ΑΠΟ ΕΛΕΝΑ...ΕΛΕΝΗ

«Ο αγώνας για την ζωή δεν είναι ποτέ εύκολος. Το να κοιτάς τον θάνατο κατά πρόσωπο και να τον πολεμάς με όλες σου τις δυνάμεις απαιτεί ψυχικό σθένος, πίστη, αυτοσεβασμό και –πάνω απ’ όλα- αγάπη. Αγάπη για τον ίδιο τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που ποτέ δεν υποκύπτει και ποτέ δεν καταθέτει τα όπλα. Τον απλό, καθημερινό άνθρωπο που ξέρει τα όριά του, που αναγνωρίζει την αξία του και ξέρει ν’ αντιστέκεται και να δίνει την μάχη του ακόμη κι όταν οι ελπίδες του λιγοστεύουν σαν το ύστερο φως του δειλινού…
Πρόκειται για την πραγματική ιστορία της ηρωικής μάχης που δίνει μια νεαρή γυναίκα κόντρα στον καρκίνο. Πρώτα η αρρώστια, η πίκρα, το βάσανο˙ μετά η προδοσία αυτών που η ίδια αγάπησε όσο τίποτα άλλο στην ζωή της, η άδικη κατηγόρια, η αποξένωση, σαν κύματα ήρθαν και σάρωσαν την ζωή της Ελένης στην πιο τρυφερή και αθώα ηλικία. Όμως η γενναία ψυχή της δεν λυγίζει. Η ελπίδα δεν παύει ποτέ να φωτίζει το δύσκολο διάβα της στα μονοπάτια του πόνου. Είναι μητέρα, δεν έχει δικαίωμα να πεθάνει! Ζωντανή, όμορφη, δυνατή, δεν θα επιτρέψει ποτέ στον Μαύρο Καβαλάρη να κόψει το νήμα της ζωής της χωρίς να παλέψει. Με τον γιο της αστέρι λαμπρό να την οδηγεί, η Ελένη δίνει την μάχη της με τον θάνατο και την κερδίζει!
Ένα γενναίο βιβλίο, από μια γενναία Ελληνίδα. Δοσμένη απλά, χωρίς λογοτεχνικά καλούδια και έπαρση, η ιστορία της Ελένης συγκινεί και διδάσκει. Η ψυχή της, απογυμνωμένη από κάθε φόβο, λυτρωμένη από τα γήινα δεσμά τής αμάθειας και της ατολμίας, περνά στην αθανασία των δυνατών: Η ζωή είναι μνήμη, θάνατος είναι η λησμονιά…» – από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
“…Δεν ξέρω αν φώναξα, αν έκλαψα ή αν έκανα κάτι άλλο και μπήκαν οι γονείς μου στο δωμάτιο αλαφιασμένοι. Κατάλαβα κάποια στιγμή που ο πατέρας μου με ταρακουνούσε από τους ώμους, με τα μάτια μου γεμάτα χοντρά δάκρυα. Είδα για πρώτη φορά τον πατέρα μου τόσο αδύναμο…
«Γι’ αυτό κλαις βρε κουτό; Θα ξαναβγούν», έλεγε κοιτάζοντας τα χέρια μου. Οι χούφτες μου ήταν γεμάτες μαλλιά!
Σηκώθηκε από το κρεβάτι μου και βγήκε έξω. Ήθελα να του εξηγήσω ότι το τελευταίο που με απασχολούσε εκείνη την στιγμή, ήταν η πτώση των μαλλιών μου… ήθελα να του πω ότι ο λόγος που έκλαιγα ήταν γιατί είχα… πάει στην κόλαση… είχα καταδικαστεί να δω τα πάντα γύρω μου να γκρεμίζονται ακριβώς τότε. Λίγους μόνο μήνες πριν τον θάνατο μου… ήθελα να του πω ότι έμεινα μόνη μου… δεν έβγαινε όμως ήχος από το στόμα μου… μονάχα κοιτούσα γύρω μου με βλέμμα υγρό και άδειο. Δεν ήταν πια τίποτα ικανό να προκαλέσει την παραμικρή μου αντίδραση.
Η μητέρα μου κρατούσε το πρόσωπό της για να κρύψει τους λυγμούς. Δεν αντέδρασα.
Ο πατέρας μου επέστρεψε με την κουρευτική μηχανή του στο χέρι. Δεν αντέδρασα.
Άκουσα τον ανατριχιαστικό της ήχο, ένιωσα την μεταλλική της γλώσσα να γλείφει το κρανίο μου, αισθάνθηκα τα μαύρα μαλλιά μου έπεφταν μαραμένα ολούθε τριγύρω. Δεν αντέδρασα.
Είχα καρφώσει τα μάτια μου στο κενό. Δάκρυα φώλιαζαν στις άκρες τους. Δάκρυα που δεν κύλησαν ποτέ. Η ζωή μου ήταν που κυλούσε και ξέφευγε μέσα απ’ τα χέρια μου. Η ελπίδα απ’ την καρδιά μου. Μια γυναίκα χωρίς το παιδί της, χωρίς τον άντρα της, προδομένη απ’ όλους. Μια γυναίκα μόνη.
Για ν’ ανακουφιστώ, λυγισμένη απ’ τα χτυπήματα, πρώτη φορά επέτρεψα στον εαυτό μου να νιώσει ανεμπόδιστα αυτό που ήταν: ετοιμοθάνατος…” – απόσπασμα από το βιβλίο
Με μεγάλη επιτυχία παρουσιάστηκε χθες, στο βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης (Πανεπιστημίου 17), το πρώτο βιβλίο της Ελένης Καλαμάρη με τίτλο “Από Έλενα… Ελένη”.
Η συγγραφέας μίλησε για την περιπέτειά της με τον καρκίνο, τον αγώνα που έκανε για να τον νικήσει και να κρατηθεί στην ζωή αλλά και τις βαθύτερες σκέψεις στις οποίες οδηγήθηκε στην διάρκεια αυτού του ανηλεούς αγώνα. Όπως τόνισε η εκδότρια Ανθή Σμυρνιώτη, ένα μέρος των εισπράξεων από τις πωλήσεις του βιβλίου θα κατατεθεί προς ενίσχυση των προσπαθειών της κοινωφελούς μη κερδοσκοπικής οργάνωσης “Μείνε Δυνατός”, την οποία εμπνεύστηκε και ίδρυσε ο Παναγιώτης Μιχαήλ, πρώην καρκινοπαθής και ο ίδιος.

Ο Αρον Ράλστον ειναι αμερικανός αναρριχητής και λάτρης της φυσης και περιπετειας. Ξεκινησε τις αναρριχήσεις στην ηλικία των 12 χρονών.Αρχισε τα μαθήματα σκί απο μικρος και σύντομα ακολουθούσε μια ομάδα σκιέρ στα βουνά για να κανει το χόμπι του.Σιγά-Σιγά ξεκινησε τις αναρριχησεις στην αρχή με ομαδα αναρριχητων και στην συνέχεια μονος του.Εχει κατακτήσει μερικά απο τα ψηλότερα βουνά της Αμερικης.Το 2003 ο Άρον αποφασισε να παει για αναρρίχηση μόνος του σε ενα βουνό της Γιούτα των ΗΠΑ. Αφου πηγε με το αμάξι του στους πρόποδες του βουνου συνεχισε με το ποδήλατό του. Εφτασε σε ενα μεγαλο φαράγγι που ονομαζόταν 'John Canyon' και αποφασισε να αναρριχηθει.Κατα την διάρκεια της αναρρίχησης λοιπόν ενας μεγάλος βραχος αποκολήθηκε απο το βουνό και πλάκωσε το δεξι του χερι. Σε λίγο ο νεαρός αντρας κατάλαβε οτι τα πράγματα ηταν εξαιρετικά δυσκολα : Ο Βραχος παγιδευσε το χερι του με τέτοιο τροπο που ηταν αδύνατον να ελευθερωθει.Οι ώρες περνούσαν και ο αντρας ηταν αδύνατον να ελευθερωθεί οσο και αν προσπαθουσε. Στην διάθεσή του δεν ειχε ουτε νερό αλλα ουτε και τιποτα αλλο για να επιβιώσει.Ειχε μόνο εναν μικρο πολυεργαλείο - σουγιά μαζί του.Το ποιό σοβαρο απο ολα ηταν οτι δεν ειχε πεί πουθενά που θα πήγαινε : Με μαθηματικη ακρίβεια ο Αναρριχητής θα πέθαινε αβοήθητος στην ερημιά.Μετα απο 5 μέρες ο Άρον Ραλστον βρισκόταν στο ιδιο σημείο παγιδευμένος στον βραχο. Επιβίωσε επειδή καταφερε να πίνει τα ούρα του ενώ ειχε χάσει πολλα κιλά. Eπρεπε να πάρει μια αποφαση.Ο Ραλστον τελικά το πήρε απόφαση : Η θα πέθαινε αβοηθητος στην ερημιά η θα επρεπε να κόψει το χερι του και διαλεξε το δευτερο. Στην αρχη προσπαθησε να σπάσει τα κοκκαλα του χεριού του αλλα δεν τα καταφερε. Στην συνέχεια με το αλλο χέρι πήρε τον σουγιά που ειχε μαζί του και αρχισε να κοβει το χέρι του. Αφού εκοψε την σάρκα και τους μαλακούς ιστους κατάφερε και εσπασε τελικά τα δυο κοκκαλα του χεριού του και με τον πριονωτό σουγια εκοψε τα κοκκαλα και τους τενοντες με αρκετή δυσκολια.Αφού ελευθερωθηκε επρεπε να περπατησει εξω απο το φαράγγι οπου ειχε παγιδευτεί. Περπάτησε και βγήκε σε εναν δρόμο οπου συνάντησε μια οικογενεια Ολλανδων φυσιολατρών οπου τον περιθαλψανε και ειδοποιήσανε τις αρχές. Ο Ραλστον μεταφερθηκε με ελικοπτερο στο νοσοκομειο.Το κομμενο χερι του Ραλστον το περισυνελεξαν οι αρχές και αφού το αποτεφρωσαν εδωσαν τις σταχτες του στον ιδιοκτήτη του.Ο Ραλστον ζει απο τότε με προσθετικό χέρι και συνεχίζει τις αναρριχήσεις.Οταν του ζητησαν να αποκαλύψει την μαρκα του σουγια με τον οποιο εκοψε το χερι του αυτος αρνήθηκε και δεν το αποκαλυψε ποτέ. Εχει γραψει βιβλίο με την περιπετεια του και εχει πάρει μέρος σε πολλές εκπομπές.