Aν το έγραφε το 2004 θα ήταν... χακεριά!

Μια γυναίκα έχασε το παιδί που είχε στην κοιλιά της για 9 μήνες επειδή δεν υπήρχε στο νησί που έμεινε ένα νοσοκομείο για να γεννήσει! Το περιστατικό έχει επαναληφθεί αρκετές φορές...

Ένας ηλικιωμένος έχασε την ζωή του επειδή δεν μπόρεσε λόγω αέρα το ελικόπτερο να προσεγγίσει το... ακριτικό νησί στο οποίο διέμενε και επίσης δεν είχε ούτε κέντρο υγείας να τον περιθάλψει! Επίσης συνηθισμένο το φαινόμενο!

Εκατοντάδες άτομα κάθε χειμώνα μένουν χωρίς φάρμακα, τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης επειδή είχαν την... κατάρα να μην γεννηθούν σε κάποιο αστικό κέντρο αλλά σε έναν «ξεχασμένο» τόπο!

Χιλιάδες συνάνθρωποι μας τα δύο τελευταία χρόνια ανεβαίνουν σε ένα μπαλκόνι και... φεύγουν από την ζωή! Δεκάδες νέα παιδιά χάνουν την ζωή τους από τα ναρκωτικά που μοιράζονται έξω από πανεπιστήμια, σχολεία, νοσοκομεία, πλατείες και μπροστά στα μάτια των περαστικών! Τα καταστήματα βάζουν λουκέτα το ένα πίσω από το άλλο και οικογενειάρχες από την μια μέρα στην άλλη δεν έχουν να ζήσουν.

Ένα κομμάτι από την πολιστική μας κληρονομιά βρίσκεται στο Βρετανικό μουσείο αλλά εκτός από συναυλίες, δεν... τολμάμε με άλλο τρόπο να διεκδικήσουμε τα μάρμαρα. Η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας έχει παραδοθεί στην Τρόικα και στις τράπεζες. Αν και βρισκόμαστε στο 2012 πολλά παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία λόγω υποσιτισμού.

Καρκινοπαθείς έκαναν ουρές έξω από τα φαρμακεία μιας και δεν τους αφήνουν ούτε καν με αξιοπρέπεια να βιώσουν το πρόβλημα τους. Για μια ολόκληρη χρονιά πέρσι οι μαθητές όλης της χώρας έψαχναν φωτοτυπικά για μπορέσουν να είναι τυπικοί στο σχολείο τους καθώς το κράτος... φρόντισε να μην τους μοιράσει βιβλία!

Η Αθήνα κάθε χρόνο με... συνέπεια «καίγεται» τρεις φορές με την πολιτεία να σηκώνει τα χέρια ψηλά, αγνοώντας τις περιουσίες των πολιτών της που χάνονται μέσα σε λίγα λεπτά.

Έναν 15χρονο τον σκότωσαν... για πλάκα στα Εξάρχεια. Τέσσερις ψυχές που έχασαν την ζωή τους στην MARFIN ακόμη... περιμένουν να βρεθούν οι ένοχοι. Σταθμοί του ΜΕΤΡΟ που είναι έτοιμοι εδώ και πολλούς παραμένουν κλειστοί, κάνοντας δυσκολότερη την καθημερινότητα όλων, επειδή κάποιοι φοβούνται λόγω... μιζών!

Νέοι άνθρωποι τελειώνουν το πανεπιστήμιο, κάνουν διδακτορικό και βγάζουν... δίπλωμα για παπάκι ώστε να έχουν όλα τα φόντα να δουλέψουν ως «ντελιβεράδες». Πολιτικοί που δεν είχαν... δεύτερο βρακί να βάλουν όταν μπήκαν στην Βουλή έφυγαν από αυτή με βίλες, κότερα και καταθέσεις χωρίς κανείς να τους ρωτήσει που τα βρήκαν!

Τα σκάνδαλα της Siemens και του Βατοπεδίου... πέρασαν απλά στην ιστορία. Ο δρόμος από την Κόρινθο προς την Πάτρα είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να σκοτωθείς! Η Ακρόπολη, ένα από τα σημαντικότερα μνημεία του κόσμου, όταν... γουστάρει μια «κάστα ανθρώπων» κλείνει ή... ντύνεται με διάφορα πανιά.

Χιλιάδες... τυφλοί στα χαρτιά κάθε μήνα έβλεπαν μια χαρά στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς τα επιδόματα! Όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι την... κάνουν για μια καλύτερη ζωή στο εξωτερικό. Όταν ο κόσμος δεν έχει να φάει του ζητάνε 15 ευρώ για να έχει πρόσβαση στην θάλασσα και να μπορέσει να κολυμπήσει, με το κράτος να παραμένει ξανά απλός θεατής. Χιλιάδες σελίδες με διάλογοι για στημένα ματς είδαν το φως της δημοσιότητας αλλά δεν... άνοιξε μύτη.

Σε κάθε γωνιά των δρόμων όλης της χώρας υπάρχουν άνθρωποι σκυμμένοι πάνω από ένα κάδο σκουπιδιών και ψάχνουν ένα κομμάτι ξερό ψωμί ή δυο πιρουνιές μακαρόνια που έμειναν για να φάνε. Κάθε μέρα κι ένα νέο... συσσίτιο κάνει την εμφάνιση του.

Κάθε καλοκαίρια τα νησιά, αλλά και περιοχές-φιλέτα καίγονται αλλά ως κράτος δεν μπορούσε να σηκώσουμε αεροπλάνα και ελικόπτερα για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Λίγους μήνες μετά στα καμμένα... ξεπηδούν βιλάρες.

Η... παπαριά της Παπαχρήστου, η βλακεία της ξαφνικά «ντρόπιασε» τους πάντες. Τόσο πολύ που της πήραν το κεφάλι. Έστω κι αν ως αθλήτρια... έφτυνε αίμα καθημερινά για να ζήσει την μοναδική στιγμή όπως η συμμετοχή σε Ολυμπιακούς αγώνες. Ίσως αυτοί που την «έκοψαν» με τόση άνεση να το έκαναν γιατί δεν ξέρουν πως είναι να προετοιμάζεσαι και να αγωνίζεσαι για κάτι.

Ίσως και γιατί δεν είμαστε πια στο «χρυσό 2004»! Τότε που για ένα μετάλλιο που θα έδινε... δόξα στην Ελλάδα δεν είχαμε και τόσες μεγάλες ευαισθησίες ως λαός και ως άνθρωποι του αθλητισμού.

Πριν το <<έγκλημα>> της Παπαχρήστου γυναίκες μεταλλάσονταν, γέμιζαν σπυριά, η φωνή τους χόντραινε, αποκτούσαν αντρικά χαρακτηριστικά στο πρόσωπο και στο σώμα. Και κάναμε τα στραβά μάτια - αρκεί να μας φέρναν μετάλλια.

Ένας άλλος, απ' το πουθενά κέρδισε τους γρηγορότερους μαύρους του κόσμου, ξαφνικά, και το δεχτήκαμε χαρούμενοι χωρίς να υποψιαστούμε τίποτα. Κι όταν πήγαν να τον πιάσουν ντοπαρισμένο εξαφανίστηκε, ξημερώματα και έστησε με τη Θάνου την πιο ντροπιαστική απάτη - το δήθεν ατύχημα. Κι όμως, μερικές μέρες μετά, όλο το στάδιο φώναζε ρυθμικά το όνομά του, εν τη απουσία του, εξοργισμένο που οι κακοί ξένοι τον είχαν ξεσκεπάσει.

Μια βιομηχανία αναβολικών είχε στηθεί: έμποροι, προπονητές, μεσάζοντες. Ακόμα και εκείνη η καλή κοπέλα που κέρδισε στο βάδην το 2004 έδινε κάτι ψεύτικες διευθύνσεις σε κάτι απροσπέλαστα βουνά για να μην την εντοπίσουν και της κάνουν έλεγχο ντόπινγκ.

Ο δε Πύρρος Δήμας, απ' τους ελάχιστους της ομάδας άρσης βαρών που δεν στιγματίστηκε για αναβολικά, στιγματίστηκε τελικά ως επικεφαλής του Επικρατείας του Πασόκ, επί Βενιζέλου και τώρα, υποθέτω, είναι βουλευτής. (Στη χειρότερη περίοδο του Πασόκ! Είναι θαραλλέος, αν μη τι άλλο.)

Η χειρότερη δικιά μας πάντως, κατά τη γνώμη μου, είναι εκείνη η ανεκδιήγητη Φανή Χαλκιά που είχε κερδίσει ανέλπιστα και μετά έλεγε κάτι χρυσαυγίτικα του στυλ "Το DNA και το αίμα των Ελλήνων είναι ξεχωριστό, είναι στο αίμα μας η νίκη" και κάτι τέτοια χαζά.Μέχρι που φυσικά ανακαλύφθηκε ότι το μόνο ξεχωριστό στο DNA και στο αίμα της συγκεκριμένης ήταν τα αναβολικά που έπαιρνε! Πόσο ηλίθιες ακούγονται τώρα οι δηλώσεις της για την ανωτερώτητα της Ελληνικής φυλής!
[Κατά τη διάρκεια των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο και λίγο πριν τα προκριματικά των 400μ. με εμπόδια, η ΔΟΕ ανακοίνωσε ότι το πρώτο δείγμα της αθλήτριας βρέθηκε θετικό στην απαγορευμένη ουσία μεθυλτριενολόνη (Μ3), σε έλεγχο που διεξήγαγε η WADA στην Ιαπωνία, όπου η εθνική ομάδα του στίβου προετοιμάστηκε για τους Ολυμπιακούς. Η ουσία Μ3 είναι ισχυρό στεροειδές με δράση περίπου εκατό φορές πιο ισχυρή από αυτή της τεστοστερόνης αλλά και μεγάλη τοξικότητα, και είναι η ίδια ουσία που είχε ανιχνευτεί σε άλλους 14 έλληνες αθλητές σε προηγούμενους ελέγχους. Η Χαλκιά κατέθεσε την διαπίστευσή της και αναχώρησε από το Πεκίνο το ίδιο βράδυ, δίνοντας πριν συνέντευξη τύπου όπου υποστήριξε την αθωότητά της, δηλώνοντας σοκαρισμένη για το γεγονός. Λίγες ημέρες αργότερα, ανακοινώθηκε ότι και το δεύτερο δείγμα της αθλήτριας ήταν θετικό]

ΤΕΛΙΚΑ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΔΕΝ ΜΑΣ ΝΤΡΟΠΙΑΖΟΥΝ ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ. ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΣΥΝΗΘΙΣΑΜΕ...

Αγώνας πάνω στην θάλασσα!

Δείτε-διαβάστε μία μοναδική ιστορία πιτσιρικάδων που έστησαν με βάρκες και σανίδες ένα πλωτό γήπεδο σε ένα ψαροχώρι της Ταϊλάνδης και παίζουν μπάλα πάνω στο νερό...

Μία φορά και έναν καιρό, ένα μάτσο πιτσιρίκια περίμεναν καρτερικά κάθε τόσο την εναλλαγή της παλίρροιας (πλημμυρίδα και άμπωτη), με την άμπωτη να αποτελεί το αγαπημένο τους φαινόμενο. Τότε μονάχα σε μιαν ακρούλα του μεγάλου βράχου με την ονομασία Κο Πάνιε εμφανιζόταν μία στενή λωρίδα αμμουδιάς. Εκεί λοιπόν οι λιλιπούτειοι κάτοικοι του χωριού που έχει το ίδιο όνομα με τον βράχο, έβρισκαν την ευκαιρία να παίξουν λίγη μπαλίτσα, τσαλαβουτώντας ουσιαστικά μεταξύ θάλασσας και μίας ιδέας στεριάς.

Το Κο Πάνιε είναι ένα από τα πλέον περίεργα χωριά του κόσμου, καθώς είναι χτισμένο στην άκρη του βράχου και πάνω σε βάρκες και ξύλινα παραπήγματα στη μέση της θάλασσας στα δυτικά της Ταϊλάνδης. Ετσι λοιπόν παράξενη έμελλε να είναι και η ποδοσφαιρική ιστορία που δημιούργησαν τα παιδιά του, τα οποία έστησαν ένα δικό τους γήπεδο στη μέση του ωκεανού!

Ολα ξεκίνησαν το 1986. Τότε έφτασε στο χωριό η πρώτη τηλεόραση και πιτσιρικαρία στηνόταν για να παρακολουθήσει το Μουντιάλ του Μεξικού. Τότε λοιπόν κόλλησαν και το μικρόβιο του ποδοσφαίρου. Καθώς δεν έβρισκαν που να παίξουν, έκαναν κάτι τρελό. Πήραν παλιές μικρές βάρκες και πάνω τους κάρφωσαν σανίδες, στήνοντας ένα τερέν πάνω στην θάλασσα.
Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το παραμύθι. Κάθε φορά μάλιστα που έπεφτε η μπάλα στο νερό, βουτούσαν να την πιάσουν. Κάποια στιγμή ήρθε και η πρόσκληση τους σε ένα τουρνουά στην ενδοχώρα. Οι κάτοικοι του νησιού συγκινημένοι από την προσπάθεια των μικρών, τους αγόρασαν και εμφανίσεις. Στο τουρνουά οι μικροί τα πήγαν εξαιρετικά, φτάνοντας μέχρι τα ημιτελικά, όπου ηττήθηκαν.

Με τον γυρισμό τους, βρέθηκε και χορηγός που ανέλαβε να βελτιώσει κατά πολύ το πλωτό γήπεδο της Koh Panyee FC, κάνοντας το ασφαλές για το παιχνίδι. Φυσικά αυτό εξακολουθεί να επιπλέει πάνω στην θάλασσα. Το φοβερό με εκείνη την περιπέτεια των μικρών, είναι πως έκτοτε δημιουργήθηκε ποδοσφαιρική παράδοση στο χωριό και η ομάδα τους θεωρείται από τις καλύτερες στις μικρές ηλικίες. Τελικά εάν το θέλεις, ποδόσφαιρο μπορείς να παίξεις παντού: ακόμα και πάνω στο νερό...

Kim Jeonghwan. 15 μήνες σε 21 χώρες με το ποδήλατο… και το ταξίδι συνεχίζεται!

Δεν την πάλευε άλλο στη Νότια Κορέα και αποφάσισε να μιμηθεί όλους αυτούς τους τύπους που γυρνάνε τον κόσμο. Λεφτά δεν παίζανε -μόνο κάτι λίγα για τα αναγκαία. «Το ποδήλατο είναι το σπίτι μου», λέει ενώ μου δείχνει τις εκατοντάδες φωτογραφίες από τις χώρες που έχει επισκεφτεί… Ο 29 χρόνος Κim εδώ και 15 μήνες έχει ήδη γυρίσει 21 χώρες και σκοπεύει μετά την Ευρώπη, ν’ αράξει για λίγο στην Αμερική. Αυτό το παιδί είναι προκλητικά χαλαρό, έχει χιούμορ, δεν αγχώνεται με τίποτα και ο φόβος… άγνωστο συναίσθημα! Δεν ξέρει που θα κοιμηθεί αύριο, δεν ξέρει τι θα φάει τη νύχτα αλλά ξέρει ότι θέλει να φτάσει σε αμέτρητους προορισμούς και να γνωρίσει χιλιάδες ανθρώπους. «Πολύς κόσμος ενθουσιάζεται με το ταξίδι που κάνω και μου προσφέρει φαγητό, το σπίτι του, ακόμα και χρήματα»… Εδώ και 40 μέρες, ο Kim αλωνίζει την Ελλάδα!
«Στην Κορέα οι άνθρωποι συνεχώς εργάζονται. Η ζωή είναι γεμάτη άγχος και θα τη χαρακτήριζα κενή. Το εκπαιδευτικό σύστημα της Κορέας, παράγει έξυπνους και αποδοτικούς ανθρώπους που δουλεύουν σα ρομπότ… Σπούδασα ιαπωνική φιλολογία, δίδασκα σε λύκειο για ένα χρόνο. Πριν από τη δουλειά αυτή, ήμουν μεταφραστής. Δεν ήμουν ευχαριστημένος από τη ζωή μου».
«Διάβαζα για ανθρώπους που έκαναν το γύρο του κόσμου με το ποδήλατο και εντυπωσιαζόμουν. Ζήλευα. Μια μέρα, αποφάσισα να καβαλήσω το ποδήλατο μου… και όπου με βγάλει».
«Στην Κορέα έκανα ποδήλατο συνεχώς: Ταξίδευα από την πόλη μου σε άλλες πόλεις. Μ’ αρέσει πολύ ως μέσο μεταφοράς διότι δεν είναι ούτε γρήγορο ούτε αργό και μου δίνει τη δυνατότητα να σταματάω σε όποιο σημείο θέλω και να γνωρίζω ανθρώπους και τόπους. Αν χρησιμοποιούσα τρένο ή αεροπλάνο θα είχα συγκεκριμένους προορισμούς άρα και περιορισμούς».
«Η μητέρα μου δε συμφωνούσε καθόλου με το ταξίδι αυτό... Κάποιοι φίλοι μου ζηλεύουν, που ταξιδεύω και κάποιοι άλλοι ανησυχούν με το μέλλον μου, αναρωτιούνται τι θα κάνω μόλις επιστρέψω».
«Είναι κουραστικό και δύσκολο να καταγράφω τα χιλιόμετρα που έχω διανύσει με το ποδήλατο. Υπολογίζω γύρω στα 15.000. Υπάρχουν μέρες που ταξιδεύω 70 με 80 χιλιόμετρα. Δεν κάνω κάθε μέρα ποδήλατο διότι θέλω να μένω σε διάφορα μέρη και να συναντάω ανθρώπους».
«Ξεκίνησα το ταξίδι τον Απρίλιο του 2011 από τη Νότια Κορέα: Ρωσία, Φινλανδία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Πολωνία, Τσεχία, Αυστρία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Κροατία, Μαυροβούνιο, Αλβανία, Φύρομ, Βουλγαρία, Τουρκία, Κύπρο, Ισραήλ, Παλαιστίνη, Ιορδανία, Ελλάδα είναι οι χώρες που έχω επισκεφτεί μέχρι ώρας».
«Το ωραιότερο μέρος που έχω πάει είναι η λίμνη Βαϊκάλη στη Ρωσία. Ήταν παγωμένη όταν έφτασα. Πανέμορφή. Εκείνο, όμως, που έχει μεγαλύτερη σημασία για μένα είναι οι άνθρωποι. Εκεί, γνώρισα μια οικογένεια, που μ’ έκαναν να αισθανθώ φιλικά. Κάναμε και πάρτι στη λίμνη και αν δεν είχα συναντήσει αυτή την οικογένεια, νομίζω ότι δεν θα μου άρεσε αυτό το μέρος τόσο πολύ».
«Πολλοί άνθρωποί πιστεύουν ότι δεν μπορούν να ταξιδέψουν αν δεν έχουν χρήματα. Τα λεφτά δεν είναι κάτι σημαντικό για μένα. Αν πεινάω, μπορώ να φάω φρούτα από τα δέντρα. Υπήρξαν μέρες που έτρωγα μoνο πορτοκάλια.
«Το μόνο μέρος που φοβήθηκα ήταν στη Ρωσία γιατί ήμουν ακόμα στην αρχή του ταξιδιού, δεν ήξερα τη γλώσσα, δεν είχα χρήματα, δεν είχα που να μείνω, δεν ήμουν καθόλου εξοικειωμένος με όλη αυτή την κατάσταση και τότε, δεν είχα ανακαλύψει το CouchSurfing (σ.σ το μεγαλύτερο δίκτυο υπηρεσιών φιλοξενίας στο ίντερνετ ). Στην Φινλανδία, έμαθα την ύπαρξη του συγκεκριμένου site».
«Ρούχα, laptop, φωτογραφική μηχανή, σκηνή, sleeping bag, χάρτες, εργαλεία για να επιδιορθώνω το ποδήλατο, φαγητό, πορτοκάλια και τη Βίβλο είναι αυτά που κουβαλάω με το ποδήλατο».
«Γνωρίζω ανθρώπους από το CouchSurfing αλλά τους περισσότερους τους γνωρίζω στους δρόμους. Πολλοί με βλέπουν με το ποδήλατο και με πλησιάζουν. Κυρίως αναρωτιούνται τι είναι αυτό το μπλε κουτί πάνω στο ποδήλατό… Όταν τους λέω ότι ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο, εντυπωσιάζονται, θέλουν να μάθουν για μένα περισσότερα. Τους φαίνεται περίεργο αυτό που κάνω. Με καλούν και με φιλοξενούν στα σπίτια τους, με πηγαίνουν σε εστιατόρια και πριν φύγω, μου ετοιμάζουν φαγητό για το δρόμο. Υπάρχουν άνθρωποι που μου δίνουν και χρήματα».

«Σε πολλές χώρες υπάρχουν άνθρωποι που εντυπωσιάζονται, που είμαι από την Ασία. Για παράδειγμα στην Ιορδανία. Ο κόσμος, εκεί, δεν έχει συνηθίσει να βλέπει ανθρώπους από την Ασία και όλοι με φώναζαν “made in china” και “Τσάκι Τσαν”. Κάθε φορά που έβγαινα έξω άκουγα μόνο αυτές τις φράσεις. Δεν τους κατακρίνω διότι οι άνθρωποι δεν ήξεραν αγγλικά, γνώριζαν ελάχιστες λέξεις… Γενικότερα, όπου και να πάω γίνομαι το επίκεντρο της προσοχής».
«Τα μέσα μεταφοράς που έχω χρησιμοποιήσει εκτός από το ποδήλατο είναι το τρένο για να γυρίσω τις πόλεις στη Ρωσία, αεροπλάνο από την Κύπρο στο Ισραήλ -αναγκάστηκα να ξοδέψω χρήματα για το εισιτήριο, δεν είχα άλλη επιλογή- και πλοίο από το Ισραήλ στην Τουρκία. Στο πλοίο αυτό πήγα ως πλήρωμα. Βρήκα έναν καπετάνιο Αμερικανό, του είπα ότι θέλω να ταξιδέψω και ότι δεν έχω χρήματα και το μόνο που μπορούσα να κάνω ως αντάλλαγμα είναι να εργαστώ στο πλοίο. Ο καπετάνιος συμφώνησε. Μέσα στο πλοίο καθάριζα, μαγείρευα. 10 μέρες ταξιδεύαμε… Το ίδιο ελπίζω να γίνει με το πλοίο από την Πάτρα για Ιταλία».
«Πολλοί μου λένε ότι εάν δεν είχα χρήματα μαζί μου, δεν θα μπορούσα να πάρω το αεροπλάνο και υποστηρίζουν ότι τα χρήματα είναι απαραίτητα… Σκέφτομαι ότι το γεγονός ότι ξόδεψα χρήματα για να πάρω το αεροπλάνο ίσως να μου στέρησε άλλες εμπειρίες από την Κύπρο. Θα μπορούσα να κάτσω περισσότερο και ίσως να μου ανοίγονταν άλλες προοπτικές».
«Στο μυαλό μου έχω ένα πολύ γενικό πλάνο του ταξιδιού. Αφήνω τα πράγματα να προκύψουν. Υπολόγιζα ότι όλο το ταξίδι θα διαρκούσε δύο χρόνια αλλά βλέπω ότι θα χρειαστεί περισσότερος χρόνος. Θέλω να πάω Ιταλία, Ελβετία, Γερμανία και μετά Νότια Αμερική, ΗΠΑ και Καναδά.Όταν έχεις χρήματα για ένα τέτοιο ταξίδι, παρά είναι εύκολο διότι πετάς από το ένα μέρος στο άλλο ενώ χωρίς χρήματα σου ανοίγονται νέες δυνατότητες. Γνωρίζεις άτομα που δεν θα γνώριζες ποτέ. Μου λείπει η μητέρα μου. Όταν την παίρνω τηλέφωνο, μου λέει ότι της λείπω και αναφέρει πάντα “εντάξει, αρκετά, έχεις δει πολλές χώρες, γύρισε τώρα πίσω στην Κορέα”. Δεν την ακούω. Θέλω ν’ ανακαλύψω περισσότερα μέρη».
«Από την Τουρκία, ήρθα στην Ελλάδα. Πρώτη πόλη η Αλεξανδρούπολη. Έχω επισκεφτεί Κομοτηνή, Ξάνθη, Καβάλα, Λάρισα, Λαμία, Τρίκαλα, Μετέωρα, Όλυμπο, Αθήνα, Πάτρα.
Όλος ο κόσμος ξέρει για την κρίση στην Ελλάδα. Όσο καιρό είμαι εδώ, μαθαίνω ότι υπάρχουν άνθρωποι που αυτοκτονούν λόγω οικονομικών προβλημάτων. Είναι τραγικό. Είναι κρίμα, που εξαρτώνται τόσο πολύ από τα χρήματα. Μα τα χρήματα να καθορίσουν τη ζωή σου; Ο κόσμος πιστεύει στο χρήμα, όντως το χρήμα μπορεί να κάνει τη ζωή σου πιο βολική αλλά δεν πρέπει να βασίζουμε όλη τη ζωή μας σ’ αυτό.Θέλω να μπαίνω στη ζωή της κάθε χώρας. Στην Ελλάδα πήγα σε πανηγύρια, σε αντιρατσιστικά φεστιβάλ, σε εκκλησίες –είμαι χριστιανός και χάρηκα που επισκέφτηκα πολλές εκκλησίες εδώ. Στο μεταξύ στην Κορέα υπάρχουν παντού εκκλησίες, πολύ περισσότερες από την Ελλάδα».
«Υπήρξαν άνθρωποι που με πλησίαζαν για να με βοηθήσουν και τελικά μου έκλεβαν μικροπράγματα όπως το παγούρι μου ή την τρόμπα του ποδηλάτου. Κλέβουν αυτά διότι είναι εκτεθειμένα στο ποδήλατο. Τα υπόλοιπα τα βάζω μέσα στο μπλε κουτί. Κάποια στιγμή πήγε κάποιος έκλεψε τη φωτογραφική μηχανή, κατάλαβα ποιος ήταν, του είπα ότι θα φωνάξω την αστυνομία, αυτός φοβήθηκε και μου την έδωσε πίσω».

"Unabomber": ο βομβιστής μαθηματικός και η ιστορία του

Στις 22 Μαίου του 1942 σε ένα ήσυχο προάστιο του Σικάγο γεννήθηκε ο πολωνικής καταγωγής Τιοντόρ (Τεντ) Κατζίνσκι (Theodore John Kaczynski). Ο πατέρας του είχε ένα μικρό εργοστάσιο ενώ η μητέρα του, Ουάντα, ήταν μια ευπρεπής καθηγήτρια που συνήθιζε να διαβάζει στο μικρό Τεντ άρθρα από το Scientific American, για να τον κάνει ευρυμαθή. Είχε έναν μικρότερο αδελφό, τον Ντέιβιντ, που γεννήθηκε το 1950.

Ο Τεντ τελείωσε το κολέγιο σε ηλικία μόλις 16 ετών. Ήταν ένα «παιδί-θαύμα». Είχε μια κλίση στα μαθηματικά και στη χημεία και οι καθηγητές του τον θυμούνται να ανακατεύει μπαταρίες, ηλεκτρόδια και νιτρικό κάλιο. Το 1958 συνέχισε τις σπουδές του στο Χάρβαρντ, όπου διακρίθηκε για τις επιδόσεις του. Πέρασε όλα τα τεστ με ιδιαίτερη επιτυχία και επέδειξε υψηλό δείκτη νοημοσύνης(170). Το 1962 о Κατζίνσκι συνέχισε τις σπουδές του με υποτροφία στο πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, όπου εκτός από το διδακτορικό του στα μαθηματικά απέσπασε και πολλούς επαίνους από τους καθηγητές του. Από το 1967, δηλαδή σε ηλικία 25 ετών, μέχρι το 1969 δίδασκε μαθηματικά στο Μπέρκλεϊ και όλοι συμφωνούσαν πως τον περίμενε μια λαμπρή πανεπιστημιακή καριέρα. Ο ίδιος βέβαια φαίνεται πως είχε άλλα πράγματα στο μυαλό του καθώς απομονωνόταν από τον περίγυρό του και κλείνονταν ολοένα και περισσότερο στον εαυτό του. Το 1969 χωρίς καμία εξήγηση παραιτήθηκε από τη θέση του στο πανεπιστήμιο και «επέστρεψε στην άγρια Φύση». Εγκατέλειψε μια λαμπρή πανεπιστημιακή καριέρα για να γίνει ερημίτης. Δεν ήταν ο μόνος, καθώς την ίδια περίοδο εμφανίστηκε μια τάση φυγής ανάμεσα στους Αμερικανούς φοιτητές, και ιδιαίτερα στους γόνους των αστικών οικογενειών, που επηρεάστηκαν από το κίνημα των χίπις και την αμφισβήτηση του βιομηχανικού πολιτισμού και ήθελαν να «επιστρέψουν στη Φύση». Την ίδια χρονιά ο Κατζίνσκι αγόρασε ένα τελείως απομονωμένο αγρόκτημα στο Λίνκολ της Μοντάνα, κοντά στα Βραχώδη Όρη. Εκεί έφτιαξε μόνος του μια ξύλινη καλύβα, κατασκευασμένη ωστόσο με μαθηματική ακρίβεια πάνω στον άξονα Βορρά-Νότου, όπου έζησε χωρίς ηλεκτρικό, μελετούσε και κυνηγούσε για την τροφή του. Αυτή η ξύλινη καλύβα ήταν ταυτόχρονα κι ένα αυτοσχέδιο χημικό εργαστήριο, όπου ανακάτευε επιδέξια επικίνδυνες χημικές ουσίες και μελετούσε την εκρηκτικότητα τους. Έξι χρόνια αργότερα , το 1978, εκεί θ’ αρχίσει να κατασκευάζει τις πρώτες βόμβες που θα έστελνε δια αλληλογραφίας…

Η τρομοκρατική δράση του Κατζίνσκι ξεκίνησε στις 25 Μαΐου του 1978 όταν ένας καθηγητής του πανεπιστημίου Νορθουέστερν του Ιλινόις δέχθηκε ένα δέμα το οποίο υποτίθεται πως ο ίδιος είχε αποστείλει σε άγνωστο παραλήπτη και του είχε επιστραφεί. Ο καθηγητής κάτι υποψιάστηκε και το παρέδωσε στην ασφάλεια του πανεπιστημίου. Ωστόσο ο φύλακας που το άνοιξε τραυματίστηκε σοβαρά. Για 18 ολόκληρα χρόνια συνέχισε να τρομοκρατεί την πανεπιστημιακή κοινότητα των ΗΠΑ στέλνοντας ταχυδρομικώς δέματα-βόμβες τα οποία εκρηγνύονταν όταν ο παραλήπτης προσπαθούσε να τα ανοίξει. Κατά τη διάρκεια της δράσης του σκότωσε 3 άτομα, τραυμάτισε 22 και έφτασε στο Νο1 των καταζητούμενων τρομοκρατών από το F.B.I. Έγινε γνωστός με το παρατσούκλι Unabomber (University and Airline Bomber).

Όλες οι βομβιστικές του ενέργειες χαρακτηρίζονταν από μια οξεία αντίδραση στην τεχνολογία και στη βιομηχανική ανάπτυξη. Στο 35.000 λέξεων διάσημο μανιφέστο του, με τίτλο "Βιομηχανική Κοινωνία Και Το Μέλλον Της" που δημοσιεύθηκε το 1995 στις αμερικάνικες εφημερίδες (υπό την απειλή ότι θα ανατίναζε αεροπλάνα αν δεν δημοσιευόταν), δικαιολογούσε τις πράξεις του τονίζοντας ότι η βιομηχανική ανάπτυξη είναι καταστροφική για τον άνθρωπο.

«Η τεχνολογία δημιουργεί για τα ανθρώπινα όντα ένα νέο φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον, ριζικά διαφορετικό από το φάσμα περιβαλλόντων στο οποίο το ανθρώπινο είδος προσαρμόστηκε μέσω φυσικής επιλογής. Αν ο άνθρωπος δεν προσαρμοστεί σε αυτό το νέο περιβάλλον μέσω τεχνητού μετασχηματισμού του, τότε θα προσαρμοστεί μέσω μακράς και επώδυνης διαδικασίας φυσικής επιλογής... Θα ήταν καλύτερο να ξεφορτωθούμε το όλο βρωμερό σύστημα» έλεγε χαρακτηριστικά.
Λίγο μετά τη δημοσίευση του «Μανιφέστου» ο Unabomber αναγνωρίστηκε από τον μικρότερο αδελφό του Ντέιβιντ Κατζίνσκι, ο οποίος και τον κατέδωσε στο FBI έναντι αδράς αμοιβής (ο Unabomber ήταν ήδη επικηρυγμένος για ένα εκατομμύριο δολάρια). Ύστερα από πολύμηνη παρακολούθηση το FBI πραγματοποίησε μια μεγάλη επιχείρηση, στην οποία πήραν μέρος ακόμη και ελικόπτερα, και στις 3 Απριλίου του 1996 συνέλαβε τον Unabomber μέσα στο απομονωμένο κρησφύγετό του στα βουνά της Μοντάνα. Καταδικάστηκε σε 4 φορές ισόβια και 30 χρόνια και σήμερα εκτίει την ποινή του σε φυλακή υψίστης ασφαλείας στο Κολοράντο.

Ο Unabomber, καθώς και το περίφημο μανιφέστο του, αποτελούν έναν ανίερο καθρέπτη στον οποίο αντανακλάται η φοβία της σύγχρονης Αμερικής απέναντι στην άποψη του Μαρξ ότι «η καπιταλιστική παραγωγή γεννά την ίδια της την άρνηση. Είναι η άρνηση της άρνησης».Το μανιφέστο του δεν είναι το τεχνοφοβικό παραλήρημα ενός νεολουδίτη* φιλοσόφου, αλλά ένα προφητικό κείμενο που προφητεύει το οδυνηρό τέλος της βιομηχανικής κοινωνίας. Τι ήταν λοιπόν ο Ted Kaczynski; Ένας παράφρονας εγκληματίας ή μια μεγαλοφυία; Ένας τεχνοφοβικός οικολόγος τρομοκράτης ή ένας προφήτης που προσπάθησε να εμποδίσει την πορεία της ανθρωπότητας προς μια νέα μορφή σκλαβιάς; Μάλλον και τα δύο, αφού σήμερα αποδεικνύετε πια με τον πιο περίτρανο τρόπο ότι η εξάρτηση των σύγχρονων κοινωνιών από την τεχνολογία αλλά και ο τρόπος ζωής των πολιτών οδήγησε στην παγκόσμια οικονομική κρίση. Το μέλλον θα δείξει!