Θρησκευόμενα Γυμνάσια

Επί 1605 πρωινά, από την πρώτη Δημοτικού μέχρι την στιγμή που θα τελειώσει το Γυμνάσιο, ένας Έλληνας μαθητής μετέχει στην πρωινή προσευχή με εκατοντάδες βλέμματα και πολλά ντεσιμπέλ από γέλια και ψιθύρους να τον έχουν ως αποδέκτη. Κι αν αυτό για κάποιους είναι θεμιτό και απαραίτητο και για άλλους ανελεύθερο και προσβλητικό, μέσα στις αίθουσες τα πράγματα είναι χειρότερα. Μπείτε στον κόπο και δείτε το ΦΕΚ 2129 της 14ης Οκτωβρίου του 2008. Θα παρατηρήσετε πως στα Γυμνάσια οι μαθητές διδάσκονται δύο ώρες την εβδομάδα Θρησκευτικά. Όσες δηλαδή Αρχαία (μετάφραση) και Νεοελληνική Λογοτεχνία. Λιγότερες από Μαθηματικά, αλλά περισσότερες από Φυσική και Χημεία. Αυτές, μάλιστα, απουσιάζουν από την πρώτη τάξη.

Τα παιδιά φεύγουν από το Γυμνάσιο έχοντας κάνει τριπλάσιες ώρες Θρησκευτικά από όσο Χημεία και μιάμιση φορά παραπάνω από Φυσική. Το περιβάλλον και τα φαινόμενά του, οι ουσίες και οι δυνάμεις που ασκούνται στο σύμπαν -από όλα και προς όλα τα αντικείμενα- αξιολογούνται λιγότερο σημαντικά από ό,τι η ζωή των Αποστόλων και οι παραβολές του Κυρίου. Προφανώς, η Πληροφορική παραμένει κάτι ξένο στη ζωή μας και συνεχίζει να θεωρείται, στο 2012, απαραίτητη «κατά το ήμισυ» σε σχέση με το συγκεκριμένο μάθημα (σελ. 5). Πάμε να μιλήσουμε ακόμη πιο απλά.

Μέσα στο χρόνο, ένας μαθητής της Β’ Γυμνασίου θα κάνει 20 ώρες Χημεία, το ελάχιστο όριο για να θεωρηθεί έγκυρη η χρονιά. Από την στιγμή που υπάρχουν τρία τρίμηνα και σε καθένα από αυτά θα πρέπει να χωρέσει τουλάχιστον ένα ωριαίο διαγώνισμα, οι διαθέσιμες ώρες γίνονται 17 και από αυτές πρέπει να αναλωθούν, τουλάχιστον, έξι για εργαστηριακή εξάσκηση. Το σύνολο 11. Ας μην είμαστε καχύποπτοι και ας υποθέσουμε πως το βήμα για την παρέλαση δεν κόβει καμία ώρα κανενός μαθήματος, πως απεργίες δεν γίνονται και πως οι καθηγητές είναι τόσο ευσυνείδητοι που το όποιο κενό δημιουργηθεί λόγω κάποιας πιθανής απουσίας τους θα το αναπληρώσουν. Μία ώρα αφιερώνεται για να εξηγηθεί η ύλη των εξετάσεων και το ύφος των θεμάτων. Συνολικά 10 ώρες, σχεδόν όσες περνά ο πατέρας και η μητέρα του στη δουλειά κάθε ημέρα. Κι όλα αυτά, χωρίς εκδρομές και χωρίς κακοκαιρίες, αφού δεν κλείνουν ποτέ τα σχολεία με τις χιονοπτώσεις στην Ελλάδα και χωρίς άλλα απρόοπτα.

Τα παιδιά απορρίπτουν την επιστήμη και τρομάζουν στις πρώτες τους επαφές με την έρευνα. Κι όμως, αυτή δεν είναι δική τους επιλογή. Δεν είναι κοπάνα για καφέ, δεν είναι απουσία για μπάλα στο προαύλιο, αλλά πρόκειται για διατάξεις και αποφάσεις με σφραγίδες και υπογραφές υπουργών και διευθυντών. Το 2005, η Ελλάδα ήταν 3η στον κόσμο ως προς το σφιχτό εναγκαλισμό του κράτους και της θρησκείας, πίσω από Τουρκμενιστάν και Ιράν. Αν ψάξετε πού είναι η Ζιμπάμπουε, θα την βρείτε στην 50η θέση, την Τουρκία στην 44η, την Αυστραλία στην 77η κ.ο.κ. Αυτό εξηγεί –σε κάποιο βαθμό- και τον σκοταδισμό των νέων, τις επιλογές τους στη ζωή και τον τρόπο συμπεριφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Όσο ένα παιδί 13-16 ετών δεν μαθαίνει να αμφισβητεί και να ερευνά, αλλά αντίθετα διαβάζει σε σελίδες βιβλίων πως πρέπει να ακούει και να δέχεται άκριτα ότι προστάζει το δόγμα, τότε μην περιμένετε πολλά για το μέλλον.

Απαραίτητα είναι όλα∙ και τα Θρησκευτικά και τα Καλλιτεχνικά και τα Μαθηματικά. Η αναλογία είναι, όμως, αυτή που φέρνει τη σωστή χημεία. Όπως το μάθημα. Όπως στην καθολική Ιταλία (μισές ώρες από όσο μουσική και μηχανοκίνητος αθλητισμός), όπως στην Πορτογαλία (στο 1/3, σελ. 71-72) και όπως σε πολλές άλλες χώρες. Είναι περιττό να σας δώσω κι άλλα στοιχεία, δεν είναι στατιστικό το θέμα. Αφορά την κατεύθυνση προς την οποία έχουμε αποφασίσει να δείξουμε με το δάχτυλο στα νέα παιδιά. Και όσο το χέρι τεντώνεται προς τα εξώφυλλα με τα φωτοστέφανα, τόσο θα εναποθέτουμε τις ελπίδες για την παιδεία μας σε κάποια ανώτερη δύναμη.

Aν το έγραφε το 2004 θα ήταν... χακεριά!

Μια γυναίκα έχασε το παιδί που είχε στην κοιλιά της για 9 μήνες επειδή δεν υπήρχε στο νησί που έμεινε ένα νοσοκομείο για να γεννήσει! Το περιστατικό έχει επαναληφθεί αρκετές φορές...

Ένας ηλικιωμένος έχασε την ζωή του επειδή δεν μπόρεσε λόγω αέρα το ελικόπτερο να προσεγγίσει το... ακριτικό νησί στο οποίο διέμενε και επίσης δεν είχε ούτε κέντρο υγείας να τον περιθάλψει! Επίσης συνηθισμένο το φαινόμενο!

Εκατοντάδες άτομα κάθε χειμώνα μένουν χωρίς φάρμακα, τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης επειδή είχαν την... κατάρα να μην γεννηθούν σε κάποιο αστικό κέντρο αλλά σε έναν «ξεχασμένο» τόπο!

Χιλιάδες συνάνθρωποι μας τα δύο τελευταία χρόνια ανεβαίνουν σε ένα μπαλκόνι και... φεύγουν από την ζωή! Δεκάδες νέα παιδιά χάνουν την ζωή τους από τα ναρκωτικά που μοιράζονται έξω από πανεπιστήμια, σχολεία, νοσοκομεία, πλατείες και μπροστά στα μάτια των περαστικών! Τα καταστήματα βάζουν λουκέτα το ένα πίσω από το άλλο και οικογενειάρχες από την μια μέρα στην άλλη δεν έχουν να ζήσουν.

Ένα κομμάτι από την πολιστική μας κληρονομιά βρίσκεται στο Βρετανικό μουσείο αλλά εκτός από συναυλίες, δεν... τολμάμε με άλλο τρόπο να διεκδικήσουμε τα μάρμαρα. Η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας έχει παραδοθεί στην Τρόικα και στις τράπεζες. Αν και βρισκόμαστε στο 2012 πολλά παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία λόγω υποσιτισμού.

Καρκινοπαθείς έκαναν ουρές έξω από τα φαρμακεία μιας και δεν τους αφήνουν ούτε καν με αξιοπρέπεια να βιώσουν το πρόβλημα τους. Για μια ολόκληρη χρονιά πέρσι οι μαθητές όλης της χώρας έψαχναν φωτοτυπικά για μπορέσουν να είναι τυπικοί στο σχολείο τους καθώς το κράτος... φρόντισε να μην τους μοιράσει βιβλία!

Η Αθήνα κάθε χρόνο με... συνέπεια «καίγεται» τρεις φορές με την πολιτεία να σηκώνει τα χέρια ψηλά, αγνοώντας τις περιουσίες των πολιτών της που χάνονται μέσα σε λίγα λεπτά.

Έναν 15χρονο τον σκότωσαν... για πλάκα στα Εξάρχεια. Τέσσερις ψυχές που έχασαν την ζωή τους στην MARFIN ακόμη... περιμένουν να βρεθούν οι ένοχοι. Σταθμοί του ΜΕΤΡΟ που είναι έτοιμοι εδώ και πολλούς παραμένουν κλειστοί, κάνοντας δυσκολότερη την καθημερινότητα όλων, επειδή κάποιοι φοβούνται λόγω... μιζών!

Νέοι άνθρωποι τελειώνουν το πανεπιστήμιο, κάνουν διδακτορικό και βγάζουν... δίπλωμα για παπάκι ώστε να έχουν όλα τα φόντα να δουλέψουν ως «ντελιβεράδες». Πολιτικοί που δεν είχαν... δεύτερο βρακί να βάλουν όταν μπήκαν στην Βουλή έφυγαν από αυτή με βίλες, κότερα και καταθέσεις χωρίς κανείς να τους ρωτήσει που τα βρήκαν!

Τα σκάνδαλα της Siemens και του Βατοπεδίου... πέρασαν απλά στην ιστορία. Ο δρόμος από την Κόρινθο προς την Πάτρα είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να σκοτωθείς! Η Ακρόπολη, ένα από τα σημαντικότερα μνημεία του κόσμου, όταν... γουστάρει μια «κάστα ανθρώπων» κλείνει ή... ντύνεται με διάφορα πανιά.

Χιλιάδες... τυφλοί στα χαρτιά κάθε μήνα έβλεπαν μια χαρά στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς τα επιδόματα! Όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι την... κάνουν για μια καλύτερη ζωή στο εξωτερικό. Όταν ο κόσμος δεν έχει να φάει του ζητάνε 15 ευρώ για να έχει πρόσβαση στην θάλασσα και να μπορέσει να κολυμπήσει, με το κράτος να παραμένει ξανά απλός θεατής. Χιλιάδες σελίδες με διάλογοι για στημένα ματς είδαν το φως της δημοσιότητας αλλά δεν... άνοιξε μύτη.

Σε κάθε γωνιά των δρόμων όλης της χώρας υπάρχουν άνθρωποι σκυμμένοι πάνω από ένα κάδο σκουπιδιών και ψάχνουν ένα κομμάτι ξερό ψωμί ή δυο πιρουνιές μακαρόνια που έμειναν για να φάνε. Κάθε μέρα κι ένα νέο... συσσίτιο κάνει την εμφάνιση του.

Κάθε καλοκαίρια τα νησιά, αλλά και περιοχές-φιλέτα καίγονται αλλά ως κράτος δεν μπορούσε να σηκώσουμε αεροπλάνα και ελικόπτερα για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Λίγους μήνες μετά στα καμμένα... ξεπηδούν βιλάρες.

Η... παπαριά της Παπαχρήστου, η βλακεία της ξαφνικά «ντρόπιασε» τους πάντες. Τόσο πολύ που της πήραν το κεφάλι. Έστω κι αν ως αθλήτρια... έφτυνε αίμα καθημερινά για να ζήσει την μοναδική στιγμή όπως η συμμετοχή σε Ολυμπιακούς αγώνες. Ίσως αυτοί που την «έκοψαν» με τόση άνεση να το έκαναν γιατί δεν ξέρουν πως είναι να προετοιμάζεσαι και να αγωνίζεσαι για κάτι.

Ίσως και γιατί δεν είμαστε πια στο «χρυσό 2004»! Τότε που για ένα μετάλλιο που θα έδινε... δόξα στην Ελλάδα δεν είχαμε και τόσες μεγάλες ευαισθησίες ως λαός και ως άνθρωποι του αθλητισμού.

Πριν το <<έγκλημα>> της Παπαχρήστου γυναίκες μεταλλάσονταν, γέμιζαν σπυριά, η φωνή τους χόντραινε, αποκτούσαν αντρικά χαρακτηριστικά στο πρόσωπο και στο σώμα. Και κάναμε τα στραβά μάτια - αρκεί να μας φέρναν μετάλλια.

Ένας άλλος, απ' το πουθενά κέρδισε τους γρηγορότερους μαύρους του κόσμου, ξαφνικά, και το δεχτήκαμε χαρούμενοι χωρίς να υποψιαστούμε τίποτα. Κι όταν πήγαν να τον πιάσουν ντοπαρισμένο εξαφανίστηκε, ξημερώματα και έστησε με τη Θάνου την πιο ντροπιαστική απάτη - το δήθεν ατύχημα. Κι όμως, μερικές μέρες μετά, όλο το στάδιο φώναζε ρυθμικά το όνομά του, εν τη απουσία του, εξοργισμένο που οι κακοί ξένοι τον είχαν ξεσκεπάσει.

Μια βιομηχανία αναβολικών είχε στηθεί: έμποροι, προπονητές, μεσάζοντες. Ακόμα και εκείνη η καλή κοπέλα που κέρδισε στο βάδην το 2004 έδινε κάτι ψεύτικες διευθύνσεις σε κάτι απροσπέλαστα βουνά για να μην την εντοπίσουν και της κάνουν έλεγχο ντόπινγκ.

Ο δε Πύρρος Δήμας, απ' τους ελάχιστους της ομάδας άρσης βαρών που δεν στιγματίστηκε για αναβολικά, στιγματίστηκε τελικά ως επικεφαλής του Επικρατείας του Πασόκ, επί Βενιζέλου και τώρα, υποθέτω, είναι βουλευτής. (Στη χειρότερη περίοδο του Πασόκ! Είναι θαραλλέος, αν μη τι άλλο.)

Η χειρότερη δικιά μας πάντως, κατά τη γνώμη μου, είναι εκείνη η ανεκδιήγητη Φανή Χαλκιά που είχε κερδίσει ανέλπιστα και μετά έλεγε κάτι χρυσαυγίτικα του στυλ "Το DNA και το αίμα των Ελλήνων είναι ξεχωριστό, είναι στο αίμα μας η νίκη" και κάτι τέτοια χαζά.Μέχρι που φυσικά ανακαλύφθηκε ότι το μόνο ξεχωριστό στο DNA και στο αίμα της συγκεκριμένης ήταν τα αναβολικά που έπαιρνε! Πόσο ηλίθιες ακούγονται τώρα οι δηλώσεις της για την ανωτερώτητα της Ελληνικής φυλής!
[Κατά τη διάρκεια των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο και λίγο πριν τα προκριματικά των 400μ. με εμπόδια, η ΔΟΕ ανακοίνωσε ότι το πρώτο δείγμα της αθλήτριας βρέθηκε θετικό στην απαγορευμένη ουσία μεθυλτριενολόνη (Μ3), σε έλεγχο που διεξήγαγε η WADA στην Ιαπωνία, όπου η εθνική ομάδα του στίβου προετοιμάστηκε για τους Ολυμπιακούς. Η ουσία Μ3 είναι ισχυρό στεροειδές με δράση περίπου εκατό φορές πιο ισχυρή από αυτή της τεστοστερόνης αλλά και μεγάλη τοξικότητα, και είναι η ίδια ουσία που είχε ανιχνευτεί σε άλλους 14 έλληνες αθλητές σε προηγούμενους ελέγχους. Η Χαλκιά κατέθεσε την διαπίστευσή της και αναχώρησε από το Πεκίνο το ίδιο βράδυ, δίνοντας πριν συνέντευξη τύπου όπου υποστήριξε την αθωότητά της, δηλώνοντας σοκαρισμένη για το γεγονός. Λίγες ημέρες αργότερα, ανακοινώθηκε ότι και το δεύτερο δείγμα της αθλήτριας ήταν θετικό]

ΤΕΛΙΚΑ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΔΕΝ ΜΑΣ ΝΤΡΟΠΙΑΖΟΥΝ ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ. ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΣΥΝΗΘΙΣΑΜΕ...

Αγώνας πάνω στην θάλασσα!

Δείτε-διαβάστε μία μοναδική ιστορία πιτσιρικάδων που έστησαν με βάρκες και σανίδες ένα πλωτό γήπεδο σε ένα ψαροχώρι της Ταϊλάνδης και παίζουν μπάλα πάνω στο νερό...

Μία φορά και έναν καιρό, ένα μάτσο πιτσιρίκια περίμεναν καρτερικά κάθε τόσο την εναλλαγή της παλίρροιας (πλημμυρίδα και άμπωτη), με την άμπωτη να αποτελεί το αγαπημένο τους φαινόμενο. Τότε μονάχα σε μιαν ακρούλα του μεγάλου βράχου με την ονομασία Κο Πάνιε εμφανιζόταν μία στενή λωρίδα αμμουδιάς. Εκεί λοιπόν οι λιλιπούτειοι κάτοικοι του χωριού που έχει το ίδιο όνομα με τον βράχο, έβρισκαν την ευκαιρία να παίξουν λίγη μπαλίτσα, τσαλαβουτώντας ουσιαστικά μεταξύ θάλασσας και μίας ιδέας στεριάς.

Το Κο Πάνιε είναι ένα από τα πλέον περίεργα χωριά του κόσμου, καθώς είναι χτισμένο στην άκρη του βράχου και πάνω σε βάρκες και ξύλινα παραπήγματα στη μέση της θάλασσας στα δυτικά της Ταϊλάνδης. Ετσι λοιπόν παράξενη έμελλε να είναι και η ποδοσφαιρική ιστορία που δημιούργησαν τα παιδιά του, τα οποία έστησαν ένα δικό τους γήπεδο στη μέση του ωκεανού!

Ολα ξεκίνησαν το 1986. Τότε έφτασε στο χωριό η πρώτη τηλεόραση και πιτσιρικαρία στηνόταν για να παρακολουθήσει το Μουντιάλ του Μεξικού. Τότε λοιπόν κόλλησαν και το μικρόβιο του ποδοσφαίρου. Καθώς δεν έβρισκαν που να παίξουν, έκαναν κάτι τρελό. Πήραν παλιές μικρές βάρκες και πάνω τους κάρφωσαν σανίδες, στήνοντας ένα τερέν πάνω στην θάλασσα.
Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το παραμύθι. Κάθε φορά μάλιστα που έπεφτε η μπάλα στο νερό, βουτούσαν να την πιάσουν. Κάποια στιγμή ήρθε και η πρόσκληση τους σε ένα τουρνουά στην ενδοχώρα. Οι κάτοικοι του νησιού συγκινημένοι από την προσπάθεια των μικρών, τους αγόρασαν και εμφανίσεις. Στο τουρνουά οι μικροί τα πήγαν εξαιρετικά, φτάνοντας μέχρι τα ημιτελικά, όπου ηττήθηκαν.

Με τον γυρισμό τους, βρέθηκε και χορηγός που ανέλαβε να βελτιώσει κατά πολύ το πλωτό γήπεδο της Koh Panyee FC, κάνοντας το ασφαλές για το παιχνίδι. Φυσικά αυτό εξακολουθεί να επιπλέει πάνω στην θάλασσα. Το φοβερό με εκείνη την περιπέτεια των μικρών, είναι πως έκτοτε δημιουργήθηκε ποδοσφαιρική παράδοση στο χωριό και η ομάδα τους θεωρείται από τις καλύτερες στις μικρές ηλικίες. Τελικά εάν το θέλεις, ποδόσφαιρο μπορείς να παίξεις παντού: ακόμα και πάνω στο νερό...

Kim Jeonghwan. 15 μήνες σε 21 χώρες με το ποδήλατο… και το ταξίδι συνεχίζεται!

Δεν την πάλευε άλλο στη Νότια Κορέα και αποφάσισε να μιμηθεί όλους αυτούς τους τύπους που γυρνάνε τον κόσμο. Λεφτά δεν παίζανε -μόνο κάτι λίγα για τα αναγκαία. «Το ποδήλατο είναι το σπίτι μου», λέει ενώ μου δείχνει τις εκατοντάδες φωτογραφίες από τις χώρες που έχει επισκεφτεί… Ο 29 χρόνος Κim εδώ και 15 μήνες έχει ήδη γυρίσει 21 χώρες και σκοπεύει μετά την Ευρώπη, ν’ αράξει για λίγο στην Αμερική. Αυτό το παιδί είναι προκλητικά χαλαρό, έχει χιούμορ, δεν αγχώνεται με τίποτα και ο φόβος… άγνωστο συναίσθημα! Δεν ξέρει που θα κοιμηθεί αύριο, δεν ξέρει τι θα φάει τη νύχτα αλλά ξέρει ότι θέλει να φτάσει σε αμέτρητους προορισμούς και να γνωρίσει χιλιάδες ανθρώπους. «Πολύς κόσμος ενθουσιάζεται με το ταξίδι που κάνω και μου προσφέρει φαγητό, το σπίτι του, ακόμα και χρήματα»… Εδώ και 40 μέρες, ο Kim αλωνίζει την Ελλάδα!
«Στην Κορέα οι άνθρωποι συνεχώς εργάζονται. Η ζωή είναι γεμάτη άγχος και θα τη χαρακτήριζα κενή. Το εκπαιδευτικό σύστημα της Κορέας, παράγει έξυπνους και αποδοτικούς ανθρώπους που δουλεύουν σα ρομπότ… Σπούδασα ιαπωνική φιλολογία, δίδασκα σε λύκειο για ένα χρόνο. Πριν από τη δουλειά αυτή, ήμουν μεταφραστής. Δεν ήμουν ευχαριστημένος από τη ζωή μου».
«Διάβαζα για ανθρώπους που έκαναν το γύρο του κόσμου με το ποδήλατο και εντυπωσιαζόμουν. Ζήλευα. Μια μέρα, αποφάσισα να καβαλήσω το ποδήλατο μου… και όπου με βγάλει».
«Στην Κορέα έκανα ποδήλατο συνεχώς: Ταξίδευα από την πόλη μου σε άλλες πόλεις. Μ’ αρέσει πολύ ως μέσο μεταφοράς διότι δεν είναι ούτε γρήγορο ούτε αργό και μου δίνει τη δυνατότητα να σταματάω σε όποιο σημείο θέλω και να γνωρίζω ανθρώπους και τόπους. Αν χρησιμοποιούσα τρένο ή αεροπλάνο θα είχα συγκεκριμένους προορισμούς άρα και περιορισμούς».
«Η μητέρα μου δε συμφωνούσε καθόλου με το ταξίδι αυτό... Κάποιοι φίλοι μου ζηλεύουν, που ταξιδεύω και κάποιοι άλλοι ανησυχούν με το μέλλον μου, αναρωτιούνται τι θα κάνω μόλις επιστρέψω».
«Είναι κουραστικό και δύσκολο να καταγράφω τα χιλιόμετρα που έχω διανύσει με το ποδήλατο. Υπολογίζω γύρω στα 15.000. Υπάρχουν μέρες που ταξιδεύω 70 με 80 χιλιόμετρα. Δεν κάνω κάθε μέρα ποδήλατο διότι θέλω να μένω σε διάφορα μέρη και να συναντάω ανθρώπους».
«Ξεκίνησα το ταξίδι τον Απρίλιο του 2011 από τη Νότια Κορέα: Ρωσία, Φινλανδία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Πολωνία, Τσεχία, Αυστρία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Κροατία, Μαυροβούνιο, Αλβανία, Φύρομ, Βουλγαρία, Τουρκία, Κύπρο, Ισραήλ, Παλαιστίνη, Ιορδανία, Ελλάδα είναι οι χώρες που έχω επισκεφτεί μέχρι ώρας».
«Το ωραιότερο μέρος που έχω πάει είναι η λίμνη Βαϊκάλη στη Ρωσία. Ήταν παγωμένη όταν έφτασα. Πανέμορφή. Εκείνο, όμως, που έχει μεγαλύτερη σημασία για μένα είναι οι άνθρωποι. Εκεί, γνώρισα μια οικογένεια, που μ’ έκαναν να αισθανθώ φιλικά. Κάναμε και πάρτι στη λίμνη και αν δεν είχα συναντήσει αυτή την οικογένεια, νομίζω ότι δεν θα μου άρεσε αυτό το μέρος τόσο πολύ».
«Πολλοί άνθρωποί πιστεύουν ότι δεν μπορούν να ταξιδέψουν αν δεν έχουν χρήματα. Τα λεφτά δεν είναι κάτι σημαντικό για μένα. Αν πεινάω, μπορώ να φάω φρούτα από τα δέντρα. Υπήρξαν μέρες που έτρωγα μoνο πορτοκάλια.
«Το μόνο μέρος που φοβήθηκα ήταν στη Ρωσία γιατί ήμουν ακόμα στην αρχή του ταξιδιού, δεν ήξερα τη γλώσσα, δεν είχα χρήματα, δεν είχα που να μείνω, δεν ήμουν καθόλου εξοικειωμένος με όλη αυτή την κατάσταση και τότε, δεν είχα ανακαλύψει το CouchSurfing (σ.σ το μεγαλύτερο δίκτυο υπηρεσιών φιλοξενίας στο ίντερνετ ). Στην Φινλανδία, έμαθα την ύπαρξη του συγκεκριμένου site».
«Ρούχα, laptop, φωτογραφική μηχανή, σκηνή, sleeping bag, χάρτες, εργαλεία για να επιδιορθώνω το ποδήλατο, φαγητό, πορτοκάλια και τη Βίβλο είναι αυτά που κουβαλάω με το ποδήλατο».
«Γνωρίζω ανθρώπους από το CouchSurfing αλλά τους περισσότερους τους γνωρίζω στους δρόμους. Πολλοί με βλέπουν με το ποδήλατο και με πλησιάζουν. Κυρίως αναρωτιούνται τι είναι αυτό το μπλε κουτί πάνω στο ποδήλατό… Όταν τους λέω ότι ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο, εντυπωσιάζονται, θέλουν να μάθουν για μένα περισσότερα. Τους φαίνεται περίεργο αυτό που κάνω. Με καλούν και με φιλοξενούν στα σπίτια τους, με πηγαίνουν σε εστιατόρια και πριν φύγω, μου ετοιμάζουν φαγητό για το δρόμο. Υπάρχουν άνθρωποι που μου δίνουν και χρήματα».

«Σε πολλές χώρες υπάρχουν άνθρωποι που εντυπωσιάζονται, που είμαι από την Ασία. Για παράδειγμα στην Ιορδανία. Ο κόσμος, εκεί, δεν έχει συνηθίσει να βλέπει ανθρώπους από την Ασία και όλοι με φώναζαν “made in china” και “Τσάκι Τσαν”. Κάθε φορά που έβγαινα έξω άκουγα μόνο αυτές τις φράσεις. Δεν τους κατακρίνω διότι οι άνθρωποι δεν ήξεραν αγγλικά, γνώριζαν ελάχιστες λέξεις… Γενικότερα, όπου και να πάω γίνομαι το επίκεντρο της προσοχής».
«Τα μέσα μεταφοράς που έχω χρησιμοποιήσει εκτός από το ποδήλατο είναι το τρένο για να γυρίσω τις πόλεις στη Ρωσία, αεροπλάνο από την Κύπρο στο Ισραήλ -αναγκάστηκα να ξοδέψω χρήματα για το εισιτήριο, δεν είχα άλλη επιλογή- και πλοίο από το Ισραήλ στην Τουρκία. Στο πλοίο αυτό πήγα ως πλήρωμα. Βρήκα έναν καπετάνιο Αμερικανό, του είπα ότι θέλω να ταξιδέψω και ότι δεν έχω χρήματα και το μόνο που μπορούσα να κάνω ως αντάλλαγμα είναι να εργαστώ στο πλοίο. Ο καπετάνιος συμφώνησε. Μέσα στο πλοίο καθάριζα, μαγείρευα. 10 μέρες ταξιδεύαμε… Το ίδιο ελπίζω να γίνει με το πλοίο από την Πάτρα για Ιταλία».
«Πολλοί μου λένε ότι εάν δεν είχα χρήματα μαζί μου, δεν θα μπορούσα να πάρω το αεροπλάνο και υποστηρίζουν ότι τα χρήματα είναι απαραίτητα… Σκέφτομαι ότι το γεγονός ότι ξόδεψα χρήματα για να πάρω το αεροπλάνο ίσως να μου στέρησε άλλες εμπειρίες από την Κύπρο. Θα μπορούσα να κάτσω περισσότερο και ίσως να μου ανοίγονταν άλλες προοπτικές».
«Στο μυαλό μου έχω ένα πολύ γενικό πλάνο του ταξιδιού. Αφήνω τα πράγματα να προκύψουν. Υπολόγιζα ότι όλο το ταξίδι θα διαρκούσε δύο χρόνια αλλά βλέπω ότι θα χρειαστεί περισσότερος χρόνος. Θέλω να πάω Ιταλία, Ελβετία, Γερμανία και μετά Νότια Αμερική, ΗΠΑ και Καναδά.Όταν έχεις χρήματα για ένα τέτοιο ταξίδι, παρά είναι εύκολο διότι πετάς από το ένα μέρος στο άλλο ενώ χωρίς χρήματα σου ανοίγονται νέες δυνατότητες. Γνωρίζεις άτομα που δεν θα γνώριζες ποτέ. Μου λείπει η μητέρα μου. Όταν την παίρνω τηλέφωνο, μου λέει ότι της λείπω και αναφέρει πάντα “εντάξει, αρκετά, έχεις δει πολλές χώρες, γύρισε τώρα πίσω στην Κορέα”. Δεν την ακούω. Θέλω ν’ ανακαλύψω περισσότερα μέρη».
«Από την Τουρκία, ήρθα στην Ελλάδα. Πρώτη πόλη η Αλεξανδρούπολη. Έχω επισκεφτεί Κομοτηνή, Ξάνθη, Καβάλα, Λάρισα, Λαμία, Τρίκαλα, Μετέωρα, Όλυμπο, Αθήνα, Πάτρα.
Όλος ο κόσμος ξέρει για την κρίση στην Ελλάδα. Όσο καιρό είμαι εδώ, μαθαίνω ότι υπάρχουν άνθρωποι που αυτοκτονούν λόγω οικονομικών προβλημάτων. Είναι τραγικό. Είναι κρίμα, που εξαρτώνται τόσο πολύ από τα χρήματα. Μα τα χρήματα να καθορίσουν τη ζωή σου; Ο κόσμος πιστεύει στο χρήμα, όντως το χρήμα μπορεί να κάνει τη ζωή σου πιο βολική αλλά δεν πρέπει να βασίζουμε όλη τη ζωή μας σ’ αυτό.Θέλω να μπαίνω στη ζωή της κάθε χώρας. Στην Ελλάδα πήγα σε πανηγύρια, σε αντιρατσιστικά φεστιβάλ, σε εκκλησίες –είμαι χριστιανός και χάρηκα που επισκέφτηκα πολλές εκκλησίες εδώ. Στο μεταξύ στην Κορέα υπάρχουν παντού εκκλησίες, πολύ περισσότερες από την Ελλάδα».
«Υπήρξαν άνθρωποι που με πλησίαζαν για να με βοηθήσουν και τελικά μου έκλεβαν μικροπράγματα όπως το παγούρι μου ή την τρόμπα του ποδηλάτου. Κλέβουν αυτά διότι είναι εκτεθειμένα στο ποδήλατο. Τα υπόλοιπα τα βάζω μέσα στο μπλε κουτί. Κάποια στιγμή πήγε κάποιος έκλεψε τη φωτογραφική μηχανή, κατάλαβα ποιος ήταν, του είπα ότι θα φωνάξω την αστυνομία, αυτός φοβήθηκε και μου την έδωσε πίσω».

"Unabomber": ο βομβιστής μαθηματικός και η ιστορία του

Στις 22 Μαίου του 1942 σε ένα ήσυχο προάστιο του Σικάγο γεννήθηκε ο πολωνικής καταγωγής Τιοντόρ (Τεντ) Κατζίνσκι (Theodore John Kaczynski). Ο πατέρας του είχε ένα μικρό εργοστάσιο ενώ η μητέρα του, Ουάντα, ήταν μια ευπρεπής καθηγήτρια που συνήθιζε να διαβάζει στο μικρό Τεντ άρθρα από το Scientific American, για να τον κάνει ευρυμαθή. Είχε έναν μικρότερο αδελφό, τον Ντέιβιντ, που γεννήθηκε το 1950.

Ο Τεντ τελείωσε το κολέγιο σε ηλικία μόλις 16 ετών. Ήταν ένα «παιδί-θαύμα». Είχε μια κλίση στα μαθηματικά και στη χημεία και οι καθηγητές του τον θυμούνται να ανακατεύει μπαταρίες, ηλεκτρόδια και νιτρικό κάλιο. Το 1958 συνέχισε τις σπουδές του στο Χάρβαρντ, όπου διακρίθηκε για τις επιδόσεις του. Πέρασε όλα τα τεστ με ιδιαίτερη επιτυχία και επέδειξε υψηλό δείκτη νοημοσύνης(170). Το 1962 о Κατζίνσκι συνέχισε τις σπουδές του με υποτροφία στο πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, όπου εκτός από το διδακτορικό του στα μαθηματικά απέσπασε και πολλούς επαίνους από τους καθηγητές του. Από το 1967, δηλαδή σε ηλικία 25 ετών, μέχρι το 1969 δίδασκε μαθηματικά στο Μπέρκλεϊ και όλοι συμφωνούσαν πως τον περίμενε μια λαμπρή πανεπιστημιακή καριέρα. Ο ίδιος βέβαια φαίνεται πως είχε άλλα πράγματα στο μυαλό του καθώς απομονωνόταν από τον περίγυρό του και κλείνονταν ολοένα και περισσότερο στον εαυτό του. Το 1969 χωρίς καμία εξήγηση παραιτήθηκε από τη θέση του στο πανεπιστήμιο και «επέστρεψε στην άγρια Φύση». Εγκατέλειψε μια λαμπρή πανεπιστημιακή καριέρα για να γίνει ερημίτης. Δεν ήταν ο μόνος, καθώς την ίδια περίοδο εμφανίστηκε μια τάση φυγής ανάμεσα στους Αμερικανούς φοιτητές, και ιδιαίτερα στους γόνους των αστικών οικογενειών, που επηρεάστηκαν από το κίνημα των χίπις και την αμφισβήτηση του βιομηχανικού πολιτισμού και ήθελαν να «επιστρέψουν στη Φύση». Την ίδια χρονιά ο Κατζίνσκι αγόρασε ένα τελείως απομονωμένο αγρόκτημα στο Λίνκολ της Μοντάνα, κοντά στα Βραχώδη Όρη. Εκεί έφτιαξε μόνος του μια ξύλινη καλύβα, κατασκευασμένη ωστόσο με μαθηματική ακρίβεια πάνω στον άξονα Βορρά-Νότου, όπου έζησε χωρίς ηλεκτρικό, μελετούσε και κυνηγούσε για την τροφή του. Αυτή η ξύλινη καλύβα ήταν ταυτόχρονα κι ένα αυτοσχέδιο χημικό εργαστήριο, όπου ανακάτευε επιδέξια επικίνδυνες χημικές ουσίες και μελετούσε την εκρηκτικότητα τους. Έξι χρόνια αργότερα , το 1978, εκεί θ’ αρχίσει να κατασκευάζει τις πρώτες βόμβες που θα έστελνε δια αλληλογραφίας…

Η τρομοκρατική δράση του Κατζίνσκι ξεκίνησε στις 25 Μαΐου του 1978 όταν ένας καθηγητής του πανεπιστημίου Νορθουέστερν του Ιλινόις δέχθηκε ένα δέμα το οποίο υποτίθεται πως ο ίδιος είχε αποστείλει σε άγνωστο παραλήπτη και του είχε επιστραφεί. Ο καθηγητής κάτι υποψιάστηκε και το παρέδωσε στην ασφάλεια του πανεπιστημίου. Ωστόσο ο φύλακας που το άνοιξε τραυματίστηκε σοβαρά. Για 18 ολόκληρα χρόνια συνέχισε να τρομοκρατεί την πανεπιστημιακή κοινότητα των ΗΠΑ στέλνοντας ταχυδρομικώς δέματα-βόμβες τα οποία εκρηγνύονταν όταν ο παραλήπτης προσπαθούσε να τα ανοίξει. Κατά τη διάρκεια της δράσης του σκότωσε 3 άτομα, τραυμάτισε 22 και έφτασε στο Νο1 των καταζητούμενων τρομοκρατών από το F.B.I. Έγινε γνωστός με το παρατσούκλι Unabomber (University and Airline Bomber).

Όλες οι βομβιστικές του ενέργειες χαρακτηρίζονταν από μια οξεία αντίδραση στην τεχνολογία και στη βιομηχανική ανάπτυξη. Στο 35.000 λέξεων διάσημο μανιφέστο του, με τίτλο "Βιομηχανική Κοινωνία Και Το Μέλλον Της" που δημοσιεύθηκε το 1995 στις αμερικάνικες εφημερίδες (υπό την απειλή ότι θα ανατίναζε αεροπλάνα αν δεν δημοσιευόταν), δικαιολογούσε τις πράξεις του τονίζοντας ότι η βιομηχανική ανάπτυξη είναι καταστροφική για τον άνθρωπο.

«Η τεχνολογία δημιουργεί για τα ανθρώπινα όντα ένα νέο φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον, ριζικά διαφορετικό από το φάσμα περιβαλλόντων στο οποίο το ανθρώπινο είδος προσαρμόστηκε μέσω φυσικής επιλογής. Αν ο άνθρωπος δεν προσαρμοστεί σε αυτό το νέο περιβάλλον μέσω τεχνητού μετασχηματισμού του, τότε θα προσαρμοστεί μέσω μακράς και επώδυνης διαδικασίας φυσικής επιλογής... Θα ήταν καλύτερο να ξεφορτωθούμε το όλο βρωμερό σύστημα» έλεγε χαρακτηριστικά.
Λίγο μετά τη δημοσίευση του «Μανιφέστου» ο Unabomber αναγνωρίστηκε από τον μικρότερο αδελφό του Ντέιβιντ Κατζίνσκι, ο οποίος και τον κατέδωσε στο FBI έναντι αδράς αμοιβής (ο Unabomber ήταν ήδη επικηρυγμένος για ένα εκατομμύριο δολάρια). Ύστερα από πολύμηνη παρακολούθηση το FBI πραγματοποίησε μια μεγάλη επιχείρηση, στην οποία πήραν μέρος ακόμη και ελικόπτερα, και στις 3 Απριλίου του 1996 συνέλαβε τον Unabomber μέσα στο απομονωμένο κρησφύγετό του στα βουνά της Μοντάνα. Καταδικάστηκε σε 4 φορές ισόβια και 30 χρόνια και σήμερα εκτίει την ποινή του σε φυλακή υψίστης ασφαλείας στο Κολοράντο.

Ο Unabomber, καθώς και το περίφημο μανιφέστο του, αποτελούν έναν ανίερο καθρέπτη στον οποίο αντανακλάται η φοβία της σύγχρονης Αμερικής απέναντι στην άποψη του Μαρξ ότι «η καπιταλιστική παραγωγή γεννά την ίδια της την άρνηση. Είναι η άρνηση της άρνησης».Το μανιφέστο του δεν είναι το τεχνοφοβικό παραλήρημα ενός νεολουδίτη* φιλοσόφου, αλλά ένα προφητικό κείμενο που προφητεύει το οδυνηρό τέλος της βιομηχανικής κοινωνίας. Τι ήταν λοιπόν ο Ted Kaczynski; Ένας παράφρονας εγκληματίας ή μια μεγαλοφυία; Ένας τεχνοφοβικός οικολόγος τρομοκράτης ή ένας προφήτης που προσπάθησε να εμποδίσει την πορεία της ανθρωπότητας προς μια νέα μορφή σκλαβιάς; Μάλλον και τα δύο, αφού σήμερα αποδεικνύετε πια με τον πιο περίτρανο τρόπο ότι η εξάρτηση των σύγχρονων κοινωνιών από την τεχνολογία αλλά και ο τρόπος ζωής των πολιτών οδήγησε στην παγκόσμια οικονομική κρίση. Το μέλλον θα δείξει!

Οι ονειροπόλοι...υπάρχουν ακόμα

Ονειροπόλοι

Σε ποίηση Γιώργου Μυλωνογιάννη

Νικημένοι... Και όμως δεν δώσαμε μάχη
μήτε καν στον ορίζοντα φάνηκ' εχθρός,
ενώ θα πρεπε νά 'μαστε πάντοτε μπρος,
σε σκιές και σε φάσματα στρέφουμε ράχη...

Η δειλία χαράζει το κάθε μας βήμα
κι όλοι ζούμε με τ' όνειρο κάποιας φυγής,
μας πειράζει στα μάτια το φως της αυγής,
τραγουδάμε το χάρο, ποθούμε το μνήμα.

Μεθυσμένοι... Χωρίς ούτε στάλα να πιούμε,
τη φωτιά μας δε σβήνει κανένα πιοτό,
θα 'ρθει ώρα να βρούμε τη λήθη σ' αυτό,
τώρα όμως δεν ξέρω και μεις τι ζητούμε...

Στο μεθύσι μας πάνω πιστεύουμ' αλήθεια
ότι γίναμε κι όλας καινούριοι Θεοί,
τη ζωήν, ως τη ζουνε οι άλλοι θνητοί
τη χλευάζουμε σαν μια χυδαία συνήθεια...

Γελασμένοι... Δεν το 'χαμε πριν καταλάβει,
πως μια μέρα θα 'ρχόταν αυτός ο καιρός,
που κι ο ύστατος φίλος θα ήταν νεκρός...
Η ζωή δεν προσφέρει, ζητάει να λάβει.

Διαρκώς αυταπάτες και πάντα στο χέρι
λίγα πούπουλα, θύμηση μόνο σκληρή
της χαράς που πετάει και φεύγει ιλαρή
στον ορίζοντα πέρα, λευκό περιστέρι...

Πανελλαδικές εξετάσεις: Η αυταπάτη μιας γενιάς;

Τι να σου πω τώρα,αγαπημένε μου μαθητή;

Πώς να σε πείσω ότι οι Πανελλήνιες είναι μόνο ένα πέρασμα στη ζωή σου;Όταν βλέπεις κανάλια,εφημερίδες,διαδικτυακούς τόπους να σε βομβαρδίζουν καθημερινά με θέματα,απαντήσεις,σχόλια επί σχολίων;Όταν σου ζητούν να μιλήσεις για την Τέχνη με την οποία η μόνη σχέση σου είναι η επίσκεψη σε μουσεία και θέατρα μόνο σε σχολικές εκδρομές;Κι αυτή υποχρεωτική,αφού οι καθηγητές σου επιμένουν να πάτε...


Ποιος θα ζητήσει συγνώμη από τους υποψήφιους των Πανελλαδικών Εξετάσεων για το μάθημα της φυσικής; Κανένας δεν σκέφθηκε πριν σταλεί το θέμα στους μαθητές, να το λύσει και να δει αν μπορούσε ; Υποτίθεται ότι πριν δοθούν τα θέματα λύνονται όλες οι ασκήσεις και απαντώνται όλες οι ερωτήσεις. Μήπως , αυτή τη φορά δεν έγινε κάτι τέτοιο; Κι αν δεν έγινε γιατί δεν έγινε; Ποιος θα πληρώσει για τα τσαλακωμένα όνειρα και τις ελπίδες αυτών των παιδιών, για μια στάλα ικανοποίησης, παίρνοντας έναν καλό βαθμό σε εξετάσεις που μπορεί να είναι σκληρές, αλλά δεν θα έπρεπε να περιέχουν λάθη ή ελλείψεις ;


Τι να σου πω,αγαπημένε μου μαθητή; Σε μια χώρα που ενώ βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης,επιμένει να πιστεύει πως η μόνη επένδυση για το μέλλον είναι το πτυχίο;Τι να σου πω που θέλεις να δεις το χαμόγελο στα χείλη των γονιών σου;Αυτών των γονιών που στερούνται τα πάντα-ως και τα απολύτως αναγκαία-για να πληρώσουν το φροντιστήριό σου;Αυτών των γονιών που σου έβαλαν στο μυαλό ότι αν γίνεις γιατρός,δικηγόρος,μηχανικός θα εξασφαλίσεις καταξίωση και χρήμα;


Τι να σου πω αλήθεια... Τα έχουμε πει τόσες φορές στην τάξη.Όταν τα βλέμματά μας συναντώνται και το δικό σου είναι ένοχο κι απολογητικό,γιατί διαβάζεις άλλο μάθημα σε ώρα άλλου μαθήματος.Την ίδια στιγμή θέλω να κάνω ότι δεν σε βλέπω για να μη νιώσεις άσχημα και να μη νιώσω προδομένος.Τι να σου πω;Για μια χώρα που όταν ανακοινώνονται οι βάσεις,τα τηλέφωνα δίνουν και παίρνουν μεταξύ γονιών και τα κανάλια το κάνουν πρώτο θέμα!


Αν όμως οι μηχανισμοί είναι “κουτσοί” , αν όλο το σύστημα Εκπαίδευσης χωλαίνει κι αν ετούτο το οικοδόμημα που λέγεται Παιδεία, μπάζει από παντού, οι πιο αθώοι, αυτοί που σίγουρα δεν φταίνε, είναι οι υποψήφιοι που “κολυμπούν” στο χάος ενός κράτους που δεν μπορεί πλέον να κρατήσει ούτε τα προσχήματα…


Θα με ρωτήσεις γιατί σου τα γράφω αυτά.Μέσα στην πίεση που νιώθεις,στο άγχος,στο βάρος που έπεσε στις δικές σου πλάτες.Το κάνω για να μοιραστώ τις ανησυχίες σου.Για να σου πω πως θυμάμαι κι εγώ ότι τα ίδια περνούσα στην ηλικία σου.Πάνε πολλά χρόνια πράγματι. Αλλά πάντα όταν γράφεις,νομίζω ότι γράφω κι εγώ.Κι έτσι σε κοιτάζω κι αυτή τη φορά,δεν θέλω να αποφύγω το βλέμμα σου.Θέλω να σου πω,αγαπημένε μου μαθητή,πως και μόνο που παλεύεις σε τούτες τις τόσο δύσκολες στιγμές για όλους,είσαι ήρωας.Ο ήρωάς μου.

Μανώλης Δουρής, ένοχος πρώτου βαθμού

Υπάρχουν ορισμένες υποθέσεις στα εγκληματολογικά χρονικά που παρουσιάζονται τόσο πολύπλοκες και δαιδαλώδεις που δεν είναι ξεκάθαρο αν ο φερόμενος ως δράστης είναι το κτήνος που παρουσιάζουν με ωμότητα τα ΜΜΕ ή το τραγικό θύμα μιας νομικής πλάνης. Ενίοτε και πλεκτάνης. Και βέβαια, η έκδοση απόφασης πρωτοβάθμιου δικαστηρίου δεν αποτελεί πάντοτε αναμφισβήτητη εγγύηση προσέγγισης στην αντικειμενική αλήθεια, με δεδομένο ότι πολλές αποφάσεις εξαφανίζονται στο δεύτερο βαθμό και αναιρούνται στον Άρειο Πάγο. Μια τέτοια σκοτεινή περίπτωση είναι η πασίγνωστη υπόθεση δολοφονίας του μικρού Νίκου Δουρή. «Με έπιαναν κρίσεις και δεν έβλεπα μπροστά μου. Ο καθένας στη θέση μου το ίδιο μπορεί να έκανε», «Θα είσαι ελεύθερη να ζήσεις τη ζωή σου, όπως εσύ το ζήτησες μαζί με τον εραστή σου με τον οποίο σκοτώσατε το Νίκο. Πληρώνω το γεγονός ότι δεν σε μαρτύρησα και βρίσκομαι στη φυλακή αν και είμαι αθώος», «Ο Μανώλης για μένα και για τα παιδιά μου είναι αθώος. Δύο αθώες ψυχές βρίσκονται στο χώμα και οι ένοχοι κυκλοφορούν ελεύθεροι», «Είμαι ένα μεγάλο κτήνος, αφού κατάφεραν τα χέρια μου με απάνθρωπο τρόπο να κάνουν αυτό που έκαναν. Για μένα δεν έπρεπε να υπάρχει ούτε σωτηρία ούτε λύπηση, μόνο βασανισμός μέχρι να πεθάνω». Οι παραπάνω φράσεις συνιστούν μερικές μόνο από τις πολλές αντιφάσεις της υπόθεσης που ήρθε στο φως στις 31 Δεκεμβρίου 1993, στο κατώφλι του νέου έτους κι έκανε σκόνη και θρύψαλλα το εορταστικό κλίμα της Πρωτοχρονιάς. Στο Αστυνομικό Τμήμα της Ερμιόνης στην Αργολίδα προσέρχεται ανάστατος ο ελαιοχρωματιστής Μανώλης Δουρής, οικογενειάρχης με επτά παιδιά, προκειμένου να δηλώσει την εξαφάνιση του μικρού γιου του Νίκου, έξι ετών, ο οποίος έφυγε από το σπίτι στις το απόγευμα της ίδιας μέρας και τελικά δεν επέστρεψε ποτέ. Οι αστυνομικοί, τα μέλη της οικογένειας και αρκετοί γείτονες βγαίνουν στο δρόμο και αναζητούν τον μικρό για ώρες στην ευρύτερη περιοχή. Ίχνος του πουθενά. Η αγωνία για την τύχη του μικρού φτάνει στα ύψη. Τελικά, ξημερώματα πρωτοχρονιάς ο ίδιος ο πατέρας μαζί με το μεγαλύτερο γιο του βρίσκει το παιδί του νεκρό και εμφανώς κακοποιημένο σωματικά και σεξουαλικά, με το πτώμα να είναι πολύ καλά κρυμμένο σε έναν μαντρότοιχο, πίσω από το σπίτι της οικογένειας. Σίγουρα, σε πρώτη σκέψη μοιάζει περίεργο μέρος για να ψάξει κανείς. Σύμφωνα με τον ιατροδικαστή, το παιδί πέθανε από ασφυξία, αφού ο δράστης του έφραξε τις αεροφόρους οδούς, δηλαδή του έκλεισε τη μύτη και το στόμα. Η πόλη αναστατώνεται από την αγριότητα της πράξης, για πολλές μέρες μετά δεν βλέπει κανείς παιδιά να κυκλοφορούν στο δρόμο μόνα τους. Και μάλιστα, το φαινόμενο επεκτείνεται σε όλη την Ελλάδα, όσο τηλεοπτικοί σταθμοί και έντυπα βομβαρδίζουν το κοινό με αίμα και τρόμο. Στη κηδεία οι γονείς μοιάζουν τραγικές φιγούρες. Ο πατέρας, ειδικά, κλαίει και οδύρεται συνεχώς μπροστά στις κάμερες που είχαν σπεύσει να καλύψουν το γεγονός της ταφής, παρόλο που πλέον δεν αποτελούσε είδηση. Στο μεταξύ η αστυνομία προσπαθεί να συλλέξει κάθε είδους στοιχεία που θα την οδηγήσουν στο δράστη του εγκλήματος. Εστιάζει τόσο στον τόπο που βρέθηκε το παιδί, που ενδεχομένως να ήταν ο τόπος της τέλεσης του εγκλήματος, όσο και στις καταθέσεις πολλών και διαφόρων προσώπων, συγγενών του θύματος, γειτόνων και λοιπών. Όσο προχωρούν οι έρευνες εμφανίζεται κάτι που μπορεί να έχει τεράστια σημασία…Ο πατέρας του παιδιού πέφτει σε αντιφάσεις στις διαδοχικές καταθέσεις, τις οποίες καλείται να δώσει κι οι υποψίες των ανακριτικών υπαλλήλων που επιλαμβάνονται της υπόθεσης φουντώνουν και στρέφονται ανοικτά εναντίον του… Με επιμονή και μεθοδικότητα, αποκαλύπτεται το μεγάλο μυστικό και μάλιστα ο Μανώλης Δουρής ομολογεί ότι αυτός βίασε και σκότωσε το ίδιο του το παιδί! Αιτία, κατά τον ίδιο, μια αόριστη ασθένεια που τον κυριεύει και τον μεταμορφώνει: «Με έπιαναν κρίσεις και δεν έβλεπα μπροστά μου. Ο καθένας στη θέση μου το ίδιο μπορεί να έκανε». Η χώρα ολόκληρη, αφού πρώτα έφριξε, τώρα βράζει και η υπόθεση Δουρή γίνεται πρώτο θέμα παντού: στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στις εφημερίδες, στα καφενεία, ακόμα και στα σχολεία! Όσο περνούν οι ημέρες, οι γνωστές ατέρμονες συζητήσεις περί θανατικής ποινής αντικαθιστούν τις κραυγές περί δράκου και ανθρωπόμορφου τέρατος και εμφανίζονται ξανά στην πρώτη γραμμή οι δήμιοι, χωρίς κουκούλες στο κεφάλι. Λαϊκή απαίτηση η (από τότε ήδη κλασική) κρεμάλα στο Σύνταγμα και τα σχετικά επιχειρήματα δίνουν και παίρνουν. Ο ίδιος μονολογεί: «Είμαι ένα μεγάλο κτήνος, αφού κατάφεραν τα χέρια μου με απάνθρωπο τρόπο να κάνουν αυτό που έκαναν. Για μένα δεν έπρεπε να υπάρχει ούτε σωτηρία ούτε λύπηση, μόνο βασανισμός μέχρι να πεθάνω»

Την ίδια ώρα ο Μανώλης Δουρής έχει κριθεί προφυλακιστέος (κατά την ορολογία της εποχής εκείνης) και οδηγείται στη Φυλακή της Κέρκυρας. Τις ημέρες των ανακρίσεων, αφού έχει ήδη ομολογήσει την πράξη ο δράστης, το Εργαστήριο Ποινικών κι Εγκληματολογικών Ερευνών πραγματοποιεί επαναληπτική έρευνα για τους ανήλικους κρατούμενους και την πορεία τους μετά την αποφυλάκιση. Τυχαίνει να βρίσκομαι στον Κορυδαλλό και να παίρνω συνεντεύξεις με ημιδομημένα ερωτηματολόγια από νεαρούς κρατούμενους, που αποτελούσαν το δείγμα μας. Πρώτο θέμα και κοινός τόπος της συζήτησης μαζί τους η υποδοχή του Δουρή από τους συγκρατούμενούς του, οπουδήποτε κι αν τον στείλουν οι αρχές. «Αυτοί δεν επιβιώνουν στη φυλακή», λένε… «Οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουν παιδιά κι όσοι έχουν δεν τα βλέπουν, παρά σπάνια. Άσε που πολλοί δεν θα κάνουν ποτέ παιδιά με τη ζωή που κάνουν… Κι αυτός να κάνει τέτοιο πράμα; Από μας θα το βρει», προφητεύουν. Ο τηλεοπτικός φακός αποτυπώνει καθαρά την σχεδόν άμεση υλοποίηση της στάσης αυτής, έστω κι από άλλους «συναδέλφους» τους. Μόλις ο Δουρής μπαίνει στην κλούβα για να μεταφερθεί στις φυλακές οι συγκρατούμενοι ορμάνε αρειμανίως πάνω του. Όταν πια αποβιβάζεται, τα χαρακτηριστικά του προσώπου του είναι αλλοιωμένα. Οι δε φύλακες – συνοδοί, κατά δήλωσή τους, δεν κατάλαβαν τί επικρατούσε στην κλούβα και άργησαν να επέμβουν. Μη ρωτήσετε αν σφύριζαν κιόλας αδιάφορα εκείνη την ώρα… Απλά δεν κατάλαβαν. Παρόλα αυτά το τεκμήριο αθωότητας, θεμέλιος λίθος του νομικού πολιτισμού, είναι σαφές και απέριττο: «Κάθε πρόσωπο τεκμαίρεται αθώο μέχρι να αποδειχθεί νόμιμα η ενοχή του». Για την περίπτωση ομολογίας του δράστη, δεν υπάρχει καμιά απολύτως εξαίρεση. Στα χαρτιά, βεβαίως… Η δίκη ξεκινάει στο Κακουργιοδικείο Κορίνθου. Τα φώτα της δημοσιότητας και τα βλέμματα του κοινού στραμμένα στον πατέρα και κατηγορούμενο ως δολοφόνο. Ο κατηγορούμενος στο μεταξύ έχει αλλάξει στάση, έχει αναιρέσει την ομολογία του και υποστηρίζει ότι είναι αθώος! Κατονομάζει, μάλιστα, ως δράστες τη σύζυγό του και τον εραστή της, που σχεδίασαν τα έγκλημα για να ενοχοποιήσουν τον ίδιο και να απαλλαγούν από αυτόν, τρόπον τινά. «Θα είσαι ελεύθερη να ζήσεις τη ζωή σου, όπως εσύ το ζήτησες μαζί με τον εραστή σου με τον οποίο σκοτώσατε το Νίκο», υποστηρίζει χαρακτηριστικά. Δεν υπάρχει πια στο προσκήνιό του η αρρώστια που τον κατατρώει και τον μεταμορφώνει, ούτε η προτροπή να τον βασανίζουν μέχρι το θάνατό του! Ο καθηγητής Εγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης δηλώνει εκείνες τις μέρες στην «Ελευθεροτυπία»: «από την έκθεση πραγματογνωμοσύνης των εγκληματολογικών εργαστηρίων μπορεί να τεθεί εν εμφιβόλω η ταυτότητα του δολοφόνου του παιδιού. Μπορεί άλλος να είναι ο βιαστής κι άλλος ο δολοφόνος». Πράγματι, σχετικό πόρισμα των εργαστηρίων αναφέρει ότι στα ρούχα του παιδιού βρέθηκαν τρίχες γεννητικών οργάνων που δεν ανήκουν στον Μανώλη Δουρή! Ο συνήγορος υπεράσπισης, Βασίλης Καρύδης, αναφέρει ότι πριν καταδικαστεί ο Μανώλης Δουρής, για τον οποίο πιστεύει ακράδαντα ότι είναι αθώος, δεν έγινε ούτε ψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη που είχε ζητήσει η υπεράσπιση του κατηγορούμενου, ούτε έλεγχος με DNA των τριχών που είχαν βρεθεί στο στόμα και στον πρωκτό του θύματος. «Είναι μια μυστηριώδης υπόθεση», είπε ο δικηγόρος του Μανώλη Δουρή «και πιστεύω, ότι δεν εξετάστηκε όπως έπρεπε, πριν βγει η απόφαση». Η πρωτοβάθμια απόφαση, τελικά, είναι αυτή που έχει ληφθεί από καιρό από την κοινωνία, οι δικαστές – τακτικοί κι ένορκοι -την επισημοποιούν και θέτουν την μεγάλη σφραγίδα του Κράτους. Με ομοφωνία του Δικαστηρίου ο κατηγορούμενος κηρύσσεται ένοχος και απαγγέλλεται ποινή φυλάκισης 1 έτους για ασέλγεια, κάθειρξης 20 ετών για βιασμό και ισόβιας κάθειρξης για ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο σε ήρεμη ψυχική κατάσταση. Στο ακροατήριο επικρατεί ευφορία και η τάση προς το περίφημο περί δικαίου αίσθημα δείχνει να ικανοποιείται. Όχι, όμως, ολοκληρωτικά. Όχι ακόμα… Τυχόν λάθη, πλημμέλειες, κακή εκτίμηση των αποδείξεων ή ελλειπής αιτιολογία της απόφασης δεν εξετάστηκαν ποτέ. Η δικαιοσύνη δεν επιλήφθηκε της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό και φυσικά, ούτε γνωμοδότησε το Ακυρωτικό μας δικαστήριο. Ο λόγος, λίγο πολύ, γνωστός σε όλους. Η τηλεόραση που – ως μέσο - είχε κατακερματίσει το τεκμήριο αθωότητας στην περίπτωση Δουρή, φάνηκε – ως υλικό αντικείμενο – και σε κάτι χρήσιμη στον ίδιο: με το καλώδιο της τηλεόρασης, το οποίο είχε κρύψει στα ρούχα του, απαγχονίστηκε στις εξωτερικές τουαλέτες των φυλακών Τρίπολης κι έδωσε τέρμα συγχρόνως στην υπόθεση και στη ζωή του, όπως ακριβώς είχε προαναγγείλει ευθέως στη μητέρα του και έμμεσα στο μεγαλύτερο γιο του λίγες μέρες νωρίτερα. Το ημερολόγιο έγραφε 25 Φεβρουαρίου του 1996.

Κυριάκος Παπαχρόνης - Ο «δράκος» της Δράμας

«Πριν 22 χρόνια, παρασυρόμενος από την ακρισία της ηλικίας και κυρίως από τις φαυλεπήβολες συναναστροφές μου, πουλήσαμε όλοι μας τις ψυχές μας στον Eωσφόρο -όπως ο Φάουστ- κι εγώ προσωπικά έχασα, λαμβάνοντας εξοντωτική ένδικη μισθαποδοσία. Ζητώ από τη θεσπίζουσα πολιτεία από την κοινή γνώμη συγγνώμη από “μέσης ψυχής” για εκείνα τα απεχθή φορτία των ανομιών μου και υπόσχομαι στο εφεξής να διαβιώ “εν αγνεία και σεμνή πολιτεία…” και φυσικά “άμεμπτος εν παντί…” Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Κυριάκο Παπαχρόνη, το όνομα του οποίου έγινε γνωστό στην ελληνική κοινή γνώμη το 1981, όταν συνδέθηκε με τη διάπραξη ανθρωποκτονιών και βιασμών σε βάρος γυναικών στη Θεσσαλονίκη, τη Δράμα και την Ξάνθη. Χαρακτηριστικό σημείο της δράσης του, πέρα από την ανεξέλεγκτη χρήση της ιδιαίτερης σωματικής δύναμης που διέθετε, ήταν το ότι σε κάθε του επίθεση φορούσε τη στρατιωτική στολή, σαν να βρισκόταν σε υπηρεσία ή διατεταγμένη αποστολή! Για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, από τη στιγμή που οι πράξεις του άρχισαν να έρχονται διαδοχικά στο φως μέχρι και τη σύλληψή του, ένα κύμα εγκληματοφοβίας είχε κατακλύσει τις γυναίκες όλης της χώρας, που ένιωθαν εν δυνάμει θύματα του άγνωστου «δράκου», όπως τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης συνηθίζουν να βαφτίζουν – χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία είναι η αλήθεια – τέτοιου τύπου εγκληματίες. Όταν ο δράστης τελικά συνελήφθη, έπειτα από εκτεταμένες έρευνες σε πολλά στρατόπεδα της Βόρειας Ελλάδας, υπηρετούσε στην 5η μοίρα Καταδρομών ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός του Ελληνικού Στρατού και η τραγική ειρωνεία είναι ότι κάποια στιγμή κλήθηκε να λάβει μέρος στη διεξαγωγή αυτών των ερευνών για τον εντοπισμό του δράστη! Αλλά, ας πάρουμε τα πράγμα με τη σειρά:

Ο 22χρονος τότε Παπαχρόνης κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε για σωρεία εγκλημάτων: Τον βιασμό και την ανθρωποκτονία με στιλέτο της ιερόδουλης Γρ. Θεοχαρίδου στις 5-9-1981 στην Δράμα. Την απόπειρα δολοφονίας στις 20-12-1981 της Μ. Ποστιάδου στην Δράμα. Την απόπειρα βιασμού και την ανθρωποκτονία της φοιτήτριας Ε. Παπαδοπούλου στις 15-1-1982 στην Δράμα. Τον βιασμό και την ειδεχθή ανθρωποκτονία της 20χρονης φοιτήτριας Αναστασίας Αλεξανδρίδου στις 15-8-1982, στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης. Τις απόπειρες βιασμού και ανθρωποκτονίας κατά της 18χρονης Αγοραστής Τέζα και της 30χρονης νοσοκόμας Βασιλικής Λαζαρίδου, στη Δράμα. Την απόπειρα βιασμού και ανθρωποκτονίας κατά της 23χρονης Δ. Πεχλιβανίδου. Δύο ακόμη απόπειρες βιασμού και δολοφονίας κατά μιας ιερόδουλης και μιας άλλης γυναίκας, στην Ξάνθη. Πέντε βομβιστικές επιθέσεις. Συγκεκριμένα, 2 ωρολογιακές βόμβες στις 12-3-1982 στο Ταχυδρομείο και την Εθνική Τράπεζα της Ξάνθης, άλλες 2 στις 13-3-1982 στην Τράπεζα Πίστεως κι σε ένα κατάστημα στην Καβάλα και μια πέμπτη στις 16-6-1982 στην είσοδο του στρατοπέδου της Δράμας. Έναν εμπρησμό στο Διεθνές Αεροδρόμιο Καβάλας. Οι μαρτυρίες των θυμάτων και των παρ’ ολίγο θυμάτων του έδωσαν στις Διωκτικές Αρχές μια αρχική εικόνα του δράστη και παράλληλα με την Αστυνομία ενεργοποιήθηκαν οι κατάλληλοι μηχανισμοί του Ελληνικού Στρατού, ξεκινώντας μια σειρά από ανακριτικές πράξεις σε στρατόπεδα της Βόρειας Ελλάδας, καθώς ο δράστης φορούσε στρατιωτική στολή κι οι αρχές πιθανολογούσαν ότι επρόκειτο για εν ενεργεία στρατιωτικό. Κάθε στρατόπεδο όρισε κάποιους επικεφαλής για να διεξαγάγουν τις έρευνες κι ένας από αυτούς χρίζεται ο ίδιος ο Παπαχρόνης!

Μετά από διεξοδικές έρευνες και με τη σημαντική συμβολή δύο αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού, του Χρήστου Τριανταφυλλίδη και του Τάσου Κοσμίδη, ο Παπαχρόνης συλλαμβάνεται κι αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι της δράσης του προς τα πίσω. Το ανακριτικό υλικό, όπως είθισται σε παρόμοιες περιπτώσεις, διαρρέει κι οι ατάκες του δράστη, αφού πρώτα «κοσμούν» καθημερινά τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, στη συνέχεια αναπαράγονται από στόμα σε στόμα, καθώς η κοινή γνώμη εκείνες τις ημέρες είχε πολύ ψηλά στην ιεράρχηση της θεματολογίας το βίο και την πολιτεία του Παπαχρόνη. Ο ίδιος ο δράστης είχε αποδώσει την εμμονή του με τη θυματοποίηση του γυναικείου φύλου στην πρώτη φορά που επισκέφθηκε με τους φίλους του έναν οίκο ανοχής, όταν ήταν περίπου 13 ετών Κατά τον ίδιο, η ιερόδουλη με την οποία ήρθε σε επαφή, του μίλησε ειρωνικά και προσέβαλε τον – έστω πρώιμο – ανδρισμό του με αποτέλεσμα να επηρεαστεί τόσο αρνητικά και σε τόσο απόλυτο βαθμό, ώστε αποφάσισε να εκδικηθεί το γυναικείο φύλο. Η Καθηγήτρια Εγκληματολογίας κ. Βάσω Αρτινοπούλου σχολιάζοντας παρόμοια εγκλήματα επεσήμανε «ότι ο βιασμός ή η απόπειρα βιασμού αποτελεί μια ψευδοσεξουαλική πράξη. Η ταπείνωση και ο εξευτελισμός του θύματος» είναι οι σημαντικότεροι παράγοντες ώθησης προς την εγκληματική ενέργεια. «Το πέρασμα από την απόπειρα βιασμού στην ανθρωποκτονία διαφοροποιείται μόνον ως προς την ένταση και όχι ως προς το είδος ή τη μορφή της προεγκληματικής κατάστασης. Αποτελεί την ακραία έκφανση της φαινομενικής ανδρικής υπεροχής, της σωματικής δύναμης και της ρώμης. Αξίες με τις οποίες έχουν κοινωνικοποιηθεί οι περισσότεροι βιαστές και δυστυχώς οι… υποψήφιοι μελλοντικοί βιαστές». Κατά την απολογία του είχε παραδεχθεί μεταξύ άλλων ότι αν δεν τον έπιαναν, θα συνέχιζε τη δράση του εναντίον των γυναικών, προς τις οποίες, έτρεφε ιδιαίτερο μίσος και γι’ αυτό έλεγε ότι εισέπραττε ικανοποίηση όταν τις χτυπούσε. «Θόλωνε το μυαλό μου. Ήθελα να χτυπήσω. Έφθανα στο μεγαλείο. Την χτυπούσα, τελείωνε…». Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, όταν οδηγήθηκε στον ανακριτή, αμέσως μετά τη σύλληψή του, «έσπασε» και τα ομολόγησε όλα, όταν άκουσε τον ήχο των τακουνιών που φορούσε η γραμματέας! Απευθυνόμενος μάλιστα σε μια δημοσιογράφο της ΕΡΤ, της είπε «Εσένα σ αγαπάω γιατί έχεις ψηλά τακούνια»! Το παράδοξο είναι ότι ο Παπαχρόνης ενώ κρατούνταν λάμβανε συχνά επιστολές από γυναίκες που εκδήλωναν με αυτόν τον τρόπο τον έρωτά τους! Το Διαρκές Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης τον έκρινε ένοχο των αποδιδόμενων σε αυτόν κατηγοριών (μ.α. ανθρωποκτονίες, απόπειρες ανθρωποκτονιών, επικίνδυνες σωματικές βλάβες, βιασμοί) και του επέβαλε ποινή δις εις θάνατον και κάθειρξη 23 ετών, που τελικά μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη. Χαρακτηριστικό στιγμιότυπο της διαδικασίας ήταν το ότι όταν άκουσε την ποινή, σηκώθηκε και χειροκροτώντας είπε: «Ευχαριστώ! Τι βάζετε τέτοιες ποινές; Πόσα χρόνια θα ζήσουμε; Στείλτε με στο απόσπασμα, γιατί αν βγω έξω, πάλι τα ίδια θα κάνω». Η εκτέλεση της ποινής του άρχισε στις 13 Δεκεμβρίου του 1982. Κατά το διάστημα του εγκλεισμού του ο Παπαχρόνης πέρασε από διάφορες φάσεις. Αρχικά, κατά το πρώτο μισό της φυλάκισής του, επέδειξε πλούσια παραβατική συμπεριφορά και πιο συγκεκριμένα σε διαφορετικούς χρόνους έλαβε μέρος σε εξέγερση κρατουμένων (Κέρκυρα, 1987), έβαλε φωτιά σε στρώμα, ανέτρεψε το καζάνι με το φαγητό των κρατουμένων (Κέρκυρα, 1987), ενώ δύο τουλάχιστον φορές χτύπησε συγκρατούμενό του (Λάρισα. 1991) και όπως είναι επόμενο, τιμωρήθηκε πειθαρχικά για όλες τις παραπάνω πράξεις του. Όμως, σε δεύτερη φάση παρατηρήθηκε μια έντονη μεταστροφή στο σκεπτικό και τη συμπεριφορά του. Απείχε από πειθαρχικά παραπτώματα, ενώ παράλληλα διάβαζε βιβλία κυρίως ψυχολογίας, ενώ ήταν ψάλτης για χρόνια στο εκκλησάκι του Αγίου Ελευθερίου εντός της φυλακής της Λάρισας. Ο πατήρ Κωνσταντίνος Γεροστέργιος, εφημέριος του παρεκκλησίου, έλεγε για τον Παπαχρόνη:«έχει πλέον μετανιώσει, δεν μιλά ποτέ για το παρελθόν του, ενώ όλα αυτά τα χρόνια στη φυλακή τα αφιέρωσε στο διάβασμα». Ο Διευθυντής του Σχολείου Β΄ ευκαιρίας, Φ. Βελώνης μιλούσε για «ένα καλό παιδί που βοήθησε σημαντικά να στηθεί το σχολείο, προέτρεπε τους συγκρατουμένους του να φοιτήσουν, δεν αναφέρεται ποτέ στο παρελθόν του και χαμήλωσε τα μάτια όταν άκουσε ότι πρόκειται να αποφυλακιστεί». Αν και πληρούσε τις τυπικές προϋποθέσεις να αποφυλακιστεί καθώς το 2004 είχε εκτίσει πραγματική ποινή 21 ετών, πέντε μηνών και πέντε ημερών και με συνυπολογισμό 1.315 ημερομισθίων είχε εκτίσει ποινή 25 ετών και 15 ημερών, κατά τους δικαστές τα πειθαρχικά του παραπτώματα ήταν αρνητικός παράγοντας που επηρέαζε την κρίση τους σχετικά με την αίτηση αποφυλάκισής του. Eντούτοις με βούλευμα που εξέδωσε το Συμβούλιο Eφετών Λάρισας η αίτηση αποφυλάκισης του 44χρονου Παπαχρόνη έγινε δεκτή παρά την αντίθετη άποψη της εισαγγελέως Eλένης Mετσοβίτου – Φλουρή, αλλά και προγενέστερου βουλεύματος που είχε εκδώσει το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Λάρισας. Πιο συγκεκριμένα κατά το Συμβούλιο Eφετών της Λάρισας οι πειθαρχικές ποινές του Kυριάκου Παπαχρόνη έχουν διαγραφεί και παρά το γεγονός ότι κατά τα τελευταία έτη εκδηλώθηκαν στη φυλακή βίαιες στάσεις, καταλήψεις και κινητοποιήσεις, Παπαχρόνης ουδέποτε έλαβε μέρος, επιδεικνύοντας υπευθυνότητα και άψογη συμπεριφορά που προσδιορίζουν το βαθμό σωφρονισμού και μεταμέλειας αυτού για τα εγκλήματα που έχει διαπράξει. Ο Παπαχρόνης τελικά αποφυλακίσθηκε υπό όρους το 2004, έπειτα από 22 χρόνια εγκλεισμού και παρέδωσε μέσω της δικηγόρου του γραπτή δήλωση προς τους εκπροσώπους του τύπου που είχαν σπεύσει στην είσοδο ή ορθότερα στην έξοδο της Φυλακής Λάρισας, όπου ανέφερε μεταξύ άλλων: «Πριν 22 χρόνια, παρασυρόμενος από την ακρισία της ηλικίας και κυρίως από τις φαυλεπήβολες συναναστροφές μου, πουλήσαμε όλοι μας τις ψυχές μας στον Eωσφόρο -όπως ο Φάουστ- κι εγώ προσωπικά έχασα, λαμβάνοντας εξοντωτική ένδικη μισθαποδοσία. Ζητώ από τη θεσπίζουσα πολιτεία από την κοινή γνώμη συγγνώμη από “μέσης ψυχής” για εκείνα τα απεχθή φορτία των ανομιών μου και υπόσχομαι στο εφεξής να διαβιώ “εν αγνεία και σεμνή πολιτεία…” και φυσικά “άμεμπτος εν παντί…”»! Hasta la vista, εν ευθέτω χρόνω». Δεν παρέλειψε μάλιστα να ευχαριστήσει όλους τους δικαστικούς και αστυνομικούς παράγοντες καθώς και τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους που τον «περιέβαλαν με ανείπωτη εμπιστοσύνη και εκτίμηση». Οι όροι της απόλυσής του, πέρα από την απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και την υποχρέωση εμφάνισής του δύο φορές το μήνα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του, περιλαμβάνουν και την απαγόρευση διαμονής του στην Ξάνθη και τη Δράμα, όπου διέπραξε τα περισσότερα εγκλήματά του, διότι αυτό «μπορεί να δημιουργήσει κινδύνους για τον ίδιο αλλά και για τρίτους», σύμφωνα με το σκεπτικό του Συμβουλίου. Οι Καθηγητές Ψυχιατρικής και Νευρολογίας Κων. Σολδάτος και Δημ. Βασιλόπουλος σε συνέντευξη Τύπου με αφορμή τη διοργάνωση της διημερίδας «Βίοι ψυχής παράλληλοι» εστίασαν στον αυξημένο κίνδυνο να παρουσιάσουν ψυχοπαθολογική συμπεριφορά σε βάρος της κοινωνίας ή του εαυτού τους εμφανίζουν άτομα που έχουν καταδικαστεί για σωρεία εγκλημάτων και έχουν εκτίσει ποινή φυλάκισης για πολλά χρόνια, όπως στην περίπτωση του Παπαχρόνη. Από την άλλη, όσοι έχουν εγκλειστεί σε σωφρονιστικό κατάστημα για ένα σοβαρό χρονικό διάστημα και έχουν αποφυλακιστεί, όπως ο Κυριάκος Παπαχρόνης, δεν κινδυνεύουν μόνο από το αν θα υποτροπιάσουν, καθώς τέτοιου είδους άτομα, αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο μετά την αποφυλάκισή τους, ακόμα και χρόνια αργότερα, να αποπειραθούν να θέσουν τέρμα στη ζωή τους. Στις 14 Δεκεμβρίου 2004 ο Παπαχρόνης εμφανίζεται σε πρωινή ενημερωτική τηλεοπτική εκπομπή και δίνει τον τόνο της οπτικής του για τα πράγματα, όντας πλέον «ελεύθερος» πολίτης: «Ζητώ συγνώμη που γεννήθηκα. Υποφέρω εδώ έξω. Βγήκα από τη μία φυλακή και μπήκα στην άλλη». Σήμερα, ζει ακόμα ελεύθερος και σύμφωνα με τα κατά καιρούς δημοσιεύματα διαμένει κάπου στη Λάρισα απομονωμένος, πιθανότατα και περιθωριοποιημένος λόγω του στίγματος του εγκληματία που ο κοινωνικός περίγυρος του έχει αποδώσει και το οποίο δεν δείχνει να ξεθωριάζει παρά τα τριάντα – παρά κάτι – χρόνια που έχουν περάσει από πάνω του, παρά την έκτιση μακροχρόνιας ποινής εγκλεισμού και παρά τη μεταστροφή και τη μεταμέλεια που έχει επιδείξει. Τελικά, το αν ο Κυριάκος Παπαχρόνης σωφρονίστηκε, όπως κι αν το ερμηνεύει κανείς, είναι κάτι που μπορεί να συζητηθεί.

Για κοινωνική επανένταξη, όμως, ούτε λόγος…

Το «We blame you, you know» ενός Άγγλου και η καυστική απάντηση του Αλκίνοου Ιωαννίδη

We blame you, you know, μου είπε ένας Άγγλος στο Λονδίνο. Εννοούσε πως οι Έλληνες κάνουμε ζημιά στις οικονομίες των άλλων χωρών της Ευρώπης. Με την κυκλοφορία της συλλογής “Local Stranger” στο εξωτερικό, θα πέφτω συχνά πάνω σε τέτοιου είδους ατάκες ξένων δημοσιογράφων.

Τι να απαντήσω; Τι να του πω; Πως οι αποικιοκράτες παππούδες του συμπεριφέρονταν στους Kύπριους δικούς μου σαν να ήταν ζώα, επειδή ήταν βοσκοί και δεν είχαν μπάτλερ; Πως η βασίλισσά του, αυτή η γιαγιά με τα καταπληκτικά καπέλα, όταν ήταν νέα υπέγραφε με το χέρι της θανατικές καταδίκες παιδιών 19 και 20 χρονών που πάλευαν να ελευθερώσουν τον τόπο τους; Να του πω για την εξωτερική πολιτική της χώρας του, που τεχνητά προκάλεσε το μίσος μεταξύ των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων, άνοιξε με το ζόρι την όρεξη στην Τουρκία για την Κύπρο και με τη βοήθεια της αστείρευτης δικής μας λεβεντομαλακίας δημιούργησε το Κυπριακό πρόβλημα, με χιλιάδες νεκρούς, αγνοούμενους και πρόσφυγες;

Να του πω για τον εμφύλιο εδώ στην Ελλάδα και για τον ρόλο που έπαιξε η εξωτερική πολιτιτική της χώρας του; Για τη σύμπραξη με τους ηττημένους Γερμανοτσολιάδες και κάθε λογής δοσίλογους εναντίων όσων αγωνίστηκαν για την ελευθερία στο βουνό; Για το πώς εκμεταλλεύτηκαν την εγκεφαλική σκλήρηνση και τον επαρχιωτισμό της εδώ κομμουνιστικής ηγεσίας προκειμένου να ξεφορτωθούν μια και καλή το πιο δημιουργικό και αλτρουιστικό κομμάτι της χώρας; Πως από τότε επικράτησαν εδώ οι βολεψάκιδες, οι παρτάκιδες και οι ελληνάρες χωρίς Ελλάδα – αυτοί που όταν λένε «αγαπώ την πατρίδα μου» εννοούν στην καλύτερη περίπτωση «αγαπώ τον εαυτό μου» ή ακόμα «μισώ όλους τους άλλους» - φέρνοντας τη χώρα σήμερα στην καταστροφή;

Ας μη μιλήσω για τη Γερμανία, μη σας κουράζω με τα αυτονόητα...

“We blame you!” Έλα τώρα Robert, behave yourself να πούμε, μην κάνεις σαν παιδί! Κι εγώ σας κατηγορώ άμα είν’ έτσι.

Οι εταιρείες και οι κυβερνήσεις σας ανέθρεψαν και στήριξαν τη διαφθορά μας, προκειμένου να μας πουλήσουν σε διπλή τιμή τα άχρηστα, μισοχαλασμένα όπλα, τα φάρμακα και τις τηλεπικοινωνίες τους. Έστησαν Ολυμπιάδες. Η δική μας κόστισε διπλάσια από του Σίδνευ, το είπε τότε υπουργός μας, υπερήφανος, σε ξένο κανάλι. Κι όταν ρωτήθηκε ο υπουργός στη συνέχεια: «Εννοείτε πως αυτά πληρώνονται με ξένα κεφάλαια;» απάντησε παρεξήγημένος (έχουμε και μια αξιοπρέπεια!), «Όχι! Αποκλειστικά με δικά μας χρήματα. Θα μάθουμε πόσα ακριβώς μετά το πέρας των αγώνων»! Τα πλήρωσε το κράτος, δηλαδή εμείς, δηλαδή τα εγγόνια μας. Κι εμείς φωνάζαμε «Ζήτω» και «Γεια». Και στήναμε ωραίες τελετές έναρξης και λήξης. Γραφείο τελετών!

“We blame you!” Και οι δύο παππούδες μου σκοτώθηκαν στον πόλεμο. Δεν άκουσα ποτέ τους γονείς μου που μεγάλωσαν πάμφτωχοι και ορφανοί, ούτε τις πρόσφυγες, χήρες γιαγιάδες μου να κατηγορούν συνολικά τους Γερμανούς, τους Άγγλους, τους Τούρκους ή τους Βούλγαρους. Είχαν μια σιωπή, μια βαθιά γνώση πως ο άνθρωπος, από όπου και αν κατάγεται, κρύβει μέσα του τον άγγελο μα κρύβει και το θηρίο. Το ταϊζει κρυφά, το κρύβει πίσω από χαμόγελα και ανέξοδες καλοσύνες, το καταπιέζει όταν ενοχλεί την καθημερινότητα και το ελευθερώνει όποτε οι συνθήκες το επιτρέπουν. Εκτός κι αν η καλλιέργεια και η ηθική του υπερισχύσουν. Μα, να ανοίξω φιλοσοφική συζήτηση;

Όχι. Τότε; Ας πάω στα «επουσιώδη». Να πω για τις αηδίες που η δική σας show-business μάς πούλησε δεκαετίες τώρα; Για τόσες ανοησίες της ποπ, της ροκ και των «charts» που μας τάισαν με το ζόρι; Που για κάθε τραγούδι της προκοπής αναγκαστήκαμε να αγαπήσουμε κι ένα σακί σκουπιδοτράγουδα και να συνδέσουμε τις εφηβείες και τις ζωές μας μαζί τους; «Και τι με νοιάζει, θα μου πει, αν εσύ έχαφτες τις αηδίες που σου πουλούσαν οι δισκογραφικές και τα ραδιόφωνα; Ας μην τις άκουγες. Είναι ανάγκη να σας φταίνε πάντα οι άλλοι;»

Καλά, θα πω για τα δικά μας: Έχεις δίκιο Robert, ότι κι αν πεις λίγο είναι. Η πρώτη μας βουλή είχε μέσο όρο 200 βαφτιστήρια ανά βουλευτή. Ήμασταν χαλασμένοι εξ αρχής. Ο εμφύλιος μεταξύ των Ελλήνων κατά την επανάσταση στοίχησε περισσότερους νεκρούς απ’ ότι ο αγώνας ενάντια στους Οθωμανούς. Βαφτίσαμε τον Ιταλό Καποδίστρια Έλληνα και μετά τον σκοτώσαμε γιατί δεν είχε τα κουσούρια μας. Όσο αίμα κι αν χύσαμε, όσους Θούριους κι αν ψάλαμε, όσες ηρωικές Εξόδους κι αν επιχειρήσαμε, τελικά εσείς μάς κάνατε κράτος, για να κάνουμε τις δουλειές σας. Το ένα από τα τρία πρώτα κόμματα της νέας μας χώρας, αυτό που ουσιαστικά επικράτησε, λεγόταν «Αγγλικό». Αυτό τα λέει όλα. Ποια ιδεοληψία μάς έκανε να πιστέψουμε πως μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι; Χάσατε ευγενή παιδιά εδώ Robert, το ξέρω. Ποιητές, ουτοπιστές, οξφορδιανούς αρχαιογνώστες, έφηβους φιλέλληνες, Έλληνες εξ αναγνώσεως, Πλατωνιστές όταν κανείς δεν είχε ακούσει για Πλάτωνα στα λημέρια μας για αιώνες. Εμείς ήμασταν αναλφάβητοι Αρβανίτες, Βλάχοι, Τουρκόγυφτοι, Τουρκόφωνοι, Πομάκοι, Σλαβομακεδόνες, Τσάμιδες. Εσείς βυθίσατε στο Ναβαρίνο, εσείς μας δώσατε κράτος, εσείς μας κάνατε Έλληνες. Εμείς απλώς κερδίσαμε το κύπελο στο ποδόσφαιρο και βγήκαμε να δείρουμε Αλβανούς.

Μπα, όχι, αυτά τα λέμε μεταξύ μας, δεν είναι για ν’ ακούγονται παραέξω, μετατρέπονται αυτομάτως σε υπερβολές και σε ψέματα όταν βγαίνουν απ’ το σπίτι. Θα του πω άλλα:

Μη νομίζεις πως περνούσαμε ζωή και κότα τόσα χρόνια Robert! Δεν ήταν παράδεισος το να κοιμάσαι σε ράντζο στο διάδρομο, εγχειρισμένος. Ούτε το να είσαι άτομο με αναπηρία και να σού είναι αδύνατον να κινηθείς στις πόλεις μας. Ούτε το να πληρώνεις «περαίωση» στην εφορία, θεωρούμενος απατεώνας εξ ορισμού. Ούτε το να οδηγείς και να πεθαίνεις στους δρόμους μας. Ούτε το να γεννάς με καισαρική για να βγάλει κάνα φράγκο παραπάνω ο μαιευτήρας και να ταϊζει γάλα σκόνη το παιδί σου για να πάρει προμήθεια. Ούτε το να μη βρίσκεις το δίκιο σου στα δικαστήρια. Ούτε το να κυβερνιέσαι από όσους μας κυβέρνησαν. Ούτε το να ζεις στην ασχήμια όπου ο καθένας έχτιζε ότι να ‘ναι όπου να ‘ναι. Ούτε το να είσαι παιδί χωρίς παιδεία και χωρίς χρόνο, με πέντε ιδιαίτερα τη μέρα, με άγχος και κατάθλιψη. Ούτε γέρος χωρίς ουσιαστική περίθαλψη και σύνταξη, να περιμένεις να πεθάνεις μπροστά στην τηλεόραση. Ούτε και το να είσαι Αιγυπτιώτης, Κύπριος, Μικρασιάτης, Ηπειρώτης, Ίμβριος ή Πόντιος ήταν πάντα ευχάριστο. Γι’ αυτό μη λες πως γλεντούσαμε τη ζωή μας τόσα χρόνια με δανεικά. Τα δανεικά τα έδιναν οι διαφθορείς των κυβερνήσεων και των εταιρειών σου και τα έτρωγαν οι διεφθαρμένοι δικοί μας δικοί τους. Και θησαύριζαν οι δυνατοί μέσα απ’ τη μιζέρια και τον εξευτελισμό μας και σήμερα θέλουν κι άλλο.

Τώρα, το πώς γίνεται αυτή η πλούσια και αδιάφθορη χώρα σου, ενώ ρούφηξε το αίμα αποικιών τόσα χρόνια, να χρωστά κι αυτή, το γιατί σού κόβονται οι παροχές στην παιδεία, οι κοινωνικές ασφαλίσεις, οι μισθοί και η πρόνοια, το γιατί έχεις χρόνια τώρα άστεγους κάτω απ’ τις γέφυρες, πεινασμένους στο δρόμο και αναλφάβητους το 2012, αυτό είναι άλλο, τεράστιο, παγκόσμιο θέμα που καλό θα ήταν να ψάξουμε όλοι μαζί. Δεν πηγάζει από την κατάσταση στην Ελλάδα. Μη μας κατηγορείς λοιπόν για όσα δεν φταίμε.

Αν θέλεις να μας κατηγορήσεις, κατηγόρησέ μας για την έλλειψη οργανωμένης άμυνας απέναντι σε μια επίθεση πρωτοφανή αλλά αναμενόμενη. Κατηγόρησέ μας που βρεθήκαμε ανέτοιμοι, επαρχιώτες αδικτύωτοι, αυτιστικοί, ομφαλοσκόποι, χασομέρηδες, μια πόλη ανοχύρωτη μπροστά στην προαναγγελθήσα επέλαση του τέρατος. Και κατηγόρησε και λίγο τον εαυτό σου, που αντί να συμπονέσει τον δοκιμαζόμενο φτωχόκοσμο της Ελλάδας, γλύφει μισοκοιμισμένος την καραμέλα που του πουλούν οι αγορές, τα περιοδικά των εκδοτών και οι ρατσιστικές αναλύσεις των καναλιών, περιμένοντας τη σειρά του. Σου λένε κάθε μέρα για την ελληνική τεμπελιά, για την ελληνική διαφθορά, για την ελληνική ψευτιά. Την αλήθεια που δεν σου λένε θα σου την πούμε εμείς: Ετοιμάσου να χάσεις όσα νομίζεις πως έχεις. Γιατί θα τα χάσεις όλα!

Και μην πεις "αυτά δεν γίνονται!" Κι εμείς τέτοια λέγαμε. Και σήμερα βρεθήκαμε χωρίς γη κάτω απ' τα πόδια μας. Αύριο θα έρθει η σειρά σου. Όταν λοιπόν θα σου στερούν τη σύνταξή σου, τα χρήματα που κέρδισες με ιδρώτα και με απουσία από τα παιδιά σου και τους έδωσες να σου φυλάξουν, όταν δεν θα ‘χεις γιατρό να γιατρευτείς, σπίτι να κοιμηθείς, πρόνοια να προνοήσει, φαϊ να φας, τραγούδι να τραγουδήσεις, τότε να μας κατηγορήσεις διπλά. Γιατί εμείς ανοίξαμε την Κερκόπορτα.

Η ευθύνη μας δεν είναι μόνο πως δημιουργήσαμε χρέος, πως κλέψαμε τον τόπο μας, πως χτίσαμε αυθαίρετα, πως πληρωθήκαμε μαύρα, πως πήραμε και δώσαμε φακελάκια, πως ψηφίσαμε ζώα, πως λαδώσαμε, πως παντρευτήκαμε σε πισίνες με πυροτεχνήματα και λιμουζίνες ενώ χρωστούσαμε, πως κάψαμε πεντοχίλιαρα στα σκυλάδικα, πως θελήσαμε το βουλευτή και τον καλλιτέχνη να εκπροσωπούν τη φτηνότερη και πιο αντιαισθητική πλευρά μας. Εννοείται πως φταίμε για όλα αυτά και άλλα. Όμως η πραγματικά μεγάλη ενοχή μας απέναντί σου είναι πως κάναμε την αρχή για να ρουφήξουν σε λίγο και το δικό σου αίμα.

Η υποχρέωση μας σήμερα είναι να παλέψουμε για τα παιδιά σου. Και η δική σου υποχρέωση είναι να παλέψεις για τα δικά μας. Μόνο έτσι γίνεται.
Τα υπόλοιπα είναι ανοησίες.

Ακούς εκεί we blame you! Ηλίθιε!

Παύλος Ευμορφίδης – Πολίτης του κόσμου… άνθρωπος των ιδεών! (COCO-MAT)

Ο πατέρας του ήταν γιος Πόντιου που εγκαταστάθηκε στη Σπάρτη. Οι δυσκολίες τον ανάγκασαν να φύγει στη Γερμανία όπου και έμεινε για 23 χρόνια. Μέχρι τα 18 του τον έβλεπε μόνο τα καλοκαίρια. Τον χαρακτηρίζει μικρό καλλιτέχνη της ζωής γιατί, όπως λέει, δεν έχει γνωρίσει πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο από τον πατέρα του. Του έμαθε τη μεγαλύτερη αλήθεια: Δίνε! Δίνε! Και δεν του το έμαθε με τα λόγια, μιας και δεν ήξερε να χειρίζεται πολύ καλά το λόγο, αλλά με τις πράξεις του.
Ο Παύλος Ευμορφίδης γεννήθηκε στη Σπάρτη το 1958. Στα 15 φεύγει από τη Σπάρτη με τη μητέρα του, γιατί όπως λέει το μέρος δεν τον χώραγε. Τελείωσε το γυμνάσιο και μπήκε στη Γυμναστική Ακαδημία. Έκανε διάφορες δουλειές και με τα λίγα χρήματα που μάζεψε έφυγε στη Γερμανία. Πήγε σε διάφορες χώρες της Ευρώπης όπου έμαθε να μιλά συνολικά επτά ξένες γλώσσες: Αγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικά, Ολλανδικά, Ιταλικά, Ισπανικά και Πορτογαλικά. Δεν τις έμαθε σε φροντιστήρια. Τις έμαθε ζώντας στο εξωτερικό και μιλώντας με τους ανθρώπους. Τελικά γύρισε στην Ελλάδα με τη σημερινή Ολλανδέζα γυναίκα του και εργάσθηκε ως καθηγητής στη Σιβιτανίδειο.
Τα χρήματα που έβγαζε δεν του έφθαναν για να καλύπτει τις ανάγκες του και έτσι παράλληλα εργαζόταν και στο Μοναστηράκι σε καταστήματα τουριστικών ειδών. Η ιδέα για την Coco-mat γεννήθηκε ακριβώς εκεί, στο Μοναστηράκι το 1989. Ένας Ολλανδός περαστικός αναζητούσε μια στρωματοποιία, ο Παύλος τού σύστησε αυτή της γειτονιάς του, αλλά τελικά δεν αγόρασε τίποτα. Ο Μιχάλης Βαμβακίδης ωστόσο, ο στρωματοποιός της ιστορίας, ζήτησε από το γείτονά του να τον βοηθήσει να εξάγει. Εκείνος φορτώνει αμέσως κάμποσα στρώματα για την Ολλανδία και, παρόλο που δεν καταφέρνει να πουλήσει ούτε ένα, συλλαμβάνει τη «μεγάλη ιδέα» του: Να δημιουργήσει την καλύτερη στρωματοποιία στον κόσμο!
Ρίχνεται με πάθος στην αναζήτηση κάθε είδους πληροφορίας για το φαινόμενο του ύπνου, τα στρώματα, τα μαξιλάρια και χωρίς την παραμικρή ταλάντευση επιλέγει, ως αποκλειστικά συστατικά των προϊόντων που σχεδιάζει, φυσικά υλικά, όπως ο κοκοφοίνικας, το καουτσούκ, το μαλλί, το βαμβάκι, η αλογότριχα, το μετάξι, το πούπουλο χήνας, ως και τα φύκια, που αφθονούν στις ελληνικές θάλασσες. Μοναδική καινοτομία- τα στρώματα της COCO-MAT διαθέτουν φερμουάρ για να μπορεί ο αγοραστής να βλέπει τι ακριβώς αγοράζει και να εκτιμά αυτό που πληρώνει!


Μαζί με το όνομα η COCO-MAT (από τις αρχικές συλλαβές των αγγλικών λέξεων «coconut», που σημαίνει κοκοφοίνικας, και «mattress», που σημαίνει στρώμα) αποκτά, εκείνη την εποχή, και στέγη: σε ένα χώρο 200 τ.μ. στα Πατήσια, που λειτουργούσε ταυτόχρονα ως αποθήκη, εργαστήριο, λογιστήριο, εκθετήριο και κατάστημα πώλησης!
Η εταιρεία αρχίζει να αναπτύσσεται και ιδρύει παραγωγική μονάδα στην Ξάνθη, στην οποία θα κατασκευάζονται όλα τα προϊόντα με την επωνυμία της. Συγχρόνως στην Κίνα γίνεται η επεξεργασία των προϊόντων από μετάξι και πούπουλο χήνας και παράγονται στρώματα που διοχετεύονται στο εξωτερικό, για λογαριασμό μεγάλων πολυκαταστημάτων και δεν φέρουν το σήμα «Coco-mat». Σχεδόν αμέσως αρχίζουν και οι εξαγωγές, ενώ καταστήματα ανοίγουν, το ένα μετά το άλλο, στην Ευρώπη, στην Κίνα και στην Αμερική.
Η COCO-MAT ελέγχεται και διευθύνεται από τους αδελφούς Παύλο και Μιχάλη Ευμορφίδη και από τον Νικήτα Μαρκόπουλο, ενώ αποτελεί αναμφίβολα πρότυπο εξωστρέφειας αλλά και επιχειρηματικής συμπεριφοράς (και) σε περιόδους έντονης κρίσης.
Η εταιρεία, το 31% της συνολικής παραγωγής της οποίας εξάγεται, έχει κερδίσει σημαντικά βραβεία και διακρίσεις: το διεθνές βραβείο Environment and Peace, το πρώτο βραβείο στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό ποιότητας του EFQM το 2003 και για δύο χρόνια το δεύτερο βραβείο στον ίδιο διαγωνισμό (η μοναδική εταιρεία που εκπροσώπησε την Ελλάδα για επτά χρόνια στο EFQM και έχει κερδίσει τα περισσότερα βραβεία), το πρώτο βραβείο από το υπουργείο Ανάπτυξης για τις πρωτοποριακές μεθόδους παραγωγής και τα φιλικά προς το περιβάλλον προϊόντα, το βραβείο Henry Ford για οικολογικό ενδιαφέρον, το βραβείο Ποιότητας από το ΥΠΑΝ, το βραβείο Οικολογίας από το ΕΒΕΑ, το βραβείο Ethical Value του Cambridge University.
Η COCO-MAT προσφέρει ίσες ευκαιρίες σε όλους, κάθε εθνικότητας, ιδεολογίας και φύλου. Άνθρωποι με αναπηρίες έχουν ίσες ευκαιρίες να επιτύχουν επαγγελματικά, αναλαμβάνοντας καίριες θέσεις. 26 άτομα με ειδικά προσόντα εργάζονται στην COCO-MAT σε διάφορους τομείς.
Ο Παύλος Ευμορφίδης είναι παντρεμένος και έχει τέσσερα παιδιά. Οπως επισημαίνει, η οικογένειά του αποτελεί πηγή έμπνευσης και γαλήνης, ενώ ένα από τα κύρια ενδιαφέροντά του, παραμένει ο αθλητισμός, στον οποίο αναζητεί όποτε έχει τη δυνατότητα, στιγμές χαλάρωσης.
Σήμερα ζει στην Ολλανδία. Ένας από τους λόγους είναι πως το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά του, o James Ευμορφίδης ανήκει πλέον στην ποδοσφαιρική ακαδημία του Ajax.
Ο Παύλος Ευμορφίδης δεν καπνίζει, δεν έχει κινητό, δεν έχει αυτοκίνητο (μόνο ποδήλατο)! Είναι πολίτης του κόσμου και άνθρωπος των ιδεών!

Να τι λέει:
για τη ζωή: Το σημαντικότερο είναι να μπορείς να δίνεις αυτό που έχεις γιατί αυτός που το παίρνει χαίρεται και εσύ που το έδωσες χαίρεσαι διπλά!
τον πλούτο: Πλούσιος δεν είναι κάποιος που έχει πολύ χρήμα και κάνει ό,τι γουστάρει. Πλούσιος είναι αυτός που γουστάρει αυτό που κάνει!
τη δημιουργικότητα: Υπάρχουν πράγματα που τα κοιτάζουμε, αλλά δεν τα βλέπουμε. Τα βλέπουμε αλλά δεν τα παρατηρούμε.
τους ανθρώπους: Πρέπει να επιδιώκουμε να περνάμε καλά, ήρεμα και απλά.

Κίνητρα-πρόσχημα… για να περνάει ο κόσμος καλά!
-Όσοι πελάτες επισκέπτονται τα καταστήματα της εταιρείας με ποδήλατο έχουν έκπτωση 5% !
-Πολύ σύντομα θα υπάρχουν ποδήλατα έξω από όλα τα καταστήματα της εταιρείας Cocomat που θα μπορεί κάποιος να τα παίρνει και να τα αφήνει σε κάποιο από τα υπόλοιπα καταστήματα της αλυσίδας. Όποιος κάνει 10 διαδρομές, προς τα καταστήματα της Cocomat, θα του χαρίζεται το ποδήλατο!
-3% bonus δίνεται στους υπαλλήλους της εταιρείας που κόβουν τα κάπνισμα!
-5% bonus στους εργαζόμενους που πηγαίνουν στην εταιρεία με ποδήλατο!
-Οι εργαζόμενοι στην εταιρεία συμπληρώνουν κάθε 6 μήνες ερωτηματολόγιο που αναφέρεται στο βαθμό ικανοποίησής τους από την εργασία τους.

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΣΑΣ...

Πριν από 21 χρόνια (αρχές του 1991) μια παρέα φίλων και συμφοιτητών στην Ιατρική Σχολή του Α.Π.Θ. συνειδητοποιήσαμε μια δυσάρεστη πραγματικότητα: διανύοντας το τρίτο έτος των σπουδών μας, ο αριθμός των φοιτητών του έτους μας, από 180 που είχαμε εισαχθεί ως πρωτοετείς κατόπιν πανελληνίων εξετάσεων, είχε εκτοξευθεί σε πάνω από 650. Αιτία για αυτήν, την εκτός λογικής αύξηση, ήταν αθρόες μεταγραφές φοιτητών από Πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Την «φάμπρικα» αυτή των μεταγραφών είχαν στήσει εν αγαστή συμπνοία οι διδάσκοντες του πανεπιστημίου μας με στελέχη των φοιτητικών παρατάξεων (η περίφημη συνδιοίκηση των Πανεπιστημίων) στη βάση ενός διάτρητου «δημοκρατικού» νομοθετικού πλαισίου. Εκτιμώντας ότι η κατάσταση αυτή υποβάθμιζε εν τοις πράγμασι την ποιότητα των σπουδών μας αλλά και καταργούσε από την πίσω πόρτα τις πανελλήνιες εισαγωγικές εξετάσεις αποφασίσαμε να αντιδράσουμε.
Επιλέξαμε μια μορφή ήπιου ακτιβισμού: συγγράφαμε και μοιράζαμε κείμενα διαμαρτυρίας, κάναμε τακτικά και ειρηνικά παραστάσεις διαμαρτυρίας σε αμφιθέατρα και εργαστήρια και αρχίσαμε να συλλέγουμε υπογραφές σε ένα κείμενο που παρέθετε στοιχεία, κατήγγειλε το φαινόμενο και απαιτούσε ει δυνατόν την κατάργηση και πάντως τον δραστικό περιορισμό των μεταγραφών εξωτερικού. Η όλη καμπάνια είχε μια σχετική επιτυχία: το θέμα πήρε δημοσιότητα, εκτεταμένα ρεπορτάζ δημοσιεύθηκαν στον τύπο και τελικά η τότε ηγεσία του υπουργείου παιδείας έφερε ένα νόμο που επιχειρούσε να βάλει κάποια στοιχειώδη τάξη στο όργιο μεταγραφών που λάμβανε χώρα στα ελληνικά πανεπιστήμια (και ειδικά στις ιατρικές σχολές).
Αναθαρρήσαμε από τη μικρή μας «επιτυχία» και πιστεύοντας ότι ασχολούμενοι, κάποια διαφορά μπορούμε να κάνουμε εν τέλει, αποφασίσαμε να κατέλθουμε και στις φοιτητικές εκλογές που θα διενεργούνταν εκείνη την άνοιξη, ως ανεξάρτητη ομάδα φοιτητών. Στις εκλογές, για τα δεδομένα μιας ομάδας χωρίς κομματικές στηρίξεις, αναφορές και χρηματοδότηση, με ανύπαρκτη σχεδόν οργανωτική υποδομή και με ενίοτε αιρετικές για την εποχή εκείνη απόψεις (π.χ. είχαμε θέσει θέμα κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, υπό την έννοια της προστασίας παρανομιών και βιαιοτήτων) πήγαμε αρκετά καλά αναδεικνυόμενοι τρίτη δύναμη μετά τις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ σε επίπεδο σχολής και πρώτη δύναμη (ισοψηφώντας με τη ΔΑΠ) στο έτος μας. Η...πλάκα, άρχισε κάπου εκεί.
Λίγες ημέρες μετά τις φοιτητικές εκλογές, μας πλησίασαν άνθρωποι του περιβάλλοντος του τότε πρύτανη και μας ενημέρωσαν ότι σύντομα θα διεξάγονταν εκλογές για την εκλογή πρυτάνεως στο Α.Π.Θ., και επειδή ο νόμος προέβλεπε συνδιοίκηση καθηγητών-φοιτητών, από την Ιατρική Σχολή, που ήταν η μεγαλύτερη του πανεπιστημίου με 500 περίπου μέλη ΔΕΠ και ψήφιζαν για την εκλογή πρυτάνεως, έπρεπε να ορισθούν από τις φοιτητικές παρατάξεις ίσος αριθμός φοιτητών-εκλεκτόρων ανάλογα με τη δύναμη τους. Ήτοι, εμείς με το 13% που είχαμε λάβει, έπρεπε να ορίσουμε 65 εκλέκτορες.
Το αστείο ήταν, ότι εμείς στην πραγματικότητα δεν γνωρίζαμε καν 65 συμφοιτητές μας, που με βεβαιότητα να μπορούσαμε να πούμε, ότι μας είχαν ψηφίσει. Ο πρύτανης, που επιθυμούσε να επανεκλεγεί, ζήτησε να μας συναντήσει. Πήγαν δύο από μας και του εξήγησαν ευγενικά, ότι λόγω της χαλαρής, μη κομματικής φύσης της ομάδας μας, και να θέλαμε, δεν μπορούσαμε να εγγυηθούμε, ότι αν δίναμε «γραμμή» στους εκλέκτορες, που θα ορίζαμε (που δεν θέλαμε), αυτή θα τηρούνταν. Ήταν ευγενής και προσηνής και δήλωσε ότι κατανοεί τη θέση μας και χαίρεται για την παρουσία τέτοιου τύπου παρατάξεων στον φοιτητικό συνδικαλισμό. Με δική μας πρωτοβουλία (για λόγους τήρησης ίσων αποστάσεων) συναντήσαμε και τον αντίπαλο του, υποψήφιο πρύτανη, και του είπαμε τα ίδια.
Λίγες ημέρες αργότερα μας πλησιάζει ένας εκτοετής φοιτητής, μέλος μιας κάπως περίεργης «επιστημονικής» ένωσης φοιτητών της Ιατρικής Σχολής (όχι φοιτητικής συνδικαλιστικής παράταξης) και ζητά να μας εκθέσει ένα ζήτημα. Συναντιόμαστε (και οι εφτά της ομάδας) ένα απόγευμα στο σπίτι ενός από μας. Μας λέει, ότι αντιλαμβάνεται και εκτιμά τον χαρακτήρα της ομάδας μας και την αδυναμία-απροθυμία μας να δώσουμε γραμμή στους εκλέκτορες, που θα ορίζαμε για τις πρυτανικές εκλογές και μας ζητά να του εκχωρήσουμε εκείνου, εν λευκώ, τη δυνατότητα να καταρτίσει τη σχετική λίστα με δικούς του ανθρώπους, που θα ψήφιζαν τον απερχόμενο πρύτανη. Δεν πτοείται από την αρχική κάθετη (και όχι ιδιαίτερα ευγενική) άρνηση μας στο μάλλον εξωφρενικό αίτημα του.
- «Και γιατί πιστεύεις, ότι θα δώσουμε μια λευκή κόλλα για να συμπληρώσεις εσύ τη λίστα;», τον ρωτά ένας από μας.
- «Γιατί ο νυν πρύτανης θα επανεκλεγεί άνετα» (σε αυτό είχε δίκιο) «ανεξάρτητα από τους δικούς σας εκλέκτορες. Δεν έχετε λοιπόν κανένα λόγο να τον έχετε αντίπαλο, αντί ευγνώμονα. Ξέρετε, τι κονδύλια διαχειρίζεται μια πρυτανεία; Θέλετε, ας πούμε, να διοργανώσετε μια εκδήλωση για κάποιο θέμα, "νέοι και ναρκωτικά" π.χ., γιατί να μην πάρετε μια επιχορήγηση από την πρυτανεία; Σας γνωρίζω, έχω ακούσει για σας, είστε καλοί φοιτητές. Γιατί να μην διευκολυνθείτε, να ξεκινήσετε, ένα διδακτορικό;»
Ο άνθρωπος αυτός, παρά την άρνηση μας να δεχθούμε την πρόταση του, παρά το ότι τον αντιμετωπίζαμε ενίοτε ειρωνικά, παρά το ότι όντως οι «δικοί μας» εκλέκτορες δεν θα έπαιζαν κανέναν ουσιώδη ρόλο στην έκβαση των εκλογών, έμεινε 8 (ναι, οχτώ) ώρες σε εκείνο το σπίτι προσπαθώντας να μας μεταπείσει, κυνικός, αποφασισμένος, πατερναλιστικός, μετερχόμενος εναλλάξ υποσχέσεων και συγκεκαλυμμένων απειλών. Δεν έμαθα ποτέ, αν τον είχε στείλει ο πρύτανης ή αν με δική του πρωτοβουλία ήθελε να «πουλήσει» εκδούλευση στον πρύτανη. Ίσως δεν έχει και σημασία, το παιχνίδι έτσι παίζονταν και έτσι παίζεται.
Η τελευταία του προσπάθεια ήταν η εξής:
-«Παιδιά, πρέπει να το καταλάβετε. Κάποιος που θέλει να πάει μπροστά, πρέπει να προσηλώνεται στον στόχο του. Τις περισσότερες φορές στη διαδρομή του για τον στόχο του θα κληθεί να περάσει κάποιες πόρτες. Αν κάποια πόρτα είναι πιο κοντή από το μπόι του, θα χρειασθεί να σκύψει, για να περάσει. Σημασία δεν έχει αν σκύβεις το κεφάλι, σημασία έχει ο στόχος».
Και η απάντηση που του έδωσε ένας καλός φίλος:
-«Όταν σκύβεις το κεφάλι για να περάσεις την πόρτα, το πρόβλημα είναι, ότι η επόμενη πόρτα, στο δρόμο για τον "στόχο", θα είναι πιο κοντή από την πρώτη, και η επόμενη ακόμη πιο κοντή, και θα σκύβεις το κεφάλι, όλο και πιο πολύ, και μετά θα γονατίσεις, και στο τέλος θα έρπεις, σαν σκουλήκι.
Και ίσως να μην θυμάσαι πια και τον "στόχο"».
H πραγματικότητα βέβαια, δεν είναι ούτε απλή, ούτε «ηρωική». Η επιμονή και η επιχειρηματολογία του μεγαλύτερου συμφοιτητή μας, μας κλόνισε και μας δίχασε. Αφού έφυγε, ακολούθησε θυελλώδης μεταξύ μας συζήτηση και διαφωνία και η πρόταση του απορρίφθηκε οριακά με 4-3. Επίσης, εμείς ένα χρόνο αργότερα κουραστήκαμε και απογοητευτήκαμε από την ενασχόληση με τα κοινά της σχολής, και τα παρατήσαμε. Εμείς, μείναμε καλοί φίλοι. Εκείνος, όπως φαντάζομαι υποθέτετε, ακολούθησε και ακολουθεί ακαδημαϊκή και αξιοσημείωτη πολιτική καριέρα.
Η λεγόμενη πολιτική τάξη της χώρας έχει από καιρό καθορίσει τον στόχο της, που είναι η διατήρηση και διαιώνιση της όποιας (πλέον) εξουσίας της και σκύβει πρόθυμα το κεφάλι της εντός και εκτός συνόρων.
Εντός των συνόρων υποτάσσεται στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων ισχυρών παραγόντων και ομάδων πίεσης (μεγαλοεπιχειρηματίες, μηντιάρχες, ισχυρές συντεχνίες) και έχει εγκαταλείψει τη μάχη (αν υποθέσουμε ότι την έδωσε ποτέ) για την τήρηση της δημοκρατικής νομιμότητας και εκτός των συνόρων υποτάσσεται σε ένα οικονομικά ατελέσφορο, κοινωνικά διαλυτικό και εθνικά ενίοτε ταπεινωτικό τροϊκανό μνημόνιο, προσπαθώντας μάλιστα να τορπιλίσει ή να καθυστερήσει εκείνες μόνο τις πτυχές του, που τυχόν θίγουν την σταθερή του εκλογική πελατεία.
Η κοινωνία των πολιτών θα σηκώσει το κεφάλι;
Ειλικρινά, δεν έχω απάντηση.

*Ο Σταμάτης Κυρζόπουλος είναι ιατρός καρδιολόγος, στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργιικό Κέντρο

Πετσοκόβουν συντάξεις,άλλα όχι άχρηστες σχολές και τμήματα....

Ο νέος νόμος για τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, που τόσο ταλαιπώρησε την Ακαδημαϊκή Κοινότητα αλλά και την κοινή γνώμη στις αρχές του φθινοπώρου, εφαρμόζεται πλέον αργά αλλά σταθερά σε όλα τα Ιδρύματα. Αν και πολλά απ΄αυτά προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας (Σ.τ.Ε) εναντίον των διατάξεων για τη συγκρότηση των συμβουλίων διοίκησης, εν τούτοις προχώρησαν στον ορισμό ημερομηνίας εκλογών των μελών του νέου συμβουλίου.

Αλλά εκεί που θα λέγαμε “Δόξα τω Θεώ”, μάλλον θα αναφωνήσουμε “Βοήθα Παναγιά”: Γιατί από πολλούς θεωρείται βέβαιον ότι ένα νέο κεφάλαιο αναταραχής θα ανοίξει σύντομα, με την ανακίνηση του θέματος της συρρίκνωσης των Σχολών, των Τμημάτων, ακόμη και ολόκληρων Ιδρυμάτων. Πρόκειται για τον περίφημο “Καλλικράτη” στα Πανεπιστήμια, η αναγκαιότητα του οποίου αναγνωρίζεται πλέον από πολλούς, ιδιαίτερα σήμερα που βιώνουμε τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση.

Αυτό που προβληματίζει είναι τα κριτήρια με τα οποία θα γίνουν οι συγχωνεύσεις ή οι καταργήσεις των Τμημάτων. Και δημιουργείται ανησυχία στους ακαδημαϊκούς κύκλους διότι, απλούστατα, το αυτονότητο σ΄αυτό τον τόπο, δεν ευδοκιμεί. Γιατί αν λειτουργούσε η κοινή λογική, όσα Τμήματα δεν προσελκύουν το ενδιαφέρον των σπουδαστών θα έπρεπε ήδη να έχουν καταργηθεί. Επίσης, όσα έχουν παρεμφερές γνωστικό αντικείμενο θα έπρεπε ήδη να είχαν συγχωνευθεί. Γιατί η κατάσταση δεν πάει άλλο.

Τα προηγούμενα χρόνια, κάθε πόλη είχε τη σχολή της και κάθε περιφέρεια το Πανεπιστήμιό της. Κι ο κάθε πολιτικός που σεβόταν τον εαυτό του και έβγαινε στο προεκλογικό μπαλκόνι, είχε να λέει για τις Σχολές και τα Τμήματα που μεσολάβησε να ιδρυθούν ή θα μεσολαβήσει να γίνουν. Κι έτσι πολλαπλασιάζονταν τα “ψηφαλάκια” των ψηφοφόρων που ήλπιζαν στην οικονομική τους αναβάθμιση, “πατώντας” στην Ανώτατη Εκπαίδευση.

Οι καιροί, όμως, αυτοί πέρασαν. Τώρα πια, που μια ολόκληρη χώρα μετρά και τη μπουκιά που βάζει στο στόμα της, δεν υπάρχουν περιθώρια για τέτοιες “πολυτέλειες”. Πολλοί αναρωτιούνται, (και ήδη υπάρχουν ανάλογες προτάσεις): Δεν θα έπρεπε ήδη να είχαν {συγχωνευθεί το Διεθνές Πανεπιστήμιο με το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσ/κης; Το Πανεπιστήμιο Στερεάς Ελλάδας με αυτό της Θεσσαλίας και το Δυτικής Ελλάδας με το Ιωαννίνων;

Ήδη στην Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων έχουμε 499 Τμήματα (έξω οι Στρατιωτικές Σχολές). Απ΄αυτά τα 286 ανήκουν σε Πανεπιστήμια και τα 213 σε ΤΕΙ. (Μόνο την τελευταία δεκαετία ιδρύθηκαν, ούτε λίγο ούτε πολύ, 100 τμήματα.) Συνολικά 24 Πανεπιστήμια σε 36 πόλεις και 16 ΤΕΙ σε 40 πόλεις συγκροτούν το δίκτυο παροχής γνώσεων επιπέδου Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης στη χώρα μας. Έχουμε, όμως, τόσους φοιτητές που θα έπρεπε να έχουμε και ανάλογα ιδρύματα; Ας δούμε τους αριθμούς : Οι εγγεγραμμένοι φοιτητές πλησιάζουν τις 600.000. Απ΄αυτούς λίγο περισσότεροι από τους μισούς θεωρούνται ενεργοί. Όμως, όσοι ζήτησαν να πάρουν σύγγραμμα, (που σημαίνει ότι όλο και κάποιο μάθημα δίδουν), άρα οι πραγματικά ενεργοί, δεν ξεπερνούν τις 240.000!!!

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι πόσα απ΄αυτά τα τμήματα και τις Σχολές δεν τα χρειάζεται η χώρα , αλλά παρ΄όλ΄αυτά χορηγεί πιστώσεις .

Τουλάχιστον 100 Σχολές και Τμήματα πρέπει να κλείσουν άμεσα, όπως υπολογίζουν πολλοί καθηγητές των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων. Άλλωστε, σύμφωνα με έρευνες καθηγητών Πανεπιστημίου, στο εξωτερικό η αναλογία πληθυσμού- ιδρυμάτων είναι ένα εκατομμύριο προς ένα ίδρυμα. Στην Ελλάδα είναι ένα ίδρυμα ανά 250.000 κατοίκους!!!

Έχουν ενδιαφέρον και τα στοιχεία του υπουργείου Παιδείας για το κόστος των φοιτητών. Έτσι, κάποιος που φοιτά στη Φιλολογία, μέχρι να πάρει το πτυχίο του κοστίζει περίπου 8.100 ευρώ και στη Νομική 9.180 ευρώ. Όμως, στο Τμήμα Θερμοκηπευτικών Καλλιεργειών του ΤΕΙ Καλαμάτας που δεν δέχεται πλέον εισακτέους (οδεύει δηλαδή προς κατάργηση), κοστίζει περίπου 21.500 ευρώ.

Μετά απ΄όλα αυτά, η λογική επιβάλει την χωροταξική ανακατανομή του χώρου της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Και η σχετική συζήτηση έχει αρχίσει εδώ και χρόνια. Όμως, κύριος παράγοντας αντίδρασης ήταν οι τοπικές κοινωνίες που ακόμη και σήμερα, πιστεύουν πως τα τμήματα της Ανώτατης Εκπαίδευσης δίδουν “αίμα” στις ισχνές οικονομίες τους.

Συγχρόνως, πολλά από τα Τμήματα και τις Σχολές φοβούνται πως, αν εμφανίσουν τους πραγματικούς και ενεργούς φοιτητές τους, θα πάρουν τόσο μειωμένα κονδύλια που θα είναι αδύνατον να επιβιώσουν. Γι αυτό ακολουθούσαν την τακτική να δηλώνουν τον αριθμό των εγγεγραμμένων και όχι των ενεργών φοιτητών τους. Τώρα, πόσοι παίρνουν πτυχίο; Καλύτερα ας μη το θίξουμε…

Το υπουργείο Παιδείας, που γνωρίζει καλά όλα τα στοιχεία, θα έπρεπε να είχε επισπεύσει τις διαδικασίες της χωροταξικής ανακατανομής, μια και η χώρα προσπαθεί πια να βγάλει κι απ΄τη μύγα ξύγκι, που λέει κι ο λαός. Δεν μπορεί να κόβονται οι μικροσυντάξεις στους ηλικιωμένους, και εντελώς αυτάρεσκα να εξακολουθούν να υπάρχουν τόσες Σχολές και Τμήματα που δεν χρειάζεται κανείς. Θα έπρεπε πριν ξεκινήσει η μεταρρύθμιση στα Πανεπιστήμια να είχαν τεθεί, τουλάχιστον, οι βάσεις ενός διαλόγου με αρχή, μέση και τέλος. Να είχαν τεθεί τα κριτήρια και οι όροι που θα οδηγήσουν σε “καθαρές λύσεις”. Δηλαδή, τουλάχιστον 100 τμήματα λιγότερα απ΄όσα υπάρχουν σήμερα. Κι ύστερα ας συζητούσαμε τα υπόλοιπα.

Πάντως, οι σχετικές επιστολές που έχει στείλει στην Ακαδημαϊκή Κοινότητα η υπουργός, την 1η παρελθόντος Νοεμβρίου, για να αρχίσουν οι σχετικές διαδικασίες, μάλλον δεν “συγκινούν” κανέναν. Αντίθετα, φαίνεται να πιστεύουν πολλοί ότι μπορούν να συνεχίσουν να “σέρνονται” Σχολές και Τμήματα-βιτρίνες. Διδάσκοντες και διδασκόμενοι, χωρίς αντικείμενο, χωρίς αποτέλεσμα και εν τέλει χωρίς μέλλον και προοπτική.