Οι μαμάδες των παραισθήσεων... Όταν η μαμά «καθαρίζει» για τους βαθμούς...

Μαθητής, που κινείται στα όρια της επάρκειας για να παρακολουθήσει Γενικό Λύκειο, παίρνει βαθμούς μεταξύ 15 και 19 , σε όλα τα μαθήματα. Η μαμά του επισκέπτεται συχνά το σχολείο, "πρήζει" τους καθηγητές κι αυτοί για να μη μπλέξουν περισσότερο, βάζουν ό τι θέλει ο «πελάτης».... Προσοχή! Το σχολείο δεν είναι ιδιωτικό. Δημόσιο είναι! Έτσι, όλοι μένουν ευχαριστημένοι και πιο πολύ η μαμά που κάνει όνειρα για πανεπιστήμια και μεγαλεία! Να λοιπόν, από που ξεκινάει το μεγάλο παραμύθι. Πάντα βρίσκεται κάποιος να κρύψει την αλήθεια. Πάντα κάποιος θα πουλήσει "φαντασιακή" προστασία για να μη βρει το μπελά του. Να γιατί εκλιπαρούν όλοι για λίγο ψέμα, μια όμορφη ιστορία κι ας είναι φανταστική, μια υπόσχεση κι ας μη γίνει πραγματικότητα. Να γιατί το πολιτικό σύστημα γέμισε «θαυματοποιούς». Μια ολόκληρη χώρα ζει μέσα στο ψέμα και εμπορεύεται τις «παραισθήσεις της».
Η αρχή της δίκαιης και ειλικρινούς αξιολόγησης δυστυχώς, δεν λειτουργεί όσο θα έπρεπε στα ελληνικά σχολεία. Όπως και στην υπόλοιπη κοινωνία, έτσι κι εδώ, τα εμπλεκόμενα μέρη, δάσκαλος, γονέας, μαθητής δεν θέλουν ή δε μπορούν να συμμετάσχουν, επί ίσοις όροις, στη δίκαιη διαδικασία. Οι λόγοι είναι πολιτικοί και κοινωνικοί. Από τη μία, υφέρπει ένας «πολιτικός» λαικισμός που θέλει το μαθητή να εμφανίζεται πάντα αδικούμενος, από την εξουσία του καθηγητή. Από την άλλη το σύμπλεγμα των κοινωνικών συγκρίσεων καταδυναστεύει την οικογένεια που εκλαμβάνει την ικανότητα ως «δώρο» που χαρίζει ένας άλλος παράγοντας και όχι ως κατάκτηση του εαυτού μας. Είναι σαφές ότι τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την έλλειψη παιδείας των γονέων, οδηγούν στη αδυναμία του νέου ανθρώπου να κατανοήσει τις δυνάμεις του και να φτάσει στην αυτογνωσία. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι δεν υπάρχει πιο «σίγουρος» δρόμος για να γίνεις δυστυχισμένος στη ζωή σου, κάνοντας πάντα λάθος επιλογές.

Αν συνειδητοποιήσουμε τις επιπτώσεις αυτής της κατάστασης στην ανωριμότητα των Ελλήνων, θα αναγκαστούμε να αλλάξουμε και το σύστημα αξιολόγησης στα σχολεία. Πρώτον, ο μαθητής πρέπει να αποκτήσει τον προσωπικό του ηλεκτρονικό φάκελο αξιολόγησης από την Α΄Δημοτικού έως την Γ΄Λυκείου. Σχόλια και βαθμολογίες θα εμπλουτίζουν την εικόνα του, από τους δασκάλους του, ανά έτος, χωρίς να ξέρουν τις επιδόσεις της προηγούμενης χρονιάς. Δεύτερον, ανά τρεις μήνες, μπορούν να διενεργούνται εξετάσεις σε όλα τα μαθήματα και τα γραπτά να βαθμολογούνται από καθηγητές άλλου σχολείου. Για την ευκολία της διαδικασίας, υπάρχει η δυνατότητα της ηλεκτρονικής εξέτασης με ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής. Τρίτον, επιβάλλεται η αποσύνδεση της μεσης εκπαίδευσης από την εισαγωγή στα πανεπιστήμια. Τελευταίο και σημαντικότερο, είναι ο διαχωρισμός των μαθητών με εξετάσεις, σε Γενικό Λύκειο και ΕΠΑΛ. Θα διενεργούνται δύο φορές στην Γ΄ Γυμνασίου, σε πανελλαδικό επίπεδο, στέλνοντας το 70% των μαθητών στα οργανωμένα...επαγγελματικά Λύκεια, για να προετοιμαστούν για μία «αληθινή» επαγγελματική ζωή. Από την Α΄Γυμνασίου , βέβαια, θα πρέπει να ξεκινήσει ένας σωστός επαγγελματικός προσανατολισμός.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι ασφαλώς και τόσο πρωτότυπες επινοήσεις. Εφαρμόζονται εδώ και χρόνια, σε πολλές πολιτισμένες χώρες του κόσμου. Απλά εμείς, «φτιαχνόμαστε» με τις ίντριγκες, τα παραμύθια και τη «δραματοποίηση» της ζωής μας, απ΄όπου κι αν προέρχεται.
Αυτό το παιχνίδι της απόρριψης του ορθολογισμού πρέπει να σταματήσει. Η «συναισθηματοκρατία» , η αναξιοκρατία και ο λαικισμός είναι αρρώστιες που τρώνε λίγο λίγο, τη συνείδηση του νεοέλληνα. Μπορεί να είμαστε λαός που έκανε το «μύθο» πολιτισμό αλλά ζούμε πλέον, σ΄έναν κόσμο που η δύναμη του ανθρώπου είναι η λογική και η εσωτερική αλήθεια. Γι΄αυτό το λόγο έχει χρέος το σχολείο να καλλιεργεί συνειδήσεις και όχι να προετοιμάζει φαντασιόπληκτους «φοβιτσιάρηδες» ή «τυχοδιώκτες». Αυτοί είναι που αργότερα δεν θα ανέχονται την αλήθεια και θα «γουστάρουν» το ψέμα από τη γυναίκα τους, τον εργοδότη τους, τους φίλους τους και βέβαια, τους πολιτικούς.

Έχω βαρεθεί να βλέπω μίζερους «αδυνάτους» , επαίτες μιας οποιασδήποτε «ντόπας», να συναγωνίζονται ποιος θα εισπράξει πρώτος το καλύτερο ψέμα. Και δεν είναι μόνο, στις αξιολογήσεις, είναι παντού. Στα πανεπιστήμια, στις ερωτικές σχέσεις, στο δημόσιο λόγο, ακόμα και στην εσωτερική ζωή, οι νεοέλληνες ζουν σ΄ένα «παράλληλο σύμπαν» μιας ψυχεδελικής ευτυχίας. Κάποιοι που ξέρουν τον εαυτό τους βιώνουν δυναμικά την πραγματικότητα αλλά οι περισσότεροι εγκλωβίζονται στις φοβίες τους. Υποθέτω ότι το σχολείο και οι «παραισθήσεις» των μαμάδων τους θα έχουν παίξει το ρόλο τους. Και σκέφτομαι πάντα τα λόγια του Nietzche : «Η πλάνη δεν είναι τύφλωση, ανανδρία είναι».

Στα τεχνικά Λύκεια!!!

Ο Καποδίστριας ήταν ο πρώτος άνθρωπος που προσπάθησε να βάλει τις βάσεις της νεοελληνικής παιδείας, ξεκινώντας από την τεχνική εκπαίδευση. Γρήγορα, όμως, κατηγορήθηκε ως «φωτοσβέστης» από τη γνωστή νομενκλατούρα της εποχής που εμφορούνταν από τα ιδανικά της «φαναριώτικης παιδείας». Τελικά, όλοι ξέρουμε πού κατέληξε κι αυτός και οι ιδέες του…

Πέρασαν δύο αιώνες από τότε και ακόμα το παλεύουμε… Ο Φίλιππος αναγκάζεται να πάει σε ιδιωτική σχολή να γίνει μάγειρας και το σχολείο θα το τελειώσει σε νυχτερινό. Ο Κώστας περιμένει υπομονετικά να περάσουν τα τρία βαρετά χρόνια του Λυκείου να συνεχίσει στα χωράφια του πατέρα του και η Νεφέλη, ήδη, βοηθάει στο μικρό ξενοδοχείο της οικογένειας, διαβάζοντας περιστασιακά, ίσα-ίσα να μη μείνει στην ίδια τάξη.

Αυτές οι τρεις περιπτώσεις είναι και οι πιο αισιόδοξες γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των μέτριων μαθητών δεν έχει καν προοπτική μετά το σχολείο. Απλά, σέρνονται πίσω από ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης, στο Γενικό Λύκειο, για το οποίο αδιαφορούν εντελώς. Στην πραγματικότητα, δεν καταφέρνει να τους προσφέρει ούτε γενική μόρφωση ούτε εξειδίκευση, σε κάποια ειδικότητα που έχουν ταλέντο.

Στην Ελλάδα, το ποσοστό των μαθητών που παρακολουθούν τα ΕΠΑΛ και τις ΕΠΑΣ δεν ξεπερνά το 25%. Αντίθετα, στη Γερμανία, Τσεχία, Αυστρία και Ελβετία, αγγίζει το 70%. Στην Ελλάδα η ανεργία καλπάζει, ενώ αυτές οι τέσσερις χώρες έχουν τα μικρότερα ποσοστά στην Ευρώπη.

Δυστυχώς, η παραπάνω διαπίστωση είναι δραματική για το μέλλον μιας χώρας που ελπίζει στην αλλαγή του κλίματος στην οικονομία. Από ποιους περιμένουμε να δουλέψουν στην πρωτογενή οικονομία, σε ποιοτικές υπηρεσίες, σε νέες υποδομές;

To ζήτημα έπρεπε να ταρακουνήσει το υπουργείο. Χρόνια τώρα οι υπεύθυνοι αδιαφορούν υποκριτικά για την κατάσταση και στα δύο Λύκεια. Στο Γενικό, το 60% των μαθητών δεν είναι σε θέση να ανταποκριθούν. Από την άλλη, στα τεχνικά, επικρατεί ένα ανοργάνωτο, παραβατικό περιβάλλον, που αποτρέπει τους γονείς να στείλουν τα παιδιά τους. Έτσι, λοιπόν, έχουμε τη «σουρεαλιστική» εικόνα, όπου οι μαθητές περνούν αδιάφοροι, χιλιάδες ώρες της ζωής τους, για να επιλέξουν στο τέλος έναν δρόμο χωρίς ειδίκευση, χωρίς ενδιαφέρον και χωρίς σταθερή προοπτική.

Γέμισε η Ελλάδα από «γελασμένους» ανθρώπους που έζησαν την εφηβεία τους μέσα στη βαρεμάρα και τις ψεύτικες υποσχέσεις, για μια θέση ανώτερου υπαλλήλου με γραφείο και χαρτοφύλακα… «Τσίμπησαν» όλοι στο μότο των καθηγητών «είναι έξυπνος αλλά δεν διαβάζει…»! Τι να διαβάσει; Δεν είναι φτιαγμένος γι' αυτά που του ζητάνε… Αλλού είναι ικανός και τον αναγκάζουμε να μάθει το «λύω» και τους «μιγαδικούς»! Κι όταν δεν μπορεί, τον απορρίπτουμε ως ανεπαρκή…

O υπουργός πρέπει να τρέξει την καινούρια πρόταση για το τεχνικό σχολείο, άμεσα. Θεωρώ πως είναι απαραίτητες οι εξετάσεις για το Γυμνάσιο αλλά και για το Λύκειο. Οι πρώτες ας είναι πολύ επιεικείς γιατί οι ηλικίες είναι μικρές αλλά για το Λύκειο πρέπει να είναι πολύ αυστηρές, ώστε να γίνεται σωστά ο διαχωρισμός. Παράλληλα, είναι απαραίτητος ένας οργανωμένος επαγγελματικός προσανατολισμός.

Το τεχνικό σχολείο πρέπει να εξελιχθεί σταδιακά, στον σημαντικότερο εκπαιδευτικό θεσμό. Χρειάζονται εργαστήρια, εξειδικευμένοι καθηγητές που θα συντονίζουν τα προγράμματα και οπωσδήποτε πειθαρχία και στόχευση. Το σημαντικότερο όμως, είναι το άνοιγμα στην αγορά εργασίας και τα συνδεδεμένα πανεπιστήμια. Είναι πολύ χρήσιμο να συμμετέχουν στα εργαστήρια, επαγγελματίες της περιοχής που θα είναι ενταγμένοι στο project του διευθυντή. Καθόλου κακό δεν θα ήταν να βρεθούν και χορηγοί που θα ενισχύουν τη λειτουργία του σχολείου. Γιατί η ειδικότητα του ηλεκτρονικού δεν μπορεί να υποστηριχθεί οικονομικά από μια μεγάλη εταιρεία κινητής τηλεφωνίας; Ακόμα, η ίδρυση πρότυπων τεχνικών σχολείων θα έδινε τεράστια ώθηση στην παραγωγή ταλέντων σε ό,τι έχει σχέση με καινοτομίες και νέες τεχνολογίες.

Όσο για τις περιθωριακές περιπτώσεις, είναι κοινωνική ανάγκη το ζήτημα να απασχολήσει ειδικούς, με σκοπό την ένταξή τους σε συλλογικό περιβάλλον.

Πρέπει να σπάσουμε τη φούσκα των ψευδαισθήσεων και να προσγειωθούμε. Δεν μπορούμε να κάνουμε όλοι δουλειές γραφείων, ούτε να διοικούμε τους άλλους. Κάποιοι από μας, οι περισσότεροι μάλλον, πρέπει να γίνουμε χειρώνακτες και να χτίσουμε πάνω σ΄αυτό, την οποιαδήποτε θεωρητική μας κατάρτιση. Μέχρι τώρα η ανευθυνότητα του πολιτικού συστήματος έπαιξε θέατρο μαζί μας και μας κορόιδεψε. Γι' αυτό χάσαμε την αίσθηση της πραγματικότητας και τον προσανατολισμό μας. Γι' αυτό ανοίγουμε μαγαζιά και τα κλείνουμε χρεωμένοι. Γι' αυτό δηλητηριάζουμε τη γη, πεθαίνοντας από καρκίνο και παρακαλώντας για επιδοτήσεις. Γι' αυτό βολοδέρνουμε σαν «ευκατάστατοι» προλετάριοι πίσω από επίδοξους σωτήρες. Είναι καιρός πια η πολιτική εξουσία να καταλάβει πως είναι καλύτερο να διοικεί συλλογικότητες που παράγουν, παρά «ψωνισμένους» αρχοντοχωριάτες, που έχουν συνεχώς το χέρι απλωμένο, επειδή «σιχαίνονται» να πιάσουν το κατσαβίδι…

Στα λύκεια ετοιμάζουν την γενιά των αμόρφωτων ...

Οι μεταρρυθμίσεις-πυροτεχνήματα των τόσων και τόσων Υπουργών Παιδείας, με τους τόσους και τόσους ειδικούς συμβούλους τους σε παιδαγωγικά και εκπαιδευτικά θέματα και με τους τόσους και τόσους αναθεωρητές και ειδήμονες οδήγησαν τα Σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και άρα όλο το εκπαιδευτικό μας σύστημα σε ζοφερή κατάσταση η οποία ανάγλυφα αποτυπώνεται στον παρακάτω έλεγχο ενός «υποθετικού» (;;;) μαθητή της Α΄ Λυκείου...





Ο μαθητής αυτός, που από τις 11 γραπτές εξετάσεις στις οποίες κλήθηκε να συμμετάσχει στις 8 ή δεν προσήλθε ή ήρθε και έγραψε για μηδέν, προάγεται με γενικό βαθμό 9,5 !!!!!

Ο παραπάνω έλεγχος επίδοσης αποτελεί τη «χειρότερη» προφορική βαθμολογία για μαθητή της Α΄ Λυκείου, εκτός ελαχίστων δακτυλοδεικτούμενων «ειδικών» περιπτώσεων σε όλη την Ελλάδα.
Ο λόγος είναι προφανής.

• Ελάχιστοι καθηγητές (έως κανένας) βάζουν σε μαθητή προφορικά κάτω από 8, έστω και αν ο μαθητής αξίζει για 2. Συνήθως οι Καθηγητές βάζουν πάνω από 10.
Η εμπειρία μου δηλαδή ως Δασκάλου σε Ελληνικό Λύκειο, μου λέει ότι τα οχτάρια στην προφορική βαθμολογία του μαθητή είναι τελείως πλασματικά και οφείλονται κυριολεκτικά στην προσπάθεια του Καθηγητή να βοηθήσει και να ενθαρρύνει το μαθητή. Με άλλα λόγια ο μαθητής που προφορικά παίρνει 8, αξίζει για πολύ λιγότερο.
• Η βαθμολογία των Θεολόγων, με μεγάλη πιθανότητα έως βεβαιότητα, κυμαίνεται συνήθως από 18 έως 20.
• Η βαθμολογία των καθηγητών Αγγλικής φιλολογίας, με μεγάλη πιθανότητα έως βεβαιότητα, κυμαίνεται συνήθως από 17 έως 20
Παρατηρήσεις γενικές
1) Καθένα από τα μαθήματα Θρησκευτικά, Αγγλικά, Ιστορία και Ερευνητική Εργασία (Project) έχει μόνο του την ίδια αξία που έχουν μαζί τρία μαθήματα: η Φυσική, η Χημεία και η Βιολογία.
Καθένα από τα μαθήματα Θρησκευτικά, Αγγλικά, Ιστορία και Ερευνητική Εργασία (Project) έχει μόνο του την ίδια αξία που έχουν μαζί τρία μαθήματα: τα Αρχαία, η Νεοελληνική Λογοτεχνία και η Νεοελληνική Γλώσσα

Καθένα από τα μαθήματα Θρησκευτικά, Αγγλικά, Ιστορία και Ερευνητική Εργασία (Project) έχει μόνο του την ίδια αξία που έχουν μαζί δύο μαθήματα: η ʼλγεβρα και η Γεωμετρία.

Αυτό σημαίνει ότι ένα παιδί που ξέρει καλά Αγγλικά ώστε να εξασφαλίσει 20 στην Ξένη Γλώσσα και κάνει καλά το σταυρό του ώστε να εξασφαλίσει 20 στα Θρησκευτικά, δε χρειάζεται να διαβάσει τίποτε άλλο όλη τη χρονιά και δε χρειάζεται να γράψει εξετάσεις σε κανένα άλλο μάθημα. Θα περάσει έτσι κι αλλιώς!!!
Επίσης σημαίνει ότι ένα παιδί που ξέρει μέτρια Αγγλικά ώστε να εξασφαλίσει ένα 16 στην Ξένη Γλώσσα, κάνει μέτρια το σταυρό του ώστε να εξασφαλίσει ένα 17 στα Θρησκευτικά και γράψει 4 στην Ιστορία, δε χρειάζεται να διαβάσει τίποτε άλλο όλη τη χρονιά και δε χρειάζεται να γράψει εξετάσεις σε κανένα άλλο μάθημα. Θα περάσει έτσι κι αλλιώς!!!

Στο project θα πάρουν έτσι κι αλλιώς τουλάχιστον 18. Αλλά και 16 να πάρουν πάλι περνάνε.

2) Ο μαθητής του παραπάνω ελέγχου επίδοσης είναι ουσιαστικά αμόρφωτος και το ίδιο αμόρφωτος θα μείνει στη Β΄ Λυκείου όπου θα επικρατήσει το ίδιο πνεύμα.
Αμόρφωτος θα τελειώσει το Λύκειο και αμόρφωτος θα αποτελέσει μέρος του κοινωνικού μας μωσαϊκού.

3) Ο μαθητής του παραπάνω ελέγχου επίδοσης είναι ουσιαστικά αμόρφωτος και κανείς ΠΟΤΕ δε θα ζητήσει ευθύνες από την Πολιτεία που τον άφησε αμόρφωτο διότι:
• Ο μαθητής «βολεύτηκε», μιας και δεν έμεινε στην ίδια τάξη, ακόμη και χωρίς καμιά απολύτως προσπάθεια. Χωρίς καθόλου μα καθόλου διάβασμα όλη τη χρονιά και χωρίς να πάει να γράψει σε οκτώ βασικότατα μαθήματα (ΜΗΔΕΝ ΣΕ 8 ΓΡΑΠΤΑ) πέρασε την τάξη.
Ο μαθητής αυτός ερχόταν και έφευγε από το Λύκειο μόνο και μόνο για να μη ξεπεράσει το όριο των απουσιών και για να έχουν όλοι στον περίγυρό του την ψευδαίσθηση ότι «πάει Σχολείο».
Αυτός ο μαθητής δεν έμαθε ΤΙΠΟΤΕ γιατί δε χρειάστηκε τίποτε να μάθει για να περάσει τις τάξεις του Λυκείου

Οι γονείς του μαθητή «βολεύτηκαν», γιατί το παιδί τους «δεν έμεινε στην ίδια τάξη»...
Το γεγονός βέβαια ότι το παιδί τους ποτέ δε διάβασε και ότι ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ δεν ξέρει γράμματα δεν τους ανησυχεί καθόλου.
• Οι καθηγητές των Δημόσιων Σχολείων «αποβάλλουν» σιγά σιγά το άγχος της μόρφωσης ανθρώπων και «παραιτούνται» από την προσπάθεια, μιας και βλέπουν την Πολιτεία την οποία υπηρετούν να τους ζητά σχεδόν άμεσα και επιτακτικά αυτό ακριβώς! Να μη μορφώνουν!
Η Πολιτεία «βολεύτηκε», γιατί κανείς δε θα της ζητήσει ευθύνες για τους μηχανισμούς της που παράγουν αμόρφωτους ανθρώπους...
Τελικά όλοι βολεύτηκαν!
Ο παραπάνω μαθητής θα περάσει τις τάξεις χωρίς να έχει διαβάσει καθόλου, χωρίς να έχει «κουραστεί» καθόλου, χωρίς να έχει ασχοληθεί καθόλου με το Σχολείο του...

Ο μαθητής αυτός θα πάρει απολυτήριο Λυκείου ως χάρισμα. Θα το πάρει χωρίς να το δικαιούται...
Και η Ελληνική Πολιτεία,

• που ποτέ δεν είχε μια σοβαρή πρόταση μόρφωσης νέων ανθρώπων (βλέπε τα διαλυμένα δημόσια σχολεία των καταλήψεων, τα αχαρακτήριστα αναλυτικά προγράμματα, τα ανεπαρκέστατα για τις Πανελλαδικές εξετάσεις σχολικά βιβλία κ.λ.π.)
• που ποτέ δεν προσδιόρισε με σαφήνεια τους στόχους των διαφόρων βαθμίδων εκπαίδευσης και ποτέ δεν θεώρησε ως ηθική της υποχρέωση την επίτευξη αυτών των στόχων
• που ποτέ δεν είχε προτάσεις και επαγγελματικές διεξόδους για τα παιδιά της
δε θα λογοδοτήσει σε κανέναν...
Παρατηρήσεις για την κοινωνία των ανθρώπων
Ο παραπάνω έλεγχος επίδοσης με τον οποίο εξασφαλίζεται η προαγωγή του μαθητή, είναι σήμα κινδύνου.
Η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών των Ελληνικών Λυκείων θα μείνουν κυριολεκτικά αμόρφωτοι, γιατί θα επιλέξουν να περάσουν τις τάξεις του Λυκείου, χωρίς να διαβάσουν και να γράψουν απολύτως τίποτε!!!
Η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών δε θα ξέρει να κάνει ούτε απλή διαίρεση! Και όταν επιχειρήσει να γράψει κάτι, το κείμενό της θα πνιγεί στα ορθογραφικά λάθη και στις χωρίς νόημα φράσεις που θα «συντάξει».
Το να απαιτήσουμε βέβαια από την πλειοψηφία αυτή των αμόρφωτων μαθητών να καταλάβει κάποιο κείμενο αξιώσεων ή να αντιληφθεί τον προβληματισμό κάποιου σημαντικού συνανθρώπου τους, είναι όνειρο θερινής νυκτός.

Παρατηρήσεις που βαραίνουν το Υπουργείο Παιδείας
«Ειδικοί» του Υπουργείου Παιδείας με «παράξενα» πτυχία και με «περίεργες» σπουδές, που τις πιο πολλές φορές δεν έχουν καμιά σχέση με το αντικείμενο που θα ελέγξουν, θα διαμορφώσουν και θα εντάξουν στα αναλυτικά προγράμματα που θα μορφώσουν τους μαθητές, διαγκωνίζονται στους διαδρόμους του Υπουργείου Παιδείας εξυπηρετώντας «περίεργους» στόχους και θυσιάζοντας στο βωμό της ματαιοδοξίας τους τον πολιτισμό των νέων ανθρώπων...


Επίλογος:
Με δεδομένο το γεγονός ότι ανυπόληπτα Δημόσια Λύκεια θα παράγουν χρόνο με το χρόνο όλο και πιο αμόρφωτους νέους ανθρώπους, η απάντηση στο παρακάτω ερώτημα είναι θέμα προσωπικής και κοινωνικής ευθύνης:

Τελικά για όλα αυτά φταίνε κάποιοι ανίκανοι-ματαιόδοξοι άνθρωποι (Υπουργοί, Γραμματείς, μεγαλοστελέχη, ειδικοί κ.λ.π.) κάποιου συγκεκριμένου υπουργείου ή μήπως όλα είναι τμήμα ενός μηχανισμού που δομήθηκε με βάση κάποιο απάνθρωπο σχέδιο, το οποίο κάποιοι υπηρέτησαν και υπηρετούν με υπερβάλλοντα ζήλο;