρνηθα, για να συνδυάσει βουνό και θάλασσα. Ενώ πήγαινε σχολείο, είπε να αρχίσει να γράφει, κυρίως επειδή δεν μπορούσε να σχεδιάσει. Είχε μεγάλο καημό επειδή λάτρευε τα κόμικς και έψαχνε τρόπο να δουλέψει σ’ αυτό το χώρο.
Ο Λουκάς Μέξης για το πρώτο του μυθιστόρημα:
«Έχει πλάκα να βλέπεις κάτι ολοκληρωμένο, και να είναι τόσο πιο πλήρες απ’ ό,τι φανταζόσουν στην αρχή. Το βιβλίο αρχικά ήταν να ονομαστεί “Το Κουτί των Παπουτσιών”, αλλά μετά μου ακούστηκε σαν κάποιο χαζό κομμάτι ξεχασμένης έντεχνης μπάντας, οπότε έγινε “Shoebox”. Μέσα σε ένα κουτί παπουτσιών κρύβεις πάντα θησαυρούς, πράγματα και αναμνήσεις, που, όποτε και αν το ανοίξεις, θα είναι εξίσου έντονες με την ημέρα που τις έκρυψες.
Έχω όμως και ένα κόλλημα με το καλοκαίρι, αφού όσα μέχρι τώρα έζησα πάντα κατέληγαν σε σουρεάλ καταστάσεις και υπερβολές - μια από αυτές κατέληξε να είναι αυτή η ιστορία. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια κομπίνα στημένη από μια κλασική αντροπαρέα, από 3 μαντράχαλους σταρχιδιστές που δεν τους νοιάζει τίποτα.
Το νόημα είναι να ζήσεις αυτό τον σαματά μαζί με τους πρωταγωνιστές, να γίνεις μέρος του κόλπου και να δεις πού θα σε πάει, μέσα από παράλληλες σκέψεις και τρελή ανισορροπία καταστάσεων. Όταν το τρέξιμο των χαρακτήρων τελειώνει, εσένα σου μένει το κουτί αμανάτι. Πολλοί με ρωτούν για το περιεχόμενο, αλλά δεν λέω. Δεν τρώγεσαι να δεις τι έχει μέσα;».
Δευτέρα 5 Απριλίου 2010
ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ
Δεν έδωσα σημασία, αλλά γυρνόντας προς τον πίνακα, και βλέποντας το αποτέλεσμα, παρατήρησα άλλη μια σχέση των μαθηματικών με τη ζωή! Με τον έρωτα στη συγκεκριμένη περίπτωση!
Τα παιδιά της 3ης γυμνασίου πρέπει να μάθουν πως αν η διακρίνουσα είναι μικρότερη από το μηδέν, η εξίσωση δεν έχει λύσεις. 3 χρόνια μετά, κάποιοι από αυτούς, θα μάθουν πως έχει λύσεις, οι οποίες μάλιστα περιέχουν "φανταστικούς" αριθμούς! Έτσι ακριβώς ήμουν κι εγώ εκείνη τη περίοδο! Δεν ήμουν πραγματικά ερωτευμένος.Ούτε καν σχέση δεν είχα! Απλά στη σφαίρα της φαντασίας μου, τριγυρνούσαν 2 κοπέλες. Όσες και οι φαντασικές λύσεις της εξίσωσης που λύναμε! Ήταν ένα από τα παιχνίδια που κάνει το μυαλό, απλά για να μη νοιώθουμε αυτό που λέμε "κενό".
Τι να γίνεται άραγε στην περίπτωση που η διακρίνουσα είναι ίση με το μηδέν? Δεν χρειάστεικε σχεδόν καθόλου χρόνος για να απαντήσω σ'αυτό το ερώτημα! Γύρισα το χρόνο πίσω, 2 χρόνια περίπου, και θυμήθικα τη Σοφία! Εκείνη τη περίοδο δεν είχα μάτια για άλλη!
Όταν η διακρίνουσα είναι ίση με το μηδέν, η εξίσωση έχει ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ λύση. Έτσι κι εγώ, εκείνη τη περίοδο στο μυαλό μου είχα ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ γυναίκα!
Και όταν η διακρίνουσα είναι μεγαλύτερη από το μηδέν?Λίγο πριν αρχίσει το μάθημα, άκουσα τον Γιωργάκη να λέει στους συμμαθητές τους πως τα έχει με τη Δέσποινα, αλλά βγαίνει και με τη Δήμητρα! Δεν ξέρει ποια να διαλλέξει τώρα το καμάρι μου!
Όταν η διακρίνουσα είναι μεγαλύτερη από το μηδέν, η εξίσωση έχει 2 λύσεις! Ακριβώς όσες και οι "λύσεις" στο πρόβλημα που έχει ο Γιωργάκης!
"Κύριε, τι κάνω τώρα? Η διακρίνουσα μου βγήκε αρνητική!" είπε ο Γιαννάκης
Βρήκα λοιπόν αφορμή, και τους εξήγησα τι σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή. Πως όταν η διακρίνουσα είναι ίση με το μηδέν, βρισκόμαστε στην τέλεια ισορροπία! Όταν είναι μεγαλύτερη του μηδέν, έχουμε, όπως ο Γιωργάκης, δύο επιλογές, δηλαδή δυο διαφορετικές λύσεις, και όταν είναι μικρότερη από το μηδέν, είμαστε δυστυχισμένοι, γιατί ζωή χωρίς έρωτα δεν έχει νόημα! Έτσι και η εξίσωση, δεν έχει λύσεις, και είναι αδύνατη! Δεν έχει νόημα δηλαδή!Ο έρωτας λοιπόν, είναι μια εξίσωση! Για κάθε άνθρωπο, η εξίσωση αυτή είναι διαφορετική. Επίσης, ακόμη και για τον ίδιο άνθρωπο, σε διαφορετική στιγμή της ζωής του, ο έρωτάς του εκφράζεται και από διαφορετική εξίσωση.
Εσάς αυτή τη περίοδο... ποια εξίσωση εκφράζει τον έρωτά σας?
ΥΓ.1. Το περίεργο είναι πως όχι μόνο κατάλαβαν τη διακρίνουσα, αλλά δεν έκαναν ξανά λάθος! Μάλιστα, όταν έβγαινε μεγαλύτερη από το μηδέν, φωνάζανε ότι η εξίσωση έχει δυο γκόμενους! Επειδή η εξίσωση είναι γέννους θυλικού, κι επειδή είχε περισσότερες πράξεις με 2 λύσεις, την έλεγαν πουτάνα! (δεν είναι και τα καλύτερα παιδιά οι μαθητές μου...)
Όταν η διακρίνουσα έβγαινε μηδέν, έλεγαν πως η εξίσωση είναι "κυρία" καθώς έχει μόνο έναν, και δεν κοιτάζει δεξιά κι αριστερά.
Και όταν η διακρίνουσα έβγαινε μικρότερη από το μηδέν, παρηγορούσαν την εξίσωση, λέγοντάς της πως σε 3 χρόνια, θα της βρούν κάποιον να ερωτευτεί! Τους είχα αναφέρει λίγα πράγματα για τους φανταστικούς αριθμούς.....
ΥΓ.2. Καμιά φορά στη διδασκαλία, ο εκπαιδευτικός πρέπει να βρίσκει τρόπους και κίνητρα για να περάσει στους μαθητές αυτά που θέλει. Ο έρωτας στην προκειμένη περίπτωση, δούλεψε προς όφελος όλων...
(Η ανάρτηση αυτή έχει δημοσιευτεί στο blog του συνάδελφου Κούκως)
ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ...
Rudyard Kipling
Αν μπορείς να κρατιέσαι νηφάλιος όταν όλοι γύρω σου τα 'χουν χαμένα και εσένα φωνάζουνε φταίχτη...
Αν μπορείς να πιστεύεις στον εαυτό σου ενώ όλοι για σένα δυσπιστούνε, και ανέχεσαι όλους που αμφιβάλλουν για σένα...
Αν μπορείς να υπομένεις, χωρίς ποτέ να χάνεις το κουράγιο σου κι αν σε μπλέξουν οι ψεύτες
δεν μπλέξεις εσύ με το ψέμα,
κι αν μισημένος απ' όλους, την ψυχή σου κρατάς κλεισμένη στο μίσος, και συνετός δεν είσαι
μόνο στα λόγια...
Αν μπορείς να σκέφτεσαι λογικά χωρίς τη σκέψη να κάνεις σκοπό της ζωής σου...
Αν μπορείς να ονειρεύεσαι χωρίς ποτέ να γίνεσαι σκλάβος στα όνειρά σου...
Αν μπορείς να ανταμώσεις το θρίαμβο ή την ήττα και να τα δέχεσαι ολόιδια και τα δυο...
Αν μπορείς την πιο δυνατή αλήθεια να τη βλέπεις διεστραμμένη απ' αχρείους και βλάκες...
κι αν όλο της ζωής σου το έργο μπορείς να το βλέπεις συντρίμμια κι έχεις τη δύναμη να σκύβεις για να το ξαναφτιάξεις με φθαρμένα εργαλεία...
Αν μπορείς τα κέρδη και το βιός σου σε μια στίβα να σωριάζεις, και με μια μόνο ζαριά
να ρισκάρεις τα πάντα, και σαν χάνεις, πάλι ν' αρχίζεις και να αρχίζεις απ' το άλφα,
χωρίς ποτέ να μετανοιώσεις και να βαρυγκομήσεις τα κέρδη σου πού πάνε...
Αν μπορείς να αναγκάσεις τα νεύρα σου, τους μυς, την καρδιά σου,
να δουλεύουν ακόμα για σένα,
και αν έχουν σπάσει και έχουν παραλύσει,
εσύ
μπορείς να αντέχεις ακόμα...
Αν δεν υπάρχει τίποτ' άλλο μέσα σου, πέρα απ' τη θέληση που προστάζει βάστα αέρα...
Αν μέσα στο πλήθος φυλάξεις ολάκερη την αρετή σου...
Αν με ξεφτίλες παρέα, το μυαλό σου φυλάξεις,
και αν δεν μπορούν να σε πλήξουν ούτε εχθροί, ούτε και φίλοι...
και αν λογαριάζεις πολλούς αλλά κανένα παραπάνω απ' όσο πρέπει...
Και αν μπορείς να διατρέχεις σε κάθε λεπτό, που ποτέ δε γυρνάει, ολάκερο το δρόμο,
που πρέπει να διατρέξεις, σε μια ώρα...
ΤΟΤΕ
όλη η γη είναι δική σου
ΤΟΤΕ
πια έγινες άντρας, παιδί μου...
Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ
Ο μοναχός Ιωσήφ (κατά κόσμον Χρήστος Μπαίρακτάρης) είναι μόλις 48 ετών. Κατάγεται απο το χωριό Άγιος Βασίλειος της Κορινθίας και θεωρείται απο την οικογένεια της Πολεμικής μας Αεροπορίας ο δικός της άνθρωπος. Τον γνωρίζουν όλοι οι πιλότοι των αεροπλάνων Phantom, Corsair και F-16, οι χειριστές δηλαδή που κάθε μέρα δίνουν τον δικό τους επικίνδυνο αγώνα για την αξιοπρέπεια της Ελλάδας και την ελληνικότητα του Αιγαίου.Ο πατέρας Ιωσήφ μονάζει απο την αρχή της δεκαετίας 1980 στο Άγιον Όρος.Απο το 1989 έχει αποσυρθεί στο ησυχαστήριό του, στην άκρη... του πουθενά πάνω στα βράχια του Ακρωτηρίου Άκραθως, πάνω απο ένα γκρεμό βάθους 300 μέτρων.Μόνος με το Θεό... Διαβάζει, κάνει χειρωνακτικές εργασίες και σώζει την ψυχή του."Είναι ένας Άγιος άνθρωπος, μια βιβλική μορφή, που όποιος τον γνωρίσει έχει ανοίξει ένα παράθυρο στον κόσμο της καλοσύνης και της αγάπης" είπε στον "Ρress Τime" ο πιλότος Γιώργος Βαζούρας που τον επισκέπτεται συχνά.Ο πατέρας Ιωσήφ, ερημίτης του Αγίου Όρους, παρακολουθεί τις αερομαχίες στο Αιγαίο και ευλογεί τους πιλοτους των μαχητικών μας.Απο το 1990 περίπου όλοι οι Έλληνες πιλότοι ύστερα απο κάθε εμπλοκή με τους Τούρκους πετάνε πάνω απο το Άγιο Όρος για να πάρουν την ευχή του σεβάσμιου γέροντα."Κάθε μέρα, όταν ακούω τον θόρυβο των αεροπλάνων, πετιέμαι απο το κελί μου. Βγαίνω έξω και κυματίζω την Ελληνική σημαία. Δακρύζω απο συγκίνηση, καθώς αυτά τα νέα παιδιά έρχονται πάντα ύστερα απο οποιαδήποτε αποστολή στο Αιγαίο να με χαιρετίσουν και να τους δώσω την ευχή μου".