ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΜΕ ΦΑΓΗΤΟ

INTO THE WILD

Ο 22χρονος νεαρός ιδεαλιστής Κρίστοφερ Μακάντελς, μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο, κι ενώ τον περιμένει μια πλουσιοπάροχη ζωή, αποφασίζει ξαφνικά να εγκαταλείψει τα πάντα για την άγρια φύση της Αλάσκας. Περιπλάνηση σε αφιλόξενες περιοχές και συναντήσεις με διάφορους ανθρώπους συνιστούν την παρακαταθήκη του Μακάντλες που αφήνει την τελευταία του πνοή εκεί που επέλεξε… στη φύση. Τα κίνητρα της επιλογής του, αλλά και τα αίτια του θανάτου του αποτελούν ένα μυστήριο που μονάχα ο ίδιος θα μπορούσε να λύσει...


Το ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΓΡΙΑ ΦΥΣΗ του Σον Πεν είναι ένας ύμνος στην απόλυτη ελευθερία , ένας ύμνος απεξάρτησης από τα δεσμά της καταναλωτικής κοινωνίας, τα ιδανικά της ευημερίας και το "αμερικάνικο όνειρο". Το να απεγκλωβιστεί κάποιος επιλέγοντας ουσιαστικά την αποκοινωνικοποίησή του με την πραγματοποίηση ενός παιδικού ονείρου, την είσοδό του στην γνωστή # άγνωστη αγκαλιά της μητέρας φύσης, θέλει "παραίτηση" από τα εγκόσμια, άρνηση του τρόπου ζωής που μας επιβάλλεται από τη στιγμή της γέννησης, σαρκική απεξάρτηση, ερωτική αυτοσυγκράτηση και αποχή, παθητική αυτοκυριαρχία, αυτοπεποίθηση, εσωστρέφεια, ελαχιστοποίηση του φόβου, αγάπη για το άγνωστο, λατρεία για την περιπέτεια και ριζική αντίδραση στο κοινότοπο, το συνηθισμένο. Χρειάζεται το αίσθημα του ηρωισμού να καταπνίγει και να θάβει φυσιολογικά ανθρώπινα ένστικτα για μία μεγάλη "Ιδέα" με πλήρη ανεξαρτησία από υποκείμενα και αντικείμενα. Χρειάζεται η αποδοχή της πίστης σ' ένα ποίημα, στον άνθρωπο, στον εαυτό σου και στην παρθένα φύση. Χρειάζεται να ζήσεις το "παραμύθι" σου όσο καλύτερα το φαντάστηκες μικρός.
Ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος των πράξεών του ακολουθώντας την ανευθυνότητα και ανοησία - πολλές φορές - των λόγων του. Ο ήρωάς μας ακολουθεί το δικό του μονοπάτι, πιστεύοντας ότι είχε γεννηθεί γι' αυτό. Ήταν αυθεντικός, ένα πνεύμα αλτρουισμού και ηθικής εντελώς ασυμβίβαστο με την εποχή που μεγάλωσε.
Ένα πνεύμα που δεν μπορούσε κανείς να τιθασεύσει και να θεωρήσει ότι θα υπακούσει σε κανόνες και τη λογική της "κοινότητας", όταν το "κόλλημά" του ήταν αδιαπραγμάτευτο. Η σχέση με τη φύση και αγάπη για την επιβίωση χωρίς τα δεκανίκια του πολιτισμού στο διάβα της εξέλιξης της ανθρωπότητας προέβαλλε αρχέγονα και ίσως πρωτόγονα ένστικτα.
Το σίγουρο είναι πως πολλοί σήμερα, οι περισσότεροι δεν μπορούν να κατανοήσουν τις πράξεις του νεαρού Μακάντλες. Κι αυτό γιατί τα ιδανικά του παραμένουν ανεξήγητα όπως και το κίνητρό του, ένα όμως είναι σίγουρο και κατανοητό. Έζησε το όνειρό του και πέθανε ευχαριστημένος. Μπορεί να μην έζησε όλες τις εμπειρίες που είχε σχεδιάσει, όμως κατόρθωσε ακολουθώντας τον πιο δύσκολο δρόμο της ζωής, να βρει το νόημα που τον γέμιζε και απογείωνε. Μπορεί να ηχεί ουτοπικό, άκρως ιδεαλιστικό, "χίππικο" και εγωιστικό, όμως η φιλοσοφική αναζήτηση της ελευθερίας μέσα από ένα ταξίδι - αν τα' χεις "καλά" με τον εαυτό σου - είναι η απόλυτη ευτυχία.
Ο Σον Πεν προβάλλει αυτό τον ιδιαίτερο χαρακτήρα στην ταινία του με εξαιρετικό τρόπο, σεβασμό και οικονομία στα μέσα έκφρασης. Για όσους ονειρεύτηκαν έναν 100% αντίθετο και αντίρροπο τρόπο ζωής, η ταινία τους αποζημιώνει για δυόμισι ώρες καθώς ταυτίζεσαι και μοιράζεσαι το όνειρο... Καταλαβαίνουμε απόλυτα γιατί συνειδητά ο Σον Πεν επέλεξε να κάνει ταινία αυτόν τον μοναχικό και "μοναδικό" χαρακτήρα φτάνοντας στα άκρα. Δεν είναι δύσκολο να διακρίνεις τις ομοιότητες ανάμεσα σε δύο ασυμβίβαστες και απελευθερωμένες από κάθε καταναγκασμό, προσωπικοτήτες.
Μας δικαιώνει απόλυτα και μας ευχαριστεί που επιλέγουμε να τον θεωρούμε ως "πρότυπο" αγωνιστή, έναν δημιουργό που η υπέρβαση της καλλιτεχνικής έκφρασης είναι στάση ζωής.

Κώστας Πάσσαρης, ο μαινόμενος

Στη Δικαστική Φυλακή Κορυδαλλού όλα κυλάνε στους γνωστούς ρυθμούς. Βρισκόμαστε στις αρχές Φεβρουαρίου του 2001 και οι διοικητικές υπηρεσίες του Σωφρονιστικού Καταστήματος λειτουργούν κανονικά, εξετάζοντας – μεταξύ άλλων – και αιτήματα κρατουμένων.

Στο ιατρείο των φυλακών προσέρχεται ένας εξ αυτών παραπονούμενος για πολλοστή φορά για επιληπτικές κρίσεις. Ο ιατρός της φυλακής, Χρήστος Δημάκης, με τις υπ. αριθμ. 251 και 252 γνωματεύσεις του διαπιστώνει ότι ο κρατούμενος πάσχει από κρίσεις επιληψίας και υπογράφει παραπεμπτικό, προκειμένου να γίνουν οι προβλεπόμενες εξετάσεις στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας. Πριν λίγους μήνες, που o ο ίδιος έγκλειστος είχε ισχυριστεί ότι υποφέρει, είχαν εκδοθεί δύο παραπεμπτικά: το πρώτο ήταν για τις 21 Σεπτεμβρίου 2000. Ο ίδιος ακύρωσε την τότε προγραμματισμένη μεταγωγή του, δηλώνοντας ενυπογράφως ότι έγινε καλά. Το δεύτερο παραπεμπτικό όριζε ως ημερομηνία μεταγωγής την 9η Οκτωβρίου 2000, οπότε ο κρατούμενος πήγε στο Γενικό Κρατικό συνοδευόμενος από τρεις αστυνομικούς. Μπήκε στο εσωτερικό του νοσοκομείου, αλλά τελικώς αρνήθηκε να υποβληθεί στην προβλεπόμενη εξέταση για άγνωστους λόγους.

Στις 7 Φεβρουαρίου 2001 το αρμόδιο δικαστικό συμβούλιο εγκρίνει τη μεταγωγή στο νοσοκομείο και λαμβάνεται η σχετική απόφαση σε συνεννόηση με το Τμήμα Μεταγωγών. Στις 16 του ίδιου μήνα δύο αρχιφύλακες του Τμήματος Μεταγωγών, οι Aθανάσιος Δρακόπουλος, 47 ετών και Διονύσιος Aλεβιζόπουλος, 49 ετών και ένας ειδικός φρουρός του υπουργείου Δικαιοσύνης, ο Ανδρέας Φυσέκης, 33 ετών, αναλαμβάνουν να συνοδεύσουν τον κρατούμενο από τις φυλακές στο Γενικό Κρατικό. Οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι φωνάζουν το όνομά του, για να προσέλθει για τα περαιτέρω: «Κωνσταντίνος Πάσσαρης». Αφού κάνει ανάληψη 100.000 δρχ. από τον ατομικό του λογαριασμό στο λογιστήριο της φυλακής, οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι των παραδίνουν στους αστυνομικούς του Τμήματος Μεταγωγών.

Η μεταγωγή διεξάγεται, ως συνήθως, με μια κάποια χαλαρότητα। Μοιάζει υπόθεση ρουτίνας, αλλά δεν είναι καθόλου τέτοια, καθώς η επικινδυνότητα του κρατούμενου δεν έχει εκτιμηθεί σωστά, παρόλο που έχει σταλεί ειδικό σήμα στο Τμήμα Μεταγωγών από τη διεύθυνση των φυλακών …

ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Το παρελθόν του Πάσσαρη ήταν, ήδη από τότε, πλούσιο σε παραβατική συμπεριφορά και καταδίκες. Γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου 1975, όταν ο πατέρας του ήταν μόλις 17 ετών, ενώ η μητέρα του, η Ρουμάνα Μαρία Αυγούστα, πέθανε έξι χρόνια αργότερα. Όσοι τον ήξεραν από μικρό τον χαρακτήριζαν ατίθασο παιδί. Όταν ήταν 15 ετών, η αστυνομία βρήκε στο σπίτι του κλεμμένα αντικείμενα. Οδηγήθηκε στο αναμορφωτήριο για έξι μήνες, έπειτα απολύθηκε υπό όρο και, λίγο καιρό αργότερα, συνελήφθη για επαιτεία και οδηγήθηκε εκ νέου σε αναμορφωτήριο.

Όταν υπηρετούσε στο 29ο Σύνταγμα Πεζικού, στην Κομοτηνή, κατηγορήθηκε για κλοπές μέσα κι έξω από το στρατόπεδο. Στις αρχές του 1995 συνελήφθη από τη Στρατονομία, βρέθηκε έγκλειστος στις Στρατιωτικές Φυλακές Αυλώνα, από όπου ένα χρόνο αργότερα απέδρασε! Κηρύχθηκε λιποτάκτης και καταζητείτο.

Αργότερα κατά το έτος 1996 λήστεψε υπό την απειλή όπλου μία γυναίκα που πουλούσε φρούτα στον ηλεκτρικό σταθμό της Kαλλιθέας, ακολούθησε καταδίωξη από αστυνομικούς, εναντίον των οποίων δεν δίστασε να πυροβολήσει, όμως τελικά συνελήφθη επί τόπου.

Eκτίοντας την ποινή του στις φυλακές Kασσάνδρας, στη Xαλκιδική, γνωρίσθηκε με τον Pουμάνο Nικολάε Γκόρεα Στις 4 Δεκεμβρίου του 1999 αποφυλακίσθηκε και συνένωσε τις εγκληματικές του τάσεις με τον ως άνω Ρουμάνο και έναν άλλο ομοεθνή του, Iον Bασίλι. Σύμφωνα με την Ελληνική Αστυνομία, από τις 31 Iανουαρίου έως τις 17 Φεβρουαρίου του 2000 πραγματοποίησαν από κοινού ληστείες σε ξενοδοχεία, ανταλλακτήρια συναλλάγματος και ταξιδιωτικά γραφεία στο κέντρο της Aθήνας.

Στις 19 Φεβρουαρίου 2000 και οι τρεις συνεπλάκησαν με αστυνομικούς στην πλατεία Bάθη, με αποτέλεσμα να τραυματισθούν δύο αστυνομικοί και να σκοτωθεί ο Bασίλι. Ο Πάσσαρης μετά τη συμπλοκή είχε τηλεφωνήσει στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha και είχε απειλήσει τους αστυνομικούς με αντίποινα: «Θα σκοτώσω τρεις αστυνομικούς για να εκδικηθώ», ήταν τα λόγια του. Οι έρευνες των διωκτικών αρχών εντατικοποιήθηκαν και τελικά τρεις ημέρες αργότερα συνελήφθη στην πλατεία Aμερικής έχοντας πάνω του πιστόλι και χειροβομβίδα. Tο απόγευμα της ίδιας ημέρας έπεφτε νεκρός έπειτα από συμπλοκή με αστυνομικούς στην Πετρούπολη ο άλλος συνεργός του, Νικολάε Γκόρεα. Το μένος του εναντίον των αστυνομικών, έπειτα από το θάνατο και του άλλου του συνεργού, μπορεί να το φανταστεί ο καθένας. Μερικά χρόνια αργότερα ο ίδιος έλεγε μπροστά στις κάμερες: «Έχω μακρά εμπειρία με τους αστυνομικούς, με ταλαιπωρούν από μικρό… Έχω πρόβλημα με αυτούς που έρχονται να με συλλάβουν, όχι με όλους».

ΑΠΟΔΡΑΣΗ

O Πάσσαρης την ημέρα της μεταγωγής του έχει συμπληρώσει περίπου ένα χρόνο συνεχόμενου εγκλεισμού και το «ποινικό» ιστορικό του δεν τον κατατάσσει σε καμία περίπτωση στην κατηγορία των ακίνδυνων κρατουμένων. Χωρίς να προηγηθεί σωματικός έλεγχος, επιβιβάζονται στο υπηρεσιακό όχημα, το οποίο λίγο αργότερα φτάνει κανονικά στο νοσοκομείο και οι αστυνομικοί με τον Πάσσαρη μπαίνουν στο χώρο υποδοχής. Η συνέχεια της αφήγησης του περιστατικού ανήκει στον ειδικό φρουρό: «Πήγαινα μπροστά για τις πληροφορίες. Πίσω μου ακολουθούσαν ο κρατούμενος και οι δύο αρχιφύλακες. Ξαφνικά ακούω μπαμ-μπαμ, γυρνάω· είδα τον κρατούμενο να στρέφει πάνω μου ένα όπλο φορώντας χειροπέδες. Μετά δέχτηκα τις σφαίρες και δεν θυμάμαι τίποτε άλλο…». Οι δύο συνάδελφοί του ήταν ήδη νεκροί κι ο Πάσσαρης εξαφανιζόταν τρέχοντας προς άγνωστη κατεύθυνση.

Ακολούθησε πανδαιμόνιο. Ο κόσμος που έζησε το συμβάν έτρεχε να κρυφτεί κι επικράτησε πανικός σε όλη η νοσοκομειακή μονάδα Στα μέσα μαζικής ενημέρωσης τα έκτακτα δελτία ειδήσεων διαδέχονταν το ένα το άλλο, ενώ στα Υπουργεία Δικαιοσύνης και Δημοσίας τάξεως, στη Γ.Α.Δ.Α. και στη Φυλακή Κορυδαλλού είχε ήδη σημάνει συναγερμός. Τα ερωτήματα που γεννήθηκαν ήταν άπειρα, με πρώτο και καλύτερο το πώς βρέθηκε το όπλο στα χέρια του Πάσσαρη. Δεν ήταν γνωστό αν είχε συνεργούς, αν το μετέφερε από τη φυλακή ή αν του το έδωσαν στο νοσοκομείο, ούτε το διευκρίνισε ποτέ ο ίδιος.

Σημαντική λεπτομέρεια: χρονικά βρισκόμαστε ακριβώς έναν χρόνο και τρεις ημέρες μετά το θάνατο του φίλου του στη συμπλοκή με τους αστυνομικούς στην Πλατεία Βάθη…«Θα σκοτώσω τρεις αστυνομικούς για να εκδικηθώ», είχε πει και σχεδόν το κατάφερε, παρόλο που υποστήριξε μετά από χρόνια: «Δεν ήθελα να πυροβολήσω κανέναν… Σκοπό είχα να τους αφοπλίσω και να φύγω, αλλά ο Αλεβιζόπουλος τράβηξε όπλο κι από κει δεν υπάρχει γυρισμός. Έκανα δεκάδες ληστείες χωρίς να πυροβολήσω κανέναν κι ας υπήρχαν ένοπλοι φρουροί». Για τον Φυσέκη, που επιβίωσε τελικά, ο Πάσσαρης είπε σε τηλεοπτική συνέντευξη: «Χαίρομαι που επιβίωσε ο Φυσέκης, γιατί δεν γνώριζα ότι ήταν σωφρονιστικός υπάλληλος. Ήταν χειμώνας, φόραγαν τζάκετ κι είχα κάθε λόγο να υποθέσω ότι ήταν οπλισμένος…Θα πρέπει κάποια στιγμή να βγει και να πει την αλήθεια».

Στο πόρισμα που εκδόθηκε πολύ αργότερα από τον εισαγγελέα Γιάννη Μωραϊτάκη αναφερόταν: «οι εσωτερικοί κανονισμοί της φυλακής δεν προβλέπουν την εξονυχιστική σωματική έρευνα στους υπό μεταγωγή κρατούμενους, παρά μόνο στους εισερχόμενους, στους οποίους η έρευνα πρέπει να πραγματοποιείται διακριτικά έτσι ώστε να μη θίγεται η αξιοπρέπειά τους. Την έρευνα θα έπρεπε να είχαν πραγματοποιήσει οι αστυνομικοί συνοδοί των κρατουμένων. Σύμφωνα με τα άρθρα 144 έως 154 του Π.Δ. 141/1991 πριν από την παραλαβή των μεταγομένων ο επικεφαλής των αστυνομικών ενεργεί προσεκτική έρευνα στους κρατούμενους και τις αποσκευές τους για την ανεύρεση όπλων, ναρκωτικών ή άλλων αντικειμένων που μπορεί να διευκολύνουν την απόδρασή τους». Σύμφωνα με το εισαγγελικό πόρισμα, τίποτα από τα παραπάνω δεν συνέβη, ούτε ασφαλίστηκαν με χειροπέδες οι κρατούμενοι εντός της κλούβας.

Όσον αφορά το εάν ο Πάσσαρης γνώριζε εκ των προτέρων την ημέρα μεταγωγής του, το πόρισμα αναφέρει: «Υπάρχει ενδεχόμενο να είχε την ευκαιρία να μεθοδεύσει και να οργανώσει την απόδρασή του με πολύ πιθανές τηλεφωνικές συνεννοήσεις που έκανε από τα εφτά συνολικά καρτοτηλέφωνα που βρίσκονται στη Δ΄ πτέρυγα όπου εκρατείτο». Ο κρατούμενος Χαράλαμπος Φραγκόπουλος κατέθεσε στον εισαγγελέα Μωραϊτάκη ότι όταν η κλούβα βγήκε από τη φυλακή, ο Πάσσαρης φώναξε μία φορά το όνομα«Λεωνίδας» και ότι ο ίδιος παρατήρησε καθ΄ όλη τη διάρκεια της διαδρομής μία μοτοσικλέτα να παρακολουθεί την αστυνομική κλούβα. Κάτι τέτοιο δεν επιβεβαιώθηκε από κανέναν άλλο κρατούμενο που επέβαινε στο ίδιο όχημα με τον Πάσσαρη.

Ο ίδιος, αρκετά χρόνια αργότερα, τοποθετήθηκε σε σχέση με την απόδραση: «Απέδρασα, όχι γιατί ήμουν έξυπνος ή διαφορετικός από τους άλλους, απλώς το σύστημα δεν το περίμενε αυτό από εμένα»

ΜΕΤΑ ΤΟ Γ.Κ.Ν.Ν.

Δεν μεσολάβησε καν ένας μήνας όταν, στις 2 Μαρτίου 2001, δύο άντρες λήστεψαν το υποκατάστημα της ΔΕΗ στο Περιστέρι. Την ώρα που έφευγαν με μια μοτοσικλέτα, αυτός που καθόταν στη θέση του συναναβάτη γύρισε και σημάδεψε τον ταμία Γιάννη Παπαλεξανδρή, 36 ετών, ο οποίος αποπειράθηκε να τους καταδιώξει. Πυροβόλησε και τον σκότωσε. Η Αστυνομία ύστερα από έρευνες κατέληξε στο πρόσωπο του Πάσσαρη.

Σύμφωνα με τον τύπο, η πληροφόρηση του οποίου βασιζόταν σε πηγές προερχόμενες από την Αστυνομία, ο Πάσσαρης στις 10 Μαΐου 2001 γνώρισε μια κοπέλα από τη Βουλγαρία, μόλις 22 ετών, που ήταν ιερόδουλος. Έμειναν μαζί σε ένα ξενοδοχείο του Παλαιού Φαλήρου για δύο ημέρες. Κάποια στιγμή η Μπλάγκα Σλάτσεβα αντελήφθη με ποιον είχε να κάνει και το μεσημέρι της 11ης Μαΐου, την οδήγησε με τη βία σε άλσος στο Τροκαντερό, την έβαλε να γονατίσει και την πυροβόλησε εν ψυχρώ στο πρόσωπο. Ο Πάσσαρης όταν ερωτήθηκε για αυτό το περιστατικό, είπε ότι πρόκειται για ηλιθιότητες του τύπου.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας, με μια κλεμμένη BMW, κατέβηκε στον Πειραιά. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ασφάλειας, ο Πάσσαρης εισέβαλε στο τουριστικό γραφείο “Sea Line” στην Ακτή Ποσειδώνος 30 και απείλησε τις δύο γυναίκες υπαλλήλους. Άρπαξε μισό εκατομμύριο δραχμές, κλείδωσε τις γυναίκες στην τουαλέτα κι εξαφανίστηκε. Αμέσως μετά μπήκε σε ένα κατάστημα χρωμάτων στην οδό Ιπποδαμείας 6 και πάλι απειλώντας με το πιστόλι του άρπαξε 80.000 δραχμές κι έφυγε με την ίδια BMW. Είκοσι λεπτά αργότερα και ενώ είχε ειδοποιηθεί η Αστυνομία του Πειραιά για τις ληστείες εντοπίστηκε το αυτοκίνητο στη διασταύρωση Πειραιώς και Καρ. Δημητρίου στο Φάληρο από περιπολία της Ασφάλειας Πειραιά και άρχισε η διακριτική του παρακολούθηση. Όμως, στην οδό Υψηλάντους πέρασε ένα περιπολικό της Άμεσης Δράσης και, σύμφωνα με την Ασφάλεια Αττικής, ο Πάσσαρης θεώρησε ότι ενδεχομένως να έπεσε σε μπλόκο. Σταμάτησε το αυτοκίνητο, πυροβόλησε τρεις φορές εναντίον των αστυνομικών της Ασφάλειας κι εξαφανίστηκε.

Πέρασε ένας μήνας και στις 26 Ιουνίου 2001, το βράδυ, μαζί με το Ρουμάνο φίλο και συνεργό του, Ραντουκάν ή Πόπα, μπήκαν στο φούρνο “Βενέτη” στην οδό Τατοΐου 110, στη Ν. Ερυθραία, και απείλησαν τους υπαλλήλους με όπλα. Πήραν μικρά ποσά από τον καθένα τους και την ταυτότητα της Μαρίας Πέτκοβα. Χαλάρωσαν για ένα μήνα. Μέχρι τις 27 Ιουλίου 2001 που πάλι οι δυο τους, σύμφωνα με την Ασφάλεια, λήστεψαν την Εμπορική Τράπεζα στην οδό Χαρ. Τρικούπη 7 στον Άλιμο, από όπου άρπαξαν 20 εκατομμύρια δραχμές. Τα μισά από αυτά, λέει η Ασφάλεια, βρέθηκαν στο διαμέρισμα της οδού Ιππάρχου, στο Νέο Κόσμο, όπου έγινε η μεγάλη αποτυχημένη επιχείρηση της Αστυνομίας στις 31 Ιουλίου. Τότε ήταν που συνελήφθη ο Πολυδωρόπουλος.

Όπως ανακοινώθηκε στις 10/12/2002 από την Aσφάλεια Aττικής, ο Πάσσαρης είναι ο δράστης της διπλής απόπειρας ανθρωποκτονίας σε βάρος του Aλβανού Aντρέα Σέρα και της φίλης του Xρυσάνθης Mαμνιόγλου, που έλαβε χώρα στις 11 Aυγούστου του 2001, στη συμβολή των οδών Λυκούργου και Σιβιτανίδου στην Kαλλιθέα. Eπιπλέον, ο Πάσσαρης είναι ο δράστης της ανθρωποκτονίας της ιατρού Mαρίας Σαφού και της απόπειρας ανθρωποκτονίας της αδελφής της Aργυρώς Xρηστάκου μέσα στο φαρμακείο της τελευταίας, στην οδό Πιπίνου 21 στην Kυψέλη, στις 28 Aυγούστου του 2001.

Υπάρχουν και πολλές άλλες ανεξιχνίαστες υποθέσεις, τις οποίες εξετάζει η αστυνομία, όπου φέρεται να έχει συμμετάσχει ο Πάσσαρης, όμως δεν έχει συγκεκριμένα ενοχοποιητικά στοιχεία σε βάρος του.

ΦΙΑΣΚΟ

Περί τα τέλη Ιουνίου 2001 η ΕΛ.ΑΣ. κάνει έφοδο σε ένα διαμέρισμα στον Νέο Κόσμο, στην οδό Ιππάρχου 52-54, όπου - σύμφωνα με πληροφορίες που αποδείχθηκαν αληθινές – υπήρχαν όπλα, χειροβομβίδες, ασυρμάτοι, λίστες με τις συχνότητες της Αστυνομίας και ναρκωτικά και συλλαμβάνουν επί τόπου τον 24χρονο Δημήτρη Πολυδωρόπουλο, πρώην κρατούμενο.

Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης προκύπτουν στοιχεία ότι ο Πολυδωρόπουλος, όχι μόνο υπήρξε συγκρατούμενος του Πάσσαρη, αλλά ήταν και κατά περίσταση συγκάτοικοι σε εκείνο το ίδιο διαμέρισμα!

Η ευκαιρία που παρουσιάστηκε ήταν σπάνια. Οργανώθηκε από τα υψηλά ιστάμενα πρόσωπα του Σώματος γιγαντιαία επιχείρηση σύλληψης του δραπέτη και το απόγευμα της 31/7/2001 επιστρατεύθηκαν περισσότεροι από εκατό αστυνομικοί. Σχεδόν όλοι τοποθετήθηκαν σε διάφορα «πόστα» στους γύρω από το διαμέρισμα δρόμους, ενώ μια επταμελής ομάδα των ειδικών δυνάμεων της ΕΛ.ΑΣ τον περίμενε μέσα στο διαμέρισμα.

Μετά από πολύωρη αναμονή, γύρω στις 23:00 δόθηκε το σήμα: «Αγνωστο και ύποπτο άτομο πλησιάζει την είσοδο της πολυκατοικίας». Δευτερόλεπτα μετά, αφού μπήκε κλειδί στην πόρτα, ακούστηκε η φράση: «Δημήτρη, τι έγινε;». Οι αστυνομικοί φώναξαν από μέσα,. πριν καν μπει στο διαμέρισμα: «Αστυνομία! ακίνητος». Ο άγνωστος έκλεισε την πόρτα και την ίδια στιγμή ο ένας αστυνομικός πυροβόλησε διαδοχικά πίσω από την πόρτα. Μια σφαίρα πέτυχε το πόδι του αγνώστου, προκαλώντας του μικρό τραύμα. Ο άγνωστος έφυγε τρέχοντας. Κατέβηκε τους δύο ορόφους κι εξαφανίστηκε προς την οδό Εκαταίου.

«Αιφνιδιάστηκαν», είπε λίγες μέρες αργότερα ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. αντιστράτηγος Γεωργακόπουλος, αναφερόμενος στους αστυνομικούς που βρίσκονταν μέσα στο διαμέρισμα. «Ειδοποίησαν, αλλά μέχρι να γίνει αυτό είχε χαθεί πολύτιμος χρόνος και ο κακοποιός πρόλαβε να φύγει». «Μια άτυχη στιγμή…», θα πει αργότερα ο διοικητής της Ασφάλειας Αττικής, ταξίαρχος Γ. Αγγελάκος, που δήλωσε «ο Πάσσαρης στάθηκε τυχερός κι εμείς άτυχοι», ενώ προανήγγειλε τη σύλληψη του δραπέτη λέγοντας: «Είναι λίγες οι ώρες του».

«Ήταν μια πολύ καλά σχεδιασμένη επιχείρηση που κατά ένα μέρος της απέτυχε στην πρακτική της εφαρμογή», θα προσθέσει. Και εντόπισε το «μέρος» αυτό στο σημείο όπου, μετά τους πυροβολισμούς και την πεζή απομάκρυνση του Πάσσαρη, οι άντρες των ΕΚΑΜ που ήταν μέσα στο διαμέρισμα δεν ενημέρωσαν εγκαίρως τους συναδέλφους τους που ήταν σκορπισμένοι στην περιοχή γύρω από την πολυκατοικία της οδού. Βασικές προτεραιότητες του σχεδίου ήταν να αποφευχθούν πάση θυσία οι περιπτώσεις τραυματισμού κάποιου αθώου πολίτη ή κάποιου αστυνομικού, ομηρίας κάποιου ενοίκου της πολυκατοικίας ή περαστικού.

Ο Πάσσαρης, αφηγούμενος το περιστατικό, υποστηρίζει ότι κατάλαβε πως κάτι δεν πάει καλά όταν πλησίασε στο διαμέρισμα και μόλις άνοιξε την πόρτα έριξε μέσα μια χειροβομβίδα, χωρίς να την απασφαλίσει. Οι σφαίρες των αστυνομικών τον βρήκαν μία στο πόδι και μία στο αλεξίσφαιρο γιλέκο που φορούσε! «Ήμουν τυχερός», παραδέχθηκε. Αμέσως έφυγε και μόλις βγήκε στο δρόμο βρήκε τυχαία ένα ταξί, που τον μετέφερε μακριά. Την ώρα που το ταξί απομακρυνόταν, από το αντίθετο ρεύμα περνούσαν τζιπ της αστυνομίας που έσπευδαν επί τόπου και τότε συνειδητοποίησε τί είχε συμβεί.

ΣΤΗ ΡΟΥΜΑΝΙΑ

Τελικά, αυτό που δεν κατάφεραν να κάνουν οι έλληνες αστυνομικοί το πέτυχαν Ρουμάνοι συνάδελφοί τους. Ο Πάσσαρης, περί τα μέσα Σεπτεμβρίου διέφυγε με πλαστό διαβατήριο για τη Ρουμανία – όπως αναφέρθηκε στην αρχή, η μητέρα του είχε γεννηθεί εκεί – όπου συνέχισε τη δράση του στην παρανομία με το συνεργό του Πόπα.

Τα ξημερώματα της 25ης Nοεμβρίου του 2001, κατά τη διάρκεια μιας ληστείας σε ανταλλακτήριο συναλλάγματος του Βουκουρεστίου, σκότωσε τον ιδιοκτήτη κι έναν υπάλληλο, αφαίρεσε 16.000 δολάρια, όμως έχασε το κινητό του τηλέφωνο. Οι ρουμάνοι αστυνομικοί που έφτασαν επί τόπου βρήκαν εύκολα τους τελευταίους αριθμούς που είχε καλέσει ο Πάσσαρης και συνέλαβαν σχεδόν αμέσως έναν ύποπτο, που αποδείχθηκε ότι είχε σχέση με κυκλώματα μαστροπείας.

Ύστερα από πολύωρες ανακρίσεις και υπό το φόβο της κατηγορίας και για συυμετοχή στη ληστεία του ανταλλακτηρίου, ο Ρουμάνος αναγκάστηκε να αποκαλύψει τα 5 διαμερίσματα – κρησφύγετα του Πάσσαρη.

Κάτω από τον έλεγχο της ρουμανικής αστυνομίας τηλεφώνησε στον Πάσσαρη για να του κλείσει δήθεν ραντεβού. Εκείνος, γνωρίζοντας ότι είχε χάσει το κινητό του και υποπτευόμενος παρακολούθηση του δεύτερου τηλεφώνου του από την αστυνομία, προσπάθησε να παραπλανήσει τον γνωστό του λέγοντάς του ότι βρίσκεται εκτός Βουκουρεστίου.

Οι Ρουμάνοι όμως κατάφεραν να εντοπίσουν ότι βρισκόταν σε συγκεκριμένο διαμέρισμα και αποφάσισαν την επιτυχή – τελικά – έφοδο. Αφού συνελήφθη και παρέμεινε υπόδικος για αρκετούς μήνες, τελικά, στις 30/7/03 οδηγήθηκε σε δικαστήριο του Bουκουρεστίου και του επιβλήθηκε η ποινή της ισόβιας κάθειρξης (δις) για τη ληστεία και τη διπλή ανθρωποκτονία.

Από τότε εκτίει την ποινή του στις φυλακές της Ρουμανίας, έχει καταθέσει, όμως, αρκετές φορές αίτηση έκδοσης στην Ελλάδα. Μέχρι σήμερα, όλες οι αιτήσεις του έχουν απορριφθεί, καθώς η ρουμανική νομοθεσία δεν επιτρέπει την έκδοση κρατουμένου σε άλλο κράτος, εκτός και αν έχει εκτίσει την ποινή του στις ρουμανικές φυλακές». Αυτό όμως, βάσει της ποινής που εκτίει, δεν θα συντελεστεί προ παρέλευσης 25ετίας με αποτέλεσμα να υφίσταται σοβαρός κίνδυνος παραγραφής.

Όπως αναφέρει στις αιτήσεις του: «Στην περίπτωση αυτή οι ευθύνες τις πολιτείας θα είναι τεράστιες τόσο απέναντι στα θύματα και τους συγγενείς τους, όσο και απέναντι σε μένα που κατηγορούμαι ότι διέπραξα αυτά τα εγκλήματα, αλλά που ποτέ δεν έχει αποδειχθεί δικαστικά εάν τα διέπραξα, αφού δεν κατέστη δυνατή η δικαστική πρόσβαση…εάν και θα μπορούσα να επιδιώκω την παραγραφή των αδικημάτων, για τα οποία κατηγορούμαι στην Ελλάδα, εντούτοις επιθυμώ να δικαστώ για όσα αδικήματα αποδεδειγμένα και πραγματικά διέπραξα και να απαλλαχθώ από όσα δεν έχω εμπλοκή…».

Μάλιστα, σε τηλεοπτική του εμφάνιση υποστήριξε: «Δεν με θέλουν πίσω η Αστυνομία και το Υπουργείο Δικαιοσύνης, γιατί μου έχουν φορτώσει ένα σωρό υποθέσεις κι εγώ μπορώ να αποδείξω ότι σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις έχουν λάθος

http://eglima।wordpress.com/2009/06/13/passaris_/

H απίστευτη ιστορία με την φωτογραφική μηχανή που βρέθηκε στον βυθό

O Πολ Σουλτζ, ερευνητής της Ακτοφυλακής, βρήκε μία ημέρα στη μαρίνα του Κι Γουέστ της Φλόριντα, μία φωτογραφική μηχανή για υποβρύχιες λήψεις μέσα στην αδιάβροχη θήκη της, καλυμμένη με φύκια.

Την μάζεψε και πηγαίνοντας στο σπίτι του, έψαξε το περιεχόμενό της. Στην "μνήμη" της βρήκε αποθηκευμένες οικογενειακές φωτογραφίες αλλά και ένα περίεργο υποβρύχιο βίντεο. Χωρίς δεύτερη σκέψη, "ανέβασε" τις φωτογραφίες σε διάφορες ταξιδιωτικές σελίδες στο διαδίκτυο, με την ελπίδα ότι έτσι θα έβρισκε τον κάτοχο της μηχανής.
Πράγματι μερικές μέρες αργότερα, επικοινώνησε μαζί του η...

οικογένεια Ντε Μπρούιν από την Ολλανδία και του εξήγησε ότι η μηχανή είχε χαθεί έξι μήνες νωρίτερα σε ένα ολλανδικό νησί έξω από τις ακτές της Βενεζουέλας!
Το σημείο που ο Πολ Σουλτζ, βρήκε την φωτογραφική μηχανή απείχε τουλάχιστον 1.700 χλμ από το νησί όπου χάθηκε, γεγονός που παραξένεψε και τις δύο πλευρές! Η μόνη εξήγηση που μπόρεσαν να δώσουν είναι ότι η θαλάσσια χελώνα, ταξίδεψε όλη αυτή τη διαδρομή με τη συσκευή κρεμασμένη πάνω της!

ΚΩΣΤΑΣ ΣΑΜΑΡΑΣ Ο ¨ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟΣ¨

Ένας άνθρωπος που έχει ζήσει όλη του τη ζωή στην παρανομία, ένας άνθρωπος που έχει ζήσει στην κόψη του ξυραφιού, ένας άνθρωπος που την ώρα που εσύ κοιμόσουν με ανοιχτά παράθυρα είχε περάσει έξω από το παράθυρό σου και ήσουνα τυχερός που αποφάσισε να μπει στο διπλανό και όχι στο δικό σου, αλλά η πατημασιά του μπορεί ακόμα να είναι έξω από το πρεβάζι σου. Θα φανταζόταν άραγε ο Κώστας Σαμαράς, πριν από χρόνια, όταν έσκαβε τρύπες μέσα σε τοίχους κελιών που ίσα ίσα χωρούσε το σώμα του, όταν έτρεχε στα βουνά να κρυφτεί από την αστυνομία, όταν από πίσω του ουρλιάζανε σειρήνες και οι σφαίρες των αστυνομικών πέρναγαν ξυστά από τη ζωή του, ότι θα ερχόταν η μέρα που έβγαζε βιβλίο και θα γυρνούσε χωρίς να χρειάζεται να κοιτάει γύρω του αν τον παρακολουθούν, χωρίς να βαραίνουν τα παντελόνια του από όπλα , με μία ταυτότητα στην τσέπη που γράφει το αληθινό του όνομα;

Διάβασα το βιβλίο του Σαμαρά πριν από ένα χρόνο(2η έκδοση) με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Το μυθιστόρημά του δεν είναι μόνο ένα ντοκουμέντο, μια μαρτυρία για τη ζωή στην παρανομία, για το σωφρονιστικό σύστημα, για τη δουλειά της αστυνομίας, δεν είναι μόνο το εγχειρίδιο ενός καλού ληστή ή μιας πετυχημένης απόδρασης. Ο συγγραφέας καταφέρνει μέσα από 700 σελίδες να μας δώσει μάτια για να δούμε δρόμους, περίπτερα, τον ουρανό στο βάθος, την κάθε πέτρα και το κάθε χόρτο και την κάθε πολυκατοικία λες και βρίσκονται στη γειτονιά σου. Εγώ πάντως αν είχα 3 ζωές θα γούσταρα τη μία να τη ζήσω στην παρανομία. Και κάτι προς όλους αυτούς τους εγκληματίες που κυκλοφορούν ελεύθεροι και που δεν τους κυνηγάει κανείς. Σε εσάς λοιπόν που τρώτε σε ακριβά εστιατόρια και χαμογελάτε στις φωτογραφίες ξεπλένωντας χρήμα στα ωραία σας τζακούζια, σε εσάς που χτίζεται χρυσές κλούβες σε όμορφα προάστια του δυτικού κόσμου, σε εσάς που φοράτε χειροπέδες στα παιδιά σας και και αφήνεται το κλειδί στους ψυχολόγους, σε όλους εσάς που για 100 ευρώ κάνετε διαγνώσεις και κρίνεται ποιος είναι ο αντικοινωνικός και ο απροσάρμοστος, σε εσάς που κρατάτε ένα πλαστικό αλκοτέστ όλη νύχτα στο χέρι και παίρνετε το ύφος του Κλιντ Ιστγουντ θα ήθελα να σας πω να μην διαβάσετε αυτό το βιβλίο. Γιατί αν έχετε έστω και λίγο μυαλό στο κεφάλι σας, τη νύχτα που θα είστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι σας με ανοιχτά μάτια, θα συνειδητοποήσετε γιατί η γυναίκα δίπλα σας δεν πολυτρελαίνετε για την πάρτη σας.

Το βιβλίο του Κώστα Σαμαρά ¨¨ΚΑΤΑΖΗΤΕΙΤΑΙ¨ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ

Παρακάτω ακολουθεί μια συνέντευξη που είχε δώσει ο Σαμαράς στον δημοσιογράφο Θανάση Λάλα μέσα απο τις φυλακές :

Το έχεις μετανιώσει που πήρες ανάποδα τη ζωή;

«Εννοείς που πήρε η ζωή μου τον δρόμο τον δύσκολο;»

­ Γιατί διάλεξες αυτό τον δρόμο και όχι κάποιον άλλο;

Ξέρεις, μέσα στο κελί μου έχω του Νίτσε το "Ζην επικινδύνως". Αμα δεν ζεις επικίνδυνα, η ζωή δεν έχει κανένα νόημα. Είναι τζίφος η δουλειά. Μετά άμα μπεις μία φορά σ' αυτό τον δρόμο ­ "του ζην επικινδύνως" ­ μετά πάει, είναι δύσκολο ν' αλλάξεις, να βγεις απ' αυτή τη θεώρηση».

­ Εσύ όμως δεν είσαι αυτή η περίπτωση... Εσύ το επέλεξες;

«Κοιτάξτε, όπως γράφω και μέσα στο βιβλίο, από μικρός ήμουν λίγο ανήσυχος τύπος. Η αλήθεια είναι αυτή. Κάποια στιγμή έπεσαν στα χέρια μου και κάτι περίεργα βιβλία κι άρχισα να μπαίνω στον σωστό δρόμο, τον δύσκολο, όπως σου είπα και πριν». ­

Τι ήταν αυτά τα βιβλία;
«Ο "Πεταλούδας", ας πούμε, που είχε πρωτοκυκλοφορήσει γύρω στο '70. Τρελάθηκα και προβληματίστηκα πολύ τότε». ­

Γιατί δεν διάλεξες να κάνεις κάτι επικίνδυνο και νόμιμο;

«Πρώτα πρώτα να εξηγηθούμε κάτι... Η έλξη στα επικίνδυνα είναι ζήτημα προδιάθεσης. Βλέπω ας πούμε στην τηλεόραση, παίρνει ο άλλος μια μηχανή κι αρχίζει να τρέχει σε αγώνες σαν τρελός. Αυτό είναι μια πολύ επικίνδυνη φάση. Μπορεί να φύγει σε μια στροφή και να διαλυθεί, να γίνει κομματάκια και να τον μαζεύουν με τα κουταλάκια. Κι όμως το κάνει... Τον ξέρει τον κίνδυνο, αλλά το κάνει... Θα μου πεις τώρα, γιατί το κάνει; Το ζήτημα είναι ότι ο κίνδυνος έχει και κάποιο κέρδος... Γι' αυτό το κάνει». ­

Τι κέρδος έχει;

«Σε φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με τα όριά σου... Είναι ωραία η θέα του κόσμου όταν βγαίνεις από τα όρια... Κι αν δεν είναι ωραία, τουλάχιστον είναι τόσο διαφορετική που αξίζει τον κίνδυνο. Το διαφορετικό στη ζωή είναι η πλάκα... Ολο τα ίδια και τα ίδια είναι ο θάνατος». (γέλια) ­

Στην αρχή, όταν μπήκες στην παρανομία, δεν φοβήθηκες μη σε πιάσουν; Σκέφτηκες ποτέ τις συνέπειες αν σε έκαναν τσακωτό;

«Κοίτα να δεις... Την άσχημη κατάληξη μπορεί και τώρα να τη σκέφτομαι. Σ' ένα παιχνίδι σίγουρα κάποια στιγμή μπορεί να είσαι κι ο χαμένος, αλλά αυτό δεν σε εμποδίζει να "κολλήσεις" με το παιχνίδι. Ο Ντοστογέφσκι λέει: "Αν το παιχνίδι σε κάνει προς στιγμή να τα ξεχάσεις όλα ­ προς στιγμή δηλαδή να μη σε απασχολούν οι συνέπειες αν έρθει η στραβή ­, τότε το παιχνίδι αξίζει τον κόπο". Με άλλα λόγια, όταν παίζεις ένα παιχνίδι που σε κάνει να μη σκέφτεσαι τις συνέπειες της ήττας, τότε αξίζει τον κόπο και να καείς! (γέλια) Μη γελάς... Εκείνη τη στιγμή πρέπει να σε απασχολεί μόνο το παρόν, μόνο το παιχνίδι το ίδιο. Αν παράλληλα είσαι και καλός παίκτης, τότε όλοι οι φόβοι πάνε περίπατο. Το "καλός" είναι ένας τρόπος να σκοτώσεις τον φόβο σου... Αυτός που νιώθει "καλός" σε κάτι δεν φοβάται, έχει μια αυτοπεποίθηση, πιστεύει ότι τελικώς ό,τι κι αν γίνει θα τα καταφέρει... Ο "κακός" είναι πιο προσεκτικός... Οι παγίδες αυτής της ζωής είναι περισσότερες για τους ικανούς, για τους ταλαντούχους... Ο ταλαντούχος πιστεύει στον εαυτό του, τον εμπιστεύεται και ρισκάρει... αυτό είναι το πρόβλημα...». ­ Εχεις μια προσωπική φιλοσοφία; «Δύο ήταν πάντα τα σκέλη της φιλοσοφίας μου... Να είμαι εγώ ο μόνος υπεύθυνος για τις αποφάσεις μου και να δρω ελεύθερος, χωρίς τους περιορισμούς που βάζει αναπόφευκτα κάθε ομάδα». ­

Πόσα χρόνια σού μένουν;

«Πάω για τα είκοσι πέντε». ­

Είκοσι πέντε;

«Τα περισσότερα είναι για αδικήματα κατά περιουσίας με άσκηση βίας». ­

Ποια είναι η μεγαλύτερη «μπάζα» που έχεις κάνει;

«Εκατόν είκοσι πέντε εκατομμύρια από την Καλαμπάκα το '92». ­

Το οργανώνατε καιρό αυτό;

«Οχι, την προηγούμενη ημέρα το αποφασίσαμε. Τη γενικότερη οργάνωση την είχαμε κάνει καμιά βδομάδα πιο μπροστά. Ψάχναμε κάτι άλλο και τελικά το ακυρώσαμε και πήγαμε εκεί πέρα για άλλους λόγους». (γέλια) ­

Από τι καθορίζεται συνήθως η απόφαση να χτυπήσετε αυτόν ή τον άλλο στόχο;

«Είναι το τι αποτέλεσμα κυνηγάμε... όπως και τα μέτρα ασφαλείας παίζουν ρόλο... Αυτά τα δύο είναι τα κυριότερα κριτήρια...». ­

Αυτή η δράση σάς εξιτάρει ακόμη;

«Από πλευράς ψυχολογίας πάντα με εξιτάρει. Από 'κεί και πέρα η λογική τώρα πια παίζει το δικό της το παιχνίδι πάνω μου. Είναι ένα θέμα αν πρέπει να συνεχίσεις έτσι ή πρέπει να πάρεις μια άλλη κατεύθυνση». ­

Η ζωή σάς έκανε συγγραφέα ή ήσασταν γεννημένος γι' αυτό;

«Η φυλακή... Ηταν ένας τρόπος να κάνω κάτι μέσα στη φυλακή... Ετσι άρχισα το γράψιμο... Η φυλακή δεν είναι τόσο πρόβλημα όπως ήταν παλιότερα... Εχουν αλλάξει ορισμένα πράγματα στις φυλακές πια». ­

Οπως;

«Η δυνατότητα ν' ασχοληθείς με τον εαυτό σου αν το θέλεις... Η δυνατότητα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, η οποία πριν από λίγα χρόνια δεν υπήρχε. Ηταν πιο σφιχτά τότε τα πράγματα. Σε όλες βέβαια τις περιόδους υπάρχουν τα υπέρ και τα κατά».

­ Δηλαδή;

«Τότε μπορεί να μην είχες τηλέφωνο να επικοινωνήσεις με τους απέξω, αλλά από την άλλη δεν υπήρχε ούτε τηλεόραση μέσα στο κελί». ­

Δεν βλέπεις τηλεόραση;

«Οχι, δεν παίρνω το ναρκωτικό αυτό! Εγώ τουλάχιστον την τηλεόραση τη βλέπω σαν ναρκωτικό. Σ' εμένα έτσι λειτουργεί. Οταν υπάρχει μέσα σ' ένα δωμάτιο, επειδή η κίνηση στην τηλεόραση είναι συνεχής, σου τραβάει το βλέμμα και δεν σε αφήνει να ησυχάσεις». ­

Ετσι θα συνεχιστεί η ζωή σου; Θα εξακολουθήσεις ακάθεκτος να την «κοπανάς», να κάνεις ληστείες, να σε πιάνουν και πάει λέγοντας; Δεν βαρέθηκες τα ίδια και τα ίδια;

«Το σκέφτομαι πολύ αυτό που λες και λέω ότι για να ξεφύγεις τελικώς πρέπει να ξαναβάλεις τα πράγματα σε μια σειρά. Αυτό κάνω τώρα. Με βρίσκεις σε μια φάση που τα ξαναβάζω τα πράγματα στη σειρά... Είναι ζήτημα επιβίωσης για μένα να τα βάλω στη σειρά... Εχει οξυνθεί η κατάσταση πάρα πολύ και το επόμενο βήμα είναι να πέσεις στα τάρταρα ­ να έχεις την τύχη του Σορίν. Ασε που ψιλοβαρέθηκα κιόλας, όπως είπες. Μόνο ο κίνδυνος του τέλους και η βαρεμάρα μπορούν να σε συνεφέρουν πάντως όταν είσαι στο λούκι αυτό». ­

Τι είναι αυτό που σε έχει κουράσει σ' αυτό το μονοπάτι;

«Δεν είναι ένα, είναι πολλά αυτά που με έχουν κουράσει. Το κυριότερο είναι ότι είδα αρκετούς φίλους να χάνονται όλα αυτά τα χρόνια για διάφορους λόγους· είτε επειδή δεν άντεξαν είτε... Είδα επίσης ότι το χρήμα σαν αυτοσκοπός δεν έχει σημασία. Δηλαδή είδα καλύτερα κάποιες άλλες αξίες. Οχι ότι κυνηγούσα ποτέ το χρήμα σαν αξία. Απλώς σε προσωπικό επίπεδο η παρανομία με βοήθησε να αναβαθμίσω την οικονομική μου κατάσταση. Οταν αρχίσεις να μπαίνεις σε κόντρα μ' ένα ταξικό σύστημα ή θα κοιτάξεις να ανεβάσεις το οικονομικό σου επίπεδο ή θα κοιτάξεις να ενωθείς με άτομα που βρίσκονται στην ίδια θέση με σένα και για να κάνεις κάτι σε επίπεδο πιο ομαδικό. Από την άλλη, δεν μου πολυάρεσε να κάνω τον αρχηγό και να μπαίνω μπροστά από τους άλλους».

­ Με το γράψιμο εκτονώνεις τον θυμό σου;

«Ισως, αν αυτά που γράφω βρουν αποδέκτες στα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Μόνο έτσι μπορεί να γίνει συζήτηση και επανεξέταση κάποιων θεμάτων που θέτει ο συγγραφέας ­ ο οποιοσδήποτε συγγραφέας. Τώρα, το αν θα γίνει μια συζήτηση μεταξύ φίλων ή μια διάλεξη σ' ένα πανεπιστήμιο ή σ' έναν ανοιχτό χώρο, αυτό είναι θέμα ποσοτήτων. Ως ένα σημείο πάντως τη στιγμή που γράφεις ξεδίνεις. Το θέμα είναι τι αποτέλεσμα έχει παραπέρα αυτή η χαρά σου. Η πίεση που νιώθεις σε προσωπικό επίπεδο μπορεί να εκτονώνεται κάπως. Η συγγραφή σού ανοίγει πόρτες και παράθυρα και ξεφεύγεις. Αυτό όμως γίνεται νοητικά. Πρακτικά τι γίνεται; Τα πράγματα παραμένουν όπως ήταν. Δυστυχώς... Μόνο μέσα από συγκρούσεις θα ισορροπήσουν κάποιες αντιθέσεις. Διαφορετικά θα συνεχίσουν να υπάρχουν».

­ Αρα και για την τέχνη έχεις την ίδια γνώμη.

«Μα δεν είναι δική μου γνώμη... Η τέχνη είναι ένας δρόμος για να εκφραστείς, ένας δρόμος για να ξεδώσεις. Και με τη ζωγραφική που έχω ασχοληθεί και με την ντραμς που έπαιζα παλιότερα, αυτή την αίσθηση είχα, ότι ξεφεύγω. Είπαμε όμως ότι μ' αυτό τον τρόπο τα πράγματα συνεχίζουν και παραμένουν όπως ήταν. Και σαν τους Sex Pistols να παίζεις, το πολύ πολύ να ξεδώσεις εσύ και να ξεδώσει και το ακροατήριο από κάτω χοροπηδώντας. Από 'κεί και πέρα, το αν το συγκρότημα αυτό λέει "Κάτω η βασίλισσα" στους στίχους των τραγουδιών ή "Θάνατος στον λευκό ρατσισμό", αυτό δεν παύει να είναι απλώς μια κουβέντα ή μια πρόταση. Η βασίλισσα συνεχίζει να είναι στα πάνω της. Δεν γίνεται όπλο, δεν γίνεται ξίφος, να σκοτώσει το κακό. Εχει σημασία και τι πιστεύει ο ίδιος ο καλλιτέχνης... Αν ο καλλιτέχνης πιστεύει ότι με τη δράση του θα βοηθήσει κάτι να αλλάξει, έχει μεγάλη σημασία και για τον ίδιο και για τον κόσμο. Αν έχει αυτή την πρόθεση και δει ότι ουσιαστικά τίποτε δεν αλλάζει από αυτό που κάνει, είναι φυσικό να νιώσει κενό και απογοήτευση. Αν και πιστεύω ότι το προσωπικό κενό, άμα το 'χεις μέσα σου, μάλλον ποτέ δεν γεμίζει». ­

Πόσοι από αυτούς που είναι κλεισμένοι στη φυλακή θα μπορούσαν να είναι έξω και να ζουν ως ευυπόληπτοι πολίτες;

«Κατ' αρχάς το 90% αυτών που βρίσκονται έξω κινείται στα πλαίσια της ημιπαρανομίας ­ άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο. Τώρα, αν κάποιος βρεθεί στη φυλακή για λόγους εφοριακούς ή για κάποιο ατύχημα με το αυτοκίνητο ή για λόγους τιμής ­ ειδικά τα εγκλήματα για λόγους τιμής εγώ τα λέω στιγμιαία εγκλήματα ­, είναι καθ' όλα φυσιολογικός άνθρωπος. Απλώς ήταν η κακή στιγμή που πληρώνουν οι περισσότεροι από αυτούς. Πιστεύω ότι μέσα στον καθένα υπάρχει μια κλίμακα από το "πολύ καλός" ως το "πολύ κακός". Κι όλα αυτά είναι μέσα στο υποσυνείδητο του ανθρώπου. Και κάποια στιγμή που θα υπάρχει αφορμή για να βγει το "πολύ κακός", θα βγει. Οπότε αν δεν μπορεί να τεκμηριώσει τους λόγους που αντέδρασε έτσι ή αν δεν φτάνουν τα τεκμήρια και μετράει περισσότερο η πράξη, θα βρεθεί εδώ πέρα. Υπό τέτοιες συνθήκες ο οποιοσδήποτε μπορεί να βρεθεί στη φυλακή ανά πάσα στιγμή. Για μένα όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι είναι υποψήφιοι φυλακισμένοι». (γέλια) ­

Η φυλακή χαλάει τον άνθρωπο;

«Εξαρτάται ποιος είναι ο κριτής τού τι είναι καλό και τι είναι κακό στη ζωή. Σε τελική ανάλυση είναι ποιος θα έχει το κέρδος από το αν εσύ θα είσαι καλός ή κακός. Είναι για τον εαυτό σου το κέρδος ή είναι για τον "Χ"; Ολα όσα σχετίζονται λοιπόν με τον τρόπο ζωής στη φυλακή μπορούν να καθοδηγηθούν από αυτούς που σε έστειλαν στη φυλακή. Αυτοί έχουν το μαχαίρι, αυτοί και το πεπόνι. Αν το δούμε όμως από τη μεριά του φυλακισμένου, τα πράγματα αλλάζουν πολύ... Το κυριότερο όλων είναι πόσο η φυλακή σε βγάζει από τον δρόμο που έχεις αποφασίσει να τραβήξεις στη ζωή σου, πόσο σε βγάζει από το σκεπτικό σου, πόσο σε αναγκάζει να αλλάξεις κάποια δεδομένα. Εγώ για παράδειγμα σκέφτομαι να αλλάξω κάποια δεδομένα». ­

Πιστεύεις ότι αν το αποφασίσεις μπορείς να το κάνεις; Να μείνεις έξω από την παρανομία;

«Πιστεύω ότι έχω αρκετή δύναμη θέλησης ώστε αν το αποφασίσω να μην ξαναανακατευτώ σε παράνομα σχήματα, σε παράνομη δράση. Μπορώ, αν το θελήσω, να βρω τρόπους παρέμβασης, σ' ένα κοντινό κοινωνικό περιβάλλον, αν όχι σ' ένα μακρύτερο. Αν δεν το θελήσω, μπορεί να μην κάνω και καθόλου παρεμβάσεις. Κρίνοντας και κάνοντας». ­ Υπάρχουν αδικήματα που θα έπρεπε να τιμωρούνται με την ποινή του θανάτου;

«Ναι, βέβαια. Αλλά κατά πόσο ο καθένας μπορεί να έχει το δικαίωμα να σκοτώσει; Σε μερικές καταστάσεις βέβαια προβληματίζομαι κι εγώ, με την έννοια ότι όταν είναι προσωπικό το θέμα, μπορεί να έχεις και ένα δικαίωμα ανταπόδοσης». ­

Πότε όμως είναι προσωπικό ένα θέμα;

«Πιστεύω ότι όταν εξαντλείται μια άδικη πράξη στο ίδιο σου το πρόσωπο, στην ίδια σου την ύπαρξη, τότε έχεις δικαίωμα ανταπόδοσης. Οταν ξεφεύγει από την ίδια σου την ύπαρξη και πάει στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στον πατέρα σου, στη μάνα σου ­ όταν δηλαδή ανοίγει ο κύκλος ­, ποιος σου δίνει εσένα το δικαίωμα να παρέμβεις εκεί; Στερώντας σου κάποιος τη στενή σχέση που έχεις μ' ένα πρόσωπο, σε κάνει να αισθάνεσαι μια απώλεια. Εκεί προσπαθείς να γεμίσεις αυτή την απώλεια, προσπαθώντας να εξουδετερώσεις τον δράστη». ­ Βέβαια σε χώρες όπου ισχύει η ποινή του θανάτου η κοινωνία επικαλείται τον παραδειγματισμό και την πρόληψη της εγκληματικότητας. Το ζήτημα είναι αν η άρρωστη ψυχή μπορεί να παραδειγματιστεί. «Οπως βλέπουμε ιστορικά, στην πορεία του κόσμου και στην πορεία της παράνομης δράσης, η νόμιμη εκτέλεση των εγκληματιών δεν δημιουργεί καμία αναστολή στους επίδοξους δράστες. Εγώ πιστεύω ότι ο λόγος που νομιμοποιείται η εκτέλεση από την εξουσία είναι είτε για να δικαιολογήσει η ίδια η εξουσία την ύπαρξή της ­ εφόσον είναι δημοκρατική ­ είτε για να παραμείνει στη θέση της ­ εφόσον έχει επιβληθεί. Είναι επίφαση ο παραδειγματισμός». ­

Για σας υπάρχουν άρρωστες ψυχές, οι οποίες θεραπεύονται;

«Εξαρτάται από το τι εννοούμε όταν λέμε "άρρωστη ψυχή". Εγώ πιστεύω ότι από τη στιγμή που για μια πράξη μπορεί κάποιος να προβάλει δικαιολογίες, οι οποίες λογικά στηρίζονται, μπορεί και να απαλλαγεί από την κατηγορία για αυτή την πράξη του. Από την άλλη όμως βγαίνει ο "Χ" πρόεδρος της Αμερικής, ρίχνει μια ατομική βόμβα και σκοτώνονται 200.000 άνθρωποι εν ριπή οφθαλμού ­ κατά βάση αθώοι, δηλαδή άμαχος πληθυσμός. Κι εκεί ισχύει το ίδιο πράγμα. Υπάρχει μια δικαιολογία που στηρίζει αυτή την απόφαση αυτού του άρρωστου μυαλού; Εκεί γιατί δεν είναι άρρωστη η ψυχή;». ­

Εχεις έρθει ποτέ αντιμέτωπος με κάποιο «θύμα» σου τη στιγμή της δράσης;

«Κάποτε σε μια κλοπή αυτοκινήτου, την ώρα που κόντευα να τελειώσω, εμφανίστηκε ο ιδιοκτήτης. Ηταν πέντε η ώρα το πρωί. Αυτός προσπαθούσε να μπει από την πόρτα του οδηγού κι εγώ την ίδια στιγμή έβγαινα από την άλλη. (γέλια) Εχει τύχει να έρθω πρόσωπο με πρόσωπο με "θύματα" ­ ζωντανά θύματα, εντάξει ­ τα οποία εκτίμησαν τον τρόπο δράσης μου ή μας ­ αναλόγως αν κινιόμουν μόνος ή με άλλους ­ και έφτασαν στο σημείο να μας πουν: "Αμα τύχει και ξαναπεράσετε από την περιοχή, ελάτε να πιούμε καφέ". Και ακόμη πιο τραβηγμένα πράγματα· ένας μου είπε: "Ελα να σου δώσω εγώ μια δουλειά καλή". Ναι, έχει τύχει και πιστεύω ότι είναι θέμα συμπεριφοράς. Υπάρχουν άνθρωποι που καταλαβαίνουν ότι δεν πας να τον εξοντώσεις». ­

Τους γονείς σου πώς τους αντιμετωπίζεις;

«Αυτή είναι μια πονεμένη ιστορία. (γέλια) Τι να σου πω τώρα... Εχουν αποδεχτεί μια ορισμένη συμπεριφορά χρόνια τώρα κι εγώ απ' τη μεριά μου προσπαθώ να κρατάω μια ισορροπία απέναντί τους. Είναι κι αυτός ένας λόγος που δεν έχω παρεκτραπεί πολύ σε εξτρεμιστικές καταστάσεις ­ για να μην τους στείλω μια ώρα αρχύτερα». ­ Η κοινωνία θεωρεί ότι η μάνα και ο πατέρας παίζουν μεγάλο ρόλο στο τι θα γίνει το παιδί τους. «Μπορεί να παίζουν ρόλο είτε μη παίζοντας ρόλο είτε παίζοντας τον υπερβολικά... (γέλια) Πάντως ό,τι και να λέμε, είναι προτιμότερο να υιοθετήσεις ένα-δυο παιδιά και να τα βοηθήσεις ν' αναπτυχθούν σ' αυτό τον κόσμο παρά λόγω εγωισμού να φέρεις τέσσερα-πέντε παιδιά και να μην ξέρεις πώς να τα κατευθύνεις. ». ­

Ολα αυτά που λένε ­ για ναρκωτικά, για βιασμούς ­ είναι αλήθεια;

«Αλήθεια είναι». ­

Μπορεί δηλαδή ένας άνθρωπος ο οποίος μπαίνει εδώ μέσα και δεν πειράζει κανέναν να περάσει ήσυχα;

«Οχι σε όλα τα ιδρύματα. Να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη... Σε κάθε φυλακή υπάρχει ένας μικρόκοσμος, ο οποίος κινείται διαφορετικά. Ακόμη κι εδώ, ας πούμε, στον Κορυδαλλό, η κάθε ακτίνα έχει ένα δικό της περιβάλλον, ένα δικό της πνεύμα. Αν ένας άνθρωπος τύχει για παράδειγμα να προφυλακιστεί για τροχαίο στην Κέρκυρα, θα πάθει την πλάκα του». ­

Θυμάσαι την πρώτη φορά που μπήκες στη φυλακή;

«Κοίταξε, εγώ τότε ήμουν σε κατάσταση έρωτα. Αυτό που με τραυμάτισε περισσότερο και με απασχολούσε ήταν η έλλειψη του ανθρώπου μου παρά ο χώρος της φυλακής. Απ' την πρώτη στιγμή που βρέθηκα μέσα προσπαθούσα να βρω τρόπο διαφυγής. Οχι ότι σώνει και καλά ήθελα να φύγω απ' την πρώτη στιγμή. Αυτό ήταν θέμα τού πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα. Το έβλεπα περισσότερο σαν ένα είδος ασκήσεων επί χάρτου. Εβαζα προβλήματα στο μυαλό μου για να 'χω λύσεις για το μέλλον. Εσωτερικά αυτό που με προβλημάτιζε όμως ήταν ότι ήμουν χωριστά απ' τον άνθρωπό μου και με ζόριζε πάρα πολύ αυτό. Και τότε δεν υπήρχαν τα τηλέφωνα που υπάρχουν σήμερα για να 'χεις άμεση επικοινωνία. Ενα τηλέφωνο τη βδομάδα κι αυτό με άδεια του αρχιφύλακα ή του διευθυντή». ­

Αυτή την περίοδο δεν είσαι ερωτευμένος; Ή μήπως ζεις πάλι αυτή την ταλαιπωρία;

«Ευτυχώς ή δυστυχώς ­ δεν ξέρω πώς να το πω ­ κάπου τα 'χω αποδεχτεί αυτά τα πράγματα και δεν νιώθω πια αυτή την έντονη ανάγκη που ένιωθα τότε. Νομίζω ότι το 'χω απωθήσει μέσα μου, αλλά υπάρχουν στιγμές που ξυπνάει και έρχεται στην επιφάνεια είτε με αφορμή κάποια μουσική είτε με κάποιο άλλο ερέθισμα. Εκείνες τις στιγμές προσπαθώ να το καταχωνιάσω πάλι, γιατί αλλιώς τρελαίνομαι». ­

Αν ξανάρχιζες τη ζωή σου, τα ίδια θα έκανες;

«Μπορεί να μπλεκόμουν με τη φυσική ζωή. Θα έκανα μια οικολογική ζωή αραγμένος σ' ένα σπιτάκι στην εξοχή και θα έψαχνα να βρω τρόπους παρέμβασης μαζί με κάποια άλλα άτομα που μπορεί να σκεφτόμασταν με τον ίδιο τρόπο. Δηλαδή αυτή τη στιγμή για μένα αξία να παρέμβεις κοινωνικά έχει η οικολογία, για να μπορέσει η ζωή να διατηρηθεί σε κάποιο επίπεδο. Γιατί τη βλέπω να πηγαίνει απ' το κακό στο χειρότερο».

Ατάκες καθηγητή μαθηματικών στο πολυτεχνείο Πατρών

-Περάστε κύριε εδώ εδώ μπροστά... Ναι, εσείς εδώ... Κι εσείς κύριε, στη στάση περιμένατε τόση ώρα και αργήσατε; Αν όλο το αμφιθέατρο περίμενε τα ΚΤΕΛ δε θα ήταν κανείς μέσα! Αν όμως εγώ πάρω αύριο το λεωφορείο και αργήσω κι εγώ ένα τέταρτο ή μισάωρο ή δεν έρθω και καθόλου, μην τολμήσει κανείς και έρθει να μου πει τίποτα!!!- Όχι, στην Εστία ήμουνα και άργησα…- Τουλάχιστον το φαγητό ήταν καλό;
- Κοίτα… Δε θα σου πω τίποτα… Γιατί αν σου πω, θα πας μετά στον Τριανταφυλλόπουλο και θα του πεις “ένας τρελός καθηγητής μου είπε ‘γαμώ την Παναγία σου’”…
- Εσείς κύριε που είστε ανήσυχος… Ναι, εσείς… Ελάτε εδώ μπροστά… Με εμπνέουν οι ανήσυχοι…
- Μη φωνάζετε, γιατί ιδρώνω… Και όταν ιδρώνω, εκνευρίζομαι…
- Εσείς εδώ είστε 320. Στο χωριό μου είναι 250. Είστε περισσότεροι απ’ το χωριό μου. Ε λοιπόν, δεν μπορώ να συνεννοηθώ και με ολόκληρο χωριό!
- Δεσποινίς, εσείς εκεί με την κόκκινη την μπλούζα…- Εγώ;!;!;!;- Ναι, εσείς. Πέστε στον κύριο από πίσω σας με το μπλε ότι άμα έρθω εκεί θα τον σκοτώσω!
- Δεσποινίς… Ναι, εσείς που χαμογελάτε…Κοιτάξτε, μη χαμογελάτε και πολύ, γιατί κινδυνεύετε να σας πούνε χαζοχαρούμενη…
- Δεσποινίς, γιατί μιλάτε;- Συγγνώμη.- Δε θέλω να μου ζητήσετε συγγνώμη. Να μη μιλάτε θέλω! Το βρήκαμε τώρα και με μια συγγνώμη καθαρίζουμε. Όχι, δε σας συγχωρώ!
- Στο γιο μου το λέω μια φορά, δεν το καταλαβαίνει, του το λέω δεύτερη, δεν το καταλαβαίνει, μετά εκνευρίζομαι και φεύγω. Στη γυναίκα μου, αντίθετα, το λέω μόνο μία φορά. Αν δεν το καταλάβει, φεύγω.
- Όποιος μαλάκας δεν μπορεί να λύσει μαθηματικά, κάθεται και βγάζει μαλακίες και στη συνέχεια αυτό το λέει φιλοσοφία...
- Παιδιά, σήμερα έρχεστε στο Πανεπιστήμιο και δεν ξέρετε ούτε ορθογραφία... Διόρθωνα γραπτά μια φορά, και μια δεσποινίδα μου έγραφε “πήρα και δεύτερη κώλα” με -ω και 1 -λ. Τη βρίσκω μετά και της λέω, κοπέλα μου, εδώ γράφεις άλλα πράγματα... Ναι ναι κι όμως, μη γελάτε...
- Παιδιά να με συγχωράτε, αλλά τα γραπτά σας είναι σαν πατσαβούρι. Παραπομπές από ‘δω, αστεράκια από ‘κει… Από τα πολλά αστέρια, έφτασε Συνταγματάρχης το γραπτό σας…
- Να με συγχωράτε όσοι έχετε γονείς καθηγητές, αλλά ρε παιδιά το ελληνικό σκολείο είναι χειρότερο κι από μπουρδέλο. Τουλάχιστον στο μπουρδέλο υπάρχει μία σειρά, στο σκολείο δεν υπάρχει.
- Σήμερα οι καθηγητές πρέπει να κυκλοφοράμε με τσίγκινα σώβρακα.
- Aνοίγω την τηλεόραση και βλέπω πρώτη είδηση ότι η Mενεγάκη ήταν έγκυος... Παίρνω αμέσως τηλέφωνο το κανάλι και τους λέω: “Λέγουμαι Ευστάθιος Π και είμαι καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών”. “Τι θέλετε;”, με ρωτάει η τηλεφωνήτρια. “Θέλω να πείτε ότι κι εγώ γκάστρωσα τη γυναίκα μου”. “Κύριε μου, είστε σοβαρός;”, μου λέει. “Εδώ λέτε για τη Μενεγάκη”, της λέω, “και δε θα πείτε για τη γυναίκα καθηγητού Πανεπιστημίου; Πιο σημαντική είναι;”
- Πάνε τα παιδιά στους Πολιτικούς Μηχανικούς και δεν ξέρουν Παραστατική Γεωμετρία. Τους ρωτούσαν την άλλη φορά ποια είναι η τομή δύο επιπέδων και δεν ήξεραν. Ήθελα να 'ξερα, ανάσκελα στο κρεβάτι τους δεν έχουν κοιμηθεί ποτέ για να δουν ότι η τομή του τοίχου με το ταβάνι είναι μια ευθεία; Αλλά βέβαια, εμείς στο σχολείο κάνουμε Οικιακή Οικονομία για να μάθουμε πώς να σιδερώνουμε το παντελόνι καίγοντας λιγότερο ρεύμα...
- Μια φορά έκανα εργαστήριο στους Πολιτικούς Μηχανικούς... Γράφανε τη συνάρτηση ντάπα ντούπα στο πρόγραμμα και έβγαινε το διάγραμμα! Τους ρωτούσα να μου το εξηγήσουνε και λέγανε “Ωραίοοοοο σσσχήμααααα”! Ρε παιδιά, μην τα κάνετε όλα με τα προγράμματα!
- Ρε παιδιά, γιατί θέλετε να γίνετε όλοι μηχανικοί; Με ένα γρήγορο υπολογισμό, από την 1η Λυκείου μέχρι και το πέρας των πανεπιστημιακών σπουδών σας, όπου δεν είστε υποχρεωμένοι από το νόμο να συμμετάσχετε, οι γονείς σας πληρώνουν κοντά στα 40.000.000 δραχμές για να σας μορφώσουν. Με αυτά τα λεφτά θα μπορούσαν να σας αγοράσουν 4 γκαρσονιέρες και να τις νοικιάζετε 100.000 δραχμές τη μία το μήνα. Δηλαδή θα βγάζετε 400.000 δραχμές το μήνα και θα κάθεστε. Και στο κάτω-κάτω βρίσκετε και ένα φίλο ή μία φίλη με άλλες 4 γκαρσονιέρες και νάτες οι 800.000 δραχμές το μήνα. Ε μα! Όλοι μηχανικοί θέλετε να γίνετε;
- Ποιανού ήταν το κινητό;…απόλυτη σιωπή…- Δεν είπα να μην έχετε ανοικτά κινητά;…απόλυτη σιωπή…- Θα φύγουν……απόλυτη σιωπή…- Όλη η δεξιά πτέρυγα έξω! Έξω!!! Ζητάω συγγνώμη από τους αθώους, εσάς σας παίρνει η μπάλα…- Κύριε Π, εγώ δεν έχω καν κινητό όμως, τι φταίω!- Εσύ, εκτός του ότι σε παίρνει η μπάλα, μαθαίνεις και πώς θα συμπεριφέρεσαι όταν θα αποκτήσεις.
- Παιδιά, έτσι που πάτε, ξέρετε πού θα κάτσετε στις εξετάσεις, εεε;; Να σας πω εγώ, αν δεν ξέρετε... Θα κάτσετε στον z'z άξονα... Ναι... Καταλάβατε... Τον κάθετο...
- Λοιπόν, τα θέματα είναι τόσο γελοία που κάποιος έπρεπε να έρθει να μου πει “εγώ με αυτά τα θέματα δε γράφω”!
- Όποιος δε γράψει και μ’ αυτά τα θέματα ή αδιάβαστος είναι ή βλάκας.
- Σκονάκια επιτρέπονται, αρκεί να μη σας πιάσω.
- Παιδάκια, θα περάσουμε τώρα να ελέγξουμε τα στοιχεία σας. Βάλτε σας παρακαλώ τα σκονάκια για λίγο στις τσέπες σας μέχρι να περάσουμε και τα ξαναβγάζετε μετά. Εντάξει…; Και να θυμάστε πού βάζετε τι... όχι σαν τον άλλο, που μπέρδεψε μπροστά μου τις τσέπες και αντί για το πάσο έβγαλε το σκονάκι...
- Πάσο ζητάμε, όχι ταυτότητα. Και ο πατέρας μου έχει ταυτότητα, αλλά δεν είναι φοιτητής.
- Επιτρέπεται μέχρι και ένα τσιγάρο. Όποιος κάνει δεύτερο τσιγάρο, έχει φύγει. Μη δω δύο γόπες κάτω.
- Παιδιά, αυτό που γίνεται εδώ μέσα θα το περιγράψω με ένα ανέκδοτο... Ήταν λέει ένα ζευγαράκι, της ηλικίας σας καλή ώρα, αγκαλιά σε ένα παγκάκι και ήταν βράδυ. Κοίταξε η κοπελιά τον ουρανό και λέει "Πωπω αγάπη μου, κοίτα πόόόόόσο πολλά είναι τα αστέρια" και ο άλλος της λέει "Ναι, της πουτάνας γίνεται"! Ε, το ίδιο γίνεται και εδώ μέσα…
- Παιδιά, να σας πω κάτι... Επροχτές έβγαλα τα αποτελέσματα στα Μαθηματικά I...…απόλυτη σιωπή…- Κοιτάχτε, παιδιά, αυτά δεν είναι σωστά πράματα……απόλυτη σιωπή…- Ήρθανε λοιπόν που λέτε κάτι μάγκες, άμα είναι μάγκες να ‘ρθουν εδώ τώρα, και λέγανε “ρε μαλάκα, με έκοψε ο πούστης”, “μας γάμησε το αρχίδι”, “τον πίνεις Π” και κάτι τέτοια……απόλυτη σιωπή…- Εγώ σας τα έκανε όλα αυτά ρε; Εγώ σας γάμησα;…απόλυτη σιωπή…- Απαντήστε ρε!!! Εγώώώ;;;
- Μια φορά, είδα 2 κοπελίτσες να κοιτούν βαθμολογία από κάποιο μάθημα, και λέει η μία στην άλλη “με έκοψε η πουτάνα με 1”… Συγγνώμη κυρία μου, δηλαδή αν σας έκοβε με 4,5, θα έπρεπε τη γυναίκα να την πάμε σε μπουρδέλο!!!
- Κάποτε είχε έρθει στο γραφείο μου μια κύρια με την κοιλιά τούρλα. Χρωστούσε ακόμα Μαθηματικά Ι και είχε έρθει να μου πει να την βοηθήσω μπας και πάρει το πτυχίο... Της λέω: "Κυρία μου, εγώ σας κατέστησα έγκυο;"

ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ

Αυτό το ποίημα γράφτηκε από ένα κοριτσάκι που πεθαίνει πάσχοντας από καρκίνο και είναι σε ένα νοσοκομείο της Νέας Υόρκης.Οι γιατροί του δίνουν μόνο άλλους 6 μήνες ζωής.


Παρακολούθησες ποτέ παιδιά στο λούνα-πάρκ? Ή άκουσες την βροχή να πέφτει στο χώμα?Παρακολούθησες το τρελό πέταγμα μιας πεταλούδας?Χάζεψες τον ήλιο καθώς ξεθωριάζει η νύχτα?
Καλύτερα να χαλαρώσεις.Μην χορεύεις τόσο γρήγορα.Η ζωή είναι μικρή.Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.
Τρέχεις αλαφιασμένος κάθε μέρα?Όταν ρωτάς κάποιον «πως είσαι?»Ακούς την απάντηση?Όταν τελειώνει η μέρα πέφτεις στο κρεβάτι αγκαλιά με σκέψεις για εκατοντάδες δουλειές που στριφογυρίζουν στο κεφάλι σου?
Καλύτερα χαλάρωσε.Μην χορεύεις τόσο γρήγορα.Η ζωή είναι μικρή.
Είπες ποτέ στο παιδί σου «θα το κάνουμε αυτό αύριο» και μέσα στην βιασύνη σου δεν είδες την λύπη του?Έχασες επαφή? Άφησες μια καλή φιλία να πεθάνει επειδή ποτέ δεν είχες τον χρόνο να πάρεις ένα τηλέφωνο και να πεις «γεια!»
Καλύτερα χαλάρωσε.Μην χορεύεις τόσο γρήγορα.Η ζωή είναι μικρή.Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.
Όταν τρέχεις παλαβωμένα για να πας κάπου χάνεις τη μισή χαρά της διαδρομής.Είναι σα να πετάς ένα δώρο που δεν άνοιξες......Η ζωή δεν είναι αγώνας ταχύτητας.
Γι' αυτό χαλάρωσε.Άκου την μουσική Πριν τελειώσει το τραγούδι...

Πάνω κάτω αυτά θα θυμάσαι απο τη ζωή σου...

SHOEBOX

Μια καλοκαιρινή ιστορία γραμμένη από τον 26χρονο Λουκά Μέξη
Οι προσπάθειες του αχαΐρευτου Νικόλα να βγάλει πολλά και γρήγορα λεφτά στήνοντας μία κομπίνα. Πού; Στην Αμοργό. Πότε; Το καλοκαιράκι. Άλλοι στο κόλπο; Ο υπερήρωας κολλητός και ο πότης φίλος. Ένα σκηνοθετημένος θάνατος, ένα κουτί παπουτσιών, μια ληστεία αργόσχολων, μια μάνα με κονέ, ένα μαγικό κλαρίνο, ουζάκια, ψημένες ρακές, μπαμπέσες γυναίκες… όλα συνθέτουν κατά μυστήριο τρόπο ένα κυνήγι θησαυρού στο νησί του Αιγαίου, που επιφυλάσσει τη μία έκπληξη μετά την άλλη.

Α, προφανώς πίσω από το χάος κρύβεται μία ξανθιά - να το και το love story. Τζιτζίκια και group therapy… Μέσα σε όλα, θα πρέπει να κουβαλάνε κι ένα βαρύ θεόκλειστο κουτί παπουτσιών (το γνωστό: shoebox). Μα θα σοβαρευτούν επιτέλους; Πως από μια έκθεση ζωγραφικής θα τσεπώσουν τα λεφτά; Και τι έχει επιτέλους μέσα αυτό το κουτί;

«Μάλλον είμαι κάτι σαν ριψοκίνδυνος», είπε με καμάρι Τζέιμς Μποντ.
«Μάλλον είσαι κάτι σαν μαλάκας», του είπα με καμάρι Τζίμη Πανούση.

Ποιος είναι ο Λουκάς Μέξης;
Γεννήθηκε το 1983 στην Αθήνα, όπου και μεγάλωσε, αν και τον πηγαινόφερναν οι γονείς του Νέα Μάκρη - Πάρνηθα, για να συνδυάσει βουνό και θάλασσα. Ενώ πήγαινε σχολείο, είπε να αρχίσει να γράφει, κυρίως επειδή δεν μπορούσε να σχεδιάσει. Είχε μεγάλο καημό επειδή λάτρευε τα κόμικς και έψαχνε τρόπο να δουλέψει σ’ αυτό το χώρο.

Αυτή τη στιγμή είναι συνεργάτης της ΙΜΑΚΟ και εκδίδει επίσης ένα εβδομαδιαίο online comic, το «Χάρτινο Κόσμο». (http://www.xartinos.gr). Τρέχει παράλληλα με κάτι σενάρια για την τηλεόραση ενώ ανανεώνει και ένα blog - η μητέρα του όμως ακόμα τον αποκαλεί ακαμάτη και οι γυναίκες αχαΐρευτο.

Ο Λουκάς Μέξης για το πρώτο του μυθιστόρημα:

«Έχει πλάκα να βλέπεις κάτι ολοκληρωμένο, και να είναι τόσο πιο πλήρες απ’ ό,τι φανταζόσουν στην αρχή. Το βιβλίο αρχικά ήταν να ονομαστεί “Το Κουτί των Παπουτσιών”, αλλά μετά μου ακούστηκε σαν κάποιο χαζό κομμάτι ξεχασμένης έντεχνης μπάντας, οπότε έγινε “Shoebox”. Μέσα σε ένα κουτί παπουτσιών κρύβεις πάντα θησαυρούς, πράγματα και αναμνήσεις, που, όποτε και αν το ανοίξεις, θα είναι εξίσου έντονες με την ημέρα που τις έκρυψες.

Έχω όμως και ένα κόλλημα με το καλοκαίρι, αφού όσα μέχρι τώρα έζησα πάντα κατέληγαν σε σουρεάλ καταστάσεις και υπερβολές - μια από αυτές κατέληξε να είναι αυτή η ιστορία. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια κομπίνα στημένη από μια κλασική αντροπαρέα, από 3 μαντράχαλους σταρχιδιστές που δεν τους νοιάζει τίποτα.

Το νόημα είναι να ζήσεις αυτό τον σαματά μαζί με τους πρωταγωνιστές, να γίνεις μέρος του κόλπου και να δεις πού θα σε πάει, μέσα από παράλληλες σκέψεις και τρελή ανισορροπία καταστάσεων. Όταν το τρέξιμο των χαρακτήρων τελειώνει, εσένα σου μένει το κουτί αμανάτι. Πολλοί με ρωτούν για το περιεχόμενο, αλλά δεν λέω. Δεν τρώγεσαι να δεις τι έχει μέσα;».

ti tragoudi na sou po

Noah takes a photo of himself every day for 6 years.