Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ

Πριν ένα μήνα, σε μια τάξη 3ης γυμνασίου, λύναμε ασκήσεις δευτεροβάθμιων εξισώσεων. Ο Γιαννάκης ήταν στον πίνακα, και μετά από, αρκετές είναι η αλήθεια, πράξεις, βρήκε τη διακρίνουσα μικρότερη από το μηδέν. Την ίδια στιγμή, ο Γιωργάκης (πως θα τα βγάλω πέρα μαζί του? Είναι ο πιο "άτακτος" μαθητής μου) με ρώτησε αν είμαι ερωτευμένος!
Δεν έδωσα σημασία, αλλά γυρνόντας προς τον πίνακα, και βλέποντας το αποτέλεσμα, παρατήρησα άλλη μια σχέση των μαθηματικών με τη ζωή! Με τον έρωτα στη συγκεκριμένη περίπτωση!
Τα παιδιά της 3ης γυμνασίου πρέπει να μάθουν πως αν η διακρίνουσα είναι μικρότερη από το μηδέν, η εξίσωση δεν έχει λύσεις. 3 χρόνια μετά, κάποιοι από αυτούς, θα μάθουν πως έχει λύσεις, οι οποίες μάλιστα περιέχουν "φανταστικούς" αριθμούς! Έτσι ακριβώς ήμουν κι εγώ εκείνη τη περίοδο! Δεν ήμουν πραγματικά ερωτευμένος.Ούτε καν σχέση δεν είχα! Απλά στη σφαίρα της φαντασίας μου, τριγυρνούσαν 2 κοπέλες. Όσες και οι φαντασικές λύσεις της εξίσωσης που λύναμε! Ήταν ένα από τα παιχνίδια που κάνει το μυαλό, απλά για να μη νοιώθουμε αυτό που λέμε "κενό".
Τι να γίνεται άραγε στην περίπτωση που η διακρίνουσα είναι ίση με το μηδέν? Δεν χρειάστεικε σχεδόν καθόλου χρόνος για να απαντήσω σ'αυτό το ερώτημα! Γύρισα το χρόνο πίσω, 2 χρόνια περίπου, και θυμήθικα τη Σοφία! Εκείνη τη περίοδο δεν είχα μάτια για άλλη!
Όταν η διακρίνουσα είναι ίση με το μηδέν, η εξίσωση έχει ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ λύση. Έτσι κι εγώ, εκείνη τη περίοδο στο μυαλό μου είχα ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ γυναίκα!
Και όταν η διακρίνουσα είναι μεγαλύτερη από το μηδέν?Λίγο πριν αρχίσει το μάθημα, άκουσα τον Γιωργάκη να λέει στους συμμαθητές τους πως τα έχει με τη Δέσποινα, αλλά βγαίνει και με τη Δήμητρα! Δεν ξέρει ποια να διαλλέξει τώρα το καμάρι μου!
Όταν η διακρίνουσα είναι μεγαλύτερη από το μηδέν, η εξίσωση έχει 2 λύσεις! Ακριβώς όσες και οι "λύσεις" στο πρόβλημα που έχει ο Γιωργάκης!
"Κύριε, τι κάνω τώρα? Η διακρίνουσα μου βγήκε αρνητική!" είπε ο Γιαννάκης
Βρήκα λοιπόν αφορμή, και τους εξήγησα τι σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή. Πως όταν η διακρίνουσα είναι ίση με το μηδέν, βρισκόμαστε στην τέλεια ισορροπία! Όταν είναι μεγαλύτερη του μηδέν, έχουμε, όπως ο Γιωργάκης, δύο επιλογές, δηλαδή δυο διαφορετικές λύσεις, και όταν είναι μικρότερη από το μηδέν, είμαστε δυστυχισμένοι, γιατί ζωή χωρίς έρωτα δεν έχει νόημα! Έτσι και η εξίσωση, δεν έχει λύσεις, και είναι αδύνατη! Δεν έχει νόημα δηλαδή!Ο έρωτας λοιπόν, είναι μια εξίσωση! Για κάθε άνθρωπο, η εξίσωση αυτή είναι διαφορετική. Επίσης, ακόμη και για τον ίδιο άνθρωπο, σε διαφορετική στιγμή της ζωής του, ο έρωτάς του εκφράζεται και από διαφορετική εξίσωση.
Εσάς αυτή τη περίοδο... ποια εξίσωση εκφράζει τον έρωτά σας?
ΥΓ.1. Το περίεργο είναι πως όχι μόνο κατάλαβαν τη διακρίνουσα, αλλά δεν έκαναν ξανά λάθος! Μάλιστα, όταν έβγαινε μεγαλύτερη από το μηδέν, φωνάζανε ότι η εξίσωση έχει δυο γκόμενους! Επειδή η εξίσωση είναι γέννους θυλικού, κι επειδή είχε περισσότερες πράξεις με 2 λύσεις, την έλεγαν πουτάνα! (δεν είναι και τα καλύτερα παιδιά οι μαθητές μου...)
Όταν η διακρίνουσα έβγαινε μηδέν, έλεγαν πως η εξίσωση είναι "κυρία" καθώς έχει μόνο έναν, και δεν κοιτάζει δεξιά κι αριστερά.
Και όταν η διακρίνουσα έβγαινε μικρότερη από το μηδέν, παρηγορούσαν την εξίσωση, λέγοντάς της πως σε 3 χρόνια, θα της βρούν κάποιον να ερωτευτεί! Τους είχα αναφέρει λίγα πράγματα για τους φανταστικούς αριθμούς.....
ΥΓ.2. Καμιά φορά στη διδασκαλία, ο εκπαιδευτικός πρέπει να βρίσκει τρόπους και κίνητρα για να περάσει στους μαθητές αυτά που θέλει. Ο έρωτας στην προκειμένη περίπτωση, δούλεψε προς όφελος όλων...
(Η ανάρτηση αυτή έχει δημοσιευτεί στο blog του συνάδελφου Κούκως)

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ...


Τη φωτογραφία αυτή, ίσως να την έχετε ξαναδεί.Τραβήχτηκε το 1984 από τον Νοτιοαφρικανό φωτορεπόρτερ, Κέβιν Κάρτερ, στο Σουδάν. Δείχνει ένα παιδάκι να προσπαθεί, σχεδόν έρποντας, να φτάσει λίγα μέτρα πιο πέρα, όπου άνθρωποι της UNICEF μοίραζαν φαγητό. Πίσω του, στα 2-3 μέτρα, ένας γύπας περιμένει...Ξέρετε τι περιμένει πάντοτε ένα όρνιο. Να πεθάνει το θήραμά του και μετά να ορμήξει να το φάει. Δυστυχώς δεν μάθαμε ποτέ τι απέγινε το παιδάκι της φωτογραφίας. Γράφτηκε πως ο Κάρτερ το σήκωσε και το πήγε στους γιατρούς, ή και στο κέντρο όπου μοίραζε συσσίτιο η UNICEF, αλλά κανείς δεν ξέρει. Ο ίδιος, όποτε ρωτήθηκε, έλεγε «το πήραν». Ποιοι; Που; Κανείς ποτέ δεν έμαθε.Στις 23 Μαΐου του 1998, μόλις 14 μήνες αφότου συνέλαβε με τον φακό του αυτήν την συγκλονιστική σκηνή, ο Κάρτερ ανέβαινε συγκινημένος στο πλατό της Βιβλιοθήκης Μεμόριαλ του Πανεπιστημίου της Κολούμπια, και παραλάβαινε το Βραβείο Πούλιτζερ για θεματική φωτογραφία. Ήταν, όπως λένε οι Αμερικανοί, the talk of the town. Δεν έμεινε εστιατόριο και νυχτερινό κέντρο της μόδας, στη Νέα Υόρκη, στο οποίο να μην τον πάνε. Όλοι οι εκδότες εφημερίδων και περιοδικών ήθελαν να τον γνωρίσουν και να κλείσουν συνεργασία μαζί του. Τελικά, συμφώνησε με το φωτοειδησεογραφικό πρακτορείο Sygma, το οποίο έχει στο «ρόστερ» του τους περίπου 200 κορυφαίους φωτορεπόρτερς στον κόσμο.Στην όψη του όμως, είχε ήδη εγκατασταθεί η μελαγχολία. Τίποτα δεν του έλεγαν όλα αυτά τα ωραία και τα σπουδαία που τον περίμεναν μετά από την παγκόσμια επιτυχία της φωτογραφίας του. Δύο μήνες μετά την παραλαβή του Βραβείου Πούλιτζερ, και έχοντας επιστρέψει πιά στη χώρα του, τη Νότιο Αφρική, ο Κέβιν Κάρτερ βρέθηκε νεκρός από τις αναθυμιάσεις μονοξειδίου του άνθρακα, μέσα σ’ ένα κόκκινο pick-up φορτηγάκι, στο Τζοχάνεσμπεργκ, κοντά σ’ ένα ποταμάκι όπου συνήθιζε να παίζει όταν ήταν παιδί. Στην εξάτμιση βρέθηκε συνδεδεμένο ένα λάστιχο, από αυτά που ποτίζουμε τους κήπους. Αυτό έφερνε το αέριο απ’ έξω, μέσα.ΣΤΟ πίσω κάθισμα, κάτω από το σακίδιό του, βρέθηκε ένα σημείωμα:«Λυπάμαι, ειλικρινά λυπάμαι. Ο πόνος της ζωής ξεπερνά τη χαρά της. Και την ξεπερνά ως το σημείο εκείνο, που πιά η ζωή δεν αντέχεται». Όπως έγραψε τότε ο Σκότ Μακλίοντ, σ’ ένα καταπληκτικό του κομμάτι για το περιοδικό Time, «το βάρος της φήμης ήταν μόνο το οριστικό, δραματικό κτύπημα ενός θανάτου που τον είχε «προβλέψει» και προετοιμάσει η ίδια η προσωπικότητα του Κάρτερ, η πίεση να είναι ο πρώτος που θα φτάσει εκεί όπου είναι η δράση, ο φόβος ότι οι φωτογραφίες του ποτέ δεν ήταν όσο καλές θα έπρεπε, ή υπαρξιακή διαύγεια που τον κυρίευε όποτε συνειδητοποιούσε ότι εκείνοι που φωτογράφιζε σκοτώνονταν, εκείνος ζούσε, εκείνοι πέθαιναν ανώνυμοι, εκείνος συνέχιζε να ζει αποκτώντας φήμη, εκείνοι έλιωναν από την πείνα, εκείνος από την αχορτασιά φούσκωνε».Ο ΚΑΡΤΕΡ δεν είχε να διαχειριστεί μόνο τη φήμη του που εκτοξεύτηκε με το Πουλιτζερ. Είχε να διαχειριστεί και τα «ενδότερα βάσανα» που του γέννησε η ίδια του η δουλειά. Ο ίδιος, παραδέχτηκε ότι όταν είδε να προσγειώνεται το γεράκι λίγα μέτρα δίπλα από το ετοιμοθάνατο κοριτσάκι, περίμενε εκεί, ακίνητος, επί 20 λεπτά, μέχρι να πετύχει «τη καλύτερη πόζα». Είχε πει, μάλιστα, πως ήλπιζε ότι το γεράκι, κάποια στιγμή θα άνοιγε τα φτερά του, και ότι «αυτή θα ήταν η πιο φοβερή φωτογραφία, γιατί θα έμοιαζε σαν να ήταν έτοιμο να … σκεπάσει και να εξαφανίσει το παιδί».ΑΡΚΕΤΟΙ συνάδελφοί του στην Νότιο Αφρική, αλλά και αλλού, χαρακτήρισαν «ψεύτικη» τη βράβευσή του, και έθεσαν πολλά και σοβαρά ερωτήματα για την επαγγελματική του ηθική – γενικά, για την επαγγελματική ηθική πολλών ανθρώπων των μίντια, που κυνηγάμε «την καλή πόζα», με κάθε κόστος. «Ο άνθρωπος που, όπως ο ίδιος παραδέχτηκε, καθόταν εκεί επί 20 λεπτά, εστιάζοντας τον φακό του, και περιμένοντας την καλύτερη σκηνή, είναι και εκείνος ένα άλλο αρπαχτικό, ένα γεράκι στο ίδιο ακριβώς τοπίο», έγραφε, τότε, η εφημερίδα St. Petersburg Times, της Φλόριδας. Ακόμα και επιστήθιοι φίλοι του, αναρωτιούνταν συχνά γιατί ο Κάρτερ δεν είχε βοηθήσει εκείνο το παιδάκι;Το πρωί της Τετάρτης 27 Ιουλίου, τελευταία μέρα της ζωής του, ο Κάρτερ φαινόταν χαρούμενος. Εμεινε στο κρεβάτι μεχρι το μεσημέρι, και όταν σηκώθηκε πήγε στην εφημερίδα Weekly Mail για να παραδώσει μια φωτογραφία του. Εκεί, για μία ακόμη φορά, συννέφιασε, και άρχισε να μιλάει απότομα στους δημοσιογράφους και αρχισυντάκτες, λέγοντάς τους πως δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους και ότι «ενώ κόσμος σκοτώνεται και πεθάνει από πείνα εκεί έξω, εσείς κάθεστε εδώ, στα πολυτελή γραφεία σας, και γράφετε μαλακίες». Εκείνοι, συνηθισμένοι πιά από τέτοια ξεσπάσματά του, του σύστησαν, πάλι, να πάει να δεί κανάν θεραπευτή. Ένας, μάλιστα, του έδωσε το τηλέφωνο μιας ψυχοθεραπεύτριας, και τον προέτρεψε να επιδιώξει τη βοήθειά της.Ο Κέβιν Κάρτερ, θύμα της πίεσης μιας αγοράς που δεν αντέχει πάντα τη δυστυχία που η ίδια αναπαράγει και πουλάει (κάποτε τη δημιουργεί κιόλας), λίγο αργότερα έβαλε τέρμα στη ζωή του. «Χωρίς λεφτά για τηλέφωνο, για το νοίκι μου, για να υποστηρίξω το παιδί μου, για να ξεπληρώσω τα χρέη μου, χρήματα, χρήματα, χρήματα, …, μα πάνω απ’ όλα, οι εφιάλτες από τις ζωντανές θύμησες από δολοφονίες, και πτώματα, και θυμός πολύς, και πόνος ανείπωτος, για παιδιά που πεινάνε, για τρελούς, συχνά και αστυνομικούς, που πατάνε τη σκανδάλη, δεν αντέχω άλλο, …, φεύγω», ήταν η τελευταία παράγραφος του σημειώματος που άφησε πίσω του (Από το blog του christos michaelides)

Rudyard Kipling

Αν...



Αν μπορείς να κρατιέσαι νηφάλιος όταν όλοι γύρω σου τα 'χουν χαμένα και εσένα φωνάζουνε φταίχτη...
Αν μπορείς να πιστεύεις στον εαυτό σου ενώ όλοι για σένα δυσπιστούνε, και ανέχεσαι όλους που αμφιβάλλουν για σένα...
Αν μπορείς να υπομένεις, χωρίς ποτέ να χάνεις το κουράγιο σου κι αν σε μπλέξουν οι ψεύτες
δεν μπλέξεις εσύ με το ψέμα,
κι αν μισημένος απ' όλους, την ψυχή σου κρατάς κλεισμένη στο μίσος, και συνετός δεν είσαι
μόνο στα λόγια...
Αν μπορείς να σκέφτεσαι λογικά χωρίς τη σκέψη να κάνεις σκοπό της ζωής σου...
Αν μπορείς να ονειρεύεσαι χωρίς ποτέ να γίνεσαι σκλάβος στα όνειρά σου...
Αν μπορείς να ανταμώσεις το θρίαμβο ή την ήττα και να τα δέχεσαι ολόιδια και τα δυο...
Αν μπορείς την πιο δυνατή αλήθεια να τη βλέπεις διεστραμμένη απ' αχρείους και βλάκες...
κι αν όλο της ζωής σου το έργο μπορείς να το βλέπεις συντρίμμια κι έχεις τη δύναμη να σκύβεις για να το ξαναφτιάξεις με φθαρμένα εργαλεία...
Αν μπορείς τα κέρδη και το βιός σου σε μια στίβα να σωριάζεις, και με μια μόνο ζαριά
να ρισκάρεις τα πάντα, και σαν χάνεις, πάλι ν' αρχίζεις και να αρχίζεις απ' το άλφα,
χωρίς ποτέ να μετανοιώσεις και να βαρυγκομήσεις τα κέρδη σου πού πάνε...
Αν μπορείς να αναγκάσεις τα νεύρα σου, τους μυς, την καρδιά σου,
να δουλεύουν ακόμα για σένα,
και αν έχουν σπάσει και έχουν παραλύσει,
εσύ
μπορείς να αντέχεις ακόμα...
Αν δεν υπάρχει τίποτ' άλλο μέσα σου, πέρα απ' τη θέληση που προστάζει βάστα αέρα...
Αν μέσα στο πλήθος φυλάξεις ολάκερη την αρετή σου...
Αν με ξεφτίλες παρέα, το μυαλό σου φυλάξεις,
και αν δεν μπορούν να σε πλήξουν ούτε εχθροί, ούτε και φίλοι...
και αν λογαριάζεις πολλούς αλλά κανένα παραπάνω απ' όσο πρέπει...
Και αν μπορείς να διατρέχεις σε κάθε λεπτό, που ποτέ δε γυρνάει, ολάκερο το δρόμο,
που πρέπει να διατρέξεις, σε μια ώρα...
ΤΟΤΕ
όλη η γη είναι δική σου
ΤΟΤΕ
πια έγινες άντρας, παιδί μου...

Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ




Ο μοναχός Ιωσήφ (κατά κόσμον Χρήστος Μπαίρακτάρης) είναι μόλις 48 ετών. Κατάγεται απο το χωριό Άγιος Βασίλειος της Κορινθίας και θεωρείται απο την οικογένεια της Πολεμικής μας Αεροπορίας ο δικός της άνθρωπος. Τον γνωρίζουν όλοι οι πιλότοι των αεροπλάνων Phantom, Corsair και F-16, οι χειριστές δηλαδή που κάθε μέρα δίνουν τον δικό τους επικίνδυνο αγώνα για την αξιοπρέπεια της Ελλάδας και την ελληνικότητα του Αιγαίου.Ο πατέρας Ιωσήφ μονάζει απο την αρχή της δεκαετίας 1980 στο Άγιον Όρος.Απο το 1989 έχει αποσυρθεί στο ησυχαστήριό του, στην άκρη... του πουθενά πάνω στα βράχια του Ακρωτηρίου Άκραθως, πάνω απο ένα γκρεμό βάθους 300 μέτρων.Μόνος με το Θεό... Διαβάζει, κάνει χειρωνακτικές εργασίες και σώζει την ψυχή του."Είναι ένας Άγιος άνθρωπος, μια βιβλική μορφή, που όποιος τον γνωρίσει έχει ανοίξει ένα παράθυρο στον κόσμο της καλοσύνης και της αγάπης" είπε στον "Ρress Τime" ο πιλότος Γιώργος Βαζούρας που τον επισκέπτεται συχνά.Ο πατέρας Ιωσήφ, ερημίτης του Αγίου Όρους, παρακολουθεί τις αερομαχίες στο Αιγαίο και ευλογεί τους πιλοτους των μαχητικών μας.Απο το 1990 περίπου όλοι οι Έλληνες πιλότοι ύστερα απο κάθε εμπλοκή με τους Τούρκους πετάνε πάνω απο το Άγιο Όρος για να πάρουν την ευχή του σεβάσμιου γέροντα."Κάθε μέρα, όταν ακούω τον θόρυβο των αεροπλάνων, πετιέμαι απο το κελί μου. Βγαίνω έξω και κυματίζω την Ελληνική σημαία. Δακρύζω απο συγκίνηση, καθώς αυτά τα νέα παιδιά έρχονται πάντα ύστερα απο οποιαδήποτε αποστολή στο Αιγαίο να με χαιρετίσουν και να τους δώσω την ευχή μου".