Συνεχίζουμε που λες, χωρίς τους ποιητές μας. Συνεχίζουμε μέσα στην κρίση την πολιτισμική. Όχι την οικονομική, αλλά την κρίση της δημιουργίας. Συνεχίζουμε με τις λίγες σπίθες του παρελθόντος, με λιγότερους ανθρώπους που κρατούν τη φωτιά αναμμένη.
Πολλοί είπαν πως άκουσαν τη μουσική των Κρίνων, τους στίχους του Θάνου και του Παντελή και άρχισαν να γράφουν. Πολλοί είπαν πως η μελαγχολία των καταγραμμένων ποιητών, είναι η σπουδαιότερη Γιορτή. Είναι η ζωή η ίδια, ο καθρέφτης, η αυλαία που ανοίγει και βλέπεις την πραγματικότητα που έχεις μέσα σου. Είναι η χαρά της συνειδητοποίησης, η αποδοχή του συναισθήματος, ο ρομαντισμός στην ολότητα του. Η μικρή προσωπική επανάσταση. Δεν χωράνε αντίο σε αυτόν τον αποχαιρετισμό. Η μουσική, οι στίχοι, το έργο θα μείνουν και θα σπάνε τη μετριότητα της κρίσης μας.
Έβαζε τον Μπουκόφσκι στο σαλόνι μας και έφερνε τον Ουράνη να κάτσει στο τραπέζι μας. Γι’ αυτό τον αγαπήσαμε. Τα τραγούδια του έβγαζαν μια γλυκιά κατάθλιψη. Γι’ αυτό τον λατρέψαμε. Τα ποιήματά του επίσης το ίδιο. Γι’ αυτό και από σήμερα θα τον νοσταλγούμε. Για έναν περίεργο λόγο, όμως, έβγαζε και μια θετική ενέργεια που θα ζήλευε ο κάθε ροκ εικοσάρης που βγαίνει στη σκηνή για να τραγουδήσει. Γι' αυτό τον ζηλέψαμε. Αντίο Θανασάρα. Γι' αυτό βάζουμε να ακούσουμε ολοένα και πιο δυνατά το "Έγινε η απώλεια συνήθεια μας (...)"
Ο Θάνος δεν φοβήθηκε την αλήθεια. Μίλησε μόνος του για την αρρώστια, στάθηκε όρθιος μπροστά μας στην Τεχνόπολη στο Γκάζι και μας ζήτησε να ζήσουμε. Να ζήσουμε "όση ζωή θελήσουμε να ζήσουμε". Να μην κεράσουμε φόβο τους φόβους μας. Να διαβάσουμε, να γράψουμε, να πονάμε, να αγαπάμε, να ερωτευόμαστε, να πιούμε ζωή. Να χορτάσουμε ζωή. Να είμαστε αληθινοί.
Η παρακαταθήκη του Ανεστόπουλου, η παρακαταθήκη των Κρίνων είναι αυτή η εκρηκτική γνωριμία με τον εαυτό και η αποδοχή της σκοτεινής πλευράς μας.Η δημιουργία νέων ατόφιων έργων για τη γενιά που μεγάλωσε μαζί με τα Κρίνα, αλλά και για αυτές που θα έρθουν σε αυτόν εδώ τον τόπο.Οι "καταραμένοι δημιουργοί" βγήκαν μέσα από τις σελίδες μας και έστησαν μεθυσμένες παραστάσεις μπροστά μας, στις σκηνές, στους συναυλιακούς χώρους, σε πλατείες. Μαζί τους ήρθε η βαθιά ανάσα της ζωής, ο έρωτας, ο καθημερινός θάνατος, οι διαψεύσεις, οι νοσταλγίες, το χθες και το όνειρο. Ο ρομαντισμός που τόσο λάτρεψε ο Θάνος Ανεστόπουλος.Δεν υπάρχει αντίο σήμερα. Υπάρχει μόνο επιστροφή στο έργο, νέα γνωριμία με τους στίχους, με τα λόγια, με τις μουσικές. Σαν επαναπροσδιορισμός.
Δεν με πειράζουν οι ανοιχτές πληγές, δεν με πειράζει το πένθος στην ψυχή μου,
δεν με πειράζουν οι άσβηστες φωτιές, όταν σωπαίνω κι όταν σβήνει η φωνή μου.
Δεν με πειράζουν τα μύρια ουρλιαχτά και τα πνιχτά δειλά αναφιλητά μου,
δεν με πειράζουν τα μαύρα κάτεργα,δεν με πειράζει η άγρια μπόρα στην καρδιά μου.
Δεν με πειράζουν οι άταφοι νεκροί,των σκοτωμένων οι ψυχές που δεν κοιμούνται,
δεν με πειράζει αν δρόμο έχω πια μακρύ,σε μια χώρα που όλοι θέλουν να φοβούνται.
Δεν με πειράζει που έχω χέρια παιδικά και λυπημένα μάτια σαν σκυλιού δαρμένου,
δεν με πειράζει η τόση απόψε απελπισία,δεν με πειράζει το τραγούδι ενός πνιγμένου,
Δεν με πειράζουνε τα ρίγη των θανάτων και τα κατάρτια όταν σπάζουνε στα δυο,
δεν με πειράζει η δικαιοσύνη των κυμάτων σε μια χώρα που 'χει γίνει ρημαδιό.
Δεν με πειράζουν οι γλυκιές οι μελωδίες ούτε οι δρόμοι που κοιμούνται οι μεθυσμένοι
δεν με πειράζουν οι άγνωστες πορείες σε μια χώρα που 'ναι η ελπίδα πεθαμένη
Αυτό που με πειράζει με θυμώνει είναι που κλέβουν αναιδώς τα όνειρά μας
είναι που δε βαστούν φωτιά τα ποιήματά μας
είναι το πάθος που στερούν απ' τα παιδιά μας
και μια σιωπή που μένει και δεν πρέπει πια να 'ναι η δικιά μας..
Τα Διάφανα Κρίνα ήταν το φως. Όχι μίζερο. Φως διάφανο, κρυστάλλινο, λαμπρό. Μας έμαθαν λογοτεχνία, μας έμαθαν τι εστί εξαγνισμός, σαν τον εξαγνισμό που βγαίνει μέσα από τα σωθικά σου στα τελευταία λεπτά του "Μπλε Χειμώνα". Και αυτό είναι δώρο σπάνιο, ένα ευχαριστώ είναι λίγο για αυτό το δώρo.
Χρειαζόμαστε σήμερα περισσότερους στίχους σαν του Θάνου και των Κρίνων. Χρειαζόμαστε δημιουργία για να ξεκολλήσουμε από το λίγο μας. Χρειάζεται μαζί με το αντίο στον Θάνο, να δώσουμε ένα χέρι στον διπλανό, στον ανήμπορο. Να γίνουμε λίγο περισσότερο άνθρωποι.
"Άραγε θα θυμάται κάποιος τ' όνομα μας;". Γίνεται να μην το θυμάται; Γίνεται να σιγήσουν αυτές οι λέξεις που βγήκαν μέσα από τα τραγούδια των Κρίνων;
Αυτές ήταν οι τελευταίες γιορτές. Ας τις χαρούμε, μέχρι τις επόμενες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου