Ο Ανεστόπουλος μας είχε πει το πιο ωραίο αντίο...

Συνεχίζουμε που λες, χωρίς τους ποιητές μας. Συνεχίζουμε μέσα στην κρίση την πολιτισμική. Όχι την οικονομική, αλλά την κρίση της δημιουργίας. Συνεχίζουμε με τις λίγες σπίθες του παρελθόντος, με λιγότερους ανθρώπους που κρατούν τη φωτιά αναμμένη.

Πολλοί είπαν πως άκουσαν τη μουσική των Κρίνων, τους στίχους του Θάνου και του Παντελή και άρχισαν να γράφουν. Πολλοί είπαν πως η μελαγχολία των καταγραμμένων ποιητών, είναι η σπουδαιότερη Γιορτή. Είναι η ζωή η ίδια, ο καθρέφτης, η αυλαία που ανοίγει και βλέπεις την πραγματικότητα που έχεις μέσα σου. Είναι η χαρά της συνειδητοποίησης, η αποδοχή του συναισθήματος, ο ρομαντισμός στην ολότητα του. Η μικρή προσωπική επανάσταση. Δεν χωράνε αντίο σε αυτόν τον αποχαιρετισμό. Η μουσική, οι στίχοι, το έργο θα μείνουν και θα σπάνε τη μετριότητα της κρίσης μας.

Έβαζε τον Μπουκόφσκι στο σαλόνι μας και έφερνε τον Ουράνη να κάτσει στο τραπέζι μας. Γι’ αυτό τον αγαπήσαμε. Τα τραγούδια του έβγαζαν μια γλυκιά κατάθλιψη. Γι’ αυτό τον λατρέψαμε. Τα ποιήματά του επίσης το ίδιο. Γι’ αυτό και από σήμερα θα τον νοσταλγούμε. Για έναν περίεργο λόγο, όμως, έβγαζε και μια θετική ενέργεια που θα ζήλευε ο κάθε ροκ εικοσάρης που βγαίνει στη σκηνή για να τραγουδήσει. Γι' αυτό τον ζηλέψαμε. Αντίο Θανασάρα. Γι' αυτό βάζουμε να ακούσουμε ολοένα και πιο δυνατά το "Έγινε η απώλεια συνήθεια μας (...)"

Ο Θάνος δεν φοβήθηκε την αλήθεια. Μίλησε μόνος του για την αρρώστια, στάθηκε όρθιος μπροστά μας στην Τεχνόπολη στο Γκάζι και μας ζήτησε να ζήσουμε. Να ζήσουμε "όση ζωή θελήσουμε να ζήσουμε". Να μην κεράσουμε φόβο τους φόβους μας. Να διαβάσουμε, να γράψουμε, να πονάμε, να αγαπάμε, να ερωτευόμαστε, να πιούμε ζωή. Να χορτάσουμε ζωή. Να είμαστε αληθινοί.

Η παρακαταθήκη του Ανεστόπουλου, η παρακαταθήκη των Κρίνων είναι αυτή η εκρηκτική γνωριμία με τον εαυτό και η αποδοχή της σκοτεινής πλευράς μας.Η δημιουργία νέων ατόφιων έργων για τη γενιά που μεγάλωσε μαζί με τα Κρίνα, αλλά και για αυτές που θα έρθουν σε αυτόν εδώ τον τόπο.Οι "καταραμένοι δημιουργοί" βγήκαν μέσα από τις σελίδες μας και έστησαν μεθυσμένες παραστάσεις μπροστά μας, στις σκηνές, στους συναυλιακούς χώρους, σε πλατείες. Μαζί τους ήρθε η βαθιά ανάσα της ζωής, ο έρωτας, ο καθημερινός θάνατος, οι διαψεύσεις, οι νοσταλγίες, το χθες και το όνειρο. Ο ρομαντισμός που τόσο λάτρεψε ο Θάνος Ανεστόπουλος.Δεν υπάρχει αντίο σήμερα. Υπάρχει μόνο επιστροφή στο έργο, νέα γνωριμία με τους στίχους, με τα λόγια, με τις μουσικές. Σαν επαναπροσδιορισμός.

Δεν με πειράζουν οι ανοιχτές πληγές, δεν με πειράζει το πένθος στην ψυχή μου,
δεν με πειράζουν οι άσβηστες φωτιές, όταν σωπαίνω κι όταν σβήνει η φωνή μου.
Δεν με πειράζουν τα μύρια ουρλιαχτά και τα πνιχτά δειλά αναφιλητά μου,
δεν με πειράζουν τα μαύρα κάτεργα,δεν με πειράζει η άγρια μπόρα στην καρδιά μου.
Δεν με πειράζουν οι άταφοι νεκροί,των σκοτωμένων οι ψυχές που δεν κοιμούνται,
δεν με πειράζει αν δρόμο έχω πια μακρύ,σε μια χώρα που όλοι θέλουν να φοβούνται.
Δεν με πειράζει που έχω χέρια παιδικά και λυπημένα μάτια σαν σκυλιού δαρμένου,
δεν με πειράζει η τόση απόψε απελπισία,δεν με πειράζει το τραγούδι ενός πνιγμένου,
Δεν με πειράζουνε τα ρίγη των θανάτων και τα κατάρτια όταν σπάζουνε στα δυο,
δεν με πειράζει η δικαιοσύνη των κυμάτων σε μια χώρα που 'χει γίνει ρημαδιό.
Δεν με πειράζουν οι γλυκιές οι μελωδίες ούτε οι δρόμοι που κοιμούνται οι μεθυσμένοι
δεν με πειράζουν οι άγνωστες πορείες σε μια χώρα που 'ναι η ελπίδα πεθαμένη
Αυτό που με πειράζει με θυμώνει είναι που κλέβουν αναιδώς τα όνειρά μας
είναι που δε βαστούν φωτιά τα ποιήματά μας
είναι το πάθος που στερούν απ' τα παιδιά μας
και μια σιωπή που μένει και δεν πρέπει πια να 'ναι η δικιά μας..



Τα Διάφανα Κρίνα ήταν το φως. Όχι μίζερο. Φως διάφανο, κρυστάλλινο, λαμπρό. Μας έμαθαν λογοτεχνία, μας έμαθαν τι εστί εξαγνισμός, σαν τον εξαγνισμό που βγαίνει μέσα από τα σωθικά σου στα τελευταία λεπτά του "Μπλε Χειμώνα". Και αυτό είναι δώρο σπάνιο, ένα ευχαριστώ είναι λίγο για αυτό το δώρo.

Χρειαζόμαστε σήμερα περισσότερους στίχους σαν του Θάνου και των Κρίνων. Χρειαζόμαστε δημιουργία για να ξεκολλήσουμε από το λίγο μας. Χρειάζεται μαζί με το αντίο στον Θάνο, να δώσουμε ένα χέρι στον διπλανό, στον ανήμπορο. Να γίνουμε λίγο περισσότερο άνθρωποι.
"Άραγε θα θυμάται κάποιος τ' όνομα μας;". Γίνεται να μην το θυμάται; Γίνεται να σιγήσουν αυτές οι λέξεις που βγήκαν μέσα από τα τραγούδια των Κρίνων;
Αυτές ήταν οι τελευταίες γιορτές. Ας τις χαρούμε, μέχρι τις επόμενες.

Επιτέλους τι πανελλήνιες θέλουμε;;;

Είσαι έτοιμος να κάνεις ανώτατες σπουδές μηχανολόγου μηχανικού βιομηχανικού σχεδιασμού με μέσο όρο επίδοσης στις πανελλαδικές 1,5 στα 20; Ανώτατες σπουδές μηχανικού τεχνολογίας πετρελαίου και φυσικού αερίου με μέση επίδοση 3 στα 20; Ανώτατες σπουδές στη διοίκηση επιχειρήσεων με 3,4 στα 20; Ανώτατες σπουδές λογιστικής και χρηματοοικονομικής με 3,2 στα 20; Ανώτατες σπουδές τεχνολόγου γεωπόνου με 3,9 στα 20; Ανώτατες σπουδές ηλεκτρολόγου μηχανικού με 3,5 στα 20; Ανώτατες σπουδές ηλεκτρονικού μηχανικού με 3,8 στα 20; Μηχανικού πληροφορικής με 3,2 στα 20; Μηχανολόγου μηχανικού και πολιτικού μηχανικού τεχνολογικής κατεύθυνσης με 3,5 στα 20; Γεωγράφου με 5,9 στα 20; Φιλολόγου στα ιταλικά με 5,2 στα 20; Περιβαλλοντολόγου με 4,9 στα 20;

Κι όμως σύμφωνα με τα στοιχεία που προκύπτουν από την ανακοίνωση των φετινών βάσεων, οι φορολογούμενοι καλούνται να πληρώσουν για να προσφερθούν δωρεάν σπουδές στα ανώτατα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα σε επιτυχόντες με τους βαθμούς που προαναφέραμε.H Πολιτεία συνεχίζει να σιτίζει έναν πληθυσμό από κακόμοιρους δημοσίους υπαλλήλους (πανεπιστημιακούς) και δεκάδες χιλιάδες νέους χωρίς προσανατολισμό και νόημα στη ζωή τους.

Υπάρχουν 116 σχολές με φοιτητές κάτω από τη βάση. Σε 15 από αυτές, όλοι οι εισακτέοι είναι κάτω από τη βάση. Σε 78 σχολές (8.150 εισαχθέντες), ο πρώτος έχει από 13 και κάτω! Όλοι αυτοί οι νέοι άνθρωποι εισάγονται κάπου, με την στοιχειώδη ευχαρίστηση ότι ξεκινούν έναν δρόμο στη ζωή τους, έστω και αν δεν είναι αυτό που έτρεφαν ως ψευδαίσθηση μέχρι τώρα. Η συντριπτική πλειοψηφία τους δεν γνωρίζει καν το τμήμα εισαγωγής, το πρόγραμμα σπουδών και τις προοπτικές του για το μέλλον. Απλά η πολιτεία του δίνει ένα δικαίωμα εισαγωγής, με την χειρότερη βαθμολογία κι αυτός ανταποκρίνεται στην ευκαιρία.

Οι εισαγωγικές εξετάσεις στα πανεπιστήμια, σε όποια χώρα υπάρχουν, σε καμία περίπτωση δεν απασχολούν τόσο πολύ την ειδησεογραφία. Η κοινή γνώμη δεν ενδιαφέρεται να μάθει τους «πρώτους των πρώτων» και οπωσδήποτε, οι γονείς δεν διαλαλούν την επιτυχία τους, στη γειτονιά, στην πόλη και στο facebook. Είναι ζήτημα της ακαδημαϊκής κοινότητας και όχι των καφενείων…Eν τω μεταξύ, συνεχίζουμε να αδιαφορούμε για την πραγματικότητα, που συσσωρεύει δίπλα μας ένα σωρό «ναυάγια» και αποτυχίες. Οι εποχές άλλαξαν, ο κόσμος μίκρυνε, η χώρα είναι πια και με τη βούλα, χρεοκοπημένη αλλά ακόμα νομίζουμε ότι βρισκόμαστε στις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90. Τότε που η γειτόνισσα έσκυβε το κεφάλι, όταν η διπλανή οικογένεια δημοσίευε στην τοπική εφημερίδα πως η κόρη πέρασε παιδαγωγικό και θα γίνει δασκάλα- κάποιοι το κάνουν ακόμα!

Από τότε ως σήμερα, η μία μετά την άλλη, οι φούσκες διογκώθηκαν και έσπασαν. Δεν υπάρχει αστικό επάγγελμα που να μην διαθέτει το πρώτο ποσοστό σε αναλογία πληθυσμού στον πλανήτη! Δικηγόροι, γιατροί, δάσκαλοι, φαρμακοποιοί, μηχανικοί! Άσε πια οι φιλόλογοι. Με τόσους φιλολόγους, θα έπρεπε να μαθαίνουμε Αρχαία ο ένας στον άλλον για να απορροφήσουμε την επένδυση που έκανε το ελληνικό κράτος στις φιλοσοφικές του σχολές! Είμαστε όλοι τόσοι πολλοί σε όλα. Έχουμε τα πιο πολλά πτυχία, τις πιο πολλές ειδικότητες, τους πιο πολλούς επιστήμονες...

Η περιπέτεια των Πανελληνίων είναι μια δραματουργία που έχει όλα τα χαρακτηριστικά του "θεατρικού αγώνα".Ένα "ψυχόδραμα" που παίρνει την μορφή του πανηγυριού, του έπους ή της τραγωδίας. Ενίοτε όμως, του σατυρικού δράματος και της κωμωδίας...Δυστυχώς όμως, όλοι μας, με διαφορετικό ρόλο, επιμένουμε σε ένα σύστημα φιλαρέσκειας, ναρκισσισμού και ματαιοδοξίας. Αυτό είναι το παιχνίδι που η κοινωνία μας προτείνει και αναγκαστικά, όλοι παίζουμε με τους όρους του.Μακάρι να είχαμε αίσθηση της παραγωγικής αριστείας και του αγώνα για δημιουργία. Θα τα διοχετεύαμε στην πράξη και όχι στην εξαπάτηση δεκάδων χιλιάδων παιδιών που «μπήκαν στο πανεπιστήμιο» για να χαρεί η μαμά τους. Θα δίναμε λίγο περισσότερο χώρο στους άριστους για να σηκώσουν την κοινωνία στους ώμους τους και να την φτάσουν ψηλά.


Αυτή η παιδεία της αμορφωσιάς και των ψευδαισθήσεων κάποτε πρέπει να αλλάξει προσανατολισμό.Η χώρα χρειάζεται όλους τους Έλληνες στην αγορά της. Με προσόντα, αξιοκρατικά εφόδια και κυρίως, όραμα και αυτοπεποίθηση. Δεν χρειάζεται αλλοτριωμένους και γελασμένους νέους που σε λίγα χρόνια, θα γκρινιάζουν για την ζωή τους, ρίχνοντας την ευθύνη στους άλλους.

Επενδύουμε ακόμα στο τίποτα.Συγχαρητήρια στα παιδιά που τα κατάφεραν αλλά ο βασιλιάς είναι από χρόνια, γυμνός...